493- دیشب یه سایتی پیدا کرده که توش پرِ چیز میزه!

هم‌اتاقیم: نسرین نسرین یه سایتی پیدا کردم توش پرِ چیز میزه

من: سایت؟! چیز میز؟

هم‌اتاقیم: آره دی... جی... یه لحظه صبر کن، آهان، دیجی کالا!!!

دی جی کالا: :|

من: :|

کماکان دی جی کالا: :|

کماکان من: :|

چیز میزای توی سایت: :|

گوشی دوران مدرسه‌ام، گوشی اوایل دوران کارشناسی، گوشی فعلی، لپ تاپ سابقم، لپ تاپ کنونی، دوربین و ماشین حسابم

488- یرآلمایومورتایی بیش نشد، ولی حالا شما یه امشبو الویه صداش کن

اون کتلت‌هایی که برای ناهار فردا درست کردمو امشب می‌خوام بخورم؛ 

ینی منظورم اینه که دارم می‌خورم :دی و برای ناهار فردا تصمیم گرفتم الویه درست کنم ببرم

فلذا! سیب‌زمینی و تخم مرغو گذاشتم بپزه و اومدم سراغ مرغِ داخلِ یخچال و دیدم اوووووووووووووووووو این کی یخ‌ش باز شه کی بپزه کی رنده رنده کنم و گفتم بی‌خیال! بدون مرغم میشه الویه درست کرد... خم شدم هویج بردارم و یادم اومد همه رو خرد کردم و پختم برای سوپ و اصن هویجم بی خیال... کالباسم که دوست ندارم و نخود فرنگی و زیتون و ذرتم که ندارم برای تزئین و 

خیارشور که دارم! به قول همین آقای تتلو حالا که وجه کاری ندارم لیسانس معماری ندارم ماشین سواری ندارم ویلا تو ساری ندارم یدونه هزاری ندارم حساب جاری ندارم ملک تجاری ندارم چیزایی که تو داری ندارم؛ کت پوست مار ندارم شلوار لی که دارم، پاسپورت کانادایی نه ولی کارت ملی که دارم، چایی ساز نه ندارم ولی قوری که دارم، یخچال ساید بای ساید نه ولی معمولی که دارم!

فلذا! بی‌خیال تزئین و تشریفات شدم و گفتم با یه کم سسم میشه الویه درست کرد و یه نگاه به درِ یخچال انداختم و یک دقیقه سکوت به احترام سسی که دیشب و دقیقاً همین دیشب تموم شد و امروزم اصن نرفتم بیرون سس بگیرم.

یه دونه موز به انضمام سه فقره نارنگی برداشتم گذاشتم تو بشقاب و در حالی که به اسلایدای ارائه فردا و تمرینای عربی‌م می‌اندیشیدم که برای اولین بار قبل از بامداد یکشنبه حلشون کردم و می‌تونم با خیال راحت کپه‌ی مرگمو بذارم بخوابم و اینکه اصن حس و حال مصاحبه ندارم و اینکه چی قراره بپرسن و چی بگم و اصن برم یا نرم، یه گاز از موزه زدم و همین‌جوری که به اون سه تا سیبی فکر می‌کردم که مامانم یه ماه پیش گذاشت تو کیفم که تو راه بخورم و هنوز نخوردم! در همون حال رفتم سراغ سیب زمینی و تخم مرغه و رنده‌شون کردم ریختم لای نون باگت و گذاشتم تو یخچال و یه یادداشتم رو در زدم که ناهارت یادت نره و

الان که اینارو می‌نویسم، یادم افتاد تو اون طفل معصوم نمکم نریختم حتی!

یِر = زمین؛ آلما = سیب؛ یرآلما = سیب‌زمینی؛ یومورتا = تخم مرغ

به زبان فرانسوی هم سیب‌زمینی ترکیب سیب و زمینه؛ ینی پم دو تغ pom do(o torki) teq

pomme = apple و terre = earth

+ یرآلمایومورتا = نوعی غذا که هیچ وقت دوستش نداشتم! tabriz.isna.ir

+ وبلاگ خانوم توت فرنگی و آقای گلابی را دوست می‌دارم، مخصوصاً پستای اخیرشو pasazvesal.blogsky.com

ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ پسره رفته خواستگاری؛

بعد با اجازه ی عروس و داماد، خانواده هاشون رفتن تو اتاق باهم آشنا بشن :دی

486- هر کس در وقت غروب ۴۱ بار این آیه را بخواند حاجتش روا گردد

برایِ آدمِ همیشه هندزفری به گوشی مثلِ من، جا گذاشتن هندزفری یه اتفاق غم‌انگیز محسوب میشه

مسیر برهوت تا کریم‌خان، با احتساب ترافیک و چراغ‌های قرمز، یه مسیر بیست دقیقه‌ایه و

اگه ماشین گیرت نیاد و با مترو برگردی، خدا ساعت طول می‌کشه؛

مسیر مترو ده دیقه بیشتر طول نمی‌کشه ولی اون مسیر برهوت تا ایستگاه متروئه که پدر آدمو درمیاره... 

با هر چی که برگردم کریم خان پیاده میشم و تا بلوار پیاده میام؛

تنها فرصت پیاده‌رویم همین مسیر کریم خان تا بلواره که یه نیم ساعتی طول می‌کشه

اون مسیر بیست دقیقه ای و این مسیر نیم ساعته، شاد باشم شاد گوش میدم، غمگین باشم غمگین

افتخاری، اصفهانی، عقیلی، شجریان و هر از گاهی هم همین‌هایی که جوونا گوش میدن

اون روز صبح سر کوچه فهمیدم که هندزفری‌م رو تختم جاموند، ولی دیگه نمی‌تونستم برگردم و بردارم

(دارم تلاش می‌کنم این پستو شاد بنویسم ولی نمی‌دونم چرا نمیشه!!!)

خب بذار از اول بگم...

اون روز هندزفری‌مو جا گذاشتم و سر کوچه فهمیدم ای داد بی دود!!! هندزفریم کو؟!

خب داشت دیرم میشد و به طی طریقم ادامه دادم و سعی کردم تا عصر بهش فکر نکنم

عصری که برمی‌گشتم، تا کریم خان که سوار ماشین بودم، با مطالعه و تفکر در باب آفرینش سرمو گرم کردم و

دیدم اصن نمی‌تونم! انگار حتماً باس یه چیزی تو گوشم باشه و بخونه!

شروع کردم به زمزمه‌ی یه چند تا از آهنگایی که فکر می‌کردم حفظم ولی خب زهی خیال باطل!

همچین که می‌خوندم بگذر ز من ای آشنا، بقیه‌اش نمیومد!!!

یه چندتاییشو تا نصفه خوندم و دیدم نه آقا نمیشه!

زدم تو خط شعرهای حفظی ادبیات! که اونم به حول و قوه الهی هیچی یادم نیومد

شکر خدا جز ناس و کوثر و عصرم که چیز دیگه ای از کتاب آسمانی‌مون بلد نبودم و 

تنها گزینه‌های روی میزم یه صفحه تاریخ بیهقی و داستان بوسهل و بر دار کردن حسنک بود و

فرمول تبدیل جمع به ضرب و ضرب به جمع توابع مثلثاتی و

آیة الکرسی!

ینی اون لحظه همینا و فقط همینارو حفظ بودم!!!

کریم خان پیاده شدم و شروع کردم به خوندن آیة الکرسی

تا میدان ولیعصر بیست و سه چهار تایی خوندم و تا سر کوچه خوابگاه شد سی و هفت هشت تا

رسیدم و در زدم و تا نگهبان برسه و درو باز کنه (خوابگاهمون مثل خونه ها آیفون و اینا داره)

منتظر نگهبان بودم و خبری نبود

فکر کردم لابد دستش بنده، چه می‌دونم، نمازی، ناهاری، لابد یه کم باید صبر کنم

تا نگهبانه برسه چهل تا تکمیل شد و تا دم در اتاقمونم چهل و یکمی رو خوندم

هیچی دیگه... همین!

مگه دستم به این مراد نرسه 

که آدمو به چه کارایی وادار می‌کنه!

عنوان را دریابید :دی

479- دِسِر فوتبالی

پنجشنبه‌ها عصر، نسیم کلاس رقص داره و تنهام...

سبزیا و هویجارو سر و سامون دادم و گفتم پاشم دسر درست کنم

اومده طرز تهیه‌شو میپرسه، میگم سیستم یک دو چهار چهار فوتبال ایتالیا یادت می‌مونه؟ یه دونه تخم مرغ در نقش دروازه‌بان، چهار قاشق نشاسته در نقش دفاع، چهار قاشق شکر که هافبک میانی ان، دو لیوان شیر به عنوان خط حمله، 11 دقیقه هم به نیت 11 تا بازیکن روی شعله‌ی ملایم همش بزن :دی
قیافه‌ی نسیمو خودتون تصور کنید...
آخرین بازی فوتبالی هم که دیدم ایران آنگولای 2006 بود
ایران آرژانتینم ندیدم، فرداش امتحان داشتم، داشتم درس می‌خوندم
تکرارشم ندیدم

+ اون کتابی که جلد اولشو لازم داشتم و نه کتابخونه خودمون داشت نه شریف، پیدا کردم؛ ینی دوستم (خانم ج. یکی از هم‌کلاسیام) از صفحاتی که لازم داشتم عکس گرفت فرستاد. این دختره همون دختر اصفهانیه است که موقع مصاحبه کنارم نشسته بود؛ جالبه آقای پ. و آقای ط. هم اونجا بودن؛ حدوداً سی چهل نفرِ اولو دعوت کرده بودن برای مصاحبه و برای ما چهار تا جا نبود و رفتیم نشستیم اتاق رئیسِ اونجا که آهنگر باشه تا صدامون کنن بریم برای مصاحبه، اونجا ما چهار تا باهم بودیم و نمی‌دونستیم جزو ده نفر قبولیا قراره باشیم، بعداً که سر کلاس خاطرات مصاحبه رو برای هم تعریف می‌کردیم فهمیدیم :)

+ ولیعصر، یه خانوم فالگیر گیر داده بود بیاید کف دستاتونو ببینم آینده‌تونو بگم؛ محلش نذاشتیم ولی احتمالاً نام و نشون مرادو می‌دونست! اگه دوباره دیدمش می‌پرسم ازش :دی

+ دم در خوابگاه یکی از دانشجوهای (دختر) کامپیوتر داشت برای پروژه‌ش دیتا جمع می‌کرد، گفت می‌تونم از ناخنا و انگشتا و دستات عکس بگیرم؟
گفتم بگیر!
گرفت!

476- در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود؛ کین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

نانسی ماتیجى هنا می‌خونه و هر دومون داریم عربی تمرین می‌کنیم

من صرف و نحو و ثلاثی رباعی‌های جزء پنج

اون نیم قِر و قِر کامل و قفلِ قِر

473- بیا تو حرف بزن، تو خوب حرف می‌زنی

درسته که در برخورد اول به ندرت پیش اومده و اصن پیش نیومده که به ترک بودنم پی برده بشه، ولی هر ترکی، هر چه قدرم لهجه نداشته باشه ولی به هر حال بازم لهجه داره! نیست که من زبان‌شناسم... اینارو بهتر از شما که زبان‌شناس نیستید می‌دونم :دی از تکیه‌ی کلمات و نحوه جمله‌بندی هم میشه فهمید؛ من حتی وبلاگ نویسنده‌های ترک رو از قلمشون تشخیص می‌دم :دی

علی ایُ حال اسناد و مدارکی پیدا کردم مبنی بر اینکه اینجانب تا شش سالگی اصن فارسی بلد نبودم!

خوندن، نوشتن که هیچی، لیسینینگ و اسپیکینگ فارسی هم بلد نبودم حتی :دی

شواهد و قرائن نشون میده وقتی 6 سالم بود با مامان‌بزرگم اینا رفته بودم مشهد و 

از این سفر مشهد سه تا روایت داریم

روایت اول اینه که :دی

روایت اول خانوادگیه و نمیشه شرح و بسطش داد

ولی به هر حال 6 سالم بود و مسیر اتوبوس تا سرویس بهداشتی هم دور بوده ظاهراً

6 سالم بود خب!!!

میگم دور بود... چرا این‌جوری نگام می‌کنید آخه... ای بابا!!!

6 سالم بود!!! :دی

انگار خودشون تا حالا مسیر دورِ اتوبوس تا سرویس بهداشتی رو تجربه نکردن... 

والا

روایت دوم اینه که هر کی می‌پرسید کجا میری و چرا میری؟ می‌گفتم میرم شوهر پیدا کنم!!!

وقتی هم دست خالی برگشتم، گفتم همه‌شون سیاه پوست بودن خوشم نیومد!!!

یکی نبود بگه تو این قحطی شوهر همون سیاهشم غنیمته به قرآن!

روایت سوم هم اینه که صاحب مسافرخونه‌ای که اجاره کرده‌بودیم دختری داشت هم‌سن و سال من و

فاطمه نام!

از حرم که برمی‌گشتیم می‌رفتم با این فاطمه بازی می‌کردم و وسط بازی، گریه کنان صحنه رو ترک می‌کردم و

میومدم به عمه‌ها و مامان‌بزرگ می‌گفتم من نمی‌فهمم این فاطمه چی میگه؛ اینم نمی‌فهمه من چی میگم!!!

یک سال بعد ما دوباره میریم مشهد؛

دوباره من و مامان‌بزرگم اینا؛ (البته سال بعدشم امید و مامان‌بزرگ اینا میرن مشهد)؛

به هر حال از این سفر دومم هم یه روایت هست که میگه:

بنده به معیت مامان‌بزرگم رفتم بازار و یک یا چند کیلو خیار به قیمت 100 تومان خریداری نمودم و

شواهد و قرائن نشون میده در سفر دوم بنده آشنایی مختصری  با زبان شیرین فارسی پیدا کرده بودم

اینارو گفتم که به اینجا برسم که بگم هر موقع تلفن رسمی و اداری و درسی و دانشگاهی داشتم یا می‌خواستم زنگ بزنم 118 یا مثلاً مخابرات و دکتر و غیره، بابا باهام همکاری نمی‌کرد و می‌گفت خودت زنگ بزن یاد بگیر؛ خدایی همیشه هم استرس داشتم که چی بگم و چه جوری بگم ولی یه مدت بعد این ترس و استرسه از بین رفت و در شرایطی که حتی داداشمم وقتی تلفن زنگ می‌زنه میاره گوشیو میده دست من که تو حرف بزن و در شرایطی که دوستام، مامان و باباشون زنگ می‌زدن دانشگاه، من شخصاً با دکتر شریف.بخ تلفنی صحبت کردم حتی!!! با شریف بخی که اصن تو صورتشم نمی‌تونستی نگاه کنی :)))) این که هیچی، آهنگرو بگو که براش تاریخ بیهقی رو از حفظ خوندم :)))) 

این همه مقدمه‌چینی کردم برسم اینجا که همیشه به فامیلامون که با بچه‌هاشون از بچگی فارسی حرف زدن گفتم نکنید این کارو! نکنید... این بچه‌ها فارسی رو با لهجه‌ی شمایی که لهجه داری یاد می‌گیرن، بذارید از کارتون و تلویزیون یاد بگیرن

مثل خودم! مگه من یاد نگرفتم؟ مگه من الان حرف زدن بلد نیستم؟

دیشب هم‌اتاقیم کل تهرانو گذاشته زیر پاش که کمربند رقص عربی پیدا کنه و پیدا نکرده و بازار و پاساژارو بی‌خیال شده و رسیده به سایت دیوار و شماره یه دختره رو که کمربندشو می‌خواسته بفروشه رو گرفته که زنگ بزنه قرار بذاره و بخره؛ یهو گوشیو داد دست من و گفت بیا تو حرف بزن، تو خوب حرف می‌زنی، من نمی‌دونم چی بگم و چه جوری بگم، تو مسیرارم می‌شناسی، باهاش قرار بذار! منم زنگ زدم و راجع به طرح و قیمتش پرسیدم و یه جوری می‌پرسیدم کمربنده سه ردیف سکه داره که انگار بیست ساله عربی می‌رقصم :)))

چند روز پیشم زنگ زدم بیمارستان رازی که از دکتر پوست برای هم‌اتاقیم وقت بگیریم و یاد چند سال پیش خودم افتادم و اینکه اگه بابا اون روزا خودش زنگ می‌زد، امروز وقتی می‌خواستم زنگ بزنم دانشگاه و مشکل نتمو که چند روزه قطع و وصلی داره رو حل کنم، استرس داشتم و دنبال یکی می‌گشتم که اون جای من حرف بزنه

پ.ن مهم: در جواب دوستانی که می‌فرمایند: انقدر کامنت نذاشتم خفه خون گرفتم، خب شما کامنتتو بذار

کی جلوتو گرفته؟

اون لینک کامنت خصوصی که برای خوشگلی نیست... برای کامنته :دی

والا!

463- من از اون دکترام که قیچیو تو شکم مریض جا می‌ذارن

من برگشتم و عکسای پستای قبلی رو هم آپلود کردم

دخترخاله (منظورم همون دخترخاله‌ی باباست) گفته بود هر موقع رسیدم خوابگاه زنگ بزنم بهش

رسیدم خوابگاه و زنگ زدم دخترخاله و گوشی‌مو انداختم رو تختم و 

شروع کردم به تعریف و تشریح و تبیین این دو روز مهمونی

همین‌جوری که داشتم برای نسیم شرح ماوَقَع می‌کردم دیدم یکی داره جیغ می‌زنه که نسریییییییییین

سکوت کردم ببینم صدای چیه

دیدم صدا از رو تختمه

یه کم بیشتر تمرکز کردم دیدم صدای دخترخاله است که داره صدام می‌کنه که نسریییییییییین!!! 

ظاهراً وقتی رسیدم خوابگاه بهش زنگ زدم و گوشیمو انداختم رو تخت و یادم رفته که بهش زنگ زدم و اون بنده خدا گوشیو برداشته و هی الو الو کرده دیده خبری نیست و نشسته پشت خط و شرح ماوقع و گزارش ضیافت منو گوش کرده :)))))))

ینی خدا شفام بده؛ ینی حافظه ام در حد ماهی هم نیست، ینی فکر کن در حین زنگ زدن یادم رفته دارم زنگ می‌زنم!!!

الانم نشستم دارم فکر می‌کنم چیا به هم‌اتاقیم می‌گفتم :دی

459- ما ضعیفه‌های طفلکی

من: گوشی‌ت زنگ می‌زنه، چرا جواب نمی‌دی؟

- شماره‌های ناشناسو جواب نمی‌دم

+ خب شاید دوستته با یه شماره جدید؛ بردار بابا! بی خیااااااااااال

برداشت و با شنیدن "سلاااااااااااام" قطع کرد

+ چی شد؟

- همون مزاحم همیشگی بود، با یه شماره جدید... چند ساله ول کن نیست

+ چند ساااااااااااااااااال!!! 

دوباره داشت زنگ می‌زد

+ خب چرا بلاکش نمی‌کنی؟

- بلد نیستم، چه جوری؟

+ بیا یادت بدم...

(از سلسله مکالمات من و هم‌اتاقی‌م)

اصن همچین که دخترم سیکلشو گرفت شوهرش میدم (دیپلمم نه هااااااااا! سیکل!)

میدمش پسر همسایه

یا نه

میدمش به همین پسر وسطی سهیلا :دی

به هر حال نمی‌ذارم وارد جامعه بشه

مگه از روی جنازه من رد بشه و وارد جامعه بشه

لزومی هم نداره احترام موی سفید کسی که از ریش سفیدش خجالت نمی‌کشه رو نگهداری

هر چی از دهنت درومد بهش بگو

یکی نیست بهش بگه موی سفید را فلکت رایگان نداد احمق!!!

هم سن و سالای تو وصیت نامه شونو نوشتن کفنشونو خریدن منتظر ازرائیلن بیاد جونشونو بگیره!!!

فکر کنم این دفعه ازرائیلو درست نوشتم... همیشه با "ع" می‌نوشتم

سرچ کردم دیدم بازم اشتباه نوشتم

با همون عین درسته!

فکر کنم قبلاً با الف می‌نوشتم اشتباه می‌شد

معنی شاذ رو هم چند روزه فهمیدم (شاذ = ناب)

تازه عرب‌ها هم به پروژه میگن مشروع! اینم وقتی کربلا بودیم یاد گرفتم

دوست دخترم زنگ زده میگه کجایی؟ 

منم تو مترو بودم گفتم امام خمینی ام 

گفت: ای وای شمایید

من شماره دوست پسرم رو گرفته بودم

ببخشید مزاحم شدم. قطع کرد

قطع کرد!!!

454- اسم اینم می‌ذاریم کیک شکلاتی بدون فر که به هنرمندانه‌ترین وجه ممکن تزئین شده

به هم‌اتاقیم می‌گم خوش به حالت؛ تو چون منی داری و من چون خودی ندارم :دی

(واحدمون دو نفره است و فقط همین یه هم‌اتاقیو دارم؛ هم‌اتاقی کمتر زندگی بهتر! والا!!!)

452- کاریه که شده به هر حال

درسته که لباسایی که الان تنمه یا چند روز پیش پوشیده بودم یا هفته بعد قراره بپوشم سفیده و سفید بوده و سفید خواهد بود و از شال و مانتو و شلوار و کیف و کفش و کاپشن گرفته تا ظرف و ظروف و قابلمه‌م هم سفیده و درسته که من عاشق این رنگِ بی‌رنگم و درسته که همیشه قرار نیست هم‌اتاقیم پیشم باشه و زحمت سابیدنِ اینارو بکشه و درسته که نگرانِ قابلمه‌های سفیدِ جهیزیه‌ی نداشته‌ام م ولی خب مراد که نمرده؛ تازه قدرتش از قدرت هم‌اتاقیم بیشترم هست :دی

والا!!!

اتفاقه دیگه... سرت سلامت!

450- شب امتحانِ اَخَوی!

اینکه از صبح بیدارم و تا الان چشم رو هم نذاشتم یه طرف قضیه است،

اینکه تا صبح بیدارم و قرار نیست چشم رو هم بذارم یه طرف قضیه...

چرا؟

چون برادر محترم فردا امتحان ریاضی داره و سوالاشو یکی یکی با تلگرام برام می‌فرسته و 

منم جواب اونایی که بلدمو می‌نویسم و می‌فرستم و 

اونایی که بلد نیستمو نگه داشتم از اشپیگل کمک بگیرم

خدا اموات اونایی که اشپیگل رو بهم معرفی کردن، بیامرزه! (لینک دانلود کتاب)

شب‌زنده‌داریای امتحانای خودم یه طرف! مصائب امتحانات این بشر هم یه طرف (آیکون خواهر فداکار!)

من؛ همین الان یهویی:

448- اسمشم می‌ذاریم کیک بدون فرِ ته دیگ دار!!!

کاریه که شده به هر حال...

یه عمر با نداری ساختم و بدون فر!!! کیک درست کردم

همیشه که قرار نیست بر وفق مراد باشه :دی

سوخته که سوخته

فدای سرم!

آسمون که زمین نیومده

خیلی هم دلتون بخواد!

والا!

در قسمت فوقانی تصویر هم‌اتاقیم نشسته و به نظرش خیلی هم ترد و خوشمزه شده

435- زبان مادر شوهر

امشب حدودای 7، با نسیم (هم‌اتاقیم) رفتیم باشگاه؛

کلاس رقص عربی ثبت نام کرد

یه گل‌فروشی نزدیک خوابگاهه و برگشتنی رفتیم از اونجا کاکتوس بگیریم

علاقه من و عمه و بابام به گل و گیاهم که خارج از حوصله‌ی این پُسته!

وَرتای فصل2 که یادتونه؟

اصن الکی که نسرین نشدم!

والا!

گل فروشه چند مدل کاکتوس داشت و اسم دقیقشونو پرسیدم و بلد نبود

گفت همه‌اش کاکتوسه

یه گل دیگه هم بود که شمشیر مانند بود، ولی یه چیزی تو مایه‌های همین کاکتوسا بود

پرسیدم اون چیه؟

نسیم گفت زبان مادرشوهره!

من: زبان مادر مراد؟! :))))

هنوز براش اسم انتخاب نکردیم و فعلاً کاکتوس صداش می‌کنیم

ولی قول میدم زبون مادر مراد مثل گلای کنارمه نه اونی که دستمه :دی

خدایی دختر شاه پریون هم که باشی

تو بالاترین مقاطع علمی هم باشی

دنیا هم رو سرت قسم بخوره

بازم مادر شوهرت معتقده که پسرش مراد حیف شده!!!

432- یک واقعیت نیمه تلخ یا تقریباً خیلی تلخ

اون شب که تو قطار بودم و داشتم میومدم تهران زنگ زد که لپ‌تاپم هنگ کرده و چی کار کنم

حتی خاموش هم نمیشد

گفتم خب باتریشو دربیار! این جوری قطعاً خاموش میشه

تشکر کرد و مرسی بوس بوس و فدات شم و بعدشم خداحافظی!

دیشب دیدم اوضاع لپ‌تاپش خیلی داغونه، گفتم بیار ویندوزشو عوض کنم

ویندوزو نصب کردم و داشتم با درایوراش ورمی‌رفتم و ارورای عجیب غریب می‌داد

با نگرانی گفت ینی الان این ویندوز نداره؟

گفتم ویندوزشو نصب کردم، درایور نداری هنوز ینی نصب نشده

گفت ینی هر چی عکس و فیلم و آهنگ تو درایوام بود پرید؟

گفتم نه این درایور با اون درایوا فرق داره، چیزی نپریده

کلی ذوق کرد و گفت از وقتی با تو آشنا شدم کلی اطلاعات کامپیوتریم زیاد شده

گفتم مثلاً یاد گرفتی بعد از کپی، پیست هم بکنی و 

(خندیدیم)

گفت پینت هم یاد گرفتم

خندیدم و گفتم یه کم بگذره فوتوشاپم یادت می‌دم

گفت میپل هم یاد گرفتم

گفتم پس بیا خودت اینارو نصب کن اینم یاد بگیر

با ذوق بیشتری گفت واااااااااای اگه بابام بفهمه من ویندوز و کارای اینجوری بلدم چه ذوقی می‌کنه

با خودم فکر می‌کردم که خب منم وقتی آشپزی می‌کنم بابام ذوق می‌کنه!

ذوق ذوقه دیگه... مگه نه؟

ریستارتش کردیم و منتظر بودیم بالا بیاد

یهو لپ تاپو گرفت سمت من و گفت این باتریش کجاست؟

خندیدم و گفتم گرفتی مارو؟

ینی تو این 6 سال هیچ وقت دلت نخواسته دل و روده لپ‌تاپتو دربیاری توشو ببینی؟

گفت اتفاقاً اون شبم که گفتی باتریشو دربیار خاموش بشه، نفهمیدم باتریش کجاست

دوباره خندیدم، این دفعه به خودم می‌خندم

اینکه هر جوری به این قضیه نگاه می‌کنم تا اینجا سه یک ازش باخته‌ام!

گفت به چی می‌خندی؟

گفتم به اینکه شوهر هر دومون استاد دانشگاهم که باشه، باتری لیتیم و نیکل کادمیوم من کجا و اون بوی قرمه سبزی تو و ناز و شیطنت و خط چشمت که به تیر مژه هر لحظه شکاری گیرد کجا!

پریشب خیلی خسته بودم و سردرد بدی داشتم، همین که رسیدم خوابگاه دیدم روی تختم پر کتاب و کاغذ و خودکاره و حوصله جمع کردنشونو نداشتم، بدون اینکه لباسامو عوض کنم بالشو گذاشتم رو زمین و دستمو (منظورم اون تیکه آرنج تا مچه) رو گذاشتم روی چشمام و داشت خوابم می‌برد که دیدم داره یه چیزی گوش میده؛ 

گفتم صداشو بلند کن منم بشنوم

گفت صدای یه دختره است قبل از خودکشی! خطاب به پسره است

من: خب تو چرا گوش میدی؟

هم‌اتاقیم: خب تو گروها پخشش کردن که برسه به دست دوست پسرش

من: خب چرا خودش نفرستاده براش؟

هم‌اتاقیم: لابد چون مُرده!

من: خب قبلش می‌فرستاد بعد می‌مرد! حالا صداشو بلندتر کن ببینم چی میگه

ده دقیقه تمام آه و ناله و خیلی نامردی و چرا تنهام گذاشتی و از این صوبتا

دستمو (بازم منظورم اون تیکه آرنج تا مچه) رو از رو چشمام برداشتم و زدم زیر خنده

حالا نخند کی بخند

بعد دیدم هم‌اتاقیم داره چیکه چیکه اشک می‌ریزه که آخی نازی طفلی دختره

من: بی خیاااااااااااااااااااااااااااااااال! چه جوری می‌تونی اینارو باور کنی؟ تازه اگه واقعی باشه چه جوری می‌تونی برای آدمای احمق دل بسوزونی؟ همون بهتر که مرد و یه اسکل از روی زمین کم شد!

هم‌اتاقیم: تو خیلی بی‌احساسی

من: اگه احساس رو هم به اون لیستمون اضافه کنیم، تا اینجا من چهار یک عقبم ازت

اون روز یکی از پسرای گروه درسی‌شون یه پیامی داده بود و این دو دیقیه صبر کرد و بعد جوابشو داد

گفتم جوابشو بده خب

گفت این جماعتو باید منتظر بذاری

گفتم سوالش درسیه، هم کلاسیه!!!

گفت به هر حال پسرارو باید منتظرشون بذاری

خندیدم و گفتم باید بیام پیشت تلمذ کنم استاد!!!

یه بار یکی از بچه ها میل زده بود و یه چیزی خواسته بود

تا بیاد اسمس بده که ایمیلمو چک کنم، جواب ایمیلشو داده بودم

اسمس داد که می‌خواستم بگم ایمیلتو چک کنی که هیچی دیگه! عرضی نیست و مرسی

این جماعتو باید منتظر بذاری... پنج یک به نفع هم‌اتاقیم

425- خیلی بی‌شعوری که نیستی

صبونه‌ امروزمو بدون عسل خوردم

خامه‌ی خالی!

پس از نیم ساعت کشتی گرفتن با شیشه‌ی عسل،

من: خیلی بی‌شعوری مراد که نیستی

هم‌اتاقیم جلوی آینه در حال نقاشی کردن صورتش، به لهجه کُردی: مراد کیه؟

من: بابای بچه‌هام! تو نمی‌شناسیش، همون که اگه بود، می‌دادم این وامونده رو برام باز کنه

+ حواسم پرتِ تمرین و آماده کردن اسلایدای امروز شد ناهارم درست نکردم

امروز ناهار بی ناهار

تا شبم نمایشگاهم :(

+ هم‌اتاقیمم نتونست بازش کنه

درِ اون شیشه عسل وامونده رو عرض می‌کنم

+ از سلسله پستایی که دم در موقع پوشیدن کفش منتشر میشه...

دیرم شد...

418- چه جوری بزنم از هستی ساقطش کنم که پلیس بهم شک نکنه؟

اون روز تو راه‌آهن، از درد دندونم تا سر حد مرگ داد می‌زدم

برگشته میگه اشکالی نداره کفاره گناهاته، باید خوشحال باشی که تو این دنیا داری تقاص پس میدی

الانم زنگ زده میگه نگران خوابت نباش هر چی باشه خیره، تعبیرش اینه که به زودی به مراد می‌رسی

من: تو چه جوری خوابی که تعریف نکردمو تعبیر می‌کنی عایا؟

ایشون: مهم نیست، کلاً تو هر خوابی ببینی تعبیرش اینه که به مراد می‌رسی :دی

چه جوری بزنم بکشمش مرگش طبیعی جلوه کنه؟!

هوم؟

برادرم رو عرض می‌کنم!

و از اونجایی که از پست بدون عکس خوشم نمیاد، کیفمو خالی کردم ببینم سوژه‌ای چیزی از توش گیر میارم یا نه و با رویت و تحلیل جاکلیدیام به این نتیجه رسیدم که اگه جاکلیدی هر کس نشان‌دهنده‌ی شخصیت وی باشد بنده چه آدم بی شخصیتی ام! :)))) 

سمت راستی کلید خوابگاهه، وسطی کلید خونه مامان‌بزرگم اینا، چپی خونه خودمونه که شامل در ورودی و درِ اندرونیه! و ناگفته نماند که قدمت اون نی نی سمت چپی برمی‌گرده به دوران مدرسه‌ام! بعضی وقتا سر کلاس حواسم نبود، وقتی کتابی چیزی تو کیفم میذاشتم یا برمی‌داشتم به دماغش فشار وارد میشد و گریه می‌کرد و آبرو برام نمی‌ذاشت

سهیلا یادشه :))))
و حتی نگار!

در کل خوبم، ملالی نیست جز درد گاه به گاه انگشت شست دست راستم که هفته پیش یه چیز تیز (بخشی از زیپ کمد) تا منتها الیه رفت زیر ناخنم و اول یه کم خون اومد و کبود شد و سفید شد و جای داداشم خالی که اگه بود می‌گفت تقاص و کفاره‌ی گناهاته و الانم خونش بند اومده و کبودیش مرتفع شده و خدارو از پشت همین تریبون صد هزار مرتبه شکر که چپ دستم و خللی در امر خطیر جزوه‌نویسی و ایضاً امتحان پیش نمیاد و تازه قراره دوشنبه با نگار برم نمایشگاه صنعت برق تا مشتی باشد بر دهان یاوه‌گویانی که چپ و راست بهم میگن خوب شد ول کردی رفتی سراغ علاقه‌ات! اصلنم ول نکردم!

والا!!!

416- بگشا پسته‌ی خندان و شکرریزی کن!!!

مثلاً ممکنه حواست نباشه و یه گونی شکرو بریزی رو فرش، یا موکت یا حالا هر چی

بعد چون اینجا خوابگاهه و از این جارو شارژیای خونه‌ی اَبَوی دم دست نیست باس بری جاروبرقی بیاری

بعد ممکنه جاروبرقیو یکی دیگه برده باشه و ندونی کی برده و

بری از انباری یه جارو دستی گیر بیاری که با اون جارو کنی 

از همین جارو دستیایی که در تصویر مشاهده می‌کنید

بعد مثلاً ممکنه، جارو رو خیس کنی، ینی بشوری که موقع جارو کردن گرد و خاک بلند نشه

بعد بیاری همون جاروی خیسو بکشی رو همین شکرا!

بعد ممکنه اون شکرا ذوب بشن و حل شن برن تو فرش، یا موکت یا حالا هر چی

بعد ممکنه قیافه‌ات این شکلی D: بشه

پت و مت هم خودتونید!

+ عنوان از حافظ!

وی در جای دیگری می‌فرماید: جان فدای شکرین پسته‌ی خاموشش باد

413- یه قابلمه شلغم پخته‌ی سوخته و نیمه سوخته

مثل وقتی که دوست، هم‌کلاسی، هم‌مدرسه‌ای، هم‌دانشگاهی و هم‌رشته‌ای سابق راوی با دو تا سیب‌زمینی و پیاز و هویج میاد و ندای هل من ناصر سر میده و از راوی میخواد با اینا سوپ درست کنه و از اونجایی که راوی خودش سرما خورده و دلش سوپ میخواد و از اون مهم‌تر، دندون شماره 7 سمت چپ و شماره 5 راست بالا رو عصب‌کشی کرده و وی را یارای جویدن نیست به همچین سوپی نیاز داره و دعوت دوستشو لبیک میگه و چهار قلم جنسم خودش به مواد اولیه اضافه می‌کنه و نتیجه اش میشه یه همچین چیزی؛ و به قولی اگه انترن‌های دندان‌پزشکی دانشگاه پایان‌نامه داشتند باید در بخش تقدیر و تشکر از اینجانب ممنون می‌شدند که خودم رو وقف علم‌آموزی اونا کردم و طی یک ماه گذشته یک و اندی تومن وجه رایج مملکت رو صرف کالبد شکافی دهنم کردم!

علی ایُ حال اگه تا دیشب دلم فقط به حال مرادِ بدبخت می‌سوخت، زین پس باید خدارو شکر کنم که اگه سرما خورد، حداقل بلدم براش سوپ درست کنم! که بدبخت‌تر از مراد، شوهرِ دوستای زنِ مراده!!!

خوابگاه - آبان ماه 94

ناگفته نماند که روز آخری که خونه بودم داشتم یه قابلمه شلغم می‌پختم که همه‌شون سوختن

حالا فکر کن شلغم خودش چیه که پخته‌اش چی باشه!

حالا بوی خود شلغم و پخته‌اش یه طرف قضیه است، بوی شلغم سوخته یه طرف دیگه‌ی معادله

در همین راستا والدین یک ساعت تمام در مدح و منقبت زندگی مشترک رفتن رو منبر و 

چه نصایحی، چه نکات ارزنده ای!

و همون ذکر خیر همیشگیِ اون پسره‌ی بدبخت چه گناهی کرده که گیر تو افتاده

البته هنوز نیافتاده، ولی قراره بیافته به هر حال

+ تا 2 ماه بسته است... کامنتارو عرض می‌کنم!

412- بارون داره هدر میشه بیا با من قدم بزن

یکی از شب‌های بارانی آبان ماه 1394

- طرح داستان: راوی، در حال بازگشت به خوابگاه است، استثنائاً از دندانپزشکی برنمی‌گردد :دی

- درون‌مایه یا پیام داستان: قدم زدن تو بارون، با تو چه حالی داره، دلم هواتو داره

- نقطه‌ی اوج داستان: وقتی از تاکسی پیاده میشه که بقیه مسیرو زیر شرشر بارون پیاده برگرده

راوی هندزفری تو گوششه و داره راز دل علیرضا قربانیو گوش میده

دل دیوانه‌ی من به غیر از محبت گناهی ندارد، 

خدا داند

شده چون مرغ طوفان که جز بی‌پناهی پناهی ندارد، 

خدا داند

منم آن ابر وحشی که در هر بیابان به تلخی سرشکی بیفشاند

به جز این اشک سوزان دل ناامیدم گواهی ندارد، 

خدا داند

هندزفریو از تو گوش‌ت درمیاری و آهنگی که گوش می‌کردیو پاوز می‌کنی و سوار تاکسی میشی

ساعت دیوار چشمات قلبم نمییای نمییای نمییای

راننده آهنگ قدیمی بنیامینو گذاشته

زیر لب میگی: آلبوم گریه نامه عاشق نمیخوای نمییای نمییای

ساعت دیوار چشمات قلبم آلبوم گریه نامه عاشق

ساعت؟ ساعت چنده؟

یه نگاه به ساعتت می‌کنی و یه نگاه به آسمون و دوباره یه نگاه به ساعت و با خودت میگی 

این روزا چه قدر زود دیر میشه

یه چند ثانیه‌ای تاکسی ساکت میشه و آهنگ بعدی، 

هوا بوی نم گرفته، دوباره دلم گرفته

صدای گریه‌ی بارون، تو خیابون دم گرفته

با نگاهت قلبمو ازم گرفتی اینم بمونه

با غرورت منو دست کم گرفتی اینم بمونه

ترافیکه

دیره

هوا تاریکه

چترتم که یادت رفته برداری

پس کی بند میاد این بارون

قرمزه، 78 ثانیه، 77، 76،

چشماتو رو هم می‌ذاری و می‌شمری، 75، 74، 73

چشمامو رو هم میذارمو

تو رو به یادم میارمو

دوباره یه نگاه به ساعتت می‌کنی و

کلافه‌ای!

منتظری آهنگه تموم شه

یه بار دیگه تاکسی ساکت میشه و آهنگ بعدی، 

عاشق شدم کاش ندونه، دست دلم رو نخونه

اگه بدونه می‌دونم، دیگه با من نمی‌مونه

اونکه پیشش دل من گیره، اگه بدونه می‌ذاره میره

اگه بدونه دیوونم کرده، میره و دیگه بر نمیگرده

+ ببخشید؟ میشه صداشو کم کنین؟

سرتو تکیه میدی به شیشه

صداشو کم می‌کنه ولی هنوز می‌شنوی

عاشق شدم دلواپسم، گرفته راه نفسم

دلهره دارم که بهش می‌رسم یا نمی‌رسم، 

چشمای اون سر به سرم میذاره

دست از سر من بر نمیداره، 

داره بلا سرم میاره

اما خودش خبر نداره،

دستم اگر که رو بشه

دلم بی آبرو بشه، 

راز مگو بگو بشه

+ من همین جا پیاده میشم

هندزفریارو دوباره میذاری تو گوش‌ت و آهنگه رو پلی می‌کنی و

راز دل بشنو، از خموشی من 

این سکوت مرا ناشنیده مگیر

ای آشنا، چشم دل بگشا، حال من بنگر 

سوز و ساز دلم را ندیده مگیر

+ خانوم بقیه پولت

میگیری و میذاری تو کیفت و 

بقیه راهو پیاده برمی‌گردی

چترتم که یادت رفته برداری

دوباره یه نگاه به ساعتت می‌کنی و

آهنگ بعدی

بارون داره هدر میشه بیا با من قدم بزن

دلم داره پر میزنه واسه تو و قدم زدن

وقتی هوا بارونیه دلم برات تنگ میشه باز

نمیدونی تو این هوا چشات چه خوش رنگ میشه باز

بارون هواتو داره رنگ چشاتو داره

قدم زدن تو بارون

با تو چه حالی داره

دلم هواتو داره

+ BAROON_AMIN_ROSTAMI

409- اللهم اشف کل مرضانا، یامن اسمه دواء و ذکره شفاء

شنبه 6 عصر 9 آبان ماه 1394

- طرح داستان: راوی، دانشگاه سابقش وقت دندانپزشکی داشته و در حال بازگشت به خوابگاه است

- درون‌مایه یا پیام داستان:

شهر من آسمون آبی داره، روز روشن شب مهتابی داره، اگه رویای قشنگ شهر تو، بره دست از سر ما بر داره، آسمون اینجا خاکستریه، قصه هاش قصه‌ی دیو و پریه، آدما وقتی واسه هم ندارن، اینجا معلوم نمیشه کی به کیه، توی این شهر شلوغ یه آشنا کنارم نیست، حتی یه سرپناه واسه قلب بی‌قرارم نیست (+)

- نقطه‌ی اوج داستان: وقتی می‌رسه ولیعصر و خانومه میگه: "ایستگاه ولیعصر عجل الله تعالی فرجه الشریف؛ مسافرین محترمی که قصد ادامه مسیر به سمت ایستگاه قائم و یا آزادگان را دارند می‌توانند در این ایستگاه از قطار پیاده شده و با توجه به تابلوهای راهنما وارد خط 3 شوند."

پیاده شدم و رفتم سمت قائم؛

این مسیرِ هر روزه‌ی منه، هر بار موقع پیاده شدن یاد الهام می‌افتم و اون روزی که تلفنی باهم حرف می‌زدیم و وسط مکالمه بهش گفتم الهام من الان ولیعصرم، بخوام برم بلوار سوار خط قائم شم یا آزادگان؟

اولین بارم بود با مترو می‌رفتم خوابگاه و الهام داشت فرق قائم و آزادگان رو توضیح می‌داد و من هر بار به این ایستگاه می‌رسم و خط عوض می‌کنم یاد الهام می‌افتم و یاد اولین باری که اومدیم ولیعصر، یاد روز اول ماه رمضون و گشنه و تشنه و خسته از پالس خوندن برای امتحان هفته بعدش

پیاده شدم و رفتم سمت قائم؛

یه خانومه داشت آدرس می‌پرسید و خانوما داشتن راهنماییش می‌کردن؛

می‌خواست بره بلوار کشاورز، بیمارستان پارس؛

شباهنگِ درونم دنبال سوژه برای وبلاگش بود، شباهنگ می‌گفت نسرین برو بهش بگو بیمارستان پارس کنار خوابگاهتونه، برو راهنماییش کن و تا بیمارستان باهاش برو؛ برو دیگه... برو خب... ولی تورنادو با عصبانیت سرِ شباهنگ داد زد و گفت به تو هیچ ربطی نداره طرف آدرسو بلد نیست یا گم شده یا تنهاست یا هر درد دیگه‌ای داره، دردِ آدما به تو ربطی نداره، تو مسئول آدما نیستی، تورنادو، پر از بغض و نفرت بود، تورنادو یه زمانی عاشق آدما بود، عاشق آدرس دادن، عاشق خوبی، مهربونی، تورنادو یه زمانی دو تا پسر بچه شهرستانی رو تا ترمینال آزادی رسونده بود، تورنادو مهربون بود، ولی حالا... زخمیِ شعور نداشته‌ی همین آدمایی بود که داشت بهشون خوبی می‌کرد؛ برای همین هر بار سوار مترو میشه یه نفرتی، بغضی، کینه ای تو چشاشه، تو صداشه ولی شباهنگ محلش نذاشت و دست نسرینو گرفت و رفت سمت خانومه و بهش گفت اون بیمارستانو می‌شناسه، گفت یه کم دوره و یه ربع بیست دیقه ای پیاده داره، ولی نگران نباشه، به خانومه گفت نگران نباشه و تا دم در بیمارستان باهاش میاد

تورنادو: اشتباه منو تکرار نکن شباهنگ، 

شباهنگ: کمک کردن اشتباه نیست،

تورنادو: ولی تو هنوز داری تاوان همین کمک کردناتو میدی!

شباهنگ: من دارم تاوانِ سادگیِ تو رو می‌دم

تورنادو: من ساده نبودم، من فقط فکر کردم آدما همونی هستن که فکر می‌کنم

شباهنگ: تو مارگزیده‌ای، از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسی، همین!

تورنادو: من نمی‌ترسم، کار من از ترس گذشته، من وحشت دارم، از همه‌ی این آدمایی که اینجان وحشت دارم

پیاده شدیم

گفتم اینجا نزدیک ترین ایستگاه مترو به بیمارستانه

گفت از اینجا به بعد مترو یا بی‌آرتی نداره؟

گفتم نه، پیاده باید بریم، شبه، تاریکه، مغازه‌هارو خوب نگاه کن که برگشتنی راهو گم نکنی

گفت اشکالی نداره، پیاده روی رو دوست دارم

چشمای خانومه نگران بود، پر از غم و آشوب

به ندرت تو چشمای آدما نگاه می‌کنم، حتی موقع سمینار و ارائه آی کانتکت ندارم

منی که ممکنه همه‌ی بیست و چهار ساعتو با هم‌اتاقیم باشم و هیچ حرف مشترکی باهاش نداشته باشم،

داشتم برای همین خانومه نتایج پایان‌نامه‌مو توضیح می‌دادم...

مسخره است...

نمی‌دونم از کجا به اونجایی رسیدم که داشتم روش فیلتر کردن سیگنالای مغزی رو می‌گفتم

و اینکه این کار به چه دردی می‌خوره،

پرسید چی می‌خونی؟

وقتی گفتم زبان چشماش برق زد!

همون چشمای نگران و پر از غم و آشوبش...

پرسید کارشناسی کجا بودی و 

نمی‌دونستم زبان و پایان‌نامه پزشکی رو چه جوری ربطش بدم به برق و الکترونیک

ازم خوشش اومده بود

از کسی که اسمشم نمی‌دونست

کسی که اسمشم نمی‌دونستم

گفتم حالا چرا بیمارستان؟ وقت ملاقاتم نیست... خیره ایشالا

اون غم و آشوب و نگرانیِ چشماش دوباره برگشت

گفت میرم جواب آزمایشمو بگیرم

نپرسیدم آزمایش چی

فقط لبخند زدم و گفتم خیره، آزمایش که نگرانی نداره

گفت دعام می‌کنی؟

خواستم بگم جماعتی عظیم باید منو دعا کنن، من کی باشم که صدام به اون بالاها برسه

گفتم باشه، تو برای من دعا کن منم برای تو

رسیدیم بیمارستان ساسان

گفت اینجاست؟

گفتم نه، پارس یه کم جلوتره

ساکت بودیم

انگار حرفامون تموم شده بود

پرسید اسمت چیه، اهل کجایی؟

لبخند زدم و گفتم نسرین، بهم میاد اهل کجا باشم؟

گفت خونگرمی، باید طرفای جنوب باشی، جنوب و غرب و

از خوزستان و کردستان و لرستان شروع کرد به حدس زدن و 

خندیدم و گفتم برو بالاتر, برو اون بالاها که یه کم سردتره

گفت جغرافیام زیاد خوب نیست، اهل شمالی؟

وقتی گفتم تبریز، برقِ چشاش دوباره برگشت

ولی خیلی زود محو شد و گفت: نسرین برام دعا کن

یه کم مکث کرد و: نسرین می‌تونم شماره‌تو داشته باشم؟ اشکالی نداره؟

تورنادو و شباهنگ هر دوشون داشتن نسرینو نگاه می‌کردن،

تورنادو خاطره خوبی از این شماره دادن نداشت، شباهنگ سرشو انداخته بود پایین و

+ چه اشکالی؟ همین الان یه تک بزن شماره‌تو داشته باشم، راستی من اسمتو نپرسیدم هنوز

- من مرضیه ام

+ مرضیه جان رسیدیم، من دیگه باید برگردم، نگران جواب آزمایشتم نباش و

با لبخند از هم جدا شدیم 

شباهنگ دلش میخواد زنگ بزنه و حال مرضیه رو بپرسه ولی تورنادو نمیذاره

شباهنگ دلش خوشه به لست سین و آنلاین بودن تلگرام مرضیه

شباهنگ هر شب برای جواب آزمایش مرضیه‌ها دعا می‌کنه

402- هفتِ آبان

http://deathofstars.blogfa.com/post/362

1- هر موقع این پستو می‌خونم تمام تنم می‌لرزه و چهار تا فحش نثار خودم می‌کنم!

درسته که

اگر عقل امروزم را داشتم، کارهای دیروزم را انجام نمی‌دادم

ولی 

اگر کارهای دیروز رو انجام نمی‌دادم، عقل امروزم را نداشتم!

2- دارم وسیله‌هامو جمع و جور می‌کنم فردا برگردم تهران

3- دلم برای نسیم، هم‌اتاقیم تنگ شده (اتاقمون 4 نفره است ولی 2 نفریم :دی)

4- منظور از سی دی، نرم افزاراییه که برای نصب ویندوز لازم داره :)

5- محتویات چمدونم لباس گرم و غذاست :دی

6- اچچچچچچِ (آیکون عطسه!)

377- روی سنگ قبر آن بانو بنویسید انقدر عدس خورد تا مرد!

پیرو پست پیشین، از دیشب دارم عدسی می‌خورم! نان استاپ!!! 

یه قابلمه بزرگ پرِ عدسو گذاشتم جلوم، نشسته و ایستاده و در حالی که بر پهلو آرمیده‌ام عدس می‌خورم!!!

از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون خودآزاری دارم!

هم برای دیشب شام داشتم هم برای امروز، ناهار! حتی صبونه!

علاقه چندانی هم به عدس ندارم!

حالا این وسط انگیزه‌ام از این عدسی چی بود، الله اعلم!

اگه سیب زمینی سرخ کرده بود یه چیزی! ولی عدس؟!!!

دارم می‌رم خونه

بازم از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون که به خوابگاه گفتم میرم خونه

ولی خب فعلاً خونه نمی‌رم

ینی اول میرم فرهنگستان، از اونجا میرم شریف و تا شب اونجام و شب میرم مسجد دانشگاه و

تازه بعدش میرم خونه!

هدفم هم اینه که شب تو مراسم عزاداری دانشگاه شرکت کنم؛ 

چون  الانسان حریص الی ما منع!

خب خوابگاه بهشتی هیچ جوره اجازه ورود و خروج بعد از 9 شبو نمیده :((((

حتی با کسب اجازه از ولی!!!

مراسم دانشگاهم تا 11، 12 شب طول می‌کشه!

حالا بماند که دوره کارشناسی که مشکلی با ورود و خروجمون نداشتن، یه بارم شرکت نکرده بودم!

چون همون طور که گفتم الانسان حریص الی ما منع!

دیشب آقای پ. پیام دادن که نیم ساعت زودتر برم دانشگاه که یه موضوعی رو بهم بگن!!!

الان حس می‌کنم چند تا خانوم یکی یه دونه تشت گذاشتن جلوشون نشستن تو دلم دارن رخت می‌شورن

ینی چی می‌خواد بگه؟! :دی

نامبرده سال پایینیه؛ فکرتون منحرف نشه! :)))))

میگم نکنه میخواد نقشه ترور آهنگرو با من در میون بذاره؟ :دی

گلاب به روتون دارم بالا میارم

چرا تموم نمیشن این عدسااااااااااااااااا!

اَه!

دیرم شد... می‌برم بقیه‌شو دانشگاه بخورم

376- لایُبْدینَ زینَتَهُنّ إِلاّ ما ظَهَرَ مِنْها

داشتم تو آشپزخونه عدس می‌شستم که عدسی درست کنم (داخل پرانتز اینم بگم که من کلاً عدس و عدسی و عدس‌پلو و لوبیا و نخود و لپه و قیمه و قرمه‌سبزی و برنج حتی!!! و هر چی که توش حبوبات باشه رو دوست ندارم و یا نمی‌خورم یا با اکراه می‌خورم؛ حالام نمی‌دونم چه دردی به جونم افتاده که یهویی بعد از خوردنِ شام، تازه هوس عدسی کردم و فردام میرم خونه و معلوم نیست کِی قراره بخورمش) 

خلاصه دخترای واحد بغلی داشتن ظرفاشونو می‌شستن و منم داشتم عدس می‌شستم؛

یهو همچین ناغافل و بی هوا, دختره ازم پرسید نامزد کردی؟

سرمو بلند کردم ببینم کیه؟

در همین فاصله که داشتم سرمو بلند می‌کردم با خودم فکر می‌کردم که این چرا همچین فکری کرده؟ نه خدایی نکرده حلقه ای چیزی دستمه نه مثلاً روم به دیوار یهویی موهامو رنگ کردم یا مثلاً اممممم خب واقعاً متوجه منظورش نشدم

پرسیدم چه طور؟

گفت آخه 9 تا النگو دستته, همه‌شونم نو اَن! نامزدت خریده؟

نگاه کردم دیدم آره راست می‌گه, 9 تان (خدایی تا اون موقع نمی‌دونستم 9 تان :دی)

گفتم نامزدم کجا بود، اینا از بچگی دستمه، اولیو کلاس چهارم پنجم بودم گرفتم آخریو همین دو سه ماه پیش که بابتش شخصاً یک و دویست پیاده شدم (داخل پرانتز اینم بگم که علاقه‌ای به طلا ندارم و خوش به حال مراد :دی)

چند روز پیش دوستم و به عبارتی هم‌مدرسه‌ایم و هم‌دانشگاهیم، مریم اومده بود خوابگاه و برای اولین بار داشت النگوهامو می‌دید و کفِش بریده بود که تا حالا ندیده! و من داشتم فکر می‌کردم چه قدر به این آیه لایُبْدینَ زینَتَهُنّ إِلاّ ما ظَهَرَ مِنْها پایبندم من و چه قدر پاساژا و مغازه هارو زیر و رو می‌کنم که یه مانتو آستین دار پیدا کنم!

تف به ریا!

ادامه‌ی حرفامو پست قبل گفتم به علاوه یه عکس از این 9تا که اونم پست قبل گذاشتم که خانوما ببینن :دی

خانومایی که رمز ندارن یا یادشون رفته اطلاع بدن تا به مشکلشون رسیدگی کنم :)

371- دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

صبح تو مترو داشتم به چترم فکر می‌کردم؛

من این چترو از 7 سالگیم دارم؛

ینی از همون موقع که رفتیم برای مدرسه‌ام کیف و کفش و لباس بخریم

بابا یه چتر صورتی-نارنجی برای من خرید یه چتر آبی هم برای امیدِ 3 ساله

چتر امید به طرفة‌العینی نابود شد و به فنای فی‌الله رسید و به ابدیت پیوست و 

بعد از اونم سر ده تای دیگه همین بلا رو آورد و این آخری رو هم چند وقت پیش تو دانشگاه جا گذاشت

ولی چتر من هنوز هست

شاید تنها چیزیه که خیلی وقته دارمش

کم نیست...

16 سال با من بوده

+ دارم گوش میدم

367- با تشکر از حاج‌آقا که وقتی دید دیر رسیدم، رکوع رو کش داد که رکعت اولمو به رکعت اولشون وصل کنم

از اون‌جایی که بیرون رفتن و نون خریدن برای من سخت‌تر از درست‌کردن کیکه, داشتم برای صبونه‌ی فردا کیک درست می‌کردم و دیر رسیدم برای جماعت و وقتی رسیدم دیدم دخترا از رکوع بلند شدن؛ ولی آقای حاج‌آقا که از صدای کفشام حضور بنده رو حس کرده بود، کماکان به ذکر اذکارش ادامه داد تا منم جوین (join) بشم :دی

داشتم دنبال یه بیت شعر و یه غزل در مورد یه موضوعی سرچ می‌کردم, گوگل این دخترو پیدا کرد!
فکر کنم نسیم، خواهرِ امیرحسین (طوفانِ سابق) یه همچین چیزیه

حالا هر چند مامانش هم‌سن این بود, روسری هم سر نمی‌کرد ولی

بار الهی...
یه دونه از اینا لطفا ^_^

دو روزه نان استاپ دارم یه آهنگ کردی از بارزان محمودیان گوش می‌دم

با یه تقریب خوبی دارم کُردی یاد می‌گیرم فقط چون این کردیش کرد سلیمانیه عراقه, نوشتنش سخته

مضمونش اینه که انقدر نمیای نمیای وقتی میای می‌بینی مردم! والا!!!

همون‌جایی که میگه عشق پاک و زیر خاک و از این صوبتا!

اینجا کردِ سلیمانیه نداریم عایا؟!

اینم لینک آهنگ

365- کارگاه یک روزه‌ی دیروز (2)

پذیرایی‌شون که عالی بود! خود سرویس بود :)))))

ولی بهتر بود قبلش با منم هماهنگ می‌کردن؛ خب من این شیرینیایی که وسطشون از این کِرِما داره دوست ندارم

از این شیرینیای کشمشی هم خوشم نمیاد :|

ملت داشتن از خودشون پذیرایی می‌کردن؛ اون وقت من درگیر آنالیز و جداسازی کشمش و کرم بودم

موقع پذیرایی یه خانومه برای خودش آب جوش گرفت, برای منم گرفت و 

یه دختره اومد گفت وای خانم دکتر شما چرا؟ ما براتون میاریم و اینا!

به دختره گفتم این خانوم دکتره که آب جوش داد بهم کی بود؟

گفت خانم دکتر فلانی رئیس انجمن زبان‌شناسی ایرانه!!!

من: عجب!!! چه قدر مهربون و مردمی و فروتنن ایشون :))

از سلسه اتفاقات هیجان انگیز دیروز آرزوی خوشبختی و تبریک به یکی از ارائه‌دهندگان تازه داماد بود

و نکته قابل تامل دیگه تیپ بنده بود و از اونجایی که تنها چادری حاضر در مجلس بودم و

با اون احوالپرسی و معارفه قبل از کارگاه, دیگه همه منو شناختن و احتمال گم شدنم صفر بود!

اظهر من الشمس بودم :دی

عصر که جلسه تموم شد, داشتن اسمارو می‌خوندن و گواهی‌های حضور در کارگاه‌هارو تحویل می‌دادن,

خانومه گواهی منو همون اول آورد داد دستم و تشکر کرد که قدم رنجه فرموندم و حضور به عمل رسوندم

خانم دکتر خسروی زاده هم یه سری سوال در مورد گرایش کارشناسی‌م پرسید و ایده‌هایی که الان دارم

بعدشم یه عده (خانوم) دورم جمع شده بودن و شماره می‌خواستن و از فرهنگستان می‌پرسیدن

یکیشون هر یکی دو جمله یه بار می‌گفت وای من عاشقتم!

یکیشونم اسمش نسرین بود و از اینکه انقدر تفاهم داریم که اسممون یکیه ذوق زده بود!!!

یکی‌شونم ازم خواست در جریان اخبار فرهنگستان قرارش بدم و تو کفِ انگیزه و تغییر فازم بود!

یکی‌شونم پیشنهاد دوستی داد و ازم خواست در اسرع وقت ترکی یادش بدم! (خانوم بودن همه‌شون)

صبح که می‌خواستم برم کارگاه, گوشیمو دادم نسیم هم‌اتاقیم ازم عکس بگیره :دی

362- نگهبانه دیگه... داره وظیفه‌شو انجام میده

صبح تا عصر کارگاه باشی و عصری بری دندونپزشکی و تا نه، نه و نیم مسجد شریف

بعد این روضه خون هر چی سعی کنه اشکتو درآره دریغ از یه چیکه آب

مطهره رو ببینی و بهت بگه چه قدر خانوم شدی تو!

و تو یه لبخند گنده رو لبت بشینه و زهرا بگه حالا خوبه نصف صورتت بی‌حسه این جوری می‌خندیاااا

10 برسی خوابگاه و تذکر کتبی و شفاهی نگهبان و 

هی براش توضیح بدی که خانواده‌ام اطلاع داشت و هی تو کتش نره و یه ربع کل کل و 

بعد بیای دراز بکشی رو تختت و اثر آمپولای بی‌حسی دندونپزشکه پریده باشه و

به اندازه‌ی همه‌ی اون روضه‌هایی که گریه نکردی گریه کنی...

معلومه من کدومم؟

361- کمیته انضباطی

پیشاپیش بابت عنوان رعب انگیز پست پوزش می‌طلبم ولی خعلی این کلمه رو دوست دارم

بنده دلیل عقب‌ماندگی کشور پهناورم ایران رو بروکراسی اداری می‌دونم و لاغیر

در ابتدا ینی قبل از انتشار پست انضباطی رو انظباتی نوشته بودم

عزمم رو جزم می‌کنم دکترا برگردم شریف فلسفه بخونم

واقعا هیچی سر جاش نیست، کولرگازی و آبی با برق کار میکنن، اره برقی با بنزین کار میکنه،

سه تار ۴ تا تار داره، هفت تیر ۶ تا تیر داره و صائب تبریزی هم اصفهانیه

منم الان در خدمت شمام!

و اما بعد

هفته‌ی پیش کارای آموزشی و درسی‌م تموم شد و دیروزم 6 تا مهر و امضای غیر آموزشی‌مو گرفتم

ابتدا رفتم تحصیلات تکمیلی, باجه2, خانومه گفت دخترم اینجا مرحله 7 امه, اول برو اون 6 تا امضارو بگیر

رفتم امور خوابگاه‌ها, آقاهه گفت مدارکِ مبنی بر تسویه حساب و تخلیه خوابگاهتو ارائه بده تا منم اینجارو مهر بزنم

مدرک که چه عرض کنم, یه برگه نصف A4 و به عبارتی A5 بود که توش نوشته بود تا آخر ماه تخلیه کنید

منم تا آخر ماه تخلیه کرده بودم و پای برگه نوشته بودن تخلیه کرد!!!

منم این برگه رو تو خونه جا گذاشته بودم! ینی اصن فکر نمی‌کنم اون کاغذپاره به درد بخوره

گفتم ببینید آقای محترم, من همیشه اولین کسی بودم که هزینه‌های خوابگاهو پرداخت کردم, بدهی ندارم

تو سیستمتونم ثبت شده

در مورد تخلیه هم, چمدونمو می‌ذاشتم دم در دانشگاه, بعد از ارائه آخرین پروژه و آخرین امتحان مستقیم می‌رفتم خونه

آقاهه: به هر حال ما باید مطمئن بشیم شما خوابگاهو تخلیه کردی

من: مگه تو سیستمتون ثبت نشده؟

آقاهه: نه! باید اون برگه رو بیاری

من:شما بلوک 13 رو کلاً تخریب و بازسازی کردید, چه طور امکان داره من هنوز اونجا باشم آخه؟

آقاهه: برو از مسئولین خوابگاهت نامه بگیر که تخلیه کردی!

من: تلفنی هم نمیشه پرسید درسته؟!

آقاهه: نه!

خوابگاه:

+ سلام خانوم فلانی, خوبید؟ چه خبر؟ با زحمتای ما؟

- سلام خانوم شباهنگ, نیستی؟ خوش می‌گذره؟ خوابگاه جدید راحتی؟ می‌بینی بلوک سیزدهو چی کار کردیم؟ همکفش نمازخونه است, سوپر مارکت, اتاق غذا, طبقه‌های بالا اتاق موسیقی, اتاق ورزش, آرایشگاه, سایت, سالن مطالعه به چه عظمت, ...

+ خانم فلانی؟ میشه یه نامه بدید که من تیرماه اینجارو تخلیه کردم؟ (و قضیه رو براش توضیح دادم)

- صبر کن خانم میم بیاد بنویسه, اون رئیسه, اون باید نامه بده

+ ایشون الان کجان؟

- دارن استراحت می‌کنن

+ آخه الان وقت اداریه

- بنده خدا کار داشت, دیر رفت برای ناهار, از این ور دیر میاد

+ کجاست که دیر میاد؟

- همین اتاق بغل, ولی داره استراحت می‌کنه

نیم ساعت انتظار!!!

نامه رو گرفتم؛ توش نوشته بود دختر خوبی بودم به اموال آسیب نزدم, بدهی ندارم و تخلیه کردم

من: خدایی خیلی دختر خوبی بودماااااااااااا! نه؟

خانومه: آره, مودمامونم درست می‌کردی!

دانشگاه:

آقاهه: خب الان این نامه رو باید ببری کمیته انضباطی که تایید کنن که به موقع می‌رفتی و میومدی

من: کمیته کجاست؟ ینی کجا برم دقیقاً؟

آقاهه: طبقه بالا

طبقه بالا:

اون آقاهه نیست

انتظار!!!

مسئول کمیته انضباطی اومد و به قرآن مجید, به جان خودم, بدون اینکه اسمم رو چک کنه و مثلاً با یه چیزی تطبیق بده و پرونده‌مو نگاه کنه, یا حالا هر چی, نامه رو گرفت و مهرو زد و داد دستم!!!

طبقه پایین:

من: ببخشید؟ کمیته انضباطی وظیفه اش دقیقاً چیه؟

آقاهه: هر موقع شما فهمیدی به ما هم بگو

من: آخه کلی منتظر موندیم مسئولش بیاد, اومد و بدون اینکه چیزی رو چک کنه مهر و امضا کرد و برگه رو داد دستم؛ اگه قرار بود یه مهر باشه چرا شما این کارو نمی‌کنی؟ این جوری وقت منم تلف نمیشه

آقاهه: چون من اون مهرو ندارم, اینجا هر کی یه مهر داره که کار شماهارو انجام بده

من: ولی کاری نکردنااااااااا!

آقاهه: بگیر این فرمو پر کن

من: فرم چیه؟

آقاهه: ای بابااااااااااااااااااااااااااا! خانوم شما چه قدر سوال می‌پرسی!

من: :|

آقاهه: 10 تومنم باید بابت گم کردن اون برگه تخلیه بدی, حالا شما 5 تومن بده

من: ولی اینجا نوشته اگه برای بار دوم گم بشه هزینه داره, نه اولین بار

آقاهه: دستگاه کارت خوان اون بیرونه

من: :| همون 5 تومن یا ده تومن؟

کتابخونه مرکزی:

من: آقا من اومدم تاییدیه فارغ‌التحصیلی بگیرم که بدهی و تخلف و اینا ندارم

آقاهه: برو همکف پیش خانومه

من: خانوم من اومدم تاییدیه فارغ‌التحصیلی بگیرم که بدهی و تخلف و اینا ندارم

خانومه داره با تلفن حرف می‌زنه

انتظار!!!

خانومه: چی؟

من: اومدم تاییدیه فارغ‌التحصیلی بگیرم که بدهی و تخلف و اینا ندارم

خانومه: بده من مدارکتو

من: خانوم من از کی نمی‌تونم کتاب بگیرم و از کی و چه جوری می‌تونم دوباره کتاب بگیرم؟

خانومه اینترو زد و: از همین الان سیستمت بسته شد؛ می‌تونی عضو انجمن فارغ‌التحصیلان بشی و دوباره کتاب بگیری, 20 تومن برای عضویت انجمن, 20 تومن برای عضویت کتابخونه

انجمن فارغ‌التحصیلان:

(پست قبل در موردش نوشتم)

معاونت فرهنگی:

من: اومدم تاییدیه فارغ‌التحصیلی بگیرم؛ راستش دقیقاً نمی‌دونم برای چی باید از اینجا امضا بگیرم

آقاهه: لازمه به هر حال

من: آخه من اصن اولین بارمه میام اینجا, نمی‌دونم شما چیو قراره امضا کنی!

امور تغذیه: 

من: اومدم تاییدیه فارغ‌التحصیلی بگیرم که بدهی و اینا نداشته باشم

آقاهه: بدهی نداری, مهر و زد و به سلامت!

اداره رفاه:

آخی... پسر دکتر شهریاری رو دیدم, هم‌کلاسیم بود ولی خب باهاش یه واحد مشترکم نداشتم

یه لحظه یاد باباش افتادم دلم برای بابای خودم تنگ شد

لابد الان خیلی دلش برای باباش تنگ شده :(

نامردا چه طور دلشون اومد ترورش کن :(((((((

من: اومدم تاییدیه فارغ‌التحصیلی بگیرم که بدهی وامی و اینا نداشته باشم

خانومه داره با تلفن حرف می‌زنه

انتظار!!!

من: اومدم تاییدیه فارغ‌التحصیلی بگیرم که بدهی وامی و اینا نداشته باشم

خانومه داره با یکی دیگه حرف می‌زنه

انتظار!!!

خانومه: برو اطلاعاتتو وارد سیستم کن بعد بیا

من: کدوم سیستم؟!!!

خانومه: سایت دانشگاه

من: کدوم اطلاعات؟

خانومه: اسم و آدرس والدین و دوستان و شماره و اینا

من: من کلاً وام نگرفتماااااااااااااا

خانومه: به هر حال باید اطلاعات وابستگانتو داشته باشیم

من: روز ثبت نام همه‌ی اطلاعاتو گرفتید, مگه ندارید؟

خانومه: دوباره باید وارد سیستم کنی

نیم ساعتم علاف سیستم!!!

خانومه: شما بدهی وامی ندارید

من: اینو که خودمم می‌دونستم!!!

این کارا از صبح تا 4 بعد از ظهر طول کشید در حالی که به نظرم ده دقیقه‌ هم زیاد بود براش

خب به سلامتی یه مرحله دیگه مونده که فکر کنم یه تومنم باید بابت این مرحله پیاده شم

هزینه واحدای اضافی و حذف شده و گلاب به روتون واحد یا واحدای افتادمه :))))

تا من باشم درس اختیاری از دکترا برندارم و نیافتم :دی

کماکان بنده دلیل عقب‌ماندگی کشور پهناورم ایران رو بروکراسی اداری می‌دونم و لاغیر

کلیات طرح برجام روز یکشنبه با 139 رای موافق تصویب شد و جزییات اون، امروز با 161 رای موافق تصویب شد!!

یعنی 22 نماینده مجلس هستند که با کلیات طرح مخالفن اما جزییات اون رو قبول دارن!!!

یه همچین نماینده هایی عتیقه ای داریم 

خدایا این سرمایه های ملی رو از ما نگیر

347- ببین غم تو، رسیده به جان و دویده به تن...

شنبه‌ها که درگیر درس و مشق و نوشتن تکلیف و تمرینم

یکشنبه و دوشنبه هم که کلاس دارم

ولی سه‌شنبه‌هارو دوست دارم

سه‌شنبه‌ها مال خودمه

سه‌شنبه‌ها میرم دانشگاه سابقم و سعی می‌کنم تا آخر وقت اونجا باشم

همون منطقه جنگیِ مین گذاری شده که برای رسیدن از نقطه A به B هزار بار مسیرمو می‌پیچونم و 

مسیرمو کج و راست می‌کنم که یه موقع با فلانی و بهمانی چشم تو چشم نشم!

میرم سایت, سالن مطالعه, بوفه, سلف, تعاونی, انتشاراتی, مسجد, اداره امور دانشجویی, کتابخونه

تا شب تو همون مختصات جغرافیایی پرسه می‌زنم بدون اینکه با کسی قراری داشته باشم

بدون اینکه قرار باشه کسیو ببینم, بدون اینکه کسیو ببینم, بدون اینکه قیافه ام شبیه آدمای علاف باشه

اونجا برای من حکم چهار ولیعصره, برای من ویترین لباس مجلسیای جمهوریه, حکم مغازه‌های تجریش

سه‌شنبه‌ها میرم کتابخونه, من و قفسه‌ها و آهنگ همیشگیِ محمد اصفهانی عزیز

سه‌شنبه‌هارو دوست دارم

اکانتم فعال شد :))))) فکرشم نمی‌کردم پست قبلیم انقدر سریع به گوش مسئولین برسه :دی

اگه می‌دونستم اون پستو زودتر از اینا منتشر می‌کردم! 

والا!

حالا که صدام انقدر واضح به گوش مسئولین می‌رسه, خواهشمندم یه فکری هم به حال ازدواج جوانان بکنن

به نظرتون مسئولین محترم تا آخر وقت اداری خواستگارارو می‌فرستن دم خوابگاه یا خودم برم تحویلشون بگیرم :دی

حالا یه سوال فنی! چرا به همه‎ی کارشناسیا 3 گیگ و به ارشدا 4 گیگ دادن به من 5.2؟

هوم؟!

من الان ینی خیلی ارشدم؟

اون وقت این 0.2 چیه؟

چرا رند نیست خب...

346- تا آخرِ وقت اداری امروز!

جمله‌ای که یه ماهه هر روز از مسئولین محترم دانشگاه شین ب. مبنی بر فعال کردن اکانت نتم می‌شنوم

آیا اضافه کردن یه یوزر و پسورد به سیستم سخته یا کار این خانومه

که هر روز تنهایی آشپزخونه و راه‌پله‌ها و سرویس‌های چهار طبقه رو می‌شوره و میسابه و

می‌کندشون عین دسته گل و تحویل ما میده؟

هوم؟

کدوم سخته؟!

دو نقطه خیلی بی‌اعصاب!

343- تا خوب‌ها خوب‌تر نشوند بدها خوب نمی‌شوند - شباهنگ خوب‌تر می‌شود :دی

چند وقته تصمیم گرفتم به صورت مستمر نماز جماعتای خوابگاهو شرکت کنم

آقاهه یکی دو دیقه هم بعد از نماز صحبت میکنه که تا امروز برام مفید بوده

مدل حرف زدن و استدلالشو دوست دارم!

به دلم که نه، به مغزم میشینه :)))))

تو این چند روز خیلی چیزا یاد گرفتم

با اینکه احکام و اطلاعات دینیم خوبه ولی کافی نیست

روز اول در مورد مراجع تقلید حرف میزد

یه دختره پیشم نشسته بود می‌گفت من شنیدم جزوه امام خمینی کپ جزوه امام خامنه ایه

گفتم جزوه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

گفت همین کتابی که توش حلال و حرام و اینارو می‌نویسن 

ینی من عاشق این دختره شدم

دیروز همین دختره رو دیدم داشت از حموم برمی‌گشت, گفتم عافیت باشه, 

برگشت گفت کاش متاهل بودم

راستش یه لحظه مغزم ارور داد, 

داشتم ارتباط حموم و عافیت و تاهل رو لود می‌کردم که خودش این جوری ادامه داد

گفت اگه متاهل بودم بعد از حموم نیاز نبود وضو بگیرم همون جوری نمازمو می‌خوندم

تازه دوزاریم افتاد که چی میگه

گفتم نهههههههههههههههههههههههه! کی گفته؟

گفت همه میگن, همه‌ی خانومای متاهل ایل و طایفه و شهرمون این مدلی ان

چون اهل نماز بود و چند بارم تو نمازخونه دیده بودمش, فکر کردم بد نیست براش توضیح بدم

براش توضیح دادم که حموم و دوش گرفتن ساده جای وضو رو نمیگیره

فقط یکی از غسل ها, اونم فقط و فقط و فقط یکیشون این خاصیت رو داره 

که میشه بعدش بدون وضو نماز خوند

دختره همین جوری مات و مبهوت نگام می‌کرد

گفتم این چیزی که می‌گم تو کتاب دین و زندگی اول دبیرستانمونم بود

ولی تو قسمت مطالعه آزاد یا پانویس بود که زیاد روش بحث نشده

دختره کماکان نگام می‌کرد و می‌گفت ولی ما این جوری نماز می‌خونیم

کربلا که بودیم, یکی از نمازارو حرم امام حسین می‌خوندیم, اون یکی رو حرم حضرت ابوالفضل

یه روز داداشم اومد گفت باید نمازمو دوباره بخونم, قبلیارم باید قضا کنم

گفتم وا! ما که باهم می‌رفتیم نماز جماعت, تو هم با ما می‌خوندی

گفت آخه نمی‌دونستم فلانی امام جماعته

گفتم الان که فهمیدی! خب که چی...

گفت یارو فلان افکار و اعتقادو داره و من قبولش ندارم

اینم بگم که داداشم 4 سال از من کوچکتره ولی اطلاعات سیاسی و دینیش فوق العاده خوبه

فوتوشاپ و عکاسیشم که حرف نداره

خلاصه داداشم یه کم از این امام جماعته گفت و این که چرا قبولش نداره

داشتم فکر می‌کردم چه قدر خوبه که ماها علاوه بر اینکه وایمیستیم پشت یه امام جماعت و

دولاراست میشیم و چند تا عبارتو هی هر روز تکرار می‌کنیم, یه کم هم فهم دینی‌مونو ببریم بالا

فکر کنیم!

فکر کردن خیلی خوبه

تحقیق کنیم, بپرسیم, بخونیم, بدونیم

کورکورانه عمل نکنیم

در مورد مراجع تقلیدم همین طور

یا در هر زمینه ای که آدم نیاز به پیروی داره نیاز به امام و رهبر داره

حالا یه موقع هایی خدا خودش تعیین میکنه یه موقع هایی خودت باید تعیین کنی

داداشم جزو معدود آدماییه که حرف زدن باهاش هم برام بازدهی داره هم ذهنمو درگیر می‌کنه

هر چند 90 درصد تعاملاتمون گیس و گیس کشیه ولی بحثای جدی‌مون واقعاً بحثه!

مثلاً سر میز شام در مورد لزوم ولایت فقیه و استعمال عبارت امام قبل از نام رهبر و

چرایی و فلسفه این کار و ولایت پذیری و اختلاس و خطوط قرمز و بی کفایتی مسئولین حرف می‌زنیم

:)))) یه نمونه از بحثامون:

341- حمل بر خودستایی نباشه، از هر انگشتم، به جز انگشت اشاره دست راستم که فعلاً مصدومه، یه هنر می‌باره

همه بلدن با همزن برقی و فر و صد تا ظرف و قابلمه کیک درست کنن؛ 

مهم اینه که با کمترین امکانات ممکن, در فضای خوابگاه هنرتو بکنی تو چش و چال بقیه!

مواد لازم:

دو تا ظرف نچسب و نسوز و تفلون! دو تا دم کنی یا پارچه یا شال یا پیرهن یا تی‌شرت, حتی مانتو :))))

دو تا تخم مرغ, نصف لیوان شیر, 10 قاشق آرد,

پنج قاشق شکر (شما 10 قاشق بریز, من چون شیرین دوست ندارم کم می‌ریزم)

وانیل و بکینگ پودر و روغن به مقدار لازم, ینی همون قدری که تو عکسا می‌بینید :دی

وانیل:

بکینگ پودر:

این دستور پختم از ماماناتون مخفی نگه دارید چون اولش میگن نههههههه, اشتباهه

ولی بعدش که نتیجه رو دیدن بهتون ایمان میارن

طرز تهیه:

همه رو یهویی بریزید تو یه ظرف و هم بزنید تا این شکلی بشه:

روغنو توش نریزیداااااا

اینم روغن به مقدار لازم:

من فقط همین دو تا ماهیتابه و قابلمه رو دارم

اگه شما ظرفتون بزرگتره تو یه ظرف بریزید

بعد از 15 دقیقه کیکو برعکس کنید و

بذارید 10 دقیقه هم اون ورش سرخ بشه, بپزه, قوام بیاد, دم بکشه یا حالا هر چی!

نتیجه:

پ.ن1: ینی تو روحم! بوی کیک همه‌ی خوابگاهو برداشته :)))))

پ.ن2: هم‌اتاقیم یکی از خوشبخت‌ترین موجودات روی زمینه؛ چون هنوز از خواب برنخیزیده و

یه کیک و یه لیوان شیر انتظارشو می‌کشن

پ.ن3: از اینام نداریم بیدارش کنیم بگیم پاشو عشقم صبونه حاضره

این عکس خیلی نازه, نمی‌دونم از کجا کش رفتم ولی خیلی نازه :دی

340- شباهنگِ سحر خیز هم اکنون در حال درست کردن کیک بدون فره

دیشب یهویی به سرم زد دل و روده هندزفری‌مو دربیارم ببینم سیستمش چه جوریه

گفتم حالا که سوخته و کار نمی‌کنه حداقل توشو ببینم و توی هندزفری ندیده از دنیا نرم

پیچ و اینا نداشت و یه جوری آکبند بود که با کارد و چاقوی آشپزخونه افتاده بودم به جونش

با قیچی و چنگال و سایر امکانات موجود توشو باز کردم و 

با ذوق داشتم توشو (ینی گوشیاشو) تحلیل می‌کردم که دیدم انگشت اشاره‌ام می‌سوزه

بعد دیدم خون هم میاد و من متوجه نشدم اصن کی و چه جوری دستمو بریدم!!!

ولی بدجوری می‌سوزه, مثل نبض و ضربان قلب تیک می‌زنه, نبضشو حس می‌کنم :(

یه چیزی تو مایه‌ی صحنه‌ی بریدن دست و کارد و ترنج و یوسف و از این صوبتا

و هر یک را در آن دیدار دیدن / تمنا شد ترنج خود بریدن،

ندانسته ترنج از دست خود باز / ز دست خود بریدن کرد آغاز

+ هفت اورنگ نظامی (یوسف و زلیخا)

339- شباهنگ یه نوع جغده که شبا هم دسر درست می‌کنه

دوستانی که طرز تهیه این دسرو خواسته بودن:

یه قاشق نشاسته, یه لیوان شیر, دو سه قاشق شکر رو بریزید تو قابلمه 

و در حرارت ملایم اجازه بدید قوام پیدا کنه (یه ربع ده بیست دیقه ای طول میکشه)

وانیل و پودر شکلات هم مستحبه :)

اگه با چهار لیوان شیر درست کردید یه دونه تخم مرغم اضافه کنید که خوشمزه‌ترش کنه (اینم مستحبه)

و من الله توفیق!

336- اگه پست 295 (اصناف و کسبه) رو نخوندید اینو نخونید لطفاً

همین اول اول یه چیزی بگم بعد

خوندن این پست مستحبه

ینی واجب نیست (واجب کفاییه :دی)

چون هم طولانیه هم پست مهمی نیست, بیشتر برای خودم نوشتم که یادگاری نگهش دارم

ولی به خاطر شما اسامی رو ادیت کردم که حالا اگه خواستین بخونین

با تشکر - مدیریت محترم وبلاگ

روز اول که اومدم خوابگاه خوابگاه‌های اطراف خوابگاهمون نظرمو به خودشون جلب کردن!

اون شب که هم‌اتاقیم نسیم اومد, مامانش پرسید این خوابگاه روبه‌رویی برای کدوم دانشگاهه؟

گفتم والا نمی‌دونم... اصن نمی‌دونم دخترونه است یا پسرونه

مامانش خندید و گفت اگه پسرونه بود به نظرت بین دو تا خوابگاه شیشه و پنجره می‌ذاشتن؟

بعد به لهجه کردی گفت گِل می‌گرفتن دیوار بین دو خوابگاهو

 

اون شب که پرده‌هارو کنار زدم, این خوابگاه رو‌به‌رویی هم پرده‌ها رو کنار زده بودن و 

بالاخره فهمیدم خوابگاه دخترونه است :دی

چیه؟ فکر کردین پرده‌هارو کنار می‌زنم نیمه‌ی گمشده‌م هم پرده‌هارو کنار می‌زنه همدیگه‌رو پیدا می‌کنم؟

نه آقا ما از این شانسا نداریم

والا

 

چند وقته, هر موقع برمی‌گردم خوابگاه از مسیرای مختلف میام که مناطق مهم این‌جارو کشف کنم

داروخونه, بیمارستان, قنادی, کلیدساز, کپی, پرینت, کافی نت حتی!

یه خوابگاه پسرونه تو کوچه بغلی بود که سی چهل متر با ما فاصله داشت و 

شیخ بدجوری تو نخ این خوابگاه بود :)))

که بدونم مال کدوم دانشگاهه خب! (آیکون سرمو انداختم پایین ای بابا اون جوری نگام نکنید و از این صوبتا)

چند شب پیش یه جوری مسیرو پیچوندم که مثلاً دارم از جلوش رد میشم و 

عزمم رو جزم کردم سر در خوابگاهو بخونم

نوشته بود خوابگاه ارشد پسرانه دانشگاه تربیت مدرس

 

از ورودی‌های ما ینی برقیای 89 موسی و فرزاد تربیت مدرس قبول شده بودن و

موسی که هیچی! اونو خدا زده :)))) (هنوز تیکه‌های 18+ سر کلاسش به اساتید یادم نمیره)

ولی فرزاد پسر سر به راه و خوبیه, منم در کمتر از آنی گوشیمو درآوردم و

 

نمی‌دونم لابه‌لای حرفای پست 295 تونستم منظورمو برسونم یا نه

تو روابطم طرف مقابل باید خیلی مراحل رو طی کنه و به درجات بالایی برسه 

که من همچین مکالمه‌ای باهاش داشته باشم (و لو جدی نباشه و شوخی باشه)

کدوم من؟

همون منِ پست من و اصناف و کسبه

 

حالا این پست فیس بوک منو داشته باشید که همین پستو همین‌جا هم گذاشته بودم

یکی از دلایلی که من پستامو نمیذارم فیس بوک, وقوع چنین رخدادی توی کامنتاست:

ینی یه کامنت مرتبط برای این پست نذاشتن ملت :)))))

خدایی کامنتارو داشته باشید:

اینم بگم که من با خانواده و فک و فامیلم هم فرندم 

و این پست و کامنتاشو اونا هم می‌تونستن ببین و چون به شخصیتم اشراف دارن نگران نبودم

حالا اگه همین مکالمات این‌جا تو کامنتدونی وبلاگم بود, می‌دونستم که فیدبکای خوبی نمی‌گیرم از افراد

اولین کامنت به اون پست بالا (ینی جزوه هام) اینه که خرما و دسر ما فراموش نشه

خرماهای سوغاتی کربلا منظورشونه :)))))

خب, حالا کامنت دوم رو داشته باشید برای همین پست جزوه هام:

حالا داستان لطف و نوشابه و شکل و سوال و اینا چیه؟ الان میگم؛

اون موقع که ما کربلا بودیم, ارشیا ترم تابستونی داشت و امتحان پالس و کارگاه و ادامه ماجرا از زبان خودمون:

اون موقع که کربلا بودم

دقت کردید کی به کی لطف کرد و نفعش به کیا رسید؟ :))))

صرفاً جهت یادآوری, الهام و امینه ورودیای 88 ان من و ارشیا 89, مهدی 90

ادامه ماجرا تو همون کربلا:

حالا ادامه‌ی کامنتای پست فیس بوکم که بنده عکس دسرامو آپلود کردم پای همون پست جزوه

بله همون طور که دیدید دوستانی دارم بهتر از آبِ روان, بهتر از برگ درخت :))))

ینی یه پست زبانشناسانه میذارم و از خرما و دسر و ناهار و جزوه می‌رسیم به ابروهای من و حافظ و 

ای ترک کمان ابرو, من کشته‌ی ابرویت!

اون نشاسته رو هم خریده بودم هی دسر درست کنم هی عکسشو بذارم هی دل یه عده بسوزه :دی

هیچی دیگه. همین! :)

با تشکر که تا این‌جای برنامه با ما همراه بودید

335- شرایط یالله

ظهر رفته بودم واحد دوستم که ازش پایان‌نامه بگیرم, 

یه فیلمم گرفتم بیام ببینم براتون معرفی کنم

لامصب فیلمش خوب پیش می‌رفتاااااااااااااا, یهو همچین ناغافل صحنه‌دار شد، منم بی خیالش شدم

فیلمش سیاسی اجتماعی بود :|

ولی خب این کارگردانان غربی حس می‌کنن اگه چهارتا صحنه قاطی فیلمشون نکنن فیلمشون فیلم نمیشه

هیچی دیگه... منم پست معرفی فیلم امشبو کنسل کردم

کلاً به ما نیومده فیلم ببینیم!

نیام ببینم کامنت گذاشتید فیلمش چی بودااااااااا

والا!

چی داشتم می‌گفتم؟

آهان... فیلم و پایان‌نامه رو گرفتم و داشتم برمی‌گشتم پایین (ینی واحد خودمون) 

که یهو همچین ناغافل پیج کردن که شرایط یالله ه (یه چیزی تو مایه‌های وضعیت قرمزه پناه بگیرید) 

تو خوابگاه دوره کارشناسیم هیچ وقت شرایط یالله رو تجربه نکرده بودم

اولین بارم بود همچین چیزی می‌شنیدم :))))) کلی خندیدم

پیشنهاد امشب شباهنگ: پست نیمه سیب سقراطی (تو این خط شین و سین واج‌آرایی دارن)

* شرایط یاالله اسمیِ که روی وقتایی گذاشته شده که آقایون میان داخل خوابگاه یا اطرافش برای تعمیرات و خدمات و اینجور چیزا

334- ناخن مصنوعیاش رو اعصابمه خب...

یکی از هم‌کلاسیای ارشدم یکی از کارکنان همون مرکزه

ینی یکی از خودشونه

ینی حس می‌کنم یه عامل نفوذیه

هم‌سن مامان‌بزرگمم هست تازه

اون روز یه گروه تلگرام درست کردیم برای مباحث درسی و نقل و انتقال جزوه و تمرین و کتاب

بعد این خانومه برگشته میگه من عضو این جور جاها نیستم

چون یکی از شرایط گزینش اینه که عضو این گروها نباشیم

حالا یکی نیست بگه اساتیدمون عضو این جور جاهان, شما چی میگی این وسط؟!

موندم موقع گزینش به تلگرام گیر میدن به ناخن مصنوعی و لاک گیر نمیدن؟

با اون سنش لاکم میزنه رو ناخن مصنوعیاش!

والا

بعضیام رسالتشون پیاده روی روی اعصاب منه

به خدااااااااااااا!

اصن هر کاری می‌کنم مهرش به دلم نمی‌شینه :|

خودمم چند وقته جمعه‌ها مثل بچه های خوب ناخنما کوتاه می‌کنم

همه‌شو!

شاید باورتون نشه :دی

اگه واکنش نشون نمی‌دادین ناخنای 2سانتی‌مو آپلود می‌کردم همین‌جا

ولی خودمم اخیراً حالت تهوع می‌گیرم وقتی ناخن بلند می‌بینم

چهار تا از ناخنامو بعدِ کوتاه کردن یادگاری نگه داشتم که بعداً به بچه‌هام نشون بدم و 

بدونن چه آدم درب و داغونی بودم و چه جوری به علوّ درجات نائل اومدم

الانم مردّدم (ینی تردید دارم) که آپلود کنم شمام ببینید یا نه

هم‌اتاقیم عکسشونو دیده الان تو شوکه, بهش سرم وصل کردن به هوش بیاد

327- من, همین الان یهویی

فردا (ینی 4 ساعت دیگه, 6 صبح), یهویی:

320- کجان اون روزایی که گوجه کیلویی 300 تومن بود...

ظهر داشتم برمی‌گشتم خوابگاه, دیدم یه اسمس از هم‌رشته‌ای و هم‌مدرسه‌ای سابقم! دارم که می‌خواسته لیمو بخره و مغازه‌هه بسته بوده و اگه تونستم و اگه زحمتی نبود و اگه سختم نیست و اگه کیفم سنگین نیست یه کیلو لیمو براش بخرم

حالا رفتم مغازه لیموفروشی :دی میگم یه کیلو لیمو میخوام

آقاهه برگشته میگه شش تومنی یا دو و پونصدی؟

من: !!!!! چه فرقی دارن؟

آقاهه: می‌خوای خودشو بخوری یا آبشو؟

من: آهان! :)))))

پ.ن1: بهتر بود می‌پرسید میخوای تنهایی در خفا بخوری یا مثلاً بذاریش جلوی مهمون!

پ.ن2: دیروز آقاهه سیصد تومن خرد نداشته, یه گوجه‌ی کوچولو قد یه نخود گذاشت کنار خیارا :دی

قدیما با 300 تومن خیلی کارا میشد کرد :))))

پ.ن3: برگشتنی, یه آقاهه حدوداً سی چهل ساله تلفنی با دوستش بلند بلند حرف می‌زد

می‌گفت بلاگفا چند وقته فلانه و بهمانه و فلان جا پستش کردم و برو فلان جا!

آن‌چنان حس خوبی بهم دست داد چنان که گویی هم‌وطنمو تو غربت دیده باشم!

کاش اسم وبلاگشم همین‌جوری بلند بلند داد می‌زد شاید آشنا بود خب :دی

پ.ن4: شما این پستارو مدیون اکانت همون دوستم هستید که سرما خورده و براش لیمو خریدم, 

بسته‌ی خودم تموم شده و  اکانتم هنوز فعال نشده!

319- تازه بهش جواب رد هم داد

 پسره از دم در کلاس دوستمو تعقیب کرده رسیده دم در خوابگاه که از دوستم خواستگاری کنه!

بعد این دوست اسکول من, پسره رو دم در خوابگاه دیده گفته عه واااا خوابگاه شمام اینجاست؟

پسره هم گفته نه و می‌خواستم بعد از کلاس باهاتون صحبت کنم که چون با دوستاتون بودید نشد

دوستای این دوست ما هم تا دم در خوابگاه باهاش بودن و

پسره‌ی بدبخت دو ساعت تموم! بله! دقیقاً دو ساعت منتظر می‌مونه تا دوستای این دوستمون متفرق شن

دوستم و این پسره کلاسشون تا 5 بوده و دوستم 7 رسید خوابگاه

این ینی پسره‌ی فلک‌زده, 2 ساعت, بله دقیقاً 2 ساعت از این اتوبوس به اون اتوبوس, 

از این تاکسی به اون تاکسی علافِ این دوستِ ما مشغول تعقیب بوده :)))

خدا قوت پهلوون! :))))

312- مثل لحظه‌ی بارون و پاییز

مثه تیک تیک خسته‌ی ساعت 

مثه قصه‌ی تلخ صداقت

مثه لحظه‌ی بارون و پائیز 

مثه چشمای خسته‌ی لبریز

مثه اشکای ریخته رو گونه

دیگه چیزی ازم نمی‌‌مونه

مثه خاطره‌های پریده

دو نگاه به هم نرسیده

مثه شاعر و عشق و رفاقت

مثه حسّ غریب نجابت

مثه پرسه و گریه و خوندن

همه خاطره‌ها تو سوزوندن

مثه اشکای خواب شبونه

دیگه چیزی ازم نمی‌‌مونه

پ.ن: چند روزه تهران این موقع شبا بارون میاد!!!

دارم اینو گوش می‌دم

307- کجان اون انشاهایی که به زبان معیار می‌نوشتم...

از همان دوران طفولیت و عنفوان جوانی انشاهام حرف نداشت (آیکون اعتماد به سقف)

از اینایی که معلم همیشه صداش می‌کرد پای تخته تا انشاشو برای ملت بخونه

خدایی قلمم خوب بود :دی

حتی یه موقع‌هایی معلما خودشون انشاهامو برای ملت می‌خوندن

هیچ‌وقتم انشاهارو به زبان محاوره نمی‌نوشتیم

از اون موقع تا حالا, به جز ایمیل‌هایی که برای اساتید فرستادم و درخواست‌های آموزشی و

امتحانات درسای عمومی که نیاز به توضیح و تفسیر داشتن, یادم نمیاد دو خط به زبان معیار نوشته باشم

جلسه پیش یه سری سوال تو ذهنم وول می‌خوردن که ترجیح دادم جلوی بچه‌ها نپرسم

یکیش این بود که استاد! شما اینجا دقیقاً چی کار می‌کنی و من قراره چی کار کنم!؟

بعد از کلاس که ملت رفتن به سرویس برسن, استادو خفتش کردم که باهاش بحث کنم

همین‌جوری که حرف می‌زدیم, در امتداد راه‌رو و راه‌پله‌ها باهم بودیم و رسیدیم دم در اتاقش و

خداحافظی کردیم و 

ازم خواست اینایی که ازش پرسیدم و ذهنم رو مشغول کرده, برای جلسه به رشته‌ی تحریر دربیارم 

و بیارم سر کلاس روش بحث کنیم!!!

حالا می‌دونید دردم چیه؟

نمی‌تونم به زبان معیار بنویسم

زبان ذهنم محاوره‌ای شده

ینی ترجیح میدم حرف بزنم و صدامو ضبط کنم ببرم تحویل استاد بدم :دی

درد دوم هم اینه که باید تا 11 تایپ کنم ببرم پرینت کنم, چون پرینتر خوابگاه فقط 10 تا 11 شب پرینت می‌کنه

کلاسمم فردا 7 صبه و قبل کلاس نمی‌تونم جای دیگه پرینت کنم

عناوین دیگه‌ای هم می‌تونستم برای این پست بذارم از جمله:

کجان اون روزایی که پرینتر داشتم...

305- کجان اون هم‌کلاسیایی که میومدن دم خوابگاه ازم جزوه می‌گرفتن...

اون هم‌کلاسیم که سه‌شنبه عروسیش بود و هفته‌پیش نیومد و قرار بود صدای اساتید رو براش ضبط کنم, صبح بهم زنگ زد که هماهنگ کنیم و تا فردا صداها و جزوه‌هامو برسونم دستش؛
منم آدرس خوابگاهو دادم و 
راستش اسم کوچیکشو نمی‌دونستم و اونم فامیلی منو نمی‌دونست :دی

حدودای 4 رسید دم در خوابگاه و زنگ زد و منم جزوه‌هامو برداشتم رفتم پایین
یه آقاهه هم همراش بود (ینی تو ماشین بود) که فکر کردم همسرشه
که داداشش بود

هیچی دیگه! همین.
لوس و بی‌مزه هم خودتونید... همه‌ی پستا که نباید پیام اخلاقی داشته باشن!
والا!

اصن مِینی شیَه؟ دردم اینه که قبلاً مسیر خوابگاه تا دانشگاه ده دقیقه بود و

حالا هر روز یه ساعت از عمرم برای رفت و یه ساعت برای برگشت تلف میشه

واقعاً نمی‌دونم چی کار کنم!

چه قدر 2048 بازی کنم آخه؟

کسی پیشنهادی نداره؟

304- کار!

این خوابگاه بر خلاف خوابگاه سابق, نه آرایشگاه داره نه مسئول غذا نه مسئول حضور و غیاب
کلاً مسئول نداره!
به جاش بچه‌ها به عنوان کار دانشجویی مسئولیت سایت و غذا و نمازخونه و حضور و غیاب و بقیه‌ی کارای خوابگاهو به عهده می‌گیرن

صبح دیدم چند نفر از دخترا اطلاعیه زدن و اتاقاشونو تبدیل کردن به آرایشگاه با نازل‌ترین قیمت!
آگهی تایپ و ترجمه و تدریس و خدارو چه دیدی, ممکنه یه موقع یکی پیدا شه که جمعه‌ها حلیم هم بفروشه :))

دیشب لپ‌تاپم دل و روده‌اش به هم ریخته بود و چون نرم‌افزارا و درایورای لپ‌تاپمو تو خونه جا گذاشته بودم, دنبال مسئول کارای کامپیوتری خوابگاه بودم ازش کمک بگیرم و متوجه شدم این خوابگاه هیچ وقت همچین مسئولی نداشته و با شناختی که تو این یکی دو هفته از بچه‌ها داشتم متوجه شدم اطلاعاتشون از کامپیوتر در حد کپی پیست عکس از فلان فولدر به یه فولدر دیگه و دیدن فیلم و گوش کردن آهنگه, حتی یکی از دانشجوهای ارشد مهندسی می‌گفت زیاد از اینترنت سر درنمیاره و ایمیل براش موضوعیت نداره و کلاً نمی‌دونه چه جوری میشه یه نرم‌افزارو نصب کرد؛ 
یه چند نفرم ویندوزشون مشکل داشت و آپدیت کردن بلد نبودن و می‌خواستن بدن بیرون درستش کنن و متوجه نبودن که فایل‌های شخصی‌شونو دارن در اختیار یه غریبه می‌ذارن
همین هم‌اتاقیم... وقتی داشتم با paint و نه حتی فوتوشاپ, سایز عکسو کم می‌کردم آپلود کنم, با ذوق کنارم نشسته بود و می‌گفت یه روز که بیکار بودم این چیزارو یادش بدم
با این تفاسیر, جا داره منم یه آگهی خدمات رایانه‌ای بزنم روی دیوار و مشکلات ملتو با نازل‌ترین قیمت در کمترین زمان و بالاترین امنیت حل کنم :))))

پنج سال پیش, دنیا رو جور دیگه‌ای می‌دیدم و تصوری که از آینده‌ی خودم و ده سال بعد داشتم این بود که تو یه شرکت برقی مشغول طراحی مدار با کم‌ترین توان مصرفی و بیشترین بازدهی و لو پاور دیزاین خودمونم! شرکتی که برای کاراموزی رفته بودم هم بد نبود و گواه این تصور, پست چند سال پیش یکی از دوستان و سوالش در مورد ده سال بعد و کامنت من بود که به لطف بلاگفا هم پست ایشون و هم کامنت من به ابدیت پیوست؛

زن شاغل ارج و منزلت بالاتری نسبت به زن خانه‌دار داشته و داره و این, همون باور پنج سال پیش من و باور پنجاه سال بعد و پنجاه‌ها سال بعد جامعه‌ی منه؛ جامعه‌ای که اقتصادش مریضه, آموزش و پرورش و فرهنگ و اخلاقش مریضه, دین و حجاب و حتی بهداشت و درمانش هم مریضه؛

هم‌اتاقی‌ها و دوستانی داشتم که صرف نظر از مدرکشون, صرف نظر از اسم و رسم دانشگاه و هزینه‌ای که برای پاس کردن واحدهاشون شده, دنبال ماهی یکی دو تومن حقوق بودن؛ که برای خرید کیف و کفش و لباس و عطر و ادکلن, دستشون تو جیب خودشون باشه
دنبال چه کاری؟ مهم نبود!
تدریس, تور لیدر, بوتیک, منشی شرکت توزیع فلان فراورده و حتی بازاریاب؛ واقعاً براشون مهم نبود چه کاری! مثل همینایی که تو مترو لواشک و آدامس و هندزفری و لباس می‌فروشن, مهم اون ماهی یه تومن, دو تومنه بود و من اینو وقتی فهمیدم که تو سایتا و روزنامه‌ها دنبال کار می‌گشتن و به هر دری می‌زدن هر طور که شده کار پیدا کنن و بمونن تهران

یه موقع هست حضورت برای یه جایی برای یه کاری لازمه و شاید فقط تو می‌تونی از پسش بر بیای؛ ولی یه موقع هدف, همون ماهی یکی دو تومنه

خیلی زشته اگه اعتراف کنم یکی از عوامل بیکاری تو جامعه رو اشتغال خانوما می‌دونم؟
البته نه هر جامعه‌ای!
منظورم جامعه‌ی مریض خودمونه

یکشنبه موقع برگشتن یه مسیری رو با سرویس اومدم و همین که سوار شدم سر صحبتو با کارمندای پژوهشکده باز کردم که سر از کارشون دربیارم ببینم این چهار تا اتوبوس آدم که دارن برمی‌گردن خونه, از صبح چی کار کردن؛
90 درصدشون که خانوم بودن یا شایدم خانوما بیشتر از آقایون از سرویس استفاده می‌کردن؛
کارشون پژوهش و ویرایش و خوندن و نوشتن روزنامه و مجله و مقاله بود, 8 صبح تا 2 بعد از ظهر,

از حقوقشونم راضی بودن و از اینکه کارشون ارباب رجوع نداره راضی‌تر
بهم می‌گفتن ارشدت که تموم بشه جذبِ همین‌جا میشی و
من به 5 سال پیش فکر می‌کردم و
بی‌کاری آقایون و اشتغال خانوما و
اطلاعیه‌های خوابگاه و
اون دختره که ساعتی 100 تومن میداد به دوستم که ریاضی دبیرستانو یادش بده و
به همون دوستم که تدریسو گذاشته بود کنار و بهم پیشنهاد می‌داد من برم به دختره ریاضی یاد بدم و
به ساعتی 100 تومن و 
ماهی یکی دو تومن و 
کیف و کفش و عطر و ادکلن‌هایی که هیچ وقت انگیزه‌ای برای خریدشون نداشتم!

301- شام امشب شباهنگ

+ این دسرو با همون نشاسته‌ای که قراره در موردش صحبت کنم درست کردم (فرنی نیست, کارامله)

+ می‌دونم الان برای شام خیلی زوده, ولی خب به هر حال همینه که هست :دی 

+ عنوان, واج‌آرایی "ش" دارد و شاعر در همین راستا می‌فرماید شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی

298- نگران کمرِ این بنده خدام... :)))) داغون شد

هندزفریو درآوردم که هم‌اتاقیمم آهنگی که گوش میدمو بشنوه, صداشو تا آخر بلند کردم و

هم اتاقی: واو! تو آهنگم گوش میدی!!!

من و سامی بیگی: تو دلم همیشه هستی پیش روم اگه نباشی, عاشقت که میشه باشم آرزوم که میشه باشی, دوری و ازم جدایی ولی کُنج دل یه جایی داری, مثل نبضی تو وجودم که میزنی و بی صدایی

هم‌اتاقی: واو! اصن فکر نمی‌کردم آهنگ شاد گوش بدی!!!

من و سامی بیگی: کس نمیدونه دل دیوونه وقتی میگیره از تو میخونه, من فقط میخوام که باشم تا برای تو فدا شم؛ کس نمیدونه دل دیوونه وقتی میگیره از تو میخونه, من فقط میخوام که باشم تا برای تو فدا شم

هم‌اتاقی: وای! ما در زمینه آهنگ تفاهم داریم!!!

من: :)))))) حالا که تفاهم داریم, اینو داشته باش... ای جونم عمرم نفسم عشقم تویی همه کسم, ای که چه خوشحالم تو رو دارم ای جونم... ای جونم دلیل بودنم عشقم مثه خون تو تنم, ای که چه خوشحالم تو رو دارم ای جونم...

الانم داریم اینو گوش میدیم بعدشم نوبت اینه و این1 و این2 و این3 و این4 و این5 و این6 و این7 و این8

عیدتون مبارک :)

+ معرفی وبلاگ: آقای میم

بعداً نوشت: انقدر رقصید, خوابش برد :))))))

295- من و اصناف و کسبه

از کریم خان تا میدان ولیعصر و از میدان تا بلوارو پیاده اومدم (بیشتر از نیم ساعت)

عمود بر همین راستا, تا سر کبکانیانم پیاده رفتم و برگشتم (کمتر از نیم ساعت)

نتیجه و حاصل این اقدام فوق انتحاریم این بود که یه مسجد نزدیکیای خوابگاه کشف کردم

حالا نه که همیشه صف اول نماز جماعتم!

من حتی نمازخونه خوابگاهم نمیرم ولی حس خوبی بهم دست میده وقتی یه مسجد پیدا می‌کنم

مسجدو یه جوری ساخته بودن که پایینش مرکز خرید و تره بار و حتی لوازم برقی و پلاسکو بود

100 متر قبل و بعد مسجد دو تا میوه و سبزی فروشم پیدا کردم 

ولی چون فروشنده‌هاشون مثل فروشنده‌های پایین مسجد جوون بودن، این مغازه‌ها تو اولویت آخرم هستن

یه کم بالاتر یه سبزی فروش مُسن کشف کردم که حاجی صداش می‌کردن؛ برخوردش خوب و مودبانه بود 

تصمیم گرفتم زین پس از همین حاجی, میوه و سبزی و پیاز و سیب‌زمینی و اینا بخرم و

یه کم کاهو و سبزی آش و پیاز و هویج و اینا خریدم ازش

قبلِ رفتن عدس و برنجو گذاشته بودم خیس بشه که وقتی برگشتم آش درست کنم

به جای لوبیا هم کنسرو لوبیا ریختم تو آش :دی

یه تره بارم دقیقاً روبه‌روی خوابگاهه که روز اول پسره (فروشنده) پسورد وای فای خوابگاهو پرسید و

منم براش توضیح دادم که پسورد کافی نیست و باید اکانت داشته باشی,

یه کم خرید کردم ازش ولی خب ترجیح میدم مسیرم نیم ساعت دور تر بشه و برم از حاجی خرید کنم

یه تعاونی هم دقیقاً کنار همین تره باره و فروشنده‌هاش خوبن و اتفاقاً کمدمو از همون‌جا خریدم و

بیعانه که داده بودم اسم و شماره‌ام رو هم گرفته بودن (اعتماد دارم بهشون)

ولی این تعاونی تا 6 عصر بازه و من معمولاً 9 می‌رسم خوابگاه و همیشه نمیشه ازش خرید کرد

از چندتا سوپری به صورت آزمایشی شیر و پنیر و تخم مرغ و نشاسته و شکلات و چند تا خرت و پرت گرفتم و 

نتیجه‌ی این خریدای آزمایشیم این بود که اون سوپری مسنّو انتخاب کردم که زین پس از اون خرید کنم

تازه شاگردای مغازه رو هم تحت نظر داشتم و رفتارشونو تحلیل و بررسی کردم :دی

دلیل حساسیتم اینه که قراره چند ماه یا چند سال دم به دیقه از اینا خریدم کنم خب

مثلاً موقع خریدن عصاره مرغ و گوشت برای آش, از اونجایی که ما اصن از این چیزا نمی‌خریم و مستقیماً گوشت می‌ریزیم توش, نمی‌دونستم چند قرص عصاره بخرم کافیه و از آقاهه پرسیدم و اونم گفت والا نمی‌دونم و خانوما بهتر میدونن و یا مثلاً موقع خرید سبزی, داشتم برای حاجی :دی توضیح می‌دادم که بیشتر از نیم کیلو نمی‌خوام و اگه زیاد بخرم می‌مونه خراب میشه و چند تا پیاز و سیب زمینی برام کافیه و روی همین چند جمله مکالمه‌ای که با فروشنده‌ها دارم خیلی حسّاسم

می‌دونم خیلی اسکولم که بر اساس سن و سال فروشنده‌ها ازشون خرید می‌کنم و آدما و رفتار و کوچکترین حرکاتشون از لبخند و شناسه‌های فعل و نوع نگاه کردنشون گرفته تا لباسشون برام مهمه!

ولی خب همینه که هست

من این جوری ام!

اصن به نظر من, زن را در پستوی خانه نهان باید کرد!

والا

یکی دیگه از عظیم‌ترین مشکلاتم نون و نونوایی و نونواها بود که اونم حل شد و از داخل خوابگاه می‌گیرم

اینم آش:

می‌دونم الان می‌پرسید این آش رشته, رشته‌هاش کو, اصن هویج این تو چی کار می‌کنه

ولی همینه که هست.. شما که قرار نیست بخوری

علف باید به دهن بزی شیرین باشه

من همینو بلد بودم :دی

تازه ظرفامم همه‌شون شیشه‌ای و چینی بودن که روز اول شکستن و با کمبود ظرف مواجهم

و چون نمی‌خواستم از کسی ظرف بگیرم, 

مدیریت ظروفم موقع درست کردن آش بیشتر از خرید و آشپزی ازم انرژی گرفت

پیاز داغ و نعناع هم دوست ندارم

یه کم جعفری و گشنیزم نگه داشتم برای سوپ

چون توی پستای عمومی از کسی اسم نمی‌برم فعلاً تا همین‌جارو داشته باشید

یادم باشه بعداً در مورد نشاسته و سایر اماکن کشف شده هم بنویسم از جمله چند تا خوابگاه پسرونه :دی

294- یاد ایامی که یخچال خوابگاه تا خرخره پر غذا بود و دعوا سر این که تو یخچال جا برای آب نیست به خیر

تا حالا سابقه نداشت من دو روز سوپ و آش و مایعات نخورم و خبری از سالاد و سبزی و ترشی کنار غذام نباشه؛

خوش خوراک نیستماااااا, ولی خب به کیفیت غذا خیلی اهمیت می‌دم (و کمیتش اصن برام مهم نیست)

به قول مامانم, من از گشنگی بمیرم هم حاضر نیستم به نون و ماست و پنیر و نیمرو اکتفا کنم

الانم به طرز فجیعی دلم آش رشته میخواد و به معنای واقعی کلمه هیچی ندارم 

چون دو روزه خرید نکردم و الان فقط هفت هشت ده تا کنسرو دارم و دیگر هیچ

البته دقیق‌تر که فکر می‌کنم می‌بینم سه تا تخم مرغ و سس هزار جزیره و پنیر و نون و نمک هم دارم

و چند تا سیب‌زمینی

این آش آش‌خونه ولیعصر و آش نیکو صفت انقلاب خوبه هااااااا ولی هیچی دستپخت مامان نمیشه

برم یه کم سبزی و حبوبات بگیرم برای شام آش درست کنم

حالا ببینم چی از آب درمیاد

بخندیم: به مامانم میگم گشنمه؛

میگه: عزیزم نون هس، تخم مرغ هس، روغنم هس، 

برو هر چى دوس دارى و دلت میخواد درست کن بخور! 

به نظر شما پیتزا درست کنم یا قرمه سبزی؟ :))))

291- ادامه پست قبل + یه فیلم از دانشگاه سابق

دیشب تا 8 دانشگاه بودم

ینی پرنده پر نمی‌زداااا! همه رفته بودن خونه‌هاشون

نه استادی نه دانشجویی نه حتی نگهبان و مستخدم :دی

تو عرشه نشسته بودم که یهو دکتر شریف بختیارو دیدم (پدرِ آنالوگ هستن ایشون)

لپ‌تاپ بغلم بود و چنان که گویی بچه بغلم باشه بلند شدم گفتم سلام استاد

برگشت گفت چی؟

گفتم هیچی سلام! (و لبخند زدم)

اونایی که برای n امین بار باهاش آنالوگ داشتنو نمی‌شناخت, اون وقت اسم منو جلسه اول یاد گرفته بود

گفت خوبی؟ فارغ التحصیل شدی؟ چی می‌خونی؟ چی کار می‌کنی؟

گفتم الان ارشد زبانم, دانشگاه تهران (اگه می‌گفتم زبان‌شناسی باید یه ساعت توضیح می‌دادم)

ولی گفتم که گرایشم اصطلاح‌شناسیه

یه جوری گفت آفرین و چه خوب که رفتی سراغ علاقه‌ات و ادامه بده و ایول و باریکلا و احسنت

که قیافه ام تا یکی دو ساعت دو نقطه دی بود!

9, 9 و نیم رسیدم خوابگاه

برای آشنایی بیشتر با این استاد, 3 دقیقه اول این فیلم رو ببینید:

مخصوصاً ثانیه 50 ام و دقیقه 2:40 و همچنین دقیقه 3:10

این فیلم

خلاصه دو تا امضا از دکتر فائز و سروری گرفتم و 

امضای دکتر فاطمی زاده و امضای خوابگاه و سایت تغذیه و کتابخونه و آموزش کل و تسویه حساب و

بیست سی تا امضای دیگه مونده تا فارغ‌التحصیلی

دکتر فائز این جوریه که برگه هارو گرفت گفت برو تا یه ساعت دیگه بررسی می‌کنم بیا بگیر

ولی دکتر سروری گفت بشین همین‌جا بررسی کنم!

و تمام اون یه ساعت بازخواستم کرد که اینو چرا برداشتی اینو چرا این‌جوری نوشتی و این چیه و اون چیه

در مورد توافقات هسته‌ای و ایران و امریکا هم مثال می‌زد و ربطش میداد به فرم تطبیق من!!!

ظهر یه سر رفتم رسانا (رسانا نام مکانیست در دانشکده, یه چیزی شبیه شورا!)

خیلی درب و داغون و کثیف و شلوغ بود!

مستقیم رفتم سمت کتابخونه و قفسه دوم و چنان که گویی خودم یه کتابو اونجا گذاشته باشم,

کتابی که می‌خواستم رو برداشتم و رفتم سالن مطالعه و برای صاحب کتاب کامنت گذاشتم که آقا من کتابتو دزدیدم

ایشونم فرمودن اگه فی سبیل الله و قربتا الی الله باشه مشکلی نیست

کتاب انسان و خدا از شهید چمران

داستان این کتاب برمی‌گرده به تابستون و ماه رمضون پارسال که در بحبوحه چالش کتاب, یکی از دوستان وبلاگ نویس کتاب انسان و خدارو تو یکی از پستاشون معرفی کرده بودن و اون موقع نشد کتابه رو بخرم و تصمیم داشتم امسال از نمایشگاه بگیرمش و ناگفته نماند که این وبلاگ نویس هم‌دانشگاهی هم از آب دراومدن :دی

اردیبهشت امسال به خاطر یه سری مسائل اصن دل و دماغ نمایشگاهو نداشتم و کتابه به کل یادم رفت و خرداد ماه که برمی‌گشتم خونه قبلش با امینه برای پیدا کردن یه چیزی رفتیم منفی یک (منفی یک نیز مانند عرشه و رسانا نام مکانیست مربوط به دانشکده)

منفی یک پرِ مقاله و پایان‌نامه و کتابای درسی و غیردرسی بود که ملت لازم نداشتن و تحویل شورا و رسانا داده بودن و اونام جا نداشتن و گذاشته بودن منفی یک, در هوای آزاد! زیر باد و باران خاک می‌خورد

و ناگفته نماند که در مورد نمایشگاه کتاب سابقه نداشت من قید نمایشگاهو بزنم

ینی هر سال که می‌رفتم با کمتر از 10 جلد کتاب برنمی‌گشتم

هیچ‌وقتم کتاب درسی از نمایشگاه نگرفتم

خلاصه بعداً ایشون (ینی همون که کتاب انسان و خدارو معرفی کرده بودن (اِی بمیری نسرین, خودتو خفه کردی با ایشون ایشون گفتن! خوبه طرف داره این سطورو می‌خونه هااااااااااا)) چی داشتم می‌گفتم؟ آهان! ایشون بعداً پست گذاشتن که چند جلد از این کتابو از نمایشگاه خریدن و دادن به اساتید و یه جلدشم می‌خواستن ببرن بدن کتابخونه دانشگاه ولی برای اینکه همیشه در دسترس بچه‌ها باشه, ندادن کتابخونه و بردن گذاشتن رسانا

ینی اینجا:

و من تمام تابستون کابوسِ اینو داشتم که کتابای اضافی به انضمام این کتاب رو جمع کنن ببرن منفی یک, زیر باد و بارون! برای همین, همین که پام رسید دانشگاه مستقیم رفتم رسانا و کتابه رو دزدیدم و الان دوباره دارم می‌خونمش (قبلاً pdf اش رو خونده بودم) تصمیم گرفتم دست به دست بین دوستام بچرخونمش و بعداً ببرم بذارم سر جاش ولی خب دلم نمیاد ببرم بذارم سر جاش و نمی‌برم بذارم سر جاش! :دی

در کل یه عده به خاطر یه سری مسائل و جوّ حاکم بر رسانا و پاتوق یه عده آدمای خاص بودن اصن پاشونو نمیذارن رسانا چه برسه خوندن کتاباش؛ رسانا فرهنگی هم پاتوق یه عده آدم روشنفکره! جای امثال من نیست حداقل! خیلیا به همین دلایل اردوهای رسانارم نمیرن, من خودم یکی دو بار فقط رفتم رسانا! سالای اول اصلاً فرق رسانا و شورارو نمی‌دونستم؛ سالای آخر که مسئولینش سن و سالشون از من کوچکتر بود جوّش برام راحت تر شد و تو اولین و آخرین اردویی هم که رفتم فقط من 9 ای بودم و بقیه بچه بودن

هم‌اتاقیم (نسیم) رشته اش هوافضاست, عشق خلبانی و هواپیما! 

میگه خودم نتونستم خلبان شم, ولی پسرمو قراره خلبان کنم

بقیه‌ی هم‌اتاقیام نیومدن و فعلاً دو نفریم و دیگه فکر کنم همین 2 نفر می‌مونیم

هم‌اتاقیم زمین تا آسمون با من فرق داره ولی رو اعصاب هم نیستیم و به جای تفاوت‌ها به اشتراکات می‌اندیشیم

تنها خصوصیت مشترکمونم اینه که هر دومون دختریم :)))))) ینی تا این حد تفاهم داریم

اهل اینترنت و هیچ کدوم از فضاهای مجازی نیست از کامپیوتر و نرم‌افزارام چیز زیادی نمی‌دونه

اصن از وقتی اومده لپ‌تاپشو روشن نکرده :))))

آرایش و زیبایی و بیرون رفتن و دوستاش اولویت‌های اول زندگیشن :دی

اون وقت من هنوز فرق رژ و با خط چشم نمی‌دونم

کارتای بانکیشم رمز دوم نداره و فوق العاده حواس پرته!

از اینایی که آب دوغ خیارم درست کنه می‌سوزونه :دی

دیشب ازم می‌پرسید اعداد حسابی از 0 شروع میشن یا 1

می‌خواست لپ‌تاپشو بده بیرون ویندوز نصب کنن و آپدیت کنن, گفتم بذار بمونه خودم برات درستش می‌کنم

کلی ذوق کرد!

دختر خوبیه کلاً!

همین که من حاضرم لپ‌تاپشو درست کنم ینی دختر خوبیه و تاییدش می‌کنم :دی

چون بنده برای هر کسی وقت نمی‌ذارم :پی

دلم برای اونایی که خوابگاه بهشون نرسید می‌سوزه

اون وقت ما الان 2 تا تخت خالی داریم!

اون روز که اداره امور خوابگاه‌های شهید بهشتی بودم, یه عده اومده بودن خوابگاه بگیرن؛ مسئول خوابگاه گفت به رتبه‌های بالای 1000 منطقه 3و2 و 2000 منطقه 1 کارشناسی خوابگاه نمیدیم و اکثرشون واقعاً نمی‌تونستن خونه بگیرن, تازه اونایی هم که می‌تونن خانواده‌شون به خاطر یه سری مسائل راضی نمیشن؛

یکیش خودِ من, با اینکه یادم نمیاد تو این دو هفته زودتر از 9 شب رسیده باشم خوابگاه ولی همین که مامان و بابام می‌دونن شبارو یه جایی ام که در و پیکر و نگهبان داره خیالشون راحت‌تره و همین راحت بودن خیالشون خیال منم راحت می‌کنه!

ینی چیزی که برای پدر و مادر مهمه امنیته! مخصوصاً در مورد دخترا!

شب اول, تا دیر وقت انقلاب بودم و برای شام با سحر آش شتر!!! خوردم و البته نمی‌دونستم توش شتره

حالم بد میشه وقتی بهش فکر می‌کنم! توش بادمجون و سیر و پیاز و کشک و نعناع هم بود :(((

شب دوم دور همی جمع شدیم یکی از واحدا و با نگار و دوستاش شام خوردیم و

بعد شام کلی حرف زدیم و یه سر رفتیم واحد یکی از بچه ها که لونه یه پرنده تو اتاقش بود 

داشتیم در مورد پرنده‌ها حرف می‌زدیم که یکی از دخترا وقتی اسم یاکریمو شنید زد زیر خنده

یه ساعت تموم داشت در و دیوارو از شدت خنده گاز می‌گرفت!!!

می‌گفت اولین بارشه اسم یاکریمو می‌شنوه

خیلی دوست داشتم واکنشش رو نسبت به پرنده‌ی دیگری به نام موسی کو تقی ببینم

اینجا هر کی رشته‌مو می‌پرسه بهش میگم 

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود! تازه از بابابزرگ نوه مقام معظم رهبری هم نامه دارم

میگم فاز اینا که نصف شبی میان تو راه‌پله‌ها تلفنی حرف می‌زنن و فکر می‌کنن ملت کَرَن چیه؟

یه چند بار الکی رفتم بیرون که طرف بفهمه پشت این دری که داره مسائل خصوصیشو بیان می‌کنه 

یه سری موجود زنده زندگی می‌کنه

ولی خب متوجه نمیشن انگار!

+ خواننده‌های جدیدی که کلاً در جریان رشته‌های من نیستن و هی می‌پرسن اینارو داشته باشن

شرح ما وقع دو تا کنکور وزارت بهداشت رمزش اینه: 

Tornado

nebula.blog.ir/post/21/post21

nebula.blog.ir/post/19/post19

 شرح ما وقع کنکور برق و زبان‌شناسی: پست شماره 335

deathofstars.blogfa.com/1393/11

290- 7 مهر + 2 تا فیلم از خوابگاه سابق

الان که اینارو تایپ می‌کنم, سالن مطالعه شریف, تنهایی نشستم و غرق تفکرم و

آقاهه اومده میگه ساعت کاری سالن مطالعه تموم شده و تشریفتونو ببرید منزل

منم اومدم نشستم عرشه (عرشه نام مکانیست در دانشکده که صدبار توضیح دادم)

بالاخره کمده رو خریدم و به کمک مریم و نگار درستش کردیم

خوابگاهیای عزیز شمام بیاین از سر کوچه ما بخرین اینجا ارزون تره (65 تومن :دی)

(یاد سیب زمینی پیازای ارزون سر کوچه رئیس جمهور سابقمون افتادم :دی)

همون طور که می‌بینید هر جایی که باهاش تماس دارم یا ممکنه داشته باشم رو روزنامه و کاغذ گرفتم

دسرم درست کردیم

ینی من و نگار کمدو درست می‌کردیم و مریم دسر درست می‌کرد

و من همچنان ژله دوست ندارم!

منم برای اولین بار فرنی درست کردم که مزه هر چیزی رو می‌داد جز فرنی

من جای مریم و نگار بودم نمی‌خوردم ولی خب چون بچه‌های خوبی بودن, چیزی نگفتن و خوردن

شکلش قشنگه هاااااااااااا ولی طعمش مزخرف بود

البته به یه معنی دیگه‌ی مزخرف که به معنی زیبا هست شکلشم مزخرفه

کلاً مزخرف بود :|

خب آخرین باری که فرنی خورده بودم امید دندون نداشت و منم خوندن نوشتن بلد نبودم :دی

و این پروژه‌ی کمد تلفات هم داشت و انگشت من از ناحیه میانی مصدوم شد

همون طور که می‌بینید بعد از رفتن بچه‌ها n بار جای یخچال و کمدو عوض کردم

این تصویر فعلاً نهاییه, تا ببینیم بعداً چی پیش میاد

اینم از فرط بیکاری:

در اقدامی انتحاری یهو این دستبندو یاد گرفتم و هفت هشت ده تا درست کردم برای مریم و الهام و نگار و

سه تای دیگه دارم که یکیش مال خودمه :دی

اون دو تای دیگه یکیش برای مطهره یکیشم سهیلا یا نرگس یا حالا هر کی که دستش زودتر بهم برسه

و غذاهای این چند روز اخیر:

قیمه مهمون نگار به علاوه ته دیگ!

درسته مهمون نگار بودم ولی اون اومد اتاق ما :))))

خوراک مرغ و قارچ:

و صبحانه!

من و نگار و معضلی به نام میز!

و مکالمه من و نگار (هفته‌ی پیش سه شنبه):

به ساعت مکالمه هم دقت کنید

نگارو که یادتونه؟ هم‌دانشگاهی و هم‌مدرسه‌ایم بود که شهید بهشتی قبول شده و الان تو یه خوابگاهیم!

دیشب یکی از دوستان (زی‌زی‌گولو) طی کامنتی پرسیده بود که من دوازده شبِ اون شبی که حداد اومده بود خندوانه کجا بودم که خونه نبودم و نت نداشتم و تلویزیون نداشتم و اینا!

عرضم به حضورتون که یه موقع‌هایی من دلتنگ میشم, آنچنان دلتنگ که با هیچ کسم میل سخن نیست

اون موقع‌ها نت و لپ‌تاپ و زار و زندگی‌مو رها می‌کنم میرم خونه مامان‌بزرگم اینا

اون روزم اونجا بودم که یهو ناغافل یادم اومد که ای بابا من قراره آخر هفته بیام تهران و بلیت نگرفتم هنوز

اینترنت خونه مامان‌بزرگم اینارم نمی‌خواستم شارژ کنم

زنگ زدم میترا (همون که دیشب عروسیش بود) که برم خونه‌شون بلیت اینترنتی بگیرم

خونه‌شون نزدیک خونه مامان‌بزرگم ایناست

رفتیم و بلیته رو خریدیم و دخترخاله‌ی بابارم دیدیم

عمه‌ی میترا دخترخاله‌ی باباست و تهران زندگی می‌کنه و به خاطر مراسم میترا اومده بود تبریز

عمه های منم اومدن که عمه‌ی میترارو ببینن

سرتونو درد نیارم, از وقتی رسیدیم بحث عروسی و تالار و جهیزیه میترا بود و

مقایسه با مراسم و جهیزیه‌ی ندا و پریسا که یکی دو ماه پیش بود مراسمشون

ندا هم مثل میترا نوه‌ی خاله‌ی 80 ساله‌ی باباست ولی نوه‌ی دختریشه

پریسا هم نوه‌ی عموی باباست

این که گرون‌ترین سرویس طلا و جهیزیه و لباس و خفن‌ترین تالارو گرفته بودن به کنار

این که چند ماهه دارن میرن کلاس رقص و خرید از فلان جا و فلان مارک و اینا بازم به کنار

مهریه‌هاشون هم حتی به کنار

ولی اینکه هر کدوم یواشکی از آدم بپرسن شوهر من بهتره یا شوهر اون یه کم یه جوریه

و این رقابت و استرس و حسشون به طرز فجیعی داشت به من منتقل میشد

هر جا می‌رفتم موضوع بحث قیمت طلاهای اینا بود که کدوم داماد بیشتر براشون مایه گذاشته

و ارزش داده بهشون!!!

منم وقتی اظهار نظر می‌کردم همه متفق القول می‌گفتن زن هرچی کم خرج‌تر کم ارج‌تر!

اینم بگم که ما چهار تا با رنج سنی 20 تا 23 گل سر سبد فامیلیم و 

همه‌ی ایل و طایفه تمرکز کردن رو ما چهار تا! مخصوصاً روی من :((((((((

خلاصه اون شب که رفتم خونه‌شون بلیت اینترنتی بگیرم, بحث سر این بود که من توی مراسم میترا چی بپوشم و موهامو چه جوری درست کنم و لاک چه رنگی به کدوم لباسم میاد

منم درسامو بهونه می‌کردم که دارم میرم تهران و نمی‌تونم دوباره برگردم و شاید نیام

از اینا اصرار و از من انکار و تهش گفتم دوشنبه بعد کلاس اگه بلیت هواپیما پیدا کردم میام شام می‌خوردم و برمی‌گردم و دیگه حال و حوصله بزن و بکوب و آرایشگاهو ندارم

از یه طرفم فکر کردم یه موقع ممکنه بذارن به حساب حسادت و اینکه چشم ندارم ببینم و نمیام

سریع حرفمو پس گرفتم و گفتم میام! (که نرفتم)

اینام گفتن پس امشب قبل اینکه بری تهران بریم آرایشگاه که هفته بعد وقتی میای مراسم آماده باشی

عمه ها زنگ زدن دوستشون بیاد خونه به چش و چال بنده برسه!!!

جاتون خالی این بنده خدا بند مینداخت و منم هی حرف می‌زدم و نخ رو صورتم واینمیستاد

مگه بسته میشد این فک بی صاحابم

ینی یه ریز حرف زدماااااااا, خاطرات دانشگاه و خوابگاهو می‌گفتم و اینم تلاش می‌کرد کارشو انجام بده

شما هم اون لحظه کامنت و زنگ و اسمس که شبکه نسیم و حداد و خندوانه

همین‌جوری که من حرف می‌زدم لابه‌لای حرفام این خانومه گفت داداشش استاد دانشگاهه

منم با این ذهنیت که اساتید معمولاً موجودات پیر و فرتوتی ان به سخنرانی‌م ادامه دادم

تا اینکه خانومه لابه‌لای حرفام پرش زد و گفت داداشم تهران درس خونده و ارشد فلان رشته است

منم بی وقفه حرف می‌زدم و اصن مهم نبود داداشش کجا چی خونده

تا اینکه خانومه لابه‌لای حرفام جهش نهایی رو زد و گفت داداشم قصد ازدواج داره و گفته براش دنبال دختر بگردیم و دانشجوهای خودش به دلش نمیشینن و فلانن و داداشم شاگرداشو خوب می‌شناسه و دنبال دختر خوبه که نه انقدر متعصب و گوشه گیر باشه نه ولنگ و واز باشه

البته انقدرام مستقیم نگفتااااااااااااا, خیلی ریز و ظریف اشاره کرد به قضیه!

و بدینسان فکّ من بسته شد

و من دیگه حرف نزدم

ینی یه جوری ساکت شدم که اصن یه وضعی :)))))))))

بعدشم خیلی ریز و ظریف به خانومه فهموندم که من برنمی‌گردم تبریز و برن دنبال یه کیس دیگه!

فیلمای خوابگاه شریف که دوستان خواسته بودن:

واحد 4 - سال سوم دانشگاه

واحد 74 - سال دوم دانشگاه

صداگذاری و میکسشون مال همون موقع است ینی این آهنگارو قبلاً رو فیلما گذاشتم

الان نرم افزارشو ندارم و برای همین نتونستم فیلمای خوابگاه ارشدم رو درست کنم

ضمن رعایت امانت‌داری در مورد این فیلما, توجه کنید که چیزایی که توی فیلم می‌بینید مال من نیست

به جز تخت پایینی سمت چپ و کیف و لپ تاپ روش و اون مداری که روی دیوار چسبوندمش 

به انضمام ساعت که پارسال افتاد و شکست و دیگه گذاشتم همونجا تو خوابگاه بمونه

بقیه وسایل مال هم اتاقیامه!

286- براتون متاسفم که چشم دیدن یه متخصصو نداشتین!

خدایی چشم انقدر شور؟!

خجالت نکشیدین در کمتر از آنی! به خاطر خوندن دو خط زبان باستانی چشمم زدین؟

چه جوری دلتون اومد؟

از شما که همچین انتظاری نداشتم ولی جای پوست موز وسط پله‌هاست؟

نه واقعاً جای پوست موز اونجاست؟

پوست موز می‌ندازین زیر پای من؟

خجالت نمی‌کشین؟

حالا اگه محل حادثه پله‌های پایین نبود و من قطع نخاع می‌شدم (همه‌تون بگین دور از جون) 

اگه سرم می‌خورد جایی و حافظه‌مو از دست می‌دادم باز بگین دور از جون, 

اگه جان به جان آفرینِ کیهانِ مادی تسلیم می‌کردم, کی جواب این مخاطبینو می‌داد؟

کی شبا براتون پست می‌ذاشت؟

کی کامنتاتونو جواب می‌داد؟

هان؟

جای پوست موز وسط پله‌هاست؟

تگ شود به روغن تن‌ماهی کفِ آشپزخونه‌ی پست پارسال!

275- دیسگرافی یه بیماریه؛ وقتی یه چیزی میگی و یه چیز دیگه پست می‌کنی

4 سال پیش

آقای ف.: مهندس دارم میرم انقلاب, کتاب نمی‌خوای؟

من: نه, ممنون, راستی من مدارمو با پروتل طراحی کردم گند زد به سیستمم, تو چی کار کردی؟

آقای ف.: من آلتیوم دارم, طرحشو بده, هفته بعد قراره یه سر برم جمهوری مدار تو رو هم سفارش میدم

امروز

آقای پ.: خانم فلانی من الان انقلابم, کتاب لازم ندارید؟

من: نه, ممنون, راستی کتاب کابره ... هیچی ...

دیشب

من: یه کمکی میتونی بهم بکنی؟

آقای ف.: بله, حتماً

من: دنبال یه کتابم؛ هر چی سرچ میکنم پیدا نمی‌کنم terminology theory method and application از کابره

آقای ف.: می‌گردم اگه پیدا کردم واست می‌فرستم

پ.ن: یکی از دخترای طبقه4, رشته اش مشاور خانواده است (مشاوره خانواده هم شد رشته آخه؟)

و منو به عنوان پروژه ارشدش انتخاب کرده که تحلیل و بررسی کنه

اولین فرضیه اش اینه که نه اختلال روحی روانی دارم نه یه تخته ام کمه

میگه به احتمال زیاد عاشق یکی شدی که تو حوزه زبان‌شناسی کار می‌کرد و می‌خوای بهش برسی!!!

در راستای تحقیقات اگر وی به نتایج جدیدی دست یافت, به سمع و نظرتون می‌رسونم

273- شبیهِ از سمت چپ اولیه

یکی از هم‌اتاقیام اومد (اینجا دیگه واقعاً باید بگی هم‌اتاقی)

نسیم

هوافضا

کُردِ ایلام

دوره کارشناسی تهران بوده و خونه داشته و کلی وسیله داره و الان با کمبود جا مواجهیم!!!

همین که در زد و اومد تو بهش گفتم شبیه یکی از عروسکامی :دی (عروسکای Bratz)

271- به درجه‌ای از عرفان رسیدم که نیم‌فاصله‌هارو موقع جزوه نوشتن هم رعایت می‌کنم!

کابلو همون شب پیدا کردم و صداهارو انتقال دادم به لپ‌تاپم و الان دارم گوش میدم و می‌نویسم

اون شب تو اون پست نصفه نیمه می‌خواستم بگم من زیادی جدی‌ام و

از کسی که مدام شوخی کنه و بخنده, مخصوصاً با صدای بلند! خوشم نمیاد

علی‌رغم قلم طنزم و اون جکایی که تلگرام برای دوستام فوروارد می‌کنم, زیاد نمی‌خندم

افسرده نیستما؛ ولی خب سخت می‌خندم

اتفاقاً برای همین خندوانه یا سریال طنز و فیلم کمدی نمی‌بینم

چون عین سیب‌زمینی می‌شینم پای برنامه و کوچکترین واکنشی نشون نمیدم

حتی اگه اونی که کنارم نشسته از شدت خنده در حال گاز گرفتن میز و صندلی و تلویزیون باشه

به هر حال الان دارم جزوه می‌نویسم؛ 

با همون خودکارایی که پست 83 در موردشون حرف زده بودم

و عجیب‌تر اینکه خوابگاه, نزدیک همون مغازه‌ایه که اینارو از اون‌جا خریدیم

اون روز فکر می‌کردم اولین و آخرین بارمه اون مغازه رو می‌بینم و 

حالا هر روز چند بار از جلوش رد میشم

خیلی وقتا راجع به خیلی چیزا خیلی فکرا کردم و نشد اون چیزی که فکرشو می‌کردم

خب این مغازه هم یکی از اون خیلیا...

+ عیدتونم مبارک :)

267- 94/6/31

صبح با نگار رفتم شهید بهشتی

برای گرفتن معرفی‌نامه‌ی خوابگاه و اینترنت و سیستم تغذیه و جابه‌جایی برای هم‌اتاقی شدنمون

درسته که قرار نیست غذای خوابگاهو بگیرم ولی خب گفتم حالا که فرصت هست, پیگیری کنم

نه اینترنتم درست شد نه غذا نه جابه‌جایی برای هم‌اتاق شدنمون

تازه کارام انقدر طول کشید که دیر رسیدم شریف و وقت دندونپزشکی‌م هم پرید

گفتم برم فرم تطبیق کارشناسی و کارای تسویه حسابمو انجام بدم که وقت مراجعه استادم صبح بود و

اینم نتونستم انجام بدم

رفتم بوفه ناهار بگیرم و دیدم همه‌اش سوسیس و کالباس و همبرگر و ایناست

ماکارونی گرفتم و هنوز نخوردم, ینی اشتها ندارم؛ می‌برمش خوابگاه گرم می‌کنم برای شام می‌خورم

بعدش یه سر رفتم سالن مطالعه که کارای اینترنتی و آپلود و دانلودمو انجام بدم که خب حسش نبود

پرینت کارنامه‌مو گرفتم که هفته‌ی بعد بدم استاد راهنمام با فرم تطبیق, تاییدش کنه و

حواسم نبود که لازم نیست دوباره مثل قبل 500 تومن برای پرینت به حساب دانشگاه بریزم

فیشو که تحویل دادم خانومه گفت فیش لازم نیست

منم فیشو دادم به یه پسره؛ ورودی بود

گفتم شما چون ورودی هستی باید فیش بدی, فیش منو بگیرید

اولش نمی‌گرفت, گفتم آقا من اینو لازم ندارم, مال شما,

هی می‌گفت پول خرد ندارم پول شمارو بدم

گفتم نمیخواد

کلی تشکر کرد

شاید باورتون نشه, قیافه‌شو ندیدم!

اونم قیافه‌مو ندید :)))))

همه‌اش فکر می‌کردم نکنه داداش سهیلا باشه :))))

آخه داداش سهیلا هم برق همین‌جا قبول شده

خیلی خوشحالم براش

خیلیااااااااااااااااااااا! اصن یه وضعی

به اندازه خوشحالی قبولی داداشم براش خوشحالم :))))

منتظرم افسردگی روزای اولش تموم بشه و تجربیات چندین ساله‌مو در اختیارش بذارم

تو عرشه نشسته بودم, یهو یکی از هم‌کلاسیای اول دبیرستانمم دیدم؛ 

می‌گفت کنترل ارشد شریف قبول شده (بهناز م.)

آرزو و الهام و الهه (دو قلوها) رو هم دیدم ولی خب دانشگاه در کل یه جوری شده

همه‌ی هم‌دوره‌ایام فارغ‌التحصیل شدن و رفتن و با تقریب خوبی وقتی میام دانشگاه کسیو نمی‌شناسم

دیشب ارشیا ازم جزوه مدار مخ این هفته رو می‌خواست

سال پایینیایی که باهاش مدار مخ دارنو نمی‌شناخت و 

ازم خواست اگه مدار مخ داران رو می‌شناسم ازشون جزوه بگیرم بهش بدم

بهش میگم تا تو فارغ‌التحصیل نشی, ارتباط من و برق به قوت خودش باقیه هااااااااا

برقو با زبان دورشته‌ای کرده و جزو آخرین بازماندگان ورودی های 89 دانشکده است

گفتم خیالت راحت, همه‌ی بچه‌های سال پایینی رو می‌شناسم و ارتباطم باهاشون خوبه,

هر موقع تمرینی چیزی خواستی بگو بیام برات بگیرم

که امروز رفتم براش گرفتم :دی

اتفاقاً داداش خودمم این‌جوریه؛ میگه تو بیا برام جزوه بگیر :))))))

صبح از 90ای و 91ای و 92ای ها پرس و جو کردم ببینم کیا مدار مخ دارن و خوشبختانه بهارو پیدا کردم

باهاش پالس داشتم

جزوه‌هاش کامله

عکس جزوه این هفته مدار مخشو گرفتم فرستادم برای ارشیا

(بدبختی مارو می‌بینید تو رو خدا؟ دلال جزوه هم شدم :)))) یکی نیست بگه تو سر پیازی یا ته پیاز؟)

علی‌رغم تفاوت‌های بنیادین فکری, ارشیا اگه دختر بود، بدون شک صمیمی‌ترین دوستم بود

ولی خب حیف که پسره و شعاع خاص خودشو داره

و تنها دلیلی که باعث شده ارتباطم رو باهاش حفظ کنم اینه که از شعاعش فراتر نمیره

ینی یه جورایی "آداب معاشرت" بلده, همون چیزی که این روزا تو کمتر پسری دیدم!

بهش گفتم عکسارو که فرستادم, حداقل بیا همکف یه سلامی, عرض ارادتی...

نرم‌افزار میکرو رو هم قرار بود بهش بدم

اُرُد هم باهاش بود (اُرُد یکی دیگه از 89 ایای برقه که هیچ‌وقت در موردش حرف نزدم)

یه سلام و احوالپرسی مهندسانه کردیم و بعدش اُرُد پرسید میشه بگی رشته‌ات الان دقیقاً چیه؟

گفتم مهندسی واژه‌ها :))))))))

ارشیا گفت اینا همونایی ان که میگن به مدار مستر اسلیو بگین رعیت و ارباب

بعدشم حامد اومد و دیگه خدافظی کردم اومدم کتابخونه مرکزی شریف

جالبه با اینکه این بشر (حامد) ترکه و هم‌گروه پروژه مژده و بارها اومده دم در خوابگاه برای لپ‌تاپ و نرم‌افزار و

وقتی مژده نبوده من کاراشو انجام دادم و شماره‌مو داره و چند بار زنگ و اسمس و تماس داشتیم,

با این همه هر موقع منو می‌بینه انگار منو نمی‌شناسه!!!

نه سلامی نه واکنشی!!!

از تعاونی دانشگاه برای گوشیم دوباره شارژر خریدم, سفیده

الان هم گوشیم سفیده هم هندزفری هم شارژر هم شال هم شلوار هم کیف هم همه چی کلاً 

سفیدو خیلی دوست دارم

خداروشکر خوابگاه لباسشویی داره :)

الانم تو کتابخونه مرکزی شریف نشستم و اینارو تایپ می‌کنم و به این فکر می‌کنم که چه جوری برم انقلاب...

کاش اون شب که با الهام رفتیم کتاب صرف و نحوو بگیریم بیشتر می‌گشتیم جلد مشکی رو پیدا می‌کردیم

استادمون میگه این آبیه خلاصه است, مشکیو بخرید

چه قدر خوبه که من شماهارو دارم و این دری وریارو اینجا می‌نویسم

دیشب داداشم می‌پرسه چه خبر

می‌گم همه‌ی خبرا که تو وبلاگمه

میگه اونارو نمی‌گم, منظورم چه خبر از پستای رمزدار مرا به نام تورنادو بخوان و اتفاقات خصوصی تره :))))

عکسای این چند روز:

اون نامه:

این ینی چی آخه؟ 

در راه هست ینی چی؟ من در راهم؟ مثل مورد دانشجویان بنیاد سعدی نقشش چیه این وسط؟

اولین صبونه - نونو از نگار گرفتم :)

دومین شام - اون شب که شام مهمون نگار و دوستاش بودم, بعد شام تشکر کردم و 

گفتم نمی‌دونم چه جوری جبران کنم؛ اینام گفتن ببر ظرفارو بشور :))))

منم شستم خب :دی

والا

اولین شام - اون روز که الهام و سحر اومدن خوابگاه و کمکم کردن که چمدونارو ببرم طبقه سوم

بعدش الهام رفت خونه‌شون و شام با سحر رفتیم آش‌خونه - ولیعصر

من و الهام و سحر وقتی وسط خیابون حس کردیم کلید خوابگاه گم شده و 

دل و روده کیفمو آوردیم بیرون و پیداش کردیم

اونی که کنارم نشسته الهامه و عکاس هم سحره

پای مجروحم - روز اول که تو فرهنگستان رو چمنا نشسته بودیم و چیپس و بستنی می‌خوردیم و 

اومدن گفتن دیگه تکرار نشه و 

قرار شد زین پس تایم استراحتو بریم کتابخونه فرهنگستان

من - دیروز عصر - آشپزخونه‌ی جدید - تن ماهی و برنج و سیب‌زمینی سرخ‌کرده

اولین بارم هم هست از دم‌کنی استفاده می‌کنم :دی (من اصن از در قابلمه هم استفاده نمی‌کنم)

حاصل زحمات:

اونا هم فاکتورای خرید دیروزه

همون‌طور که گفتم انقدر خرید کرده بودم که نای برگشتن به خوابگاهو نداشتم

همیشه که نباید رو میز غذا خورد!

والا

من - شب اول - در حال بشور و بساب

شرایط فعلی من - تا وقتی کمد بخرم!

هم‌اتاقیامم نیومدن هنوز

263- قبله!

شاید باورتون نشه, چند روزه هر کدوممون به یه سمت نماز می‌خونیم و نمی‌دونیم قبله کدوم وره

نرم‌افزارای گوشیمونم هر کدوم یه جایی رو نشون میده

خوابگاهم مسئول و نگهبان درست و درمونی نداره ازش بپرسیم

هستاااااااااااااا, اتفاقاً روز اولم قبله رو توضیح داد, ولی هر کدوم یه جور برداشت کردیم

در راستای این خوابگاه و اون خوابگاه, چند دقیقه پیش متوجه چندین تفاوت دیگه هم شدم

اونجا هر واحد یه خط تلفن داشت اینجا نداره

اونجا پرینتر و اسکنر و ... داشتیم اینجا اصن سایت نداره!

اونجا سوپری و بوفه داشت اینجا نداره

همچنین دستگاه خودپرداز و تاب و سرسره!!!

دوره کارشناسی, شاید 10 بار هم از مترو و بی‌آرتی استفاده نکردم

ینی مسیر دانشگاه و خوابگاه 5 دقیقه پیاده بود, ترمینال و راه‌آهن و فرودگاهم که آژانس می‌گرفتم

خونه‌ی فک و فامیلم به ندرت می‌رفتم و اهل پارک و سینما و خرید و یه سر بریم بیرون بگردیم هم نبودم

ولی این روزا یا کارت مترو شارژ می‌کنم یا درگیر پولای خرد راننده‌های تاکسی ام!

مترو هم روحیه خاص خودشو می‌خواد

ولیعصر جزو جاهای پر تجمع شهره و

دیدن آدما, یا بهتره بگم دیدن اون همه آدم و انرژی‌ها مثبت و اغلب منفی‌شون برام خوشایند نیست

بگذریم...

به قول یکی از دوستان, فاز این دخترا که موهای بلندشون رو رنگ می کنن بعد می بافن و

موی بافته همین جوری از زیر شال یه وجبی شون آویزونه روی مانتوشون چیه؟

و کماکان از دخترایی که سیگار میکشن متنفرم!

بعداً نوشت: در حین تایپ این پست از طریق یه منبع موثق مطلع شدیم من نمازامو درست خوندم,

ولی این هم‌مدرسه‌ای و هم‌دانشگاهی سابقمون همه رو باس دوباره بخونه :دی

خب حقشه, می‌خواست به من اقتدا کنه!

والا

260- من زهر تنهایی چشان

امروز معاون آموزشی اومد سر کلاس گفت بهمون اطلاع دادن که دیروز یه عده تایم استراحت بین کلاسا، رفتن رو چمنا نشستن، لطفا از این به بعد یا برید کتابخونه، یا همین جا تو کلاس بشینید

(منم جزو اون یه عده بودم :دی)

وقتی ظرفی، لیوانی، چیزی می‌شکنه، مامانم میگه رفع بلا بود

یه دست ظرف شکوندم، اون وقت از دیشب بلاست که همین جوری نازل می‌شه

از دیشب بدبیاری، پشت بدبیاری

اون از کتاب صرف و نحو که اشتباهی خریدم و دوباره باید برم انقلاب

اون از صبح که اشتباهی مسیر مترو دانشگاه قبلیمو سوار شدم و

تا دوباره تو این ترافیک تاکسی پیدا کنم برگردم کلاسم دیر شد و

نگاه ناجور استاد که الان چه وقت اومدنه

اونم من که تو عمرم تاخیر و غیبت نداشتم :(

اون از ناهارم که صبح یادم رفت بردارم و بازم شیر و بیسکوییت!

(بیسکویت دو تا ی داره یا یه دونه؟!)

اون از شارژرم که چند روز پیش خریده بودم و الان زدم به برق و منفجر شد

این از گوشیم و پیغام باتری ضعیف است و

حواسپرتی صبم که کلیدو دادم نگهبانی و کارتمو نگرفتم

برگشتنی انقدر خرید کرده بودم که وسط راه از خستگی می‌خواستم همه چیو بذارم گوشه خیابون و برم

اینم از پام که الان رسما باندپیچیش کردم!

با اینکه کفشام الان تخته بازم نمی‌تونم راه برم، انقدر که درد می‌کنه

برای اولین بار برای گوشیم از این بسته های آلفا و اینا گرفتم

ولی خب چون شارژر ندارم، نمی‌تونم زیاد از گوشیم استفاده کنم

فردا باید برم دوباره شارژر بخرم

خیر سرم جنس خوب و گرون گرفته بودم که کیفیت داشته باشه

کمدم پیدا نکردم :((((((

به یه مغازه سفارش دادم، بیعانه هم دادم

قول داده تا فردا بیاره

بدبختیام تمومی نداره که!

فردا باید برم بهشتی کارت خوابگاهم بگیرم

شیب مسیرش 45 درجه است

به دوستامم نمیدن کارتو، میگن حتما باید خودت بیای

و چند تا کتاب از انقلاب

وقت دندونپزشکی و استاد راهنما و کارای فارغ التحصیلی

فکر کنم فردا در اقصی نقاط تهران کار دارم

لپ تاپم هم باید با خودم ببرم که اگه فرصت شد کارای اینترنتیمو انجام بدم

هم اتاقیام هنوز نیومدن...

حالا خوبه هم مدرسه ای و هم دانشگاهی سابقم طبقه بالاست، هر موقع حوصله ام سر میره میرم پیشش

با اینکه درخواست داده بودم باهم باشیم، ولی اسمامون تو دو تا اتاق جدا بود :|

از دخترایی که سیگار میکشن متنفرم!

259- ظرفام

صبونه که هیچی... 

چند وقته صبونه نخوردم

ناهارم کیکی، بستنی ای، بیسکوییتی

یه شب شام مهمون این دوستم، یه شب مهمون اون دوستم

دیشبم برای شام آش شتر! خوردم (چهار ولیعصر، آش خونه)

امشبم ماکارونی مهمون واحد بالایی بودم

اومدم ظرفامو از چمدون درآرم از فردا خودم دست به قابلمه بشم، دیدم همه شون شکسته :(((( تازه کلی روزنامه وسطشون گذاشته بودم :( 

کمدم پیدا نکردم... ولی دو تا از کتابارو خریدم

نمی‌دونم اعتماد به نفسم بالاست یا واقعا بلدم، ولی اگه همین الان از این کتاب صرف و نحو عربی امتحان بگیرین، بیست میشم

دارم از خستگی می‌میرم :(((( 6 صبح تا 9 شب بیرون بودم

کلی هم تکلیف و تمرین دارم :(((((((

هم اتاقیامم شکر خدا هنوز نیومدن

ظرفام :(((((

256-یه جوری دارم در و دیوارو میشورم که مرده شور مرده رو اون‌جوری نمیشوره

فردا صبم کلاس دارم و مسیرم انقدر دوره که الان راه بیافتم برم سمت دانشگاه، ظهر می‌رسم :(

دارم از خستگی می‌میرم :(

یادم باشه فردا حتما حتما حتما کمد بخرم :(

به این کمدا که دست هم نمیتونم بزنم چه برسه توش وسیله بچینم :(

هم اتاقیام نیومدن و تنهام...  کاش کلا نیان، اینجا مال من باشه

خانومه گفت یکی از هم اتاقیات اصفهانیه، ارشد معماری

نت ندارم که کامنتارو تایید کنم و جواب بدم و اینو با گوشیم پست میکنم :(

خوابگاه هزینه ی دانشجوی شبانه رو ازم گرفت :(

خانومه گفت شنیده بودم شریفیا یکی یه تخته شون کمه ولی تا حالا از نزدیک ندیده بودمشون

فردا، اولین کلاس، عربی!

حس خوبی نسبت به فردا دارم :)

251- دانشجوی بدبختی که استادش قوانین حمل و نقل و راه‌آهن رو هم تصویب می‌کنه!

بابای محترمی که دم در خونه سوار ماشینش می‌شدم و دم در خوابگاه پیاده می‌شدم و 

چمدونامو تا دم در واحدمون می‌آورد! مسافرته 

و منِ بدبختِ بینوای فلک زده, مجبور شدم اسباب و اثاثیه مو پست کنم!

مجبور شدم چهار تا چمدونو پست کنم!

می‌فهمین؟

من چهارتا چمدونو پست کردم تهران!!!

و تاکنون حس چندانی مبنی بر بازپس‌گیری اموالم از انبار راه‌آهن ندارم!

فرستنده و گیرنده‌شم خودمم!

می‌فهمین؟ 

خودم!

تازه می‌فهم خوابگاه و زندگی خوابگاهی و دانشجوی خوابگاهی ینی چی!!!

یه سر رفتم سایت رجا ببینم هزینه انبار و ارسال چه قدر میشه و

250- سلامتی اونایی که از اسب افتادن ولی از اصل نه

خوابگاه فعلی, یه گاز سه شعله برای سی نفر, آشپزخونه و سرویس مشترک برای n نفر!  7 , 8 , 10 تا حموم برای کل بلوک که البته فقط یکی از حموما سالمه! بلوکش 10 طبقه است, 2 تا آسانسور داره, یکیش همیشه خرابه, اون یکی کار می‌کنه کار نمی‌کنه کار می‌کنه کار نمی‌کنه! دیوارارم 10 ساله رنگ نزدیم... تشک؟!!! لباسشویی؟ بالکن؟ سایت؟ کتابخونه؟ نداریم! سه تا سرویس برای دانشگاه داریم, صبح و ظهر و شب! فاصله‌ی خوابگاه تا دانشگاه؟ اممممم... خب یه کم خیلی دوره

خوابگاه سابق, یه خونه‌ی70 متری برای چهار پنج نفر, اتاق خواب داشت, حموم و دستشویی و آشپزخونه و ماشین لباسشویی و بالکن هم داشت, سایت و کتابخونه و اتاق ورزش و آرایشگاه و حتی اتاق موسیقی برای تمرین آلات لهو و لعب هم داشت؛ تختا تشک داشت, خشکشویی و تره‌بار و سوپری و قنادی و قصابی و نونوایی و... فاصله خوابگاه تا دانشگاه؟ 5 مین, فاصله تا ترمینال آزادی؟ 5 مین!!!

خوابگاه جدید نت ندارم

این پست از خوابگاه سابق منتشر میشه

جای شکرش باقیه که اکانت قبلیم غیرفعال نشده و وقتی میرم خوابگاه و دانشگاه سابق نت دارم

چمدونامو از راه‌آهن تحویل نگرفتم و تمایل چندانی برای انجام این کار ندارم!

الان کافیه یکی یه آهنگ غمگین بذاره تا بشینم زار زار گریه کنم 

ولی خب ترجیح میدم در شرایط فعلی زل بزنم به کارنامه سنجش و برگه انتخاب واحدم 

و آهنگ چه احساس قشنگی اندی رو گوش بدم

245- 15 شهریور

هفته‌ی پیش برای ثبت نام یه سر رفتم تهران و برگشتم و حالا دوباره دارم میرم؛

خانوم 102 ساله‌ی توی قطار و بعدشم مرور خاطرات دانشگاه تو مترو و

تا اونجا نوشتم که رسیدم خوابگاه و یه کم استراحت کردم و

 

11:39, زنگ زدم نگار؛

فکر کنم یه جایی بود که نمی‌تونست جواب بده

11:40, نگار زنگ زد؛

جواب ندادم که خودم زنگ بزنم (بالاخره من باهاش کار داشتم و من باید زنگ می‌زدم :دی)

11:41, زنگ زدم و ضمن سلام و ادب و احترام و تبریک مجدد قبولی و رسیدن به خیر و یه مشت دری وری

پرسیدم کجاست و مدارکمو برداشتم برم دانشگاه برای فارغ‌التحصیلی و ثبت نام؛

سر در دانشگاه و حتی نگهبان دم در هم عوض شده بود

خیلیا ایران نبودن, تهران نبودن, شریف نبودن

همه‌چی مثل روز اول دانشگاه بود

حس غریبانه‌ای داشتم :(((((((((

برای ورود باید کارت دانشجوییمو نشون می‌دادم؛

به خانوم نگهبان گفتم این کارتم برای ما وفا نداشت, موندنی نبود, اومدم تحویلش بدم و برم

گفت میری و از دست ما خلاص میشی

کارتو گرفتم سمتش و با یه لبخند حرفشو تایید کردم :دی

هنوز مثل همیشه حواسم به مورچه‌های روبه‌روی دانشکده شیمی بود که یه موقع له نشن و

دانشکده مکانیک و ساختمان جدید دانشکده ریاضی و ساختمان ابن‌سینایی که ابنس صداش می‌کردیم؛

یه چشمم به سلف بود, یه چشمم سمت مرکز معارف و میم شیمی‌نفت و کامپیوتر و فیزیک و

مثل روز اول دانشگاه یه جوری در و دیوار و دانشکده‌ها و آدمارو نگاه می‌کردم انگار اولین بارمه می‌بینمشون

11:58,  نزدیک دانشکده برق؛ دوباره زنگ زدم نگار مختصات دقیقشو بپرسم ببینم کجای دانشکده است

مثل روز اول دانشگاه, هیچ کسو نمی‌شناختم و به این فکر می‌کردم که امروز کیارو قراره ببینم

مثل روز اول دانشگاه احساس غریبی می‌کردم

هوا گرم بود و مقنعه‌ام سفت و مشکی و هنوز با نگار خداحافظی نکرده بودم, 

هنوز گوشی دستم بود

ارشیارو دیدم

از دور؛

گوشی دستش بود؛ سری به نشانه سلام و شاید حتی احوالپرسی خم کردیم و

دورتر شدیم...

چند روز پیش می‌گفت:

رسیدم دانشکده و هنوز گوشی دستم بود؛

با نگار خداحافظی کردم و موبایلو گذاشتم تو کیفم و ساعت12, وقت ناهار و نماز بود و آموزش دانشکده بسته؛

مدارکمو نشون نگار دادم که کم و کسری نداشته باشه و رفتیم آزمایشگاه, مریمو ببینیم؛

بعداً شیرین هم اومد و سر و صدامون بیشتر شد و رفتیم عرشه

مریم و نگار, باهم و من و شیرین باهم نشستیم

من

با شیرین

تا یک, یک و نیم حرف زدم!!!

من, شیرین!!!

باورم نمیشد این همون شیرینی باشه که 5 سال از کنار هم رد شدیم و به یه سلام اکتفا کردیم و

صمیمانه‌ترین حرفامون, در مورد چهار خط کد C بود

و حالا داشتم باهاش حرف می‌زدم!!!

بلند شدم و دو تا شکلات از کیفم دراوردم و یکیشو دادم شیرین و یه نگاهی به همکف انداختم و

مهدی رو دیدم

همون مه:دی که یه روز اتفاقی وقتی دنبال عکس ساختمان ابن‌سینا بوده, میرسه به وبلاگ من؛

یه همچین لوکیشینی بود: (البته این عکس محرم پارساله)

تا گوشیمو دربیارم زنگ بزنم که مهدی سرشو بالا بگیره منو ببینه, بچه‌ها بلند شدن بریم پایین

از همکف که رد می‌شدیم, سلام و احوالپرسی و بعدش مسجد و 

نرگس هم تو مسجد به ما ملحق شد

خوابگاه وضو گرفته بودم و تا بچه‌ها وضو بگیرن, همون پایین, کنارِ در نمازمو خوندم

نماز خوندم چه نماز خوندنی!!!

دوباره مدارکمو چک کردم و فهمیدم کارنامه و نمرات هم برای ثبت‌نام لازمه و سریع رفتم سراغ پرینت کارنامه!

روبه‌روی تالارها دم در آموزش, فرزادو دیدم و به طیّ مسیرم ادامه دادم

با دست و سر اشاره کرد بایستم

منم ایستادم خب!!!

گوشی دستش بود؛ با دوستش خداحافظی کرد و (کلاً اون روز هر کیو می‌دیدم با موبایل حرف می‌زد!!!)

سلام و احوالپرسی کردیم و "نجور سن, نه خبر و تبریک و زیارت قبول و هانی منیم سوغاتیم..."

گفتم سوغاتی شما محفوظه, فعلا بریم پرینت کارنامه رو بگیریم

و چه خوب که حداقل یکی یادش بود که ما یه ماه پیش کجا بودیم!!! 

گفت اول باید بری اتاق صد و دو یا سه فیش و رسید بگیری

اشتباهی رفتم اتاق بغلی و خانم شفیع زاده رو دیدم

مسئول امور بین‌الملل و کاراموزی, یا یه همچین چیزی

همون خانومه که میومد کلاس خط پهلوی و

نمی‌دونم چرا یهو با ذوق زایدالوصفی گفتم خانم شفیعییییییییییییییی زبان‌شناسی قبول شدم

بلند شد و اومد سمت من و بوس و بغل و تبریک و انگار نه انگار که ایشون مدیر و مسئول دانشگاهن و 

منم دانشجو!!!

 

پونصد تومن ریختم به حساب دانشگاه و تکیه داده بودم به دیوار و منتظر بودم نوبتم برسه و درخواستمو بدم

که یه دختره اومد سمت من و سلام کرد و جواب سلامشو دادم و مات و مبهوت نگاش می‌کردم که کجا دیدمش

ذهنم خسته‌تر از اونی بود که به هیستوریش فشار بیارم

پرسیدم ببخشید شما؟

گفت من شقایقم, خواننده وبلاگت :)

شقایقی که یه روز وقتی تمرینای دینامیک سیستم رو سرچ می‌کرده می‌رسه به وبلاگ من و

جلسه بعد میاد میشینه ردیف دوم, پشت سر من و اتفاقاً همون جلسه, ارشیا یه کاری داشت و

باید می‌رفت پروژه‌شو تکمیل می‌کرد و ازم خواست اون جلسه رو براش فیلم‌برداری کنم

منم گوشیو می‌گیرم دستم و یه کم فیلم‌برداری می‌کنم و دستم خسته میشه و گوشیو میذارم روی صندلی؛

هر چی تنظیم می‌کردم که گوشیمو یه جایی تکیه بدم که خودش فیلم بگیره نمی‌شد

یه دختره که پشت سرم نشسته بود چند تا ماژیک هایلایت بهم داد بذارم پشت گوشیم

کلاس که تموم شد, ماژیکارو بهش پس دادم و تشکر کردم و

بعداً شقایق کامنت گذاشت که اون دختره که پشت سرت نشسته بود و ماژیک داد, من بودم

و من چه قدر خواشحال بودم که اون روز آدمایی رو می‌بینم که بهم انرژی میدن, بدون اینکه خودشون بدونن :)

نگار زنگ زد که با جوجه کباب برای ناهار اوکی ام یا نه

تا پرینت کارنامه‌مو بگیرم, مریم و نرگس غذارو سفارش داده بودن و 

شب رفتیم خوابگاه, واحد نرگس اینا؛

برای شام پودر کتلت گرفته بودم که کتلت درست کنم باهم بخوریم؛ 

ماهیتابه و روغنم نداشتم و از نرگس گرفتم

ولی خب نمی‌دونستم توش تخم مرغم می‌ریزن

می‌دونستمااااااااااا, ینی قبلاً درست کرده بودم و تخم مرغم ریخته بودم توش ولی خب اون شب یادم نبود و

این جوری شد:

که پس از دو ساعت تقلا و خوددرگیری و کشتی گرفتن با کتلت‌های مذکور, رفتم از آقا جاوید تخم‌مرغ گرفتم و

این بار با ماهیتابه‌ی نگار نتیجه شد این:

+ پایان خاطرات یکشنبه 94/6/15

چرا خاطرات هفته پیش تموم نمیشن آخه؟!

عی بابا!!!

برای سال تحصیلی جدید یه کیف سفید - صورتی خریدم (خجالتم خوب چیزیه, انگار میخوام برم مدرسه :دی)

هر سال شهریور ماه یه همچین اوضاعی دارم؛ این عکس اتاقمه (شهریور پارسال)

امسال یه چمدون بزرگم اضافه شده

 

الان کمدمو یه کم جابه‌جا کردم و در شرایطی که در تصویر زیر مشاهده می‌نمایید, دارم اینارو تایپ می‌کنم

اون کوزه رو هم هیشکی دوستش نداشت و خانواده می‌خواستن بندازنش دور, نجاتش دادم

البته مال خودمه هااااااااا, یادگار سفر همدان چندین سال پیشه, خیلی خیلی چندین سال پیش!

اون عکس سمت چپی, عکس من و امیده,

قاب عکس سومی هم کادوی تولدمه که 6 , 7 سال پیش سهیلا برام خریده بود

قاب عکس کناریشم که خرس پوهه بازم کادوی تولدمه؛ از طرف مهسا, 6 , 7 سال پیش

دارم با خوندن غزلیات فاضل نظری خودمو برای مشاعره‌ی آخر هفته‌ی وبلاگ مسترنیما آماده می‌کنم! 

البته اگه بشه و نت داشته باشم با دو کاراکتر تورنادو و شباهنگ حضور به عمل می‌رسونم (بین خودمون بمونه)

240- ادامه‌ی پست قبل

ادامه‌ی پست قبل...

داشتم فکر می‌کردم بین همه‌ی بیماری‌ها, شاید آلزایمر کم‌دردترین‌شون باشه

خانومه می‌گفت چند وقته قرصاشو بهش نمی‌دیم, چون دکترش گفته قرصای آلزایمر عمرشو بیشتر می‌کنه

می‌گفت هیچ‌وقت راضی به مرگ مادرم نبودم ولی خیلی اذیتم می‌کنه و منم دیگه پیر شدم, 60 سالمه

اینارو موقع پیاده شدن می‌گفت و بابای اون پسره که اونا هم اومده‌بودن برای ثبت نام حرفاشو می‌شنید و

آقاهه گفت مادر منم زنده است و پدر همه‌مونو درآورده و خسته‌مون کرده بس که ناله و نفرین می‌کنه

قدر زحمتامونو نمی‌دونه و همه‌اش بد و بیراه میگه و نه اجر و ثوابشو می‌خوایم و نه عاقبت به خیری

آقاهه که اینارو می‌گفت, خانوما آرومش می‌کردن که آقا این جوری نگو و زحمتاتو با این حرفا به باد نده و

آقاهه چنان که گویی داغ دلش تازه شده باشه می‌گفت شما که نمی‌دونید من و خواهر برادرام چی می‌کشیم!

تا حالا مسیر راه‌آهن تا خوابگاهو با بی‌آرتی یا مترو امتحان نکرده بودم

به خاطر چمدون, همیشه آژانس می‌گرفتم و بیست سی تومنی برای این مسیر پیاده میشدم

این سری چون چمدون نداشتم و روبه‌روی راه‌آهن, مترو بود, با مترو اومدم

تو مترو, پسره به دوستش می‌گفت فلانی (معاون یا مدیر یا معلمشون) به باباش گفته کفش چرم براش بخره

تا بهش نمره بده و اینام براش خریدن و می‌گفت از وقتی براش کفش چرم خریدیم هوامو داره و مشکل نمره ندارم

یادمه یه دختره سر جلسه کنکور داشت به دوستش می‌گفت فلان درسو چند شدی؟

دوستش گفت منم مثل خیلیا افتادم

دختره گفت من 15 شدم, برگه ام رو هم سفیدِ سفید دادم!

اون یکی دختره پرسید آخه چه جوری؟

دختره گفت پایین برگه یه جمله تاثیرگذار برای ش. نوشتم (ش. اسم استادش بود! نمی‌دونم کدوم دانشگاه!)

اینا این جوری درس پاس می‌کنن اون وقت ما ده بار الکمغو برمی‌داریم آخرشم با 10 پاس می‌کنیم!

تمام اون چهار ساعتی که داشتم به سوالای کنکور جواب می‌دادم, ذهنم درگیر جمله تاثیر گذار این دختره بود

هر چی فکر می‌کردم, هیچ جمله‌ی تاثیرگذاری به ذهنم نمی‌رسید که آدم برگه سفید بده و 15 بشه!!!

تازه به دوستش می‌گفت بیشتر درسامو اینجوری پاس می‌کنم!!! چه جوریش بماند!

تابستون پارسال که می‌رفتم کاراموزی, یه کم از برخورد مسئولین دلخور بودم

یادمه اومدم نوشتم ملت پول می‌گیرن که دقیقاً چی کار کنن تو این مملکت؟

جواب تلفن که نمی‌دن, نمره مفت هم که می‌دن, نمره مفت هم که می‌گیرن

به 12 اعتراض می‌کنن و 20 هم که میشن! 

دقیقاً تعریفشون از نون و نمره‌ی حلال چیه؟

رسیدم ولیعصر؛ 

باید پیاده می‌شدم و خطمو عوض می‌کردم که برم سمت آزادی و شریف

هر چی به دانشگاه نزدیک‌تر می‌شدم, خاطرات بدی که هیچ وقت تو وبلاگم ننوشتم هم بهم نزدیک‌تر می‌شدن

خاطراتی که دیگه بد نبودن,

یاد اون روزی افتادم که از دست 91ایا عصبانی بودم

یه یارویی که نوبل فیزیک داشت از "خارج" اومده بود شریف که بره رو  منبر و حرف بزنه

91ایام کلاسو پیچوندن برن سخنرانی اون یارو

زنگ زدن که شما سه تا ینی من و بهنوش و فرزاد که 91ای نبودیم, کلاسو بی خیال شیم که اونا غیبت نخورن

اینکه این 91ایا شماره‌مو از کجا پیدا کرده بودن بماند

بهشون گفتم اجازه بدید اول با استاد صحبت کنم بعد, خب زشته یهو همه‌مون نریم سر کلاس

گفتن نه؛ بعداً به استاد می‌گیم و تو نرو سر کلاس و به اون دو تا هم بگو نرن

رفتم دیدم فرزاد تنهایی نشسته سر کلاس و لواشک می‌خوره

دو تا لواشکم به من داد که یکیشو دادم به بهنوش

استاد اومد و یه کم جا خورد و گفت چاره ای نیست, کلاسو تشکیل نمی‌دیم

نه اونا غیبت خوردن نه ما سه تا امتیاز ویژه گرفتیم! ولی حرکتشون خیلی زشت یا بچه‌گانه یا غیرحرفه‌ای بود

مخصوصاً اصرارشون, که چون ما نمی‌ریم سر کلاس, شما هم نرو!

اینکه چرا ما سه تا با این سال پایینیا این درسو داشتیم, دلیل داشت که هر بار خواستم بنویسم منصرف شدم

داستان این بود که گرایشای الکترونیک, مثل من و بهنوش و فرزاد باید دو تا از این چهار تا رو پاس می‌کردیم:

اصول ادوات

خود ادوات

سی ماس

الک صنعتی

گرایش الکترونیک یه درس ادوات پیشرفته هم داره که برای ارشد و دکتراست

این 3 تا ادوات رو اشتباه نگیرید, یکیش اصول ادواته یکیش خود ادواته یکیش ادوات پیشرفته!

من از اون چهار تا درس, اصول ادوات رو پاس کرده بودم و نمره‌ام هم خوب شده بود

یه درس دیگه هم باید برمی‌داشتم و دوست داشتم حالا که اصول ادواتو پاس کردم, خود ادواتم پاس کنم

ولی خب چند سالی بود که ارائه نمی‌شد و مجبور بودیم سی ماس یا الک صنعتی برداریم

که  من با دکتر ک. الک صنعتی برداشتم و بهنوش سی ماس برداشت

اوضاع تمرینا و کوییزای الک صنعتیم خوب بود همه شون در حد 9 از 10, 

حتی کتابی که استادمون نوشته یا ترجمه کرده بود رو هم می‌خوندم و

نمره ای که برای یه همچین درسی تصور می‌کردم یه چیزی تو مایه های 17, 18 بود

دقیقاً روز حذفW (روز حذف یه روزیه که میشه یه درسو حذف کرد, ینی انگار اصن اون درسو نداری, ولی این کار هزینه داره و تو کارنامه ثبت میشه که فلان درسو حذف کردی), روز حذفW نمره‌های میانترم اومد و استاد به نصف بچه‌ها میل زده بود که برن درسو حذف کنن؛ چون نمره هاشون کمتر از حد انتظارشه

به منم ایمیل زده بود

بهش گفتم که من سال آخرم, ینی چی؟! راهی برای جبران نیست؟

و دو تا راه پیشنهاد دادم و گفتم اوکی حذف می‌کنم ولی تابستون معرفی به استاد بگیرم همین درسو

یا اگه نه, یه شرطی روی پایانترم بذاره که حذف نکنم

جواب داد "BOTH NO"

منم حذف کردم

بدون هیچ اصرار و خواهشی!!!

ولی بعد از حذف اون درس, همه ی جلسه‌هارو تا آخر رفتم

جزوه هم نوشتم حتی

حتی همه‌ی تمرینا و کوییزارم دادم

هیچ کس, حتی TA درس و نزدیک‌ترین دوستامم نفهمیدن حذف کردم

حتی شماها!!!

حتی شب امتحان بچه‌ها زنگ می‌زدن اشکالاشونو می‌پرسیدن, عکس تمرینا و جزوه رو می‌خواستن و

9 صبح اون روزی که امتحان پایان ترم الک‌صنعتی داشتم, چون حذفش کرده بودم نرفتم سر جلسه امتحان

اون روز مسترنیما پست گذاشته بود که هر کی بازدیدکننده صد هزارم وبلاگم بشه, جایزه داره

همون موقع کامنت گذاشتم که من نفر صد هزارمم!

برنامه امتحانیم تو وبلاگم بود و می‌ترسیدم یکی ابراز دقت کنه و

بگه چرا اون موقع که برای مسترنیما کامنت گذاشتی, ینی 9 صبح, سر جلسه امتحان الک صنعتی نبودی؟

که خب خداروشکر کسی ابراز دقت نکرد...

بگذریم

اون ترم تموم شد و اتفاقاً بهنوش هم سی ماس رو حذف کرد, چون نمره اونم دور از حد انتظار بود و

به هر حال ما باید 2 تا از اون 4 تا درسو پاس می‌کردیم

هر دومون اصول ادوات رو پاس کرده بودیم و حالا می‌خواستیم ادوات برداریم که ارائه نمی‌شد

حتی سی ماس هم دیگه ارائه نشد

همه‌اش به اون دختره فکر می‌کردم که می‌گفت برگه خالی تحویل استاد دادم 15 گرفتم

می‌گفت به 12 اعتراض دادم بیستش کردن

با استاد راهنمام صحبت کردم که مدیر گروه الکترونیک هم بود و ادوات پیشرفته ارشد و دکترا رو ارائه می‌داد

درخواست دادیم که به جای سی ماس یا ادوات یا الک صنعتی که ارائه نمیشه یه درس مشابه دیگه برداریم

همین بیوسنسور, با 91ایا!

موافقت کرد

حالا همین استاد ینی دکتر ر.ف. که برگه درخواست مارو امضا و موافقت کرده بود میگه نمیشه!

میگه بیوسنسورو به جای هیچ درسی قبول نمی‌کنم!

هر چند دکتر ع.ف. که استاد اصول برقم بود و مسئول آموزش, یکشنبه گواهی فارغ‌التحصیلی‌مو امضا کرد

ولی این رفتار دکتر ر.ف. رو هیچ وقت فراموش نمی‌کنم و 

یادم نمیره که حتی استاد شریف هم ممکنه بزنه زیر حرفش

جسمم تو مترو بود و روحم توی دانشگاه پرسه می‌زد

هرچی به مسیر دانشگاه نزدیک‌تر می‌شدم, خاطره‌ها دیوانه‌وار رو اعصابم تاخت و تاز می‌کردن

هرچی سعی می‌کردم رو یه موضوع دیگه تمرکز کنم نمی‌شد

دلم برای بعضی خاطره‌ها و بعضی آدما تنگ شده بود

برای سبا و امثال سبا که دیگه هزاران کیلومتر باهام فاصله دارن؛ برای اون ور آبیا!

برای سبایی که جلسه آخر حواسم نبود مدارو ازش بگیرم و 

نیم ساعت قبل آزمایش, مدارو از خونه‌شون برام پست کرد

یاد دکتر ف.ف. افتادم و اون جلسه که عینک همراش نبود و من ردیف اول نشسته بودم و 

یهو اومد سمت من و گفت خانوووووووووووم! چشمام ضعیفه اینو برام بخون!!!

گفتم "480 پیکو فاراد"

با صدایی که در و پنجره‌ها بلرزه گفت خانووووووووووم شما هنوز نمی‌دونی مقدار این خازنا در حد میکروئه؟

دلم برای خودش و خانووووووووم گفتناش تنگ میشه

برای روزایی که دیر می‌رسیدم سر کلاس یا اصن نمی‌رسیدم و تو راه‌پله‌ها خِفتم می‌کرد که خانووووم! کجا بودی؟

برای حضور و غیابای دکتر م.ف. و به اسم کوچیک صدا کردناش

یاد میانترم میکرو که نگار زودتر از همه پاس کرده بود و هر ترم هر کدوممون میکرو داشتیم, خراب می‌شدیم رو سرش

یاد اون روزی که مژده داشت برای میکرو خلاصه‌نویسی می‌کرد و

فرزاد خلاصه‌هاشو دیده بود و گفته بود تحت تاثیر هم‌اتاقیت (ینی من) چه قدر مرتب و منظم شدی

ینی حتی پسرا هم می‌فهمیدن من هر ترم با کی هم‌اتاقی ام و چه شخصیت تاثیرگذار و تاثیرناپذیری دارم :))))

یاد آخرین آزمایش مدار مخابراتی و BNC و مسئول کارگاه برق که تلاش می‌کرد موقع لحیم کردن کمکم کنه

یاد یه حس نفرت انگیز, وقتی هم اتاقیت داره میره پارتی و 

هر چی تو و اون یکی هم‌اتاقیه اصرار می‌کنی شلوار بپوشه, میگه نه, مدلِ این مهمونی اینجوریه! 

یاد وقتی که می‌شینی پای درد و دلش و میگه اگه داداشم بفهمه کجاها میرم سرمو می‌بُره :|

یاد اون روز که یکی دو ساعت دیر رسیدم خوابگاه و مژده گفت امروز دیر اومدیاااااااااا!

انگار انتظار داشتم یکی حواسش بهم باشه و نگرانم باشه و

بدونه همیشه چهار و نیم برمی‌گردم خوابگاه و بدونه ساعت 6 ینی دیر

یاد اون روز که الهه, هم‌اتاقی سابقم برای سابجکت اومده بود تهران و 

اومد ازم ماشین حساب بگیره و برام برنج آورده بود

از این برنجای پفکی که همه رو یه تنه و تنهایی خوردم و 

همین که منو دید گفت واااااااااااااااااای موهاتو کوتاه کردی!!!

گفتم همه‌اش چند سانت کوتاش کردم, چرا جوسازی می‌کنی :))))

یاد روزای اولی که می‌دادم موهامو برام ببافه و

یاد آدمایی که حواسشون به من و دیر و زود اومدنام و بدخط شدن و کم محلی و کم‌تر خندیدنام بود

یاد آدمایی مثل سعید که هر موقع سر کلاس پَکَر و پریشون بودم, حالمو از مهدی می‌پرسید

(بارها گفتم, همه‌ی 90 ایا یه طرف, اینا یه طرف!!!)

یاد دیود زنر 3.3 و پتانسیومتر 100 کی آزمایشگاه پالس

یاد اون روزی که سبزی خریدم و مژده گفت سر راه سنگکم بگیرم و 

من روم نمیشد برم نونوایی!

مژده گفت برو ببین اگه بسته نبود زنگ بزن خودم بیام بگیرم و

یاد روزی که با نون تازه و سبزی برگشتم خوابگاه

اون روز که آزاده اومده بود با مژده درس بخونه و برای عصرونه نون پنیر سبزی خوردیم و

آزاده می‌گفت یکی از پسرای فامیلشون به تره میگه سبزی خط‌کشی :)))))

یاد اون روز که تولد سهیلا بود و کله‌ی سحر زنگ زدم و بیدارش کردم که اولین کسی باشم که تبریک میگه

و یاد انجیرهایی که سهیلا از تبریز برام فرستاد

به انضمام یه شونه‌ی خوشگل چوبی

و اون یادداشتش که نوشته بود انجیرها نشُسته است و قبل از خوردن بشورمشون

روز دفاع از پایان‌نامه و توی سالن مطالعه تمرین کردن و بلاگ اسکای و امواج مغزی و الویه‌ی بدون نمک!

یاد آخرین پروژه‌ای که ارائه دادم و آخرین روز کارشناسیم, یاد این شکل موج مثلثی,

روز ارائه پروژه پالس, یاد اون نیم ساعت قبل از بلیتم برای برگشت به خونه

یاد این سال‌ها و  روزایی که خبر فوت یکیو از پشت تلفن شنیدم و

یاد زنگای دوست بابا که عمو صداش می‌کنم

بیچاره هر موقع زنگ می‌زد می‌دونستم یه خبریه که زنگ زده

یه بار همین‌جوری برای احوال‌پرسی زنگ زده بود,

قلبم اومد تو دهنم تا مکالمه‌مون تموم شد و خداحافظی کرد

هزار بار صلوات فرستادم و آیه الکرسی خوندم پشت تلفن که کسی طوریش نشده باشه

بدیِ مترو اینه که به جز فکر کردن کار دیگه‌ای توش نمیشه انجام داد

استاد معین پیاده شدم و

داشتم فکر می‌کردم کاش منم مثل اون خانوم 102 ساله آلزایمر داشتم

این همه خاطره اذیتم می‌کنه

خوباش دلتنگم می‌کنه و بداش سوهان روحمه

رسیدم خوابگاه و مستقیم رفتم واحد نگار و نرگس اینا و 

وسیله‌هامو گذاشتم اونجا و مدارکمو برداشتم و راهی دانشگاه شدم و 

به این فکر می‌کردم امروز قراره کیارو ببینم...

239- 13، 14، 15 شهریور

مثل وقتی که بعد از مراسم چهلم, ناهار دعوتین و خاله‌ی فوق‌الذکر میاد می‌شینه کنارت و

هی سس و پیاز و نمکدون میده, هی تو لیوانت نوشابه می‌ریزه, هی تو بشقابت سوپ می‌کشه,

بعد وقتی داری برنج می‌خوری, هی میگه اگه نمی‌خوری برات یه بار مصرف بگیرم

 

گروه تلگرام دخترای برقی ورودی 89:

و بدین سان, اینجانب راهی تهران شدم و دوباره غم غریبی و غربت

یه کم هم حالم گرفته بود که سهیلا تهران قبول نشده که باهم بریم...

حالا مگه بلیت پیدا میشد!

به خاطر ثبت نام و دانشگاه, ملت با قوم و قبیله و ایل و طایفه‌شون می‌خواستن برن تهران 

و عرضه کم و تقاضا زیاد و

بابا هم مسافرت بود و نمی‌تونستم با بابا برم

با مشقت فراوان, یه دونه بلیت "قطار اتوبوسی" پیدا کردم و 

از اونجایی که تا حالا تجربه‌شو نداشتم, کلی استرس داشتم که چه جوریه!

به فامیل‌های تهرانی هم خبر ندادم میرم تهران که نرم خونه‌شون؛ چون خونه‌شون خوش نمی‌گذره

والا!

تابستون همه‌ی وسیله‌هامو آورده بودم تبریز و هیچی تو خوابگاه نداشتم!

با این حال, نمی‌خواستم با خودم چمدون ببرم, فقط لپ‌تاپ و یه پتوی مسافرتی؛

صبح دیدم یکی زنگ میزنه, خواب بودم, تا بردارم قطع شد, 

مامان مژده بود 

بعد دیدم یکی داره در می‌زنه!

با موهای افشون و پریشون و یه چشم باز و اون یکی بسته درو باز کردم دیدم عه! مامانِ مژده است

مدارک مژده رو آورده بود که با خودم ببرم تهران و برسونم دست مژده به انضمام یک عدد ماهیتابه

که صادقانه بهش گفتم چمدون نمی‌برم ولی اگه همین یه دونه ماهیتابه است می‌برم و

گفت عکسا تعدادش کمه, به مژده بگم از عکسای قدیمیش بده دانشگاه

(فکر کن آدم عکس دبیرستانشو بده برای ارشد :دی)

خمیازه کشان اومدم ماهیتابه مورد نظرو تو کیفم جاسازی کردم و

اسمس دادم به مژده که 6 تا عکس یکسان نداشتی و اگه می‌خوای اسکن کنم بدم دوباره برات چاپ کنن و

(برای آشنایی با مژده, پست 169 و داستان جعل سند را بخوانید رمز: Tornado)

 

اگه یادتون باشه که می‌دونم نیست, 

پست 159 گفتم چه قدر این فرهنگستان نازه, چه قدر ماهه, چه قدر دوست داشتنیه

بعد به جای اینکه بیام بگم چرا چه قدر نازه, ماهه, دوست داشتنیه, یه مشت دری وری گفتم و 

بقیه حرفامو نگه‌داشتم برای بعد

و اما بعد!

اون روز (ینی چند ماه پیش و چند روز بعد از مصاحبه) خانم محمدی از فرهنگستان زنگ زد

که ما هر چی به اداره امور خوابگاه‌های شریف زنگ می‌زنیم کسی جواب نمی‌ده

منم شماره خوابگاه خودمونو دادم و از خانم محمدی پرسیدم که آیا خودم هم پیگیری کنم یا نه

اونم گفتم نه, نگران نباش, ما خودمون پیگیر هستیم

اینا نامه میدن و فکس و کلی کار اداری و این به اون پاس میده و اون به این و تهش دانشگاه میگه نه و نمیشه

خانم محمدی و مدیر آموزش و کارشناس آموزش و سایر دوستان! بدون اینکه به من بگن و به من استرس بدن,

به دانشگاه‌های دیگه درخواست میدن و چند ماه قضیه رو پیگیری می‌کنن

تا اینکه شهید بهشتی قبول می‌کنه که من برم خوابگاه اونا

چون گرایش ارشدم, خوابگاه نداشت و شرط ضمن مصاحبه این بود که اگه اینا بهم خوابگاه ندن, از مصاحبه انصراف میدم

 

نتایج ارشد که اعلام شد, زنگ زدم خوابگاه خودمون ینی همین شریف ببینم معرفی‌نامه ام تایید شده یا نه

مسئول خوابگاه گفت خبر ندارم و نمی‌دونم و یه شماره داد که ظاهراً شماره اداره امور رفاه دانشگاه بود؛

زنگ زدم اونجا و ارجاع دادن به اداره امور خوابگاه‌ها و خانومه گوشیو برداشت و منو نشناخت!

گفت من هیچی یادم نیست, سرم شلوغه اعصاب ندارم نمی‌دونم و قطع کرد!!!

زنگ زدم فرهنگستان و خانم محمدی و پرسیدم قضیه چیه و گفت قراره بری خوابگاه شهید بهشتی

 

داستان اینه که ماها خیلی وقتا آبروداری کردیم و 

این مدل رفتارهارو گذاشتیم به حساب خستگی کارمندان دانشگاه و

سکوت کردیم و بدون گله و شکایت, فقط تحمل کردیم

ولی خب, ترجیح می‌دادم امثال خانم محمدی که یه جورایی غریبه هستن, 

متوجه اخلاق حسنه‌ی مسئولین دانشگاه ما نشن

حالا دانشگاه شهید بهشتی نه سر پیازه نه ته پیاز, ینی نه دانشجوی اونجا بودم نه هستم نه خواهم بود,

ولی با اون همه دانشجو و امکانات کم, درخواستو قبول کرده و

شریف که اتفاقاً سر پیازه و تعداد دانشجوهاش کمتره و جای خالی و امکانات هم داره, رد کرده

بگذریم

به هر حال قرار بود, با نرگس هم‌اتاقی بشم, ولی خب شاید قسمت نبود, 

شاید صلاح نبود که تو این بازه زمانی تو اون مختصات مکانی باشم,

ولی از اینکه حداقل وقتی میرم شهید بهشتی تنها نیستم و نگار هست, خوشحالم

 

برگردیم سراغ قطار!

همین که سوار شدم اسمس دادم به داداشم که

و به جای اینکه 8 صبح برسم تهران, نه و نیم رسیدم 

و با تصوری که از قطار اتوبوسی داشتم فکرشم نمی‌کردم آب بدن!!!

نگارم بلیت اتوبوس پیدا کرد و با اتوبوس اومد

هم‌قطارانم سه تا خانم مسن به انضمام یک بانوی 102 ساله و یه دختره هفت هشت ساله بودن

دختره, دختر یکی از خانومای مسن بود, اون خانم 102 ساله هم مامانِ اون یکی خانم مسن بود

داشتن می‌رفتن خونه‌ی نوه کوچیکه که تهران زندگی می‌کنه, یه نوه دیگه‌شم کرج زندگی می‌کرد و

خانوم مسن سوم هم تنها بود

منم تنها بودم

در کل 6 نفر بودیم تو کوپه

تا صبح داشتن در مورد عروسا و داماداشون حرف می‌زدن 

و اینکه چرا این عروسشونو دوست دارن و از اون یکی بدشون میاد

و هر سه‌شون معتقد بودن باید با عروس و دوماد جوری برخورد کرد که پررو نشن و

یکی‌شون می‌گفت من اجازه نمی‌دم بهم بگن مامان! 

می‌گفت اونا که بچه‌های من نیستن, عروس و داماد غریبه است و

داخل پرانتز اینم بگم که سه تا از دخترای فامیل که اخیراً ازدواج کردن,

شرط ضمن عقدشون این بود که با خانواده شوهرشون زندگی نمی‌کنن

رسماً نوشتن و امضا کردن و سر همین موضوع کلّی باهاشون بحث و مخالفت کردم, 

حالا من نه سر پیاز بودم نه ته پیاز

ولی دوست داشتم راجع به این موضوع بیشتر فکر کنم و

نتیجه بحثامون این بود که دخترا و ایل و طایفه فرمودند "بیر نانجیب گینانانین اَلینه توشسن حالیوی سروشاخ"

مضمونش اینه که ایشالا گیر یه مادرشوهر بی‌رحم! می‌افتی, اون وقت حالتو می‌پرسیم

حالا امیدوارم یه همچین موجوداتی که تو قطار دیدم, نصیبم نشه ولی من کماکان سر حرفم هستم :دی

بدیش اینه که متن شروط ضمن عقد اینارو بابا می‌نویسه

چون بابا حقوق خونده, ملت میان همچین کارایی رو می‌سپرن به بابا که بعداً سرشون کلاه نره :||||||

داخل همین پرانتز, یه پرانتز دیگه هم باز کنم یه چیز بامزه بگم

عید, مراسم عقد پریسا, متن این شرط و شروط رو بابا نوشته بود و خودش اون موقع مسافرت بود

این آقاهه که داشت خطبه رو می‌خوند, در مورد یه کلمه‌ای که بابا استفاده کرده بود توضیح خواست

در مورد خرج تحصیل پریسا بود که پسره بده یا باباهه و 

بابا نوشته بود که پسره فقط مانع نشه و خرجشو باباش میده و آقاهه که خطبه رو می‌خوند همینو می‌پرسید و

هیشکی نمی‌تونست درست و حسابی توضیح بده,

بابای پریسا برگشت گفت آقا اونو بی‌خیال شو

ینی بعداً که فیلم مراسمو می‌دیدیم ترکیده بودیم از خنده

دو تا پرانتزو ببندیم بریم سراغ خانومای قطار

 

استثنائاً مقنعه سرم کرده بودم که یه موقع, موقع ثبت نام گیر ندن

چون یه بار دانشگاه تبریز به خاطر شال به من و دوستام اجازه نداده بود بریم تو و

به دلیل ضیق وقت و عجله, اشتباهاً مقنعه مدرسه‌مو سر کرده بودم که یه کم سفت بود و داشتم خفه می‌شدم

همین که سوار شدم, خانوما وقتی با یک عدد دختر چادری با حجب و حیا با مقنعه مشکی

که مقنعه لامصب عقبم نمیره و سفتِ سفته, مواجه شدن, ابراز احساسات کردن که

به به و چَه چَه چه دختری, چه قدر خانوووووووووووووم!

منم که قیافه ام دو نقطه دی بود که چه جوری تا صبح با اینا میخوام سر کنم :دی

تا حالا تو عمرم موجود زنده‌ای که بیشتر از یه قرن قدمت داشته‌باشه رو ندیده بودم

اجازه گرفتم که باهاش عکس بگیرم و

همه‌اش دستشو بلند می‌کرد که دعا کنه و دستشو می‌گرفتم که تکون نده ولی مگه ترتیب اثر میداد!!!

حالا تو اون هاگیر واگیر برگشته میگه دخترم چرا دستات انقدر سرده!؟

خانومه می‌گفت وقتی ازدواج کردم مامانم هم بردم خونه شوهرم, ینی همین خانم 102 ساله رو

می‌گفت شوهرم هم مامان و باباشو آورد و چند سال باهم زندگی کردیم

می‌گفت مامان و بابای شوهرم فوت کردن و مامان من الان 102 سالشه

می‌گفت نوه‌هام و عروسا و دامادا و بچه‌هام به شوخی می‌گن عزرائیل پرونده‌ی مادرجونو گم کرده و

یه ماه پیش تولد 102 سالگی‌ش بوده و میخوان برای تولد 103 سالگی‌ش بگن از صدا و سیما بیان

می‌گفت یه بار خواستم ببرمش سالمندان, تو خواب دیدم چند تا سگ دور و برمو گرفتن و محاصره‌ام کردن و 

دیگه منصرف شدم

آلزایمر داشت, تو قطار دخترشو ینی همین خانم 60 ساله رو که اینارو تعریف می‌کرد نمی‌شناخت,

ولی دخترش وقتی بلند میشد می‌گفت نرو, تنهام نذار, بشین پیشم

همه‌اش می‌پرسید این چیه, اون چیه, چراغو نگاه کن, کوه و درختارو ببین و یه جمله رو مدام تکرار می‌کرد

مثلاً هر چند دقیقه یه بار می‌گفت "بلّی دییر بورا هارادی" 

ینی معلوم نیست اینجا کجاست و نان استاپ ریپیت میشد

هر کی رو می‌دید می‌پرسید "بورا قراپّادی؟ ", "سن قراپّالی سان؟" 

ینی اینجا قراپّاست؟ تو اهل قراپّایی؟

فکر کنم قراپّا اسم یه دِه باشه, نشنیده‌بودم اسمشو تا حالا

هر موقع از من اینارو می‌پرسید می‌گفتم نه, من اهل تبریزم و چند دقیقه دیگه دوباره می‌پرسید

دخترش گفت بگو آره, بلکه بی خیال شد و دیگه نپرسید

منم گفتم آره من اهل اونجام

انقدر ذوق کرد!!! :))))))

هی به دخترش می‌گفت این دختره اهل دِهِ ماست!!!

یه پسره و باباش هم کوپه بغلی بودن و داشتن می‌رفتن برای ثبت نام دانشگاه

موقع پیاده شدن از اونا هم همینو پرسید و

من یواشکی بهشون گفتم بگن آره اهل اونجان

حالا این پیرزنه کلی ذوق کرده بود و از خوشحالی در پوست خودش گنجیده نمیشد که اهل دِهِ مذکور تو قطارن

یه آقا و خانوم خارجی با یه نوزادم اون یکی کوپه بودن که فارسی و ترکی حالیشون نبود و 

اونا هم قراپالی شدن :)))))

 

هر وقتم ساکت بودیم, می‌گفت حرف بزنید گوش کنم

دقیقاً مثل بچه‌ها بود

می‌گفت هر موقع حرف می‌زنم گوش کنید و

هی آب می‌خواست و برای پیشگیری از یه سری مسائل بهش آب نمی‌دادن

خانومه نتونست به خاطر مامانش ینی همین خانوم 102 ساله برای نماز پیاده بشه

گفت بعداً تو خونه می‌خونم

پیرزنه فقط همین یه دخترو داشت و دخترش 6 تا بچه داشت

خانومه می‌گفت تک فرزندی و تنهایی خوب نیست, برای همین 6 تا بچه دارم

 

بابای اون یکی خانوم مسن که دختر هفت هشت ساله داشت تازه فوت کرده بود, 

داشتن می‌رفتن تهران برای مراسم چهلم پدرش و

خودش اصالتاً تهرانی بود, ولی از 18 سالگی که شوهر کرده بود اومده بود تبریز و 

خانواده و خواهر, برادراش تهران بودن

پرسید کجا چی می‌خونم و بعدشم پرسید ازدواج کردم یا نه و کاشف به عمل اومد پسر خواهرش شریفیه و

پسر خوبیه و 

اینجا باید با تمام قوا!!! موضوع رو عوض کنی که کار به جاهای باریک کشیده نشه :))))))

اون یکی خانم مسن هم پسرش تازه فوت کرده بود

باهم پیاده شدیم برای نماز و چون من وضو داشتم سریع خوندم و برگشتم

همین که نشستم, این خانوم 102 ساله گفت قبول باشه

گفتم ممنون, مرسی

دوباره گفت قبول باشه

گفت مچکرم

دوباره گفت قبول باشه

گفتم قبول حق!

دوباره گفت قبول باشه و بعد برگشت سمت دخترش و 

گفت چرا هر چی می‌گم قبول باشه جواب نمیده؟ ینی نمی‌شنوه؟

خودتون قیافه‌ی دو نقطه و چندین خط صاف منو درنظر بگیرید دیگه!

دخترش به پیرزنه گفت برای این دختر دعا کن, 

خانومه هم دستاشو بلند کرد و گفت ایشالا خوشبخت بشی و عاقبت به خیر بشی و

 

با اینکه گفته بودم جز لپ‌تاپ و پتو و ماهیتابه چیزی نمی‌برم و ملت چیزی نیارن که بارم سنگین نشه, 

عمه‌ها اومده بودن راه‌آهن و

برام کیک و پسته و لواشک آورده بودن

بعد از نماز, نشستم اینارو خوردم که بارم سبک بشه,

خانوما زیاد همکاری نکردن و خودم یه تنه تنهایی خوردم

نمی‌دونم کِی خوابم برد

با صدای خانومه بیدار شدم که می‌گفت "سوسوزام, یانیرام" ینی تشنه‌امه, دارم می‌سوزم

ولی بهش آب سرد نمی‌دادن که تشنه‌تر نشه

به دخترش, ینی همون خانوم 60 ساله گفتم من یه کم آب جوش دارم, 

گفتم اگه بخواین آب جوش بدم ولی چای همرام نیست و فقط نسکافه دارم

البته منظورم هات چاکلت و کاپوچینو و از این آت آشغالا بود, برای تسریع در رسوندن منظورم گفتم نسکافه

گفت آی قربون دستت و دستت درد نکنه و فقط آب جوش خواست

بعد از نماز صبح دوباره خوابیدم و صبح باهم کیک خوردیم و خانم 102 ساله بازم کلی دعام کرد

کم کم داشتیم می‌رسیدیم

نگار اسمس داد که کجایی؟

خانومه همه‌اش دعام می‌کرد

از دخترش ساقه طلایی خواست و یه کم خورد و به منم داد

دخترش, ینی همون خانم 60 ساله بهم گفت "اگر جانیوا سینمه سه آت اشیه یمه"

مضمونش این بود که حالا که بیسکوییتا دست مامانش, ینی همین خانم 102 ساله بوده, اگه حس خوبی نداری نخور و

گفت اگه نمی‌خوای یواشکی بنداز تو سطل آشغال

گفتم نه اصلاً مشکلی نیست, می‌خورم

و خوردم

هر چند هنوزم که هنوزه اجازه نمی‌دم یکی دیگه برام میوه پوست بکنه و لقمه بگیره

ولی خب تو اون شرایط نمیشد دل پیرزنو شکست

من داشتم بیسکوییت می‌خوردم و این بنده خدا هی دعام می‌کرد :دی

بالاخره نه و نیم رسیدیم تهران و همه پیاده شدن و این خانم و دخترش منتظر ویلچر بودن

عجله نداشتم, قرار بود برم دانشگاه و ثبت نام هم دوشنبه ینی فرداش بود

منتظر موندم ویلچر برسه

از شانس اینا, اون خط راه‌آهن آسانسور نداشت و دو نفر اومدن خانومه رو با ویلچر از پله‌ها بالا بردن و

خداحافظی کردیم و 

دیگه منو نمی‌شناخت...

عکس: چند قدمی خوابگاه

214- اتاق تکانی به سبک تورنادو

می‌دونم یه کم زوده ولی کم کم دارم چمدونامو می‌بندم

زیرا این کار به آرامش نیاز داره!

برای هر مساله‌ای, 95 درصد زمان و انرژی‌مو می‌ذارم برای فکر کردن و تصمیم گرفتن روی اون موضوع و

مدام سبک سنگین می‌کنم, شرایط و تصمیم‌هامو شبیه‌سازی می‌کنم, بهینه‌سازی می‌کنم,

تصمیم می‌گیرم و منصرف میشم و هی تصمیم می‌گیرم و منصرف میشم و

آخر سر فقط 5 درصد زمان و انرژی‌ صرف عملی کردن افکار و تصمیم‌هایی که گرفتم می‌کنم...

(خودم می‌دونم پیچیده فکر می‌کنم, شما دیگه به روم نیارید)

یه مثال ساده اش وقتیه که خوابگاهم و می‌خوام برگردم خونه, یا خونه‌ام و می‌خوام برم تهران

ساعت‌ها میشینم و به این فکر می‌کنم که کِی برم, با چی برم, با کی برم, با چی برم کی می‌رسم,

این وسیله چه قدر ممکنه تاخیر داشته باشه, آیا تاخیر برام مهمه یا نه, می‌تونم چمدون ببرم یا نه؟

اگه آره چی ببرم, چی بیارم, حتی یه موقع‌هایی هزینه هم مهمه,

حجم وسیله‌هامم مهمه, چون هیچ وقت خرت و پرتامو نمی‌ذاشتم خوابگاه بمونه

یا نمی‌ذاشتم انباری و با خودم برمی‌گردوندم خونه و 

واقعاً مدیریت کردن چهار پنج تا چمدون و چندتا کارتن برای یه دختر تنها آسون نیست.

علی ایُ حال ظرف و ظروف و وسایل آشپزخونه و خرت و پرتایی امثال اتو و پتو و بالشو اوکی کردم و

دیروزو اختصاص دادم به سر و سامون دادن لباسام

اینکه چیارو ببرم چیا بمونن و یه سریاشونم خیلی وقت بود نپوشیده بودم

اونارم جدا کردم بدم بره

به همون اندازه که به حفظ خاطراتم علاقه مندم و رسالتم حفاطت از کتب دوران ابتدائیمه 

به همون اندازه از نگه داشتن وسایلی که به کارم نمیان بیزارم

ینی اگه به کار یکی دیگه بیان, نمی‌تونم نگهشون دارم

امروزم اختصاص دادم به لوازم التحریر و ابزار جزوه نویسی :)))))

خودکارایی که پست 83 خریدیم به انضمام دو فقره خط کش که گذاشتمشون تو چمدون

هر کدوم از این خط‌کشا به اندازه یه کتاب 4 کیلویی داستان دارناااااا

از خدا که پنهون نیست, از شما چه پنهون برای اون استیل 15 سانتی دو هفته ظرف شستم تا بهش برسم

فردا هم باید یه سر و سامونی به کتابام بدم که ببینم چیارو ببرم و چیا بمونن

احتمالاً همه‌ی دیکشنری‌ها و لغت‌نامه هارو ببرم

این همه مقدمه چینی کردم که بگم موقع اتاق تکونی این دوتارو پیدا کردم و

یادم نمیاد از کی و کِی و به چه مناسبتی گرفتم

شرمم باد!

ولی یادمه اینو داداشم برای تولدم خریده بود :دی (مدیونید اگه فکر کنید به اون یادداشته نگاه کردمااااا)

169- تاکنون سند جعل ننموده بودیم که نمودیم :دی

 

پ.ن: در راستای تبیین و تشریح کاری که کردم, اولاً می‌دونم جعل سند جرمه و کار خوبی نیست

ولی به دانشجویانی که درس نداشته باشن هم خوابگاه نمی‌دن

برای همین برنامه درسی یکی دیگه رو ادیت کردم و اسم و مشخصات مژده رو نوشتم

که خوابگاه گیر نده که بدون اینکه ترم تابستونی داشته باشی چرا خوابگاه گرفتی

تازه رایگان که نیست, هزینه خوابگاه تابستونا دو سه برابرم میشه

مژده مثل من تیر ماه درسش تموم شد و می‌خواست تابستونم خوابگاه بمونه

علاوه بر هم‌رشته ای و هم‌مدرسه ای, هم‌اتاقیم هم بود و می‌شناختمش و می‌دونستم چرا میخواد تهران بمونه

حالا اگه همین درخواستو اون یکی هم‌اتاقیم می‌کرد, عمراً قبول می‌کردم, عمراً!!!

بازم چون اونم می‌شناختم و می‌دونستم برای چی می‌خواد بمونه

تازه مطمئن بودم خوابگاه جای خالی داره, اگه پر بود, بازم برای مژده هم همچین کاری نمی‌کردم

چون این‌جوری حق کسی که ترم تابستونی داره و خوابگاه می‌خواد ضایع میشد

خلاصه حواسم به کارایی که می‌کنم هست

تصمیم گرفتم تعداد این مدل پست‌های شخصی و دیالوگ گونه رو کمتر کنم,

ولی خدایی چه قدر بهم میاد این شغل شریف جعل سند :))))

والا!

145- از اتاق فرمان اشاره میکنن خواب سرقت از طلافروشی رو دوباره تعریف کنم + تعبیر

پنجشنبه نهم مرداد 93 شماره پست: 976

من یه بار خواب دیدم یکی بهم گفت میخوام یه حقیقتی رو بهت بگم برو به جهانیان بگو

گفتم چی؟

گفت پروین اعتصامی خودکشی نکرده, یه نفر پروینو کشته!

بیدار شدم سرچ کردم ببینم پروین اعتصامی چه جوری مرده, دیدم دلیل مرگش بیماری سل بوده!!! 

تمام خواب دیشبم (مرداد ماه 93) شامل دویدن و فرار کردن از دست پلیس به خاطر سرقت از طلا فروشی بود!

همین که بیدار شدم برای بابا تعریف کردم, دیدم میگه ایشالا خیره!

میگم کجاش خیره! شرِّ شر بود! :دی

من کلاً یا خواب نمی بینم یا وقتی میبینم یه فیلم سینمایی می بینم!

اینم بگم که اولاً اخیراً یا قبلاً فیلم مشابه با این خواب رو ندیدم, اصلاً فیلم ندیدم!

ثانیاً روزنامه, مجله, کتاب یا سایت مشابه با این ماجرا رو هم نخوندم, کلاً از این جور چیزا نمیخونم

و ثالثاً دیشب انقدر خسته بودم که بیهوش شدم! و اصلاً به موضوع سرقت فکر نمیکردم که بخوام خوابشم ببینم

مامان میگه خوبه نه عصرانه خورده بودی نه شام! اگه کله پاچه میخوردی چی میدیدی؟

+ کله پاچه جزو اون 98.2 درصد غذهایی ه که من دوست ندارم!

اولین صحنه ای که از خواب یادمه شب بود و یه طلا فروشی بود و من و یه بچه 1 ساله به علاوه یه نفر در نقش آقای همسر! نمیدونم بچه مون دختر بود یا پسر ولی بچه رو برده بودیم تا کسی موقع سرقت بهمون شک نکنه! (یه جورایی استفاده ی ابزاری سارقین از کودکشان! جهت موفقیت در امر سرقت)

منتظر موندیم تا صاحب طلافروشی بره و بعدشم کل طلاها رو دزدیم ریختیم داخل کیف من!

نمیدونم چی شد که یهو پلیس گفت ایست! و ما فرار کردیم

بعدش این صحنه یادمه که من و اون شوهر محترم داشتیم می دویدیم!

طلا ها و بچه رو داد دست من و گفت هر کدوم که دستگیر شدیم اون یکی رو لو نمیدیم!

بعدش از هم جدا شدیم

ولی همسر محترم بنده دستگیر شد! و کلاً از صحنه ی خواب من بیرون رفت! ینی نقش ش در همین حد بود

و من کماکان می دویدم! تا اینکه رسیدم خوابگاه! و اون لحظه به این فکر میکردم که الان مسئولین خوابگاه گیر میدن که این موقع شب چه وقت اومدن ه و چرا دیر اومدی!؟

حتی توی حیاط خوابگاهم پلیس دنبالم بود

و من کماکان می دویدم! سریع رفتم خرت و پرتامو از اتاقمون برداشتم که برم ترمینال و بیام خونه!

میترسیدم پلیس ممنوع الخروجم کرده باشه

برای رد گم کنی بلیت وی آی پی نگرفتم و بلیت مینی بوس گرفتم! :)))))))

بعد از خریدن بلیت دیدم فقط یازده هزار تومن پول دارم و با 500 تومنش یه بطری آب خریدم و

داشتم اون آب رو کوفت میکردم که دیدم پلیس منو دید!

و دوباره فرار و تعقیب و گریز داخل سالن انتظار ترمینال آزادی

بچه رو گذاشتم رو زمین و به فرارم ادامه دادم, دیدم با اون نمی تونم فرار کنم

توی ترمینال یه دونه بچه هم نبود و من با اون بچه کاملاً تابلو بودم و زود دستگیر میشدم

(وقتی به این صحنه فکر میکنم از خودم بدم میاد! امیدوارم بچه هام بعداً این پست رو نخونن)

خلاصه رفتم نشستم تو همون مینی بوس مذکور و رسیدم تبریز!

اینم بگم که کل مسافرای مینی بوس, دختر بودن!

بر خلاف اتوبوس هایی که همیشه باهاشون میام و همه ی مسافراش آقایون هستن :دی

خلاصه اینکه کی رسیدم تبریز یادم نیست, صحنه ی بعدی, تاکسی بود!!!

سوار تاکسی شدم تا بیام خونه, اتفاقا یکی از دوستامم تو تاکسی بود

(دوستم اهل شیرازه, نمیدونم برای چی اومده بود تبریز)

دوستم زود تر از من پیاده شد و بهش گفتم تو مهمون منی و من کرایه تو حساب میکنم

و امیدوار بودم کرایه مون بیشتر از 10500 تومن نشه (چون 11 تومن داشتم و با 500 تومن آب خریده بودم)

دوستم گفت بذار یه مقدارشو خودم حساب کنم و دو تا سکه 500 ای و دو تا سکه 200 ای داد به راننده!

نزدیک خونه مون بودیم که از خوابگاه زنگ زدن,

خانم فلاح زنگ زده بود ازم بپرسه تو دیروز کجا بودی و چرا دیشب نیومدی خوابگاه

ظاهراً پلیس بهم شک کرده بود

چون سیستم طلافروشی رو هک کرده بودیم و پلیس میدونست این کارا کارِ یه آدم معمولی نیست

و این کارا فقط از یه برقی یا کامپیوتری برمیاد (توهمِ خود خفن پنداری داشتم تو خواب)

ولی مطمئن نبودن کارِ منه!

خلاصه خانم فلاح رو پیچوندم و گفتم من چند روزه اومدم خونه و تهران نبودم

تا اینو گفتم راننده بهم شک کرد و زنگ زد پلیس! حق داشت شک کنه! چون میدونست مسافرم و تازه از تهران برگشتم

خلاصه زنگ زد 110 و همون لحظه ام اینا اومدن و دوباره تعقیب و گریز و بعدشم پیاده اومدم خونه دیدم کسی نیست

داشتم دنبال یه جایی میگشتم که طلاهارو اونجا بذارم که دوباره سر و کله پلیس پیدا شد و

دوباره فرار, این بار به سمت خونه مامان بزرگم اینا!

بعدشم از خواب بیدار شدم

خیییییییییلی خواب بدی بود!

همه اش ترس

همه اش فرار!

ولی کلیتِ ماجرا هیجان انگیز و جذاب بود!

وقتی بیدار شدم انقدر خسته بودم که نای بلند شدن نداشتم

بس که دویدم تو خواب!

در کل خوش گذشت! :دی

از کسی که قبل از غروب میخوابه و بعد از طلوع خورشید بیدار میشه, انتظار خوابی جز این نباید داشت

ولی مامانم راست میگه هاااااا خوبه نه عصرانه خورده بودم نه شام! اگه کله پاچه میخوردم چی میدیدم؟

تعبیر:

وقتی خواب سرقت رو می نوشتم, دوست داشتم بنویسم چی توی ضمیر ناخودآگاهم بوده که من همچین خوابی دیدم

ولی فکر کردم خوابم هم ممکنه برای خواننده (شماها) جذابیت نداشته باشه چه برسه تفسیرش

ولی از اونجایی که اینجا دفتر خاطرات خودمه, دوست دارم در مورد ضمیر ناخودآگاهم هم بنویسم؛ 

اول راجع به اون مینی بوس که تو خواب دیدم توضیح میدم:

چند روز پیش پست مربوط به کاراموزی دوستم, مینا رو میخوندم,

نوشته بود کارخونه ای که برای کاراموزی میره, سرویس داره و هر روز شش صبح مینی بوس میاد دنبالش و میره کارخونه, بعدشم در مورد مینی بوس نوشته بود و منم یکی دو روز بود که داشتم به مینی بوس فکر میکردم؛ تا اینکه تو خواب سوار مینی بوس شدم اومدم تبریز!

 

در مورد 10500 تومنی که تو خواب تو کیفم بود:

چند روز پیش پول هنگفتی! تو کیفم داشتم که فکر کردم چون زیاد میرم بیرون, بهتره بریزم به حساب

همه رو دادم به بابا و کارت به کارت کرد و فقط یازده تومنشو تو کیفم نگه داشتم

بعدشم یه 500 ای دادم به یه مسیر چند ثانیه ای تاکسی و 10500 اش موند

اتفاقاً الانم 10500 تو کیف پولم دارم :دی

 

در مورد خانم فلاح (مسئول خوابگاه):

من هر موقع میام خونه یا میرم مهمونی یا یه جایی که دیر برگردم خوابگاه, ایشون بهم زنگ میزنن

میپرسن کجایی و کی میای و حتی اگه خوابگاه باشم و امضای حضوری نزنم, بازم زنگ میزنن!

چون اخیراً یادم میرفت دفتر خوابگاهو امضا کنم, زیاد زنگ میزد و برای همین ذهنم درگیرش بود,

و تو خواب دیدمش

 

در مورد دوست شیرازیم:

چند وقت پیش ازش پرسیدم تا حالا تبریز اومدی؟ گفت نه! هواش آلوده است, اذیت میشم

من همیشه دنبال یه روش و راهکار بودم برای اینکه دوستم بیاد تبریز

که تو خواب اومد!!!

و در مورد اینکه تو خواب بهش گفتم مهمون منی و کرایه تو من حساب میکنم, قبلاً تو واقعیت همچین اتفاقی افتاده بود

و در مورد اون دوتا سکه 500 ای و دو تا سکه 200 ای:

چند روز پیش که داشتم می رفتم خونه مامان بزرگم اینا, یه خانومه دقیقاً همین مدلی کرایه شو حساب کرد

ینی دوتا سکه 500 ای و دوتا سکه 200 ای داد به راننده

برای همین تو خواب همچین صحنه ای رو دیدم

 

و اما در مورد سرقت

روز عید فطر من و امید تو ماشین نشسته بودیم و منتظر مامان و بابا بودیم

امید گفت بیا ماشینو یه کم ببریم جلوتر تا مامان و بابا یه کم دنبالمون بگردن

منم گفتم چرا یه کم جلوتر؟ کلاً برداریم ماشینو فرار کنیم

بعدشم به داداشم گفتم رمز کارت بانکی بابارو میدونم, حتی حسابشم میتونیم خالی کنیم!!!

و این فکر پلید در خواب دیشبم حلول پیدا کرد!!! شایدم هلول!!! نمیدونم کدوم درسته :دی

 

و اما اون دیالوگِ اولِ خواب, مربوط به یه سکانس از یه فیلمی بود که یادم نمیاد ایرانی بود یا خارجی

فقط یادمه دو تا دزد با یه ساک فرار میکردن,

یکی شون ساک رو داد به اون یکی و گفت هر کدوم مون دستگیر شدیم, اون یکی رو لو نمیدیم و

از هم جدا شدن و فرار کردن ولی یکی شون دستگیر شد و موقع فرار مُرد!

 

دلیل اینم که تو خواب با داداشم سرقت رو انجام ندادم و با همسر آینده ام بودم این بود که!

اخیراً هر جا میرم بحث ازدواج ه!

پست مربوط به کشتن سوسک هم در این مورد بی تاثیر نبوده :دی

 

در مورد سنگینی کیف:

روز عید فطر که رفته بودیم خونه مامان بزرگم اینا, من کیف و لپ تاپ و کلی خرت و پرت با خودم برده بودم

وقتی برمی گشتیم, مامانم گفت وسایلت چه قدر سنگینه, بده من تا سر کوچه کمکت کنم

منم گفتم نه بابا دو تا کیف و یه کوله است, سنگین نیست تازه یه بچه رو هم میتونم نگه دارم

بعدشم اشاره کردم به کفشای 13 سانتیم و گفتم حتی میتونم با همینا و همین وسایل و اون بچه بدوم!

 که تو خواب این صحنه ای که اون روز تو ذهنم بود تکرار شد

 

در مورد هک کردن سیستم

چند دقیقه قبل از اینکه بخوابم و اون خواب رو ببینم داشتم یه مقاله در مورد آی پی و فیلتر و هک میخوندم و

حس خود خفن پنداری بهم دست داده بود

برای همین تو خواب, سیستم طلافروشی رو هک کردیم

 

خلاصه اینکه خیالتون راحت, خواب سرقت دیشب, رویای صادقه نبود و همه اش ناشی از اتفاقات چند روز گذشته بوده!

 فقط خوشحالم که میدونم کدوم صحنه از خواب مربوط به کدوم واقعه از زندگی واقعیم هست

136- آخرین غذایی که امسال ماه رمضون تو خوابگاه برای سحری درست کردم

این ماهیتابه و قابلمه رو مامان‌بزرگ خدابیامرزم برام خریده بود

5 سال خوابگاه, تو همینا غذا سوزوندم!

پریروز یه قابلمه و ماهیتابه کوچولوی دیگه خریدم که اینارو بذارم کنار

ولی هر کاری می‌کنم دلم نمیاد...

یادگاری نگهشون می‌دارم... آخه باهاشون کلی خاطره دارم خب :(

ولی چه قدر همه چی گرون شده!!! یه قابلمه و ماهیتابه فسقلی 50 تومن!!!؟

درسته یه شوهرم نداریم... ولی با این شرایط, ملت چه جوری جهیزیه بخرن آخه!

والا!!!

آقاهه سرویس بنفش گذاشته بود جلوم؛ اول وسوسه شدم اونارو بخرم

بعدش پشیمون شدم و مشکی گرفتم که اگه قابلمه هه رو سوزوندم معلوم نباشه زیاد :دی

آقایون تو خواستگاری آنچناﻥ ﺳﻮﺍﻻﺕ فلسفی ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺯﻧﺪگی ﺍﺯ ﺁﺩﻡ میﭘﺮﺳﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ملاصدرا ﻫﻢ ﺑﭙﺮسی هنگ میکنه

.

.

.

.

.

ﻭﻟﯽ بعد از ازدواج، ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮﺍﻟﺸﻮﻥ ﺍﻳﻨﻪ:

ﺷﺎﻡ چی ﺩﺍﺭﻳﻢ؟! :دی

بعداً نوشت, در راستای پاسخ به یکی از کامنت‌ها :دی

107- من از اینایی‌م که دیگه نمیرم گل بچینم گلاب بیارم سری اول که یارو میگه وکیلم اوکیو میدم قال قضیه رو میکنم! آدم انقدر هول؟!!!

دارم اینو گوش میدم و از اونجایی که مخاطبین من, هر کدوم صدای زنگ مخصوص به خودشونو دارن, تصمیم گرفتم این صدارو برای مسئولین فرهنگستان و همکلاسیای ارشدم اختصاص بدم

یادتونه که دیروز وقتی رو تختم دراز کشیده بودم و 

واتس اپ و لاین نصب می‌کردم چی شد؟  

مکالمه من و آقای پ. در همون راستای واتس اپ و لاین: 

یه مدت طول می‌کشه به اسم معین تگش کنم, فعلاً همین آقای پ. صداش می‌کنیم

پ.ن1: آخه نسرین, برای من, کجاش با مسماست؟ من سبزه ام!!!

پ.ن2: اصفهانی بازی ینی دقیقاً چه جوری؟

پ.ن3: قطعاً یه روز آدرس وبلاگمو بهش میدم, ولی اون روز این پستا هیدن میشن

پ.ن4: رمز و راز عطوفت من با این بشر اینه که از من کوچیکتره (ایشالا)

و دلیل خشونتم با 40 و اندی ساله هه سن و سالش بود! همین!!!

پ.ن5: البته سن معیار خوبی برای کیفیت ارتباط نیست, ولی از هیچی بهتره

پ.ن6: ینی میشه پروژه تا ظهر تموم بشه و افطاری امروز, خونه باشم؟

106- والیبال وار!!!

صرف نظر از اسم این گروه و تعداد اعضا و هدف از تشکیل آن و مباحث مورد بحث!!!

صرف نظر از همه‌ی اینا, دارم اولین والیبال عمرمو می‌بینم

تعداد بازیکنان هر تیم 6 تاست

105- ساز چنگ, آهنگ عشرت, صحن مجلس, جای رقص! خال جانان, دانۀ دل, زلف ساقی, دام راه!

دور از این بهتر نباشد ساقیا عشرت گزین 

حال از این خوشتر نباشد حافظا ساغر بخواه

       لینک6           لینک5           لینک4          لینک3           لینک2           لینک1

بعداً نوشت:

خونه‌ی ما, رسم ماه رمضون این جوریه که شام نمی‌خوریم

برای افطاری یه کم سوپ می‌خوریم و یه لیوان حتماً آب پرتقال 

به علاوه چایی و نون تازه (نون بربری نه هاااا, از این نون روغنیا که فقط تبریز داره), 

به علاوه شیرینی خونگی دستپخت والده, مثل پنکیک و خاگینه و اینا, 

به علاوه دسر و کارامل دستپخت دختر خونه! 

دلمه و کوکو و پنیر و مربا و اینام تو سفره مون پیدا میشه هااااااااا 

ولی من شخصاً به همون آب پرتقال و سوپه بسنده می‌کنم

شام هم که نمی‌خوریم و به جاش میوه می‌خوریم که خب من نمی‌خورم

برای سحری, یه کم برنج, به علاوه‌ی حتماً حتماً هندونه یا طالبی و خربزه و 

سالاد کلم و کاهو!

حالا این سفره‌ی ما رو داشته باشید و 

مکالمه من و مامان

مامان: سلام, خوبی؟ برای افطاری چی خوردی؟

+ طالبی!

مامان: همین؟

+ آره دیگه همین

روز بعد

مامان: سلام, خوبی؟ دیشب, سحری چی خوردی؟

+ سلام, یه کم برنج از سحری روز قبل مونده بود اونو خوردم

مامان: همین؟

+ آره دیگه همین

عصر اون روز

مامان: سلام, خوبی؟ برای افطاری چی داری؟

+ سوپ درست کردم

روز بعد

مامان: سلام, خوبی؟ برای سحری چی خوردی؟

+ نون پنیر! آخه اسباب کشی می‌کردم, خسته بودم, چیزی درست نکردم

همین الان یهویی

مامان: سلام, خوبی؟ برای افطارت چی داری؟

من: اون سوپ دیروزی یادته؟ اونو نخورده بودم, الان دارم گرمش می‌کنم

مامان:  تو بیا خونه! من میدونم و تو

من:   فردا میام خونه!

103- سرشو به نشانه تاسف تکون داد و رفت

یه بلوک چهار طبقه رو در نظر بگیرید

که هر طبقه اش, چهار تا واحد 50, 60 متریه و

همه‌ی ساکنینش تخلیه کردن رفتن و فقط من موندم و مژده

حالا مژده رو تصور کنید که داره اسباب کشی می‌کنه بره بلوک 1 و

منو تصور کنید که رو تختم دراز کشیدم و منتظرم مژده بره و بعدش من برم

الان این حالتو تصور کنید که مژده داره آخرین کارتن رو می‌بره و یادش میره درو ببنده

دوباره منو تصور کنید که کماکان روی تخت دراز کشیدم و دارم واتس اپ نصب می‌کنم

خب...

فرض کنید من عین چی از گربه می‌ترسم و از فاصله یه متریشم رد نمی‌شم

اینم می‌دونیم که واحد ما همکفه و تخت منم, تخت پایینیه

در هم که بازه! چون مژده وقتی داشت آخرین کارتن رو می‌برد, یادش رفت درو ببنده

الان دوباره منو تصور کنید که دارم مراحل نهایی نصب واتس اپ رو طی می‌کنم و

یه نمه از گوشه چشمم حس می‌کنم یه موجود سیاه داره میره زیر تخت

خب آرامشمو حفظ می‌کنم و سعی می‌کنم جیغ نزنم

چون همون طور که می‌دونیم, بلوک خالی از سکنه است

"به من نزدیک نشو!"

این تنها جمله ایه که به ذهنتون میرسه تو اون شرایط بگید

و یه جوری جمله رو ادا می‌کنید چنان که گویی گربه زبان شمارو می‌فهمه!!!

همین جوری که زل زدید تو چشای گربه, 

سعی کنید به زبان بی زبانی متقاعدش کنید که نمی‌خواید بهش آسیب بزنید و

ازش بخواین که صحنه رو ترک کنه!

ممکنه چند ثانیه طول بکشه

ینی ممکنه چند ثانیه همین جوری همدیگه رو نگاه کنید

ولی بهتون قول میدم اون گربه با شعور تر از این حرف هاست!

حالا اون گربه رو تصور کنید که سرشو به نشانه تاسف تکون میده و میره

102- ینی من در هر مقطع تحصیلی باید یه دوست و هم‌کلاسی اصفهانی داشته باشم؟!!!

ظهر, به آقای پ. که اصفهانی بود و اسم همه‌ی اساتید اونجارو بلد بود و لیسانس زبانشناسی خونده بود و اهل مطالعه بود و هی کتاب می‌خوند و شماره شو گرفته بودم, پیام!!! دادم ببینم قبول شده و به اونم زنگ زدن یا نه! گفت نه کسی زنگ نزده و 

ای بابا گشنمه اصن حال ندارم تایپ کنم, متن پیام هارو میذارم:

خلاصه یه کم خودمم حالم گرفته شد که قبول نشده...

یه نیم ساعت بعد زنگ زد بهم و گفت اسمش تو لیست هست, ولی چون انتخاب اولش بوده, نیازی نبوده زنگ بزنن ازش امضا بگیرن و مشکل خوابگاهم مطرح نکرده بود که اقدام کنن و منم بهش تبریک گفتم و یه کم در مورد کتابایی که برای کنکور خونده بودیم حرف زدیم و من بازم رفته بودم رو منبر و داشتم روز مصاحبه رو توصیف و تبیین و تشریح می‌کردم که یهو بعدش گفت میشه یه چیزی بگم؟

گفتم بفرمایید!

گفت شما اصصصصصصصصصصصصصصلاً لهجه ندارید!!!!!!! چرا؟

گفتم دارم, ولی متوجه نمیشید

گفت نه آخه من زبانشناسی خوندم و آواشناسی و اینا بلدم, شما اگه از بچگی ترکی حرف زدی, حنجره تون باید به یه زبان تسلط داشته باشه و چه جوری حنجره‌تون هم میتونه مصوت های ترکی رو ادا کنه هم فارسی رو, اونم بدون اشکال!

من: چه می‌دونم والا, خب لابد تارهای صوتیم یه مشکلی داره دیگه! نیست که دایره واژگانم خوبه, موقع حرف زدن حرف کم نمیارم و تند تند پشت سر هم میگم, شاید یه دلیلش این باشه

حالا گیر داده بود که نه از نظر علمی فلان و بهمانه و عجیبه و چیه!

یه کم هم در مورد آواشناسی صحبت کردیم و قرار شد کتابایی که پیش نیازه این رشته است رو معرفی کنه که منم بخونم

وسط حرفامونم فهمیدم موقع مصاحبه چه سوتی عظیمی دادم! 

بدین صورت که: این دکتر جنیدی مخالف سر سخت فرهنگستانه و تیپ ملی و وطنم پاره تنم و اینا داره و یه کم با بقیه مخالفه, یه کم که نه! یه کم بیشتر از یه کم! منم چون نمی‌دونستم چی به چیه, موقع مصاحبه در مورد کلاسا و کتابای ایشونم کلی حرف زدم, خوبه نگفتم مریدشم هستم

+ امشب میرم واحد نرگس اینا! کارگرا صبح قراره بیان اینجارو خراب کنن...

ظهر نرگس اومد باهام خدافظی کرد رفت خونه شون :(((((

گشنمه :(((((

100- لطفاً بلاگفایتان را آپدیت نفرمایید! آرشیوتون پاک میشه؛ از ما گفتن!!!

مطلع شدیم بلاگفا درست شده و یه عده رفتن پست جدید گذاشتن و یهویی آرشیوشون پریده و بدبخت شدن و حالشون گرفته شده و ضمن ابراز همدردی با این عده, تاکید می‌نمایم بلاگفایتان را آپدیت نفرمایید! آرشیوتون پاک میشه؛ از ما گفتن!!!

اونایی که آرشیوشونو میخوان, من تو inoreader ام بک آپ وبلاگ یه عده رو دارم و تصمیم گرفتم به بهایی گزاف این گنجینه گران بها رو به این عزیزان بفروشم

باشد که رستگار و پولدار گردم 

شاعر در همین راستا می‌فرماید: آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد

و اما بعد:

و ادامه آموزش زبان ترکی با متد نسرین! درس هشتم!!!

منظور از گوزل عکس, عکس جدید پروفایلمه, بازم با عکسم آشوب به پا کردم 

یه عکس ساده است, با حجاب اسلامی در حال تفکر!!! 

اون لواشکام اینان:

که قرار بود بعد از امتحان پالس, به عنوان جایزه آموزش ترکی یکیو بدم به مهدی و الهام نصف کنن باهم  و یکیو بدم به ارشیا, به عنوان جایزه ماکسیمم تگ وبلاگم, که خب اولاً ارشیا برگه شو زود تحویل داد رفت و ثانیاً بعدش پیش دوستاش بود و نتونستم برم جلوی ملت بهش لواشک بدم و سهم اونو دادم به الهام که نوش جونش و گوشت بشه به تنش و ایشونم دلش بسوزه :دی! والا!!!

آقااااااااااااااا از معجزات رانندگی خانمها همین بس...

.

.

.

.

.

.

که کافر هم تو ماشین شون بشینه ، خدا رو صدا میزنه 

98- این داستان, کبریت!!!

همین جوری که داشتم به اینا (چیا؟ خب راستش پاراگراف اول پست توسط نویسنده سانسور شد :دی) آره دیگه, همین جوری که داشتم به اونا فکر می‌کردم, چمدونامم جمع می‌کردم که زودتر از خودم بفرستمشون خونه, آخه سه تا چمدونه, سنگینم هست!

زنگ زدم ترمینال آزادی که با پست اونجا بفرستم, گفتن صد تومن میشه هزینه اش, منم منصرف شدم, خب آخه بلیت هواپیما خودش صد تومنه, بار اضافیش بیست سی تومن, این اون وقت اتوبوسه و میگه هزینه اش میشه صد تومن! اصن با قطار میرم! فعلاً که نمیرم ینی تا وقتی هم‌اتاقی کرجی (متین) نیاد و وسایلشو نبره, کارگرا نمیان واحد مارو تخریب و تعمیر کنن, پس ما می‌تونیم یه مدت اینجا بمونیم! چرا باید یه مدت اینجا بمونیم؟ خب جوابش هموناییه که داشتم بهشون فکر می‌کردم؛

با خودم گفتم حالا که میخوان بلوک مارو تعمیر کنن, بهتره چند روز برم واحد نرگس اینا بمونم, نگارم که رفته خونه و میتونم رو تخت نگار بخوابم و حتی می‌تونم تا هر وقت که بخوام بمونم اونجا, ولی من که نمی‌خوام بمونم, اما مجبورم واحدامو راست و ریس کنم و برم و به این  فکر می‌کردم که من که دارم چمدونامو جمع می‌کنم, این چمدونه ینی چی؟ نکنه جامه دان بوده شده چمدون! مثل پیژامه که پاجامه بوده, یا مثلاً بی خیال... 

دیشب اگه بعد منتشر کردن پست 97 نمی‌خوابیدم, خواب نمی‌موندم و سحری می‌خوردم و الان سرگیجه نداشتم و نمی‌دونم با این سرگیجه چرا حتماً باید این پستو تایپ کنم و چرا انقدر نیم‌فاصله‌ها هم حتی برام مهمه و به این فکر می‌کردم که کاش حداقل 30 ثانیه برای خوردن قرصام وقت داشتم؛ مهم نیستناااااااا, یه مشت ویتامینن, ولی خب... 

به این فکر می‌کردم که از این به باید به همزیستی با آدمایی که یه چیزی میگن و میزنن زیر حرفشون عادت کنم, آدمایی که... اصن چرا راه دور بریم؟ همین استاد راهنمام که گفت می‌تونی بیوسنسورو به جای ادوات حالت جامد برداری (ادوات پیشرفته نه هاااا, اصول ادواتم نه, ادوات حالت جامد فرق داره), خب آره, همین استاد وقتی الان برمی‌گرده میگه نمیشه, با اینکه پای حرفشو امضا کرده, ینی حرف زده و پای حرفش واینستاده, ینی می‌تونم ازش بدم بیاد, ازش متنفر باشم؛

می‌دونی چیه؟ این هم‌اتاقی کرجی و قمی که هیچ وقت نبودن و این واحد هشت نفری, ینی همین واحد 144 انقدر برای من و مژده بزرگ بود که اصن عین خیالمون نبود ساکنین قبلی یه سری خرت و پرتاشونو نبردن و نمی‌خوان ببرن!

داشتم قفسه و کمد آنگینه رو خالی می‌کردم, ساکن قبل از ما, اصفهانی بود و مسیحی! ندیدمش, ولی توصیفشو شنیدم؛ چند تا کتاب دعا و قرآن و مفاتیح و رساله توضیح المسائل تو کمدش بود, که فکر نکنم مال خودش باشه, کپی شناسنامه اش هم بود و یه بسته چیپس حتی!

همیشه از اینکه به وسایل یکی که نشناسم دست بزنم, بدم میومد! کلی وسیله به درد بخور داشتن, هشت نفر بودن, هیچ کدوم هم آت آشغالاشونو نبردن, همه رو ریختم توی یکی از کیفای خالی و بردم گذاشتم سر کوچه که اونایی که میان از تو آشغالا چیزای به درد بخور پیدا کنن, اینارو ببرن! آخه خوابگاه مسئولیتشو به عهده نمیگیره و اینام گفتن که وسیله هاشونو نمیخوان.

همین جوری که لباسامو, ظرفامو, کیف و کتابامو, زار و زندگیمو می‌چیدم تو چمدونم, چشمم خورد به اون کیف سفیدم و بازش کردم ببینم توش چیه؛

یه بسته کبریت بود

همون کبریتایی که قرار بود باهاشون آتیش روشن کنم که...

نمی‌برمشون, از بامی که پریدیم, پریدیم!

میذارم همین جا, فردا کارگرایی که میان اینجارو تعمیر کنن ازش استفاده کنن! الانم حالم خوبه, اوکی ام! ولی خب, پر کردن فرم تطبیق دوره کارشناسی دنگ و فنگ و بی اعصابیایی داره که اجتناب ناپذره

کیک های پریشب که پست قبلی یه خط در موردش نوشته بودم:

سمت راستی, مژده است! دوست داره کیکش یه کم سوخته تر باشه!

داشتم گزینه انتشار پست رو انتخاب می‌کردم که چشمم خورد به گوشیم

رو سایلنت بود, حتی رو ویبره هم نبود

ولی یکی داشت زنگ می‌زد

برداشتم

- سلام, محمدی هستم

+ سلام, از فرهنگستان؟

- بله! شما قبول شدی...

پ.ن: فردا باید برم سراغ خوابگاه و سازمان سنجش برای لغو انتخاب اول و دوم

هفته بعد نتایج کنکور وزارت بهداشت میاد

ولی من تصمیمو گرفتم 

هر مشکلی داشتین بگین به حداد بگم رسیدگی کنه

97- شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر؛ چون هست اگر چراغ نباشد منورست*

برق نداریم و پست امشبو این جوری تایپ می‌کنیم

گوشیم چشمک میزد که باطریم داره تموم میشه و دارم خاموش میشم

یه نگاهی به ساعت انداختم و دیدم یازده و نیمه

لپ تاپو خاموش کردم و گوشیو زدم به برق و

ظرفای افطاریو از روی میز جمع کردم و رفتم که بشورمشون

بعدش می‌خواستم نماز بخونم و بعدشم دوش بگیرم و

بعدشم گزارش سنسور سرطانو بنویسم و سحری بخورم و

همین جوری که داشتم به برنامه هام فکر می‌کردم لیوانمو شستم و

بشقابو گرفتم زیر آب که خیس بشه و دیگه بقیه شو ندیدم

ینی صدارو داشتم و تصویرو نداشتم

ینی برقا قطع شد و منم تنها و عین چی از تاریکی وحشت دارم

گوشیم هم که شارژ نداره و

شیر آبو بستم و خودمو رسوندم سمت تخت

گوشیم کنار بالشم بود

حواسم بود که کلی کارتن و چمدون رو زمینه و نخورم زمین

با اون ده درصد شارژی که داشتم زنگ زدم به مژده که وقتی میای سر راه شمع بگیر

رفته بود خونه عموش و قرار بود تا دوازده برگرده

تا مژده برسه, با اون ده درصد شارژ گوشیم, بقیه ظرفارو شستم و

نماز خوندم و برای اینکه نترسم, سرمو با لپ‌تاپ گرم کردم

حالا برگشته و 6 تا شمع هم خریده و

خودش خوابیده و من تق تق دارم تایپ می‌کنم

بعدشم میرم سحری درست کنم و بخورم و 

الان دیگه نمی‌ترسم ولی داشتم فکر می‌کردم که جزو اون دسته از آدمایی ام 

که تحت هر شرایطی باید کاری که میخوان رو انجام بدن و 

نشد و نمیشه و بمونه برای بعد براشون معنی نداره

مثل همین تایپ کردن تو این شرایط

یا مثل درست کردن کیک وسط اسباب کشی دیروز

یا حتی رنده کردن هویج برای سالاد, توی تاریکی!!!

فکر کنم من از این مامانا بشم 

حس می‌کنم روح من تو این خانومه هلول کرده شایدم حلول! 

چرا من یادم نمیمونه کدومش درسته آخه!

چرا دو تا "ه" داریم آخه؟ 

باید به حداد بگم رسیدگی کنه به این معضل!!!

لابد این بچه هم نسیم ه! طوفانم لابد رفته مدرسه مثلاً

یا مثلاً داره کتاب می‌خونه و منم دارم به کامنتای وبلاگم جواب میدم مثلاً 

باباشونم لابد رفته دنبال یه لقمه نون حلال!!! 

الکی مثلاً این طوفانه:

پری دوش وقت سحر... (4 ثانیه قبل از اذان)

* عنوان پست از سعدی!

85- حوصله‌ی پست که هیچی, حوصله حرف زدنم ندارم ولی خب...

اصن مِی نی شیَه (همون میدونی چیه؟)

من که تو خونه موقع درست کردن سحری و افطاری کمک نمی‌کردم

خب الان برام سخته...

نه که بلد نباشم و نخوام و نتونماااااااااا, کلاً الان حس می‌کنم تحت فشارم!

حالا نه فقط از بعد درسی, کلاً از تمامی جوانب و ابعاد!!!

نق زدن سر درست کردن اینام بهانه است

همین.

ولی هنوز دارم اون آهنگ شادمهرو گوش میدم...

84- عنوان پست: دانته, فندق, ویتا, ورتا! به علاوه اینکه آقاااا عید سعید فطر همه‌تون مبارک! خودم هلال ماه بعدیو دیدم!

دلم برای گلم تنگ شده

یادتونه؟

تابستون پارسال!

همین موقع ها, عمرشو داد به شما 

دانته هم یادتونه؟ چند ماه پیش, بلاگفا تگش کرده بودم! اونم مرد 

گلچین روزگار عجب خوش سلیقه است

این فندقه:

اینم ویتا! از وبلاگ همسایه کش رفتم 

ﺁﻗﺎ ﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ!!!!!!

ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﻣﺒﺎﺭﮎ !!

ﺁﻗﺎﺍﺍﺍﺍ ﺗﺒﺮﯾﯿﯿﯿﮏ

ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﻪ ﺗﻮ

ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ

ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ

ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ

قول میدم زین پس عین آدم سحری بخورم!

بعداً نوشت (سایر جک و جونه ورا, توئیت Bluish و تیمورِ فاطمه!!!)

82- داشتن تو کوتاه بود اما همونم کم نبود*

دیروز مسئولین محترم خوابگاه یه برگه دادن دستمون, موسوم به برگه تخلیه!!!

توش نوشته تا 30 ام خوابگاهو تخلیه کنید!!!

اینکه من 31 ام پالس دارم و گزارش کار سمینار بیوسنسور و پایان‌نامه ام مونده, بماند

اینکه هنوز پروژه پالس مونده بماند!

ولی این همه پتی بور و کنسروُ چی کار کنم؟!

خب نمی‌دونستم که قرار نیست بخورمشون 

همه رو چیدم داخل چمدون کوچیکه و چمدون کوچیه رو گذاشتم داخل چمدون بزرگه

بعدشم با چند تا کتاب پوشش دادم 

الکی مثلاً همه شون کتابه

جدی جدی دارم میرم خونه

خوابگاهو با همه خوبیا و بدیاش دوست داشتم

هر چند هر ترم, بعد از آخرین امتحان چمدونمو میذاشتم دم نگهبانی و برنمی‌گشتم خوابگاه

اصن همه‌ی امکانات خوابگاه یه طرف, لباسشویی‌ش یه طرف!

میخوام به حداد!!! بگم با مسئولین صحبت کنه, 

خوابگاه ارشدمو مجهز به لباسشویی کنن 

دیروز برای آخرین بار بردم لباسامو دادم لباسشویی

لباسشویی نام مکانی‌ست در خوابگاه که لباسامونو میدیم میشورن!

با این وسواسی که من دارم برای خیلیا! خیلی عجیب به نظر میرسه که من حاضرم بدم لباسامو بندازن تو همون ماشین لباسشویی که لباسای 100 نفر دیگه رو قبلش یا بعدش انداختن یا قراره بندازن توش! ولی به هر حال آدم باید از بین وسواسی بودن و شستن لباسا یکیشو انتخاب کنه!

در همین راستا تمام دیروزو داشتم لباس اتو می‌کردم و 

موقع اتو کردن, نان استاپ این آهنگو گوش می‌دادم

اون دسته از دوستانی که بنده رو فالو (پیگیری)! می‌کنن, لابد کامنتای بنده رو در وبلاگ همسایه‌مون هم پیگیری می‌کنن, اگه نمی‌کنن بکنن :)))) چون کمتر وبلاگی سعادت اینو داشته که بنده براش کامنت بذارم و از اون دسته از دوستانی که خواهرشوهر دوستمون هستن و پست اختصاصی میذارن و ضمن اذعان و اعتراف به اعتیادشون مبنی بر خوندن وبلاگ بنده, میگن بعد از کنکورشون تصمیم دارن به جای رمان هر روز دو سه تا از پستای تورنادو رو بخونن هم تشکر می‌کنم و از خداوند منان براشون توفیق و شفای عاجل خواهانم!

امشب میخوام جزء یک رو بخونم 

آیه هایی که دوست داشتم رو اینجا می‌نویسم:

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿1/6﴾

+ عنوان پست, بخشی از آهنگ شادمهر

پست سحری امشبو از دست ندید 

69- ینی بعد 5 سال زندگی خوابگاهی, هنوز به این تختای دو طبقه عادت نکردم

اون وقت چه جوری دل بکنم از بلاگفایی که یه وبلاگ 7 و اندی ساله ازش دارم؟!!!

از وقتی بلاگفا پوکیده, ملت فوج فوج دارن منتقل میشن به اسکای و بلاگ و پرشین

با این اوضاعِ بی خبری از همدیگه, ملت حس نوشتنشونم پریده و 

دست و دلشون به نوشتن نمیره,

اون وقت این 69 امین پست بلاگ اسکای منه

به این میگن عمق وفاداری به بلاگفا!!!

یه جوری دارم اینجا پست میذارم که انگار دارم جور بقیه رم می‌کشم

یکی نیست بگه چه خبرته!!!؟

به هر حال از نظر قانونی, اگه زن یا شوهر یکیشون یه مدت گم و گور بشن, 

میشه طلاق غیابی گرفت!

الکی که نیست!

بلاگفا نشد یه جای دیگه! من به هر حال باید بنویسم

والا

حالا منم از بلاگفا طلاق گرفتم و به عقد موقت اسکای درومدم ببینم چی میشه

از خدا پنهون نیست از شما چه پنهون 

منتظرم بلاگفا برگرده و پستامو بردارم برم سر خونه زندگیم

برگردیم سر اصل مطلب که همون تختای دو طبقه خوابگاهه

دیشب از سردرد نتونتسم درس بخونم, اهل قرص و مسکنم نیستم, زود خوابیدم

درد می‌کرداااااااااا! اصن یه وضعی!!!

یه چیزی میگم یه چیزی می‌خونید!!!

صبح بیدار شدم دیدم هنوز درد میکنه لامصب!

بلند شدم برم یه لیوان آب بخورم, گفتم شاید اکسیژن سلول های مغزم کم شده!!!

بلند شدم و سرمو یه جوری کوبیدم به تخت بالایی

که دردش کلاً قطع شد!!!

فکر کنم مرگ مغزی شدم

بیچاره هم‌اتاقیم که رو تخت بالایی میخوابه! یه جوری از خواب پرید 

که فکر کرد زلزله ای چیزی اومده 

به هر حال کسایی که تو شعاع 2 متری من می‌خوابن از امنیت کافی برخوردار نیستن و

واقعاً متاسفم براشون 

در راستای انتقال فوج فوج ملت از بلاگفا, مراحل انتقال بابا از بلاگفا به یه جای دیگه:

داشتم هدر و ایناشو درست می‌کردم

در ضمن, بلاگفا خیلی بی‌شعوره که اجازه دسترسی به کامنتارو نمیده

دلم برای کامنتای اونجا تنگ شده خب... 

من کامنتامو میخوام 

هعی...

اینارو چند ماه پیش پرینت اسکرین کرده بودم کامنتای خودمه برای وبلاگ ساحل افکار:

یادم نیست پُسته در مورد چی بود, کلاً کامنتای من هیچ ربطی به پستای ملت ندارن

میرم توی کامنت‌دونی‌شونم خاطره تعریف می‌کنم

والا

پ.ن: میانترم مدارمخابراتی داشتم 

میگم قدر زبان فارسی رو بدون، این جمله رو بخون:

(کدام جادوگر به کدام ساعت سواچ نگاه می‌کند)

آسون بود نه؟

حالا ببین یه انگلیسی بدبخت چه جوری باید این جمله رو بخونه؟

which witch watch which Swatch watch?

والا!!!!!

اطلاعیه: مسترنیما منتقل شد بلاگ saheleafkar.blog.ir

ینی دور از جون همه مون حس آواره‌های جنگی و زلزله زده‌ها بهم دست داده

بلاگفا با این کارش همه مونو درگیر کرده هیچ, خودشم به زودی ورشکست میشه!!! 

عوضی 

40- هشتصد و نود و یک!!!

+ از دفتر نظارت خوابگاه زنگ زدن, گوشیو برداشتم, خانم ح: سلام نسرین, 891 دارین؟

من که همون نسرین باشم: 891؟

خانم ح: نه!!! 891 دارین تو اتاقتون؟

من: نه نداریم, 891 نداریم, اصن 891 چیه؟

خانم ح: 891 نه! 891!!!

من: خب همون, 891 چیه؟

خانم ح. در حالی که داد می‌زد و می‌خندید: 891 نه!!! ارشد 91, ارشد ورودی 91

من: آهان! نه نداریم, کلاً ارشد نداریم اینجا

خانم ح: خدافظ (لابد تو دلش می‌گفت خدا شفات بده)

+ از کسی که از صبح 100 بار به یه آهنگ گوش کرده بیشتر از این نمیشه انتظار داشت!

هم‌اتاقیم در حالی که خسته و کوفته داره میره بخوابه: نسرین دور چندم اون آهنگه؟

من که همون نسرین باشم: فکر کنم صد تا رو رد کردم دیگه

هم اتاقی: خدا شفات بده

+ داشتم فکر می‌کردم از قفس خارج شدن رو بلد نیستیم انگار، 

فقط تلاش می‌کنیم قفس بزرگتری دست و پا کنیم!

نمی‌دونم الان این چه ربطی به پست داره ولی به هر حال دارم بهش فکر می‌کنم

+ هفته بعد چهار تا سمینار دارم و در حال تایپ و تولید اسلایدم, می‌فهمی؟

فردا باید از پایان‌نامه ام دفاع کنم

حذف آرتیفکت های چشم از سیگنال مغز

+ کیکی که پست قبلی در موردش حرف زدم آماده است, 

داشتم برای نرگس و هم اتاقیش کیک می‌بردم, تو راه هم‌اتاقی سابقمو دیدم

پرسید میای کنسرت؟

گفتم کنسرت کی؟

گفت بنیامین

گفتم نه!

حالا هر کیو می‌گفت می‌گفتم نه, نمی‌دونم چرا پرسیدم کنسرت کی...

موقع برگشت هم‌اتاقی اسبقم رو دیدم ینی خیلی سابق تر

و همین طور هم‌اتاقی سابق هم اتاقی سابقم

کلاً تو این خوابگاه, ملت یا یه زمانی هم اتاقی من بودن

یا هم اتاقی سابق هم اتاقی های کنونی‌م

یا هم اتاقی کنونی هم اتاقی های سابقم

راستش دل و دماغ عکس ندارم

کیکو میگم!

خسته ام, می‌فهمی؟

یه وقتایی انقدر خسته ای که میری دو کیلو هویج می‌گیری میاری شروع می‌کنی به رنده کردن

یه ساعت, دو ساعت, سه ساعت

هی هویج رنده می‌کنی, 

به نارنجی شدن ناخناتم فکر نمی‌کنی

اصن فکر نمی‌کنی

اتفاقاً هویچ رنده می‌کنی که فکر نکنی

هویج رنده شده رو به اندازه سیب زمینی سرخ کرده دوست دارم

انقدر که بلاگفارو رفرش کردم ببینم درست شده یا نه, سازمان سنجشو انقدر رفرش نکرده بودم موقع نتایج کنکور!!! ینی جا داره روح شیرازی (مسئول بلاگفا) و عمه اش رو مورد عنایتم قرار بدم! ینی مرده شور بیاد خودشو ببره با اون سروراش!

39- شاد بودن هنر است, شاد کردن هنری والاتر

هم‌اتاقیم از مهمونی برگشته تند تند لباساشو عوض میکنه که به مهمونی بعدی برسه‌و برمی‌گرده سمت من و: نسرین دور چندمه این آهنگو گوش میدی؟

من که همون نسرین باشم: 70 یا 80 مین دوره, آهنگه که 7 دقیقه است, هر ساعت 9 بار, از صبح تا حالا میشه حدوداً 70, 80 بار

هم‌اتاقی در حالی که داره تو آینه خودشو نگاه می‌کنه: خب غمگینم گوش میدی لااقل متفاوت گوش بده, چیه از صبح هوای گریه با من هوای گریه با من, پایان نامه نوشتن خودش عذابه, با این آهنگم که دیگه روحیه ای نمیمونه برات, فردا با این ریخت و قیافه میخوای پروژه تو ارائه بدی؟ من که رفتم, تا 9 برمی‌گردمااااا, کلید ندارم, درو قفل نکن

من: به سلامت!

کاش همه‌ی انتخاب‌ها و تصمیما به آسونی انتخاب سبز یا سیاه بود

تو سیاه باش, منم سبز

الان باید خوشحال باشم دیگه, نه؟

که یه لپ تاپ جدید دارم

ولی نیستم

خب چه جوری دل بکنم از لپ تاپی که 5 سال باهاش زندگی کردم

باهاش زندگی کردمااااااااا, یه چیزی می‌گم یه چیزی می‌خونید 

5 سال پستامو باهاش نوشتم

5 سال کامنتارو با همین تایید کردم و جواب دادم و 

از پشت همین لپ تاپ شماهارو شناختم, براتون کامنت گذاشتم و

شبایی که بیدار موندم برای پروژه هام, اون شبا کنار همین لپ تاپ بودم

شریک تمام خاطراتم

دیگه هر پروژه ای یادم بره پروژه 3000 خطی ++C ترم اول یادم نمیره

ینی یه خطشم نگار ننوشت برام!!! آخه هم‌اتاقی انقدر بی‌رحم؟ 

این لپ تاپ بود و یه هندزفری و من و یه فولدر آهنگی که فاز هیچ کدوم معلوم نبود

پا به پای من هر آهنگی گوش کردمو گوش داده

هر فیلمی دیدمو دیده

هر چی خوندمو خونده, سایتا, وبلاگا, هعی...

اگه همون هفته اول, همین لپ تاپو نمی‌پکوندم شاید هیچ وقت با نوشین آشنا نمی‌شدم

که برام درستش کنه

اون روز که نمره های الکمغ اومد

اون روز که همه‌ی هاردمو اشتباهی فرمت کردم

5 سال هر روز و هر لحظه با من بود

هر کامنتیو فراموش کنم اون کامنت خصوصی یادم نمیره که "ما می‌تونیم همدیگه رو ببینیم؟"

هر ایمیلیو یادم بره اون ایمیله یادم نمیره که "قسمت نبود ما با همدیگه باشیم"

هر بار اینارو خوندم, من و لپ تاپم زل زدیم به هم و هیچی نگفتیم

شاهد تمام مکالماتم بود, همه ی خنده هام, حتی همه ی گریه هام

وقتی یه کم فکر می‌کنم, می‌بینم مثل یه دوست بود و هست

فعلاً با همین فارغ‌التحصیل میشم, برم خونه ببینم اون جدیده چه جوریاس

پ.ن1: والدین عزیز بیایید به جای لپ تاپ و گوشی و دوربین و اینا, به فکر جهیزیه باشیم

والا 

پ.ن2: دارم کیک درست می‌کنم, از اون کیکای بدون فر شکلاتی, هر کدوم از خواننده ها که فردا قبل از 8 صبح به من دسترسی داره می‌تونه بیاد کیک مطالبه کنه, اولویت با اوناییه که زودتر اقدام کردن 

36- توت فرنگی

معمولاً وقتی حالم بده, نمیام بگم حالم بده, 

ینی لزومی نداره این مدل پست ها با زمان "مضارع" منتشر بشن

ترجیح میدم یا نگم یا بعداً که خوب شدم بگم

الان خوبم

پریشب خیلی دیر خوابیدم, نزدیک صبح بود

بیدار که شدم دیدم دست چپم کار نمی‌کنه, کاملاً بی حس بود و

قلبم تیر می‌کشید و اصن نفسم بالا نمیومد

فکر کردم یا دارم سکته می‌کنم یا سکته کردم یا چند ساعت دیگه سکته می‌کنم

شام که نخورده بودم, صبونه هم نخوردم و کیفمو رو شونه راستم انداختم و

رفتم دانشگاه و چون چپ دستم, نتونستم درست و حسابی جزوه بنویسم

حالا اینا یه طرف قضیه

ناهارم نخوردم و

خلاصه برگشتم خوابگاه که با مژده برم دکتر

رسیدم دیدم مژده وضعش بدتر از منه, 

یه کیسه فریزر گرفته بود دستش و 

منم از این سوسولا نیستم وقتی یکی حالت تهوع داره صحنه رو ترک کنم

الان منو تصور کنید که با دست راستم شونه چپمو فشار میدم که دردش کم تر بشه و

با دقت محتوای کیسه فریزری که دست مژده است رو بررسی میکنم و می‌پرسم

این صورتیا چیه؟

مژده: چند ساعت پیش توت فرنگی خورده بودم, صورتیا توت فرنگی ان

من: آهان! چه جالب!!!

کماکان منو تصور کنید که با دست راستم شونه چپمو فشار میدم که دردش کم تر بشه و

زنگ میزنم آمبولانس بیاد جنازه هامونو جمع کنه

و مژده رو تصور کنید که از من یه کیسه فریزر جدید میخواد و

تا آمبولانس برسه دومی رو هم پر میکنه

حالا اینا یه طرف قضیه است, 

طرف دیگه اون دسته از عزیزانی بودن که از هیچی خبر نداشتن و 

یکی شون ازم می‌خواست کلیپ جشن رو ویرایش کنم

یکی شون ازم می‌خواست گزارش کارای آز پالس رو میل کنم

یکی شون مقاله می‌فرستاد اسلایدای سمینارو درست کنم

یکی شون ازم می‌خواست دو ساعته آزمایشارو براش توضیح بدم

یکی شون می‌خواست براش ویندوز نصب کنم

یکی شون لینک مقاله می‌فرسته براش دانلود کنم بفرستم

یکی شون یه متنی داده ترجمه کنم

یکی شون در مورد زمان و مکان و تعداد سوالای امتحان می‌پرسید

یکی شونم که استاد ادوات باشه گفت میانترم و کوییز هر دوشو صفر گرفتی, 

گفت پایانترم کامل نگیری پاست نمی‌کنم 

با مزه تر از همه الهام بود که می‌گفت پیرمردا و پیرزنا چون یه سری مویرگ دارن وقتی سکته می‌کنن نمی‌میرن, ولی جوونا چون اون مویرگارو ندارن, وقتی سکته می‌کنن می‌میرن! 

البته الهام با اونای دیگه فرق داره و فرقش اینه که چون دوستم بود خبر داشت

در مورد اون مویرگ ها فکر کنم خیلی سطحی توضیح دادم, 

یه بار دیگه از خودش دقیق تر می‌پرسم میگم

همه‌ی این "یکی‌شون" هایی که گفتم دوستام هستناااا, 

خیلی هم عزیز و محترم اند, سوء تفاهم نشه, 

ولی کاش بعضی وقتا درک کنیم وقتی یکی جواب نمیده یا دیر جواب میده, 

یا کلاً یه جوریه, شاید حالش خوب نیست و 

نمیخواد هم بگه حالش بده و زود بهمون برنخوره و از دستش ناراحت نشیم!

ولی خیلی خوشرنگ بود!

صورتی 

بعداً نوشت:

الهام: بدن آدم همیشه یه سری مویرگاش ممکنه خونریزی کوچیک داشته باشن و خودش ترمیم می‌کنه اگه خونریزی و پارگی شدید نباشه. بعد به مرور زمان و در طول گذر عمر، بدن دیگه این "رگ‌زایی" رو بلده و رگ‌های جایگزین داره که اگه رگی پاره یا مسدود شد، از اینا استفاده می‌کنه (تعداد مویرگا تو پیرا بیش‌تره) و بدن شخص جوان، اون تعداد مویرگ اضافه رو نداره و اگه رگی آسیب ببینه (حالا لزوماً هم مویرگ نیست به نظرم)، احتمال مرگ‌ش بیش‌تره

35- همین الان یهویی برنده شدم

در راستای پست قبلی

34- پدر و مادر مریخی, بچه های ونوسی!

حتی هیئتی های مریخی و نسرین ونوسی!

دارم سمبوسه هایی که مژده درست کرده رو می‌خورم و اینو گوش میدم و

به قول راضیه لذت این آهنگو وقتی میفهمی که بشینی پشت فرمون 

ولومو بدی تا ته پاتم فشار بدی رو گاز 

همه ی حرصات خالی میشه که هیچ 

کلی شادی کاذبم میگیرتت 

پست 16 یادتونه؟ قرار بود برای جشن هفته‌ی خوابگاه ها کلیپ درست کنم و

هر چی فیلم و عکس و خاطره داشتم از خوابگاه و 

به کمک هر چی آهنگ دالامدیمبولی که تو فولدرم بود, 

یه کلیپ درست کردم به غایت جلف!

اینم نتیجه اش:

+ پست قبلی ممکنه بعداً منتشر بشه, ممکنه نشه

18- وزیر, وُزَرا!

همین الان رسیدم خوابگاه, داشتم ناهار می‌خوردم که بعدش نماز ظهر و عصرمو بخونم و

خلاصه های کنکورو مرور کنم

که از دفتر نظارت زنگ زدن که ده دقیقه دیگه میخوان بیان برای بازدید

کی؟

رؤسای دانشگاه و مسئولین!

گفتیم اونا که تازه اومده بودن

گفتن این دفعه وزرا هم میان!

از اونجایی که رؤسای دانشگاه اساتید برقن و مژده هم برقیه و 

استاد من استاد مژده هم هست و بحث آبرو و از این صوبتا 

با این تفاسیر بیچاره الان داره در و دیوارو جارو می‌کنه و

منم در حال بشور بسابم

فکر کنم سری بعدم از بیت رهبری بیان برای بازدید!

خلاصه خوبی بدی از ما دیدین حلالمون کنید

پنج دقیقه دیگه میرسن

+ فردا کنکور دارم 

16- إنّی أعوذ بک من علم لا ینفع

به مرحله ای رسیدم که همه‌اش دارم از خودم می‌پرسم "خب که چی!"

ینی رسماً دارم هر چی خوندم و نخوندم رو بالا میارم!

کمتر از 48 ساعت دیگه کنکور دارم و از زمین و زمان داره برام می‌باره!

چیش بماند

حالا تو این گیر و دار, وقتی یکی مودمشو میاره براش ریست کنم

ریستااااااااا! در این حد که چوب کبریت بکنی تو اون سوراخ مودم!

وقتی یکی لپ‌تاپشو میاره یه چیزی نصب کنم

یا یه مشکلی داره مثل وصل نشدن به اینترنت و بالا نیومدن ویندوز و ویروس و

وقتی هر کی با هر مشکلی میره دفتر نظارت خوابگاه و مستقیم می‌فرستنش واحد 144

وقتی تو همچین شرایطی ملت آوار میشن رو سرم, راستش از کوره درمیرم

شاید یه کم عصبی بشم, ولی به روی خودم نمیارم

کاملاً واضحه که وظیفه ام نیست و دارم لطف می‌کنم

ولی بعضی وقتا به این فکر می‌کنم که خب خداروشکر که حداقل همین یه کارو بلدم

همین یه کارم مفیده

همین که می‌تونم یه گره, و لو کوچیک از کار مردم باز کنم

علم ینفع

یه خانوم مسن, فکر کنم یکی از مستخدمای دانشگاه بود, 

گوشیش از اینایی بود که چراغ قوه هم نداشت, حواسش نبوده ظاهراً, 

دستش میخوره به تنظیمات نور صفحه نمایش و خلاصه تاریک میشه

دم در دانشگاه گوشیشو نشونم داد گفت ببین میتونی درستش کنی؟

وقتی روشنایی صفحه نمایشو بیشتر کردم, حس کردم دارم آپولو هوا می‌کنم

لابد پیش خودش فکر می‌کرد این دختره چه قدر خفنه!

بعضی وقتا که میرم مسجد نزدیک خونه مامان بزرگم اینا, اونجام از این کارا زیاد می‌کنم

پیرزنا موبایلاشونو میارن درستش کنم

یکی میگه یه کاری کن وقتی یکو میزنم دخترمو بگیره, دو خونه پسرمو بگیره, سه نوه مو!

یکی میگه زنگشو درست کن

رنگشو عوض کن, فلان چیزو بیشتر کن, فلان چیزو کمتر کن...

عصر آرزو زنگ زده بود می‌گفت از صبح نمی‌تونم وصل شم اینترنت چی کار کنم؟

یه چند تا راه حل گفتم و چند دیقه پیش زنگ زده بود برای تشکر!

می‌گفت درست شد

بعد از مدت ها حس کردم خوشحالم!

پ.ن: قرار بود برای جشن هفته‌ی خوابگاه ها کلیپ درست کنم, هر چی فیلم و عکس و خاطره داشتم از خوابگاه و به کمک هر چی آهنگ دالامدیمبولی که تو فولدرم بود, یه کلیپ 15 دیقه ای درست کردم به غایت جلف!

15- اونا که چیزی نبود, من حتی تو خوابم سوتی میدم

با سلام 

امشب خواب دیدم برای دانشگاه حواسم نبوده یه لنگه از کفشای بابارو پوشیدم یه لنگه از کفشای مامان! لنگه چپی کفش بابا بود! راستیه کفش مامان, تازه ردیف اولم نشسته بودم, از صبم کلاس داشتم و عصر متوجه شده بودم که چی پوشیدم! ردیف اولم نشسته بودمااااااااااا 

نچ نچ نچ نچ

عکس: خونه‌ی پسردایی بابا - کرج

یادمون رفت شمع بخریم, دو تا شمع ساده گذاشتم و

گفتم بابا یه 2 بنویسه و یه 3 که بشه 23

وقتی داشتم عکس می‌گرفتم امید هی دستشو می‌آورد جلو گند میزد به عکسم

می‌گفتم چرا همچین می‌کنی آخه؟

می‌گفت برای اینکه تگم کنی! حتی اگه رمز نداشته باشم!

وقتی می‌خواستم شمعارو فوت کنم هم ایلیا نمی‌ذاشت! 

سه بار روشنش کردیم, ولی نمی‌ذاشت خودم فوت کنم

ولی بالاخره بار چهارم تونستم

کیکو به رادیکال شصت و سه قسمت نامساوی تقسیم کردم 

گفتم برای نگار و نرگس و مژده هم کیک می‌برم

به هر حال آدم باید یکیو داشته باشه که به فکرش باشه

دوستش داشته باشه

براش کیک ببره و از این صوبتا!

اون خرسه رو مژده برام گرفته

الانم که رو تختم دراز کشیدم و این پستو تایپ می‌کنم, همین خرسه کنارم خوابیده 

مامان قُلبونِس بِلِه, خِلسِ خودمه! به هیچکسم نمی‌دمش!

تولد 23 سالگیم بودااااااااا! یه وقت فکر نکنید 2 یا 3 سالم بوده 

14- حالا این که چیزی نیست...

به میمنت و مبارکی, امروز اولین "صفر" عمرم رو گرفتم!

ادوات پیشرفته!

سوال اول, طرز کار دیود ایمپت را توضیح داده و روابط و نمودارهای لازم را رسم کنید

سوال دوم, طرز کار دیود گان را توضیح داده و روابط و نمودارهای لازم را رسم کنید

و قیافه من, چنان که گویی اولین بارم باشه اسم اینارو می‌شنوم!

ینی حتی دری وری هم نداشتم بنویسم

ینی حتی دریغ از یه رابطه! یه نمودار, یه خط توضیح!

هیچی دیگه, 

هیچی!

یه نیم ساعت با برگه‌ی سفید سفید سفید ور رفتم و رفتم به دکتر ف. گفتم آماده نبودم و

صفر!

حالا اینکه چیزی نیست, دیروز به یکی یه اسمسی دادم, 

بعدش دلیوری نشد, کپی کردم دوباره فرستادم

صبح مامانم اسمس داده بود که آدرس خونه‌ی مژده اینارو بفرست وسایلشو ببریم بدیم

منم اسمس دادم که "ینی الان رسیدید تبریز؟ مگه قرار نشد امروزم کرج بمونید؟"

دلیوری نشد, کپی کردم که برای بابا و امیدم بفرستم, 

حواسم نبود که کپی نشد

ولی چیزی که paste و ارسال شد این بود که 

"اوکی, این ایده رو قبول می‌کنم, پس ارتباطمون قطع میشه تا وقتی همو ببینیم!"

ینی همون متنی که دیروز داشتم برای یکی می‌فرستادم و دلیوری نمی‌شد

ینی الان قیافه خانواده رو تصور کنید که دختر خانواده بهشون اسمس داده که 

اوکی, این ایده رو قبول می‌کنم, پس ارتباطمون قطع میشه تا وقتی همو ببینیم!

حالا اینکه چیزی نیست, دیشب یه نیم ساعت نت خوابگاه وصل شد 

که تمرینا و پروژه های وامونده رو آپلود کنیم, 

داشتم از سهیلا می‌پرسیدم به نظرت کجا باهاش قرار بذارم؟

که نتیجه اش شد این:

ینی الان یه گروه درسی رو تصور کنید متشکل از استاد و تی ای و تمرین و پروژه

به انضمام زمان و مکان قرارهای بانو تورنادو!

حالا اینکه چیزی نیست, چند روزه باد کولر اذیتم می‌کنه, گردنم کاملاً خشک شده, 

تنظیماتشم دست ما نیست, امروز صبح دقت کنید صبح! 

زنگ زدم دفتر نظارت خوابگاه که بگم این وامونده رو کلاً قطع کنن, کولر نمی‌خوایم

گوشیو برداشتن و گفتم, سلام, شبتون به خیر, خسته نباشید!

شبتون به خیر!

حالا اینکه چیزی نیست, دیدم هم‌اتاقی نگار اون ور خطه! میگه خوبی نسرین؟

ینی فکر کن زنگ زده بودم واحد نگار اینا! تازه "شبشون هم به خیر"

حالا اینا که چیزی نیست... دیگه  بقیه شو نمی‌گم 

13- ﺑﺮا ﻧﺠﺎت ﺟﻮن آدﻣﺎ هم که شده, بهتره بی خیال پزشکی شم!

باورم نمیشه من هنوز نت دارم!!!

ولی خب نکته اینجاست که برای یکشنبه تمرین داریم و من اون موقع نت ندارم 

داشتم فصل 7 (بخش تنفس) کتاب فیزیک پزشکی رو می‌خوندم, 

یهو همچین بی هوا با ذوق زایدالوصفی گفتم بچه هااااااااااااا 

من بالاخره فهمیدم این ناف به چه دردی می‌خوره!

زهرا در حالی که چمدونشو جمع میکرد بره خونه شون: به چه دردی میخوره؟

من: برای نفس کشیدن جنینه! شش های جنین به نافش وصله و این جوری نفس می‌کشه

مژده: خب چه جوری؟

من: نمی‌دونم دقیق! احتمالاً ناف بچه به ناف مامانش وصله 

بعدش هوا از تو ناف مامانش میره تو ناف بچه و 

بعدش میره توی شش های بچه یا همون جنین!

زهرا: خب پس چرا آقایون هم ناف دارن!؟

من: نمی‌دونم راستش! آهان, ببین آقایونم یه زمانی جنین بودن دیگه! 

اونا اون موقع این نافو لازم داشتن

مژده: اون وقت اگه مامانه لباس کلفت بپوشه و دستشو بذاره جلوی ناف خودش, 

هوا به شش های بچه نمیرسه و خفه میشه؟

من: آره دیگه! میمیره! نمی‌دونمااااااااا! شایدم نمیره! 

حالا بذار این فصلو تا آخر بخونم, شاید چیزای بیشتری در مورد ناف دستگیرم شد

پ.ن: ینی من این قابلیتو دارم که جامعه پزشکی رو متحول کنم!

یاد این جکه افتادم که یارو از معلمش میپرسه چرا ما ریاضی می‌خونیم؟

اونم میگه برا نجات جون آدما!

شاگرده میپرسه چه ربطی داره؟

معلمم میگه برای اینکه امثال تو نرن دانشکده پزشکی 

11- خوابگاه اطلاعیه زده که اینترنت یکی دو روز قطعه

با سلام 

بابا میگه فقط تهران!

کلی روضه خوندم براش ولی حتی اصفهانم نه

حتی ارومیه و اردبیل و بقیه شهرهای همسایه هم نه!

تبریزم که زبانشناسی نداره!

برای مهندسی پزشکی هم فقط تبریز و تهران 

و تاکید ویژه داره بر کار و رشد و پیشرفت و اینکه آینده شغلی داشته باشه 

و مدرکت از یه جای خوب باشه و دارقوزآباد و چالقوز شایدم چارقوزآباد نباشه

ولی به قول یکی از دوستان, دختر که قرار نیست نون دربیاره شکم اهل و عیالشو سیر کنه, 

اتفاقاً ایشون ینی همین یکی از دوستان که اینو گفته, جزو همین قشر زحمت کشن 

که قراره نون دربیارن شکم زن و بچه‌شونو سیر کنن

و جالبه یکی از دوستام دقیقاً سر همین موضوع از نامزدش جدا شد!

پسره گفته بود تو هم کار کن کمک خرجم باشی و شرایط اقتصادی جامعه بده و از این صوبتا

دوستمم گفته مگه وظیفه تو نیست نون دربیاری؟ من چرا کار کنم و خلاصه الان جدا شدن!

و خب الان دقیقاً سوالم اینه که دوستم این مدرکو میخواد بذاره در کوزه آبشو بخوره؟!

اصن چرا درس می‌خونیم؟

چرا درس می‌خونم؟

چرا درس می‌خونید؟

اصن درس چیه؟

با این شرایط رشته های برقو بی‌خیال شدم, چون نمی‌خوام دارقوزآباد و چالقوزآباد و اینا قبول شم, اگه زبونم لال روم به دیوار! زبان‌شناسی هم قبول نشم و مهندسی پزشکی هم قبول نشم, امسال دوباره کنکور زبانشناسی و مهندسی پزشکی و برق ثبت نام می‌کنم!

یادآوری: امید و محمدرضا دانشجویان سال اول آی تی و مکانیک اند!

امید داداشمه, محمدرضا و پریسا هم محصولات مشترک پسرعمه و دخترعموی بابا

5- تره یا اسفناج؟

سلام 

خوابم میاد

دیشب مطمئن بودم خواب می‌مونم و پست امروز صبح رو از دست میدم

تا دو نصف شب داشتم با چهار تا سوال مدار کشتی می‌گرفتم

ولی خب, ایول به آلارم گوشیم

که از رو نرفت و از 5 تا یه ربع یه 6 هر سه دیقه یه بار گفت پاشو, نسرین پاشو, پاشو!

خواب امشبم وحشتناک بود!

وحشتناک!

نمیدونم چه جوری از جزوه و گزارش کار رسیدم به یه جای مخوف که اونجا داشتن یکیو میکشتن

فکر کنم یه صحنه از یه فیلمی بود که یادم نمیاد

حالم یه جور ناجوریه! اصن نمی‌دونم چی میخوام, چه مرگمه!

و بدتر از اون اینه که نمیتونم این حالمو بروز بدم

همین که هنوز میتونم مامان و بابا رو گول بزنم, یه موفقیت بزرگ محسوب میشه

هنوز انقدرام روحیه مو نباختم که نتونم خودمو خوشحال نشون بدم

اصن بذار فکر کنن دغدغه ام سبزی کوکو و آشه! و خب همینم هست

با اینکه خوابم میاد میرم بقیه سوالارو حل کنم!

1- خوشا ای دل بال و پر زدنت

سلام 

الان ساعت 5 صبه و دارم اینو گوش میدم

شبانگاهان تا حریم فلک چون زبانه کشد سوز آوازم

شرر ریزد بی‌امان به دل ساکنان فلک ناله سازم

دل شیدا، حلقه را شکند، تا برآید و راه سفر گیرد

مگر یک‌دم گرم و شعله‌فشان، تا به بام جهان بال و پر گیرد

خوشا ای دل بال و پر زدنت، شعله‌ور شدنت در شبانگاهی

به بزم غم، دیدگان تری، جان پرشرری، شعله آهی

بیا ساقی تا به‌دست طلب، گیرم از کف تو، جام پی در پی

به داد دل، ای قرار دلم، نوبهار دلم، می‌رسی پس کی؟

چو آن ابر نوبهارم من، به دل شور گریه دارم من

می‌توانم آیا نبارم من؟

نه تنها از من قرار دل، می‌رباید این شور شیدایی

جهانی را دیده‌ام یکسر، غرق دریای ناشکیبایی

بیا در جان مشتاقان، گل‌افشان کن، گل‌افشان کن

به روی خود، شب ما را، چراغان کن، چراغان کن

سه‌ی نصف با صدای زنگ موبایل مژده بیدار شدم, اون دو تا هم‌اتاقی دیگه‌مون رفتن خونه

هفته‌ای یکی دو روزشو هستن و بقیه روزا منم و مژده.

یارو مزاحم بود, یه مزاحم آشنا,

بعضی از این پسرا کی میخوان بزرگ شن, کی میخوان بفهمن؟ 

آخه آدم انقدر نفهم؟ انقدر بی‌شعور؟ 3 نصف شب زنگ زده میگه خواب بودی؟!

به هر حال مژده از من عذرخواهی کرد و موبایلشو خاموش کرد و 

دوباره پتو رو کشید روی سرش و خوابید

تو این 10 ترمی که 10 بار خوابگاهمو عوض کردم, با آدمای مختلفی آشنا شدم, 

یکی دیر می‌خوابید, یکی زود, یکی کم, یکی زیاد, خواب یکی سبک بود, یکی سنگین, 

یکی تو خواب حرف می‌زد, یکی گریه می‌کرد, یکی می‌خندید, 

یکی نسبت به سر و صدا حساس بود, یکی نسبت به نور

اما من...

دیگه بیدار شدم و خوابم نبرد, ناراحت نبودم, عصبانی نبودم, ولی دلم آشوب بود

شام نخورده بودم

نه وقت نماز بود, نه وقت درس خوندن

بلند شدم سحری درست کنم, روزه بگیرم

تا برنج آماده بشه, سیب‌زمینیارو سرخ کردم, 

گوشتو از فریزر درآوردم و ریختم کنار سیب‌زمینیا,

چایی دم کردم, یه کم سالاد, طالبی, آب‌پرتقال

همه رو آوردم چیدم روی میز و ساعتو نگاه کردم دیدم چهار و بیست دیقه است

گوشیمو نگاه کردم ببینم اذان کیه

چهار و بیست و هشت

چند قاشق برنج, یه کم طالبی و چایی و صدای موذن‌زاده ...