پیچند

فصل پنجم

پیچند

فصل پنجم

پیچند

And the end of all our exploring will be to arrive where we started
پیچند معادل فارسی تورنادو است.

آخرین نظرات
آنچه گذشت

۱۹ مطلب در آبان ۱۴۰۰ ثبت شده است

۱۶۶۴- خورشید

شنبه, ۲۹ آبان ۱۴۰۰، ۱۱:۱۲ ق.ظ

دیشب با خانواده فیلم خورشید به کارگردانی مجید مجیدی رو دیدم. قبلاً که کرونا نبود و سینماها رونق داشتن، هر چند وقت یه بار با خانواده یا دوستام می‌رفتم سینما. آخرین بیلیت سینمایی هم که گرفته بودم و موند و سوخت برای اسفند ۹۸ بود. فکر می‌کردم قراره برم تهران و سینما رم مثل آش علی‌بابای میدان توحید گنجونده بودم تو برنامه‌م. که کرونا آمد و همۀ فرضیه‌ها ریخت به هم. این دو سال که سینماها تعطیل بود خودمون تو خونه سینمای خانگی درست می‌کردیم. فیلم خوبی بود؛ داستانشو دوست داشتم. و از نویسنده و کارگردان بابت ساخت سه دقیقۀ پایانیش بیشتر ممنونم. قصه‌ش تلخ بود و می‌تونستن قصه رو تو همون دقیقۀ سه دقیقه مونده به آخر تموم کنن و کام بیننده رو تلخ‌تر کنن. تو همون نقطه هم می‌تونست قصه تموم بشه. ولی خوشحالم که این کارو نکردن. من یا فیلم نمی‌بینم یا فیلم درست و درمون که اسکاری، تندیسی، نخل طلایی، سیمرغ بلورینی چیزی گرفته باشه می‌بینم که دیدنش ارزش وقتی که می‌ذارمو داشته باشه. و اثرگذار باشه و شده برای حتی چند دقیقه به فکر کردن وادارم کنه. این از اون فیلما بود. چند ماه پیشم شنای پروانه رو دیدیم. قبل اونم متری شش‌ونیم و مغزهای کوچک زنگ‌زده و عیدم اتفاقی پای تلویزیون نشسته بودم یدو رو دیدم. اونم دوست داشتم. سریالا رم اگه بخوام ببینم صبر می‌کنم تموم بشن و یهو یه جا ببینم. یه قسمت یه قسمت دیدن و منتظر قسمت بعدی موندنو دوست ندارم.

دو سال پیش تو یه مسابقۀ کتاب‌خوانی یه ماه اشتراک فیلمو برنده شدم و هنوز که هنوزه استفاده‌ش نکردم. فیلماشو دوست ندارم. به دلم نمی‌شینه قصه‌هاش. من عمیق دوست دارم. فیلم و سریال عمیق پیشنهاد بدید بهم. داخلی و خارجی فرقی نمی‌کنه؛ مهم اون فکریه که پشت فیلمه. اونه که برام مهمه.

۳۲ نظر ۲۹ آبان ۰۰ ، ۱۱:۱۲
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۶۳- هفتۀ نهم ترم سوم

پنجشنبه, ۲۷ آبان ۱۴۰۰، ۱۱:۲۴ ق.ظ


دوشنبه تو کلاس استاد شمارۀ ۱۹ متوجه شدم قاب عکس‌های پشت سرم نامتقارن و کجه



و سه‌شنبه برای کلاس استاد شمارۀ ۱۷ و ۱۸ متقارن و صافشون کردم. به استاد شمارۀ ۱۷ هم گفتم چون هفتۀ دیگه برای کلاس استاد شمارۀ ۱۸ ارائه دارم، هفتۀ بعد جلسه نداشته باشیم و دو هفته دیگه در خدمتش باشم. اونم قبول کرد.

دیگه بیشتر از این حرفم نمیاد. احساس می‌کنم خالی‌ام از حرف، خالی از انرژی، خالی از احساس، خالی از همه چی. در ولم کنید تو رو خدا ترین حالت ممکنمم. خب که چی ترین لحظات رو سپری می‌کنم. می‌خواید کامنتا رو چند روز باز کنم یه خرده هم شما حرف بزنید من بخونم. با جملات خبری، پرسشی، دعایی و حتی امری سر صحبت رو باز کنید. به حرفم بیارید. بی‌ربط‌ترین کامنت‌های ممکن رو بذارید. از خودتون بگید. هر چی دلتون می‌خواد بپرسید. دقیقاً هر چی دلتون می‌خواد رو بپرسید چون دوست دارم بدونم چی دلتون می‌خواد بپرسید ازم. یکی یه دونه ۱ هم بفرستید تو کامنت‌دونی این پست ببینم کیا هنوز هستن و می‌خونن اینجا رو. فکر کنید دارم حضور و غیاب می‌کنم.

۵۲ نظر ۲۷ آبان ۰۰ ، ۱۱:۲۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۶۲- گریز از خویشتن

چهارشنبه, ۲۶ آبان ۱۴۰۰، ۰۳:۳۷ ب.ظ

شفیعی کدکنی یه قطعه شعر داره؛ اونجا میگه:

هیچ می‌دانی چرا چون موج

در گریز از خویشتن پیوسته می‌کاهم؟

زان که بر این پردهٔ تاریک

این خاموشی نزدیک

آنچه می‌خواهم نمی‌بینم

آنچه می‌بینم نمی‌خواهم


+ یه همچین حالی دارم.

۲۶ آبان ۰۰ ، ۱۵:۳۷
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۶۱- آینه

دوشنبه, ۲۴ آبان ۱۴۰۰، ۰۸:۰۰ ب.ظ

فاضل نظری در ابتدای یکی از کتاب‌های شعرش نوشته:

من ضدّی دارم؛

آن‌قدر فریب‌کار که آن را «خود» پنداشته‌ام.

حالا من از خود برای تو شکایت آورده‌ام.

سعدی هم تو یکی از غزلیاتش می‌گه همه از دست غیر ناله کنند، سعدی از دست خویشتن فریاد. 

بله؛ از دست خویشتن فریاد!


+ شنیدنی: Farhad Mehrad | Ayeneh

۲۴ آبان ۰۰ ، ۲۰:۰۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۶۰- ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود

يكشنبه, ۲۳ آبان ۱۴۰۰، ۰۶:۰۰ ب.ظ

دیروز خبر فوت یکی از سال‌بالایی‌های دورۀ دکتری رو تو کانال دانشگاه گذاشته بودن و امروز خبر فوت یکی از سال‌پایینی‌های دورۀ ارشدم. چند روز پیش هم خواهرزادۀ یکی از دوستان خانوادگیمون فوت کرد. بعدازظهر تنها بودم. اهل منزل رفته بودن مسجد برای مراسم. خودمو گذاشتم جای اون سه نفر که هم‌سن‌وسال خودم بودن و کسی هنوز مرگشونو باور نمی‌کنه. احساس رهایی کردم. چقدر باید به یه آدم بد گذشته باشه تو این دنیا که خودشو بذاره جای مرده و احساس رهایی کنه. می‌دونم از اولشم قرار نبود اینجا بهمون خوش بگذره ولی چشمام اشکی شد. دقیقاً نمی‌دونستم دارم غصۀ مرگ اونا رو می‌خورم یا غصۀ خودمو. از خودم پرسیدم ینی واقعاً دلبسته و وابستۀ هیچی نیستم که به مرحلۀ ای خوش آن روز کزین منزل ویران بروم رسیدم؟ هیچ دلخوشی‌ای ندارم؟ ندارم. واقعاً ندارم. می‌تونستم داشته باشم ولی ندارم. حالا چون یه چند نفر هستن که می‌دونم از مردنم ناراحت می‌شن فعلاً نمی‌میرم و آرزوی مردن هم نمی‌کنم، ولی عمیق‌تر که شدم دیدم اون دنیا هم حال من همینه و مردن فرق چندانی به حالم نمی‌کنه. چون که مشکل من بودنمه؛ وجود داشتنم، خودم، و اینکه نمی‌دونم چرا هستم و باید چی کار کنم و برای چی به وجود اومدم. حالم با خودم خوب نیست و این خودم هم هر جا باشم باهامه؛ چه این دنیا چه اون دنیا.

۲۳ آبان ۰۰ ، ۱۸:۰۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

+ ادامۀ این پسته. برای همین از بندِ ۴۲ شروع میشه.

+ این پست‌ها برای اون چهارتا هم‌دانشگاهیم که هم اینستامو دنبال می‌کنن هم اینجا رو تکراریه، ولی پاراگراف آخرش جدیده :)


چهل‌ودو.

سال اول کارشناسی تو یه همچین روزایی تو سالن مطالعۀ خوابگاه داشتم برای امتحان ریاضی می‌خوندم. یه دختر قدبلند با موهای خیلی بلند جزوۀریاضی‌به‌دست اومد سمتم و وقتی دید منم جزوۀ ریاضی جلومه، گفت می‌تونم یه سؤال ریاضی بپرسم؟ هم‌رشته‌ای نبودیم و نمی‌شناختیم همو. ریاضی درس عمومی‌مون بود و همه‌مون باید می‌گذروندیم. سؤالش از بخش‌های آخر بود. از شکل‌های هندسی و پیدا کردن لاندا. اکثر بچه‌ها جزوۀ یکی از هم‌رشته‌ایامو گرفته بودن و کپی کرده بودن. من ولی جزوۀ خودمو داشتم. شیطنت کردم و با اینکه می‌دونستم کپی جزوۀ کی دستشه گفتم جزوۀ کیه این؟ اصلاً خوب توضیح نداده این شکلا رو. بیا از جزوۀ خودم توضیح بدم برات. من راه‌حل اون مسئله رو چند بخش کرده بودم که راحت‌تر بفهممش. پیدا کردن لاندا و حل معادله و آخرشم به این نتیجه می‌رسیدیم که اون شکل، هُذلولیه یا بیضی یا دایره. راه‌حلم رو براش توضیح دادم و متوجه شد و خوشحال و خندان رفت. نیم ساعت بعد دوباره برگشت و یه چیز دیگه پرسید. و نیم ساعت بعد و بعد. و هر بار کلی عذرخواهی می‌کرد و منم تو دلم می‌گفتم چقدر مؤدبه! بابت سؤال‌هاش اجازه می‌گیره و کلی عذرخواهی می‌کنه. و هر بار هم با جزوۀ خودم توضیح می‌دادم و تأکید می‌کردم جزوه‌ای که دستته خوب توضیح نداده. البته باید اعتراف کنم جزوه‌های اون هم‌رشته‌ایم بی‌نظیر بودن و شوخی می‌کردم. نمی‌دونم اون شب اسمشو پرسیدم یا نه. اصولاً اگر می‌پرسیدم هم یادم نمی‌موند. چند ماه بعد اومد اتاقمون. همون دختر قدبلند با موهای خیلی بلند. تعجب کردم. بعد دیدم با هم‌اتاقیم کار داره نه با من. باهم هم‌رشته‌ای بودن. یه شبم موند پیشمون. تو همین برخوردهای گاه‌به‌گاهمون بود که فهمیدم ژاپنی بلده. اون موقع تو فاز زبان و زبان‌شناسی نبودم، ولی دوست داشتم از بقیۀ زبان‌ها هم سر دربیارم. تا فهمیدم ژاپنی بلده، جزوۀ مدارمنطقی‌ای که دستم بودو گرفتم سمتش و گفتم همین‌جا برام حروف الفبای ژاپنی رو بنویس. بعد ازش خواستم اسممو بنویسه و چند تا جمله به خط و زبان ژاپنی. این عکس، عکس همون روز و همون جزوه‌ست. اون روز روی نیمکت جلوی بلوک ۸، چند ساعتی نشستیم و حرف زدیم. راجع به خودمون و درس و دانشگاه و یهو فهمیدیم اِ هردومون تُرکیم!. چون هم‌رشته‌ای نبودیم، به‌مرور زمان هر چی درسامون تخصصی‌تر و دانشکده‌ای‌تر شد کمتر همو دیدیم و دیگه از یه جایی به بعد هم کلاً ندیدیم. تو این چند سال خبری ازش نداشتم، تا اینکه امروز دیدم یه پیج آموزشی زده و داره ژاپنی درس می‌ده. اومدم بگم که اگه به یاد گرفتن زبان ژاپنی علاقه یا نیاز دارید لیلا معلم خوبیه. (صفحۀ اینستاگرام لیلا: reira.sensei)



چهل‌وسه.

اون روز که برای مقالۀ درس نظریه‌های واج‌شناسی داشتم داده جمع می‌کردم که شیوۀ تولید «ر» در ترکی رو بررسی کنم، متوجه شدم که هیچ کدوم از کلمات ترکیِ دارای «ر» که جمع کردم با «ر» شروع نمی‌شن. بیست‌سی‌تا فرهنگ لغت مختلف ترکی رو بررسی کردم و دیدم کلمه‌ای که اصالتش ترکی باشه و با «ر» شروع بشه نداریم. مدخل «ر» در همۀ این فرهنگ‌ها وام‌واژه بود و کلماتش دخیل از زبان فارسی و عربی و انگلیسی و غیره. حین تحقیق، با اسم ایرضا توی منظومۀ حیدربابا برخورد کرده بودم که این رضا گویا دوست شهریار بوده و شهریار ایرضا خطابش کرده تو شعر. یاد چند اسم خاص فارسی و عربی دیگه افتاده بودم که با «ر» شروع می‌شن و در زبان ترکی، روستایی‌ها و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها و یه کم قدیمی‌ترها موقع تلفظشون یه ای اولش می‌ذارن. و بالاخره کاشف به عمل آوردم که اسم این پدیده پیش‌هِشت هست. میان‌هِشت و پس‌هِشت هم داریم. واکه‌افزایی و درج واکه‌ای هم می‌گن. ولی دلیلشو نفهمیدم.

یکی از دوستان که یادش بود که من با این «ر» آغازی درگیرم، دیروز این مقالۀ تازه‌ازتنوردرآمدۀ دکتر علی‌اشرف صادقی عزیز رو برام فرستاد و وقتی نتیجه‌ای که گرفته بودم رو تو مقالۀ ایشون هم دیدم بسی ذوق کردم. البته هنوز دلیلشو نفهمیدم. شایدم دلیل خاصی نداشته باشه.

تصویر، از مقالۀ «ریشه‌شناسی ده نام جغرافیایی مربوط به آذربایجان» از دکتر علی‌اشرف صادقی هست که در توضیح یکی از ریشه‌های محتمل نام «ارومیه» به این موضوع اشاره شده. مقاله تو مجلۀ گزارش میراث، شمارۀ ٨٨ـ٨٩، پاییز و زمستان ١٣٩٨ چاپ شده (تاریخ انتشار: پاییز ١۴٠٠)، صفحه‌های ١۴ـ٢٢.



چهل‌وچهار.

پارسال یه درسی با یکی از استادها داشتیم که یه بار سر قضیهٔ غیرحضوری بودن دانشگاه گِله کرد که در حسرتم از روحیه و جدیت دانشجوهای علوم پایه (منظورشون فیزیک و شیمی و رشته‌های عملی و آزمایشگاهی بود) که در طول دورۀ کرونا درِ آزمایشگاه‌هاشون همیشه بازه و دانشجوها مشغول کار و تحقیقن. استادمون به استاد اونا به‌خاطرِ داشتن چنین دانشجوهایی غبطه خورده بودن و این روحیه رو باعث موفقیت و سربلندی خود دانشجو می‌دونستن.

اما به‌نظر من، اینکه دانشجوی شیمی تو آزمایشگاهه و ما تو خونه، پس اون دانشجو جدی و کوشا هست و موفق می‌شه و ما نه، مقایسهٔ درستی نبود و قیاس مع‌الفارق بود. خیلیاتون دوستان دورهٔ کارشناسی من هستید و دیده بودید که گاهی تا دیروقت دانشگاه بودیم. چون که رشته‌مون ایجاب می‌کرد دانشگاه باشیم. می‌موندم و از ابزارها و امکانات آزمایشگاه و کارگاه استفاده می‌کردم. درسته که الان رشته‌م عوض شده ولی خودم عوض نشدم. اگر الان هم مطالعاتم آزمایشگاهی بود و ایجاب می‌کرد دانشگاه باشم، بودم. ولی ابزار رشتۀ زبان‌شناسی لزوماً در آزمایشگاه نیست. اون زبان‌شناسی که عاشق رشته‌ش باشه سر میز شام و موقع دیدن فیلم و حین تماس تلفنی یا بغل گرفتن بچه هم فکر و ذکرش مسائل زبانیه. ما هر جا که باشیم ابزارمون کنارمونه.

غرض از این پست و این عکس اینکه، امروز صبح کوهی از مانتو و شال و روسری ریخته بودم روی تختم و یکی‌یکی داشتم اتوشون می‌کردم؛ که این سؤال برام ایجاد شد که من دارم اتو می‌کنم، یا اتو می‌کشم یا اتو می‌زنم. حین کار به تفاوت‌های معنایی فعلِ مرکبِ اتو کردن/ کشیدن/ زدن فکر می‌کردم و اینکه کِی و کجا کدوم همکرد رو بیشتر می‌گیم (به کردن و کشیدن و زدن می‌گن همکرد). فرضیه‌سازی می‌کردم و همین‌جوری که لباس‌های اتوشده رو به کمدم برمی‌گردوندم فرضیه‌هامو رد یا تأیید می‌کردم. مثلاً یکی از فرضیه‌هام این بود که اگر حجم لباس‌ها کم باشه و زمان انجام کار کوتاه باشه از زدن استفاده می‌کنیم و اگر طول بکشه از کشیدن. بعد داشتم کاربرد این فعلو در ترکی بررسی می‌کردم که اونجا هم از زدن (اتو + وور + ماخ) و کشیدن (اتو + چَه + ماخ) استفاده می‌شه، ولی کردن رو در اتو کردن یه‌جوری تلفظ می‌کنیم که متوجه نمی‌شم پسوند فعل‌سازه یا همون همکردِ کردنه که این‌جوری تلفظ میشه (اتو + لَ + ماخ یا اتو + اِلَ + ماخ).

اخیراً هم موقع خرید آنچنان تو بحر اسامی کالاها غرق می‌شم و به چشم داده‌های رساله بهشون نگاه می‌کنم که یادم می‌ره رفته بودم چی بخرم و با حالتِ از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود از مغازه‌ها میام بیرون و می‌رم تو افق محو می‌شم 😂😅

کامنت حمیده برای پست اتو: نسرین تو که اینکاره‌ای اینو به من بگو اگه یه چیزی قراره کارش "قاچ" کردن باشه چرا اسمش قاچو نیست و چاقوعه؟ چاقو باید چاق کنه نه قاچ.

پاسخ من: تا حالا از این زاویه به چاقو نگاه نکرده بودم :دی. ببین این استدلالی که در جواب سؤالت می‌خوام ارائه بدم رو از جایی نخوندم و اعتباری بهش نیست و الان یهو بهم وحی شد، ولی فکر کنم چیزی که می‌گم درسته: ق جزو حروف فارسی نیست و اگر کلمه‌ای ق داشت یا اصالتش فارسی نیست و به احتمال زیاد ترکیه یا اینکه کلمه فارسیه و اون ق یه چیز دیگه بوده و به ق تبدیل شده. الان اینجا به‌نظرم چاقو، چاکو بوده و برای چاک دادن به‌کار می‌رفته و به‌مرور زمان چاقو شده. پس چاقو میشه اسم ابزار برای چاک دادن. قاچ هم قطعاً ترکی هست و به‌معنی شکاف و برشه. و از اونجایی که ترکی و فارسی از یه خانوادهٔ زبانی نیستن، نمی‌تونیم بگیم قاچ و چاک هم‌ریشه هستن و ربطی به هم دارن. و به‌عنوان نکتهٔ پایانی: فارسی و انگلیسی از یه خانواده هستن و اگر تو این زبان‌ها دوتا کلمه شبیه هم و هم‌معنی بودن می‌تونیم بگیم اون کلمات از یه ریشه‌ان (مثل کلمهٔ پدر و مادر و برادر)، ولی ترکی و فارسی ریشهٔ مشترک ندارن و شباهت چاک و قاچ به‌نظرم اتفاقی بوده.



نکته‌ای که به شما می‌گم و تو اینستا ننوشتم: اوایل دهۀ نود که سال‌های اول خوابگاهی شدن من بود، بابا رفت سفر و پرسید چی برات سوغاتی بیارم. گفتم یه فلاسک کوچیک و یه اتو لازم دارم. تا وقتی خوابگاه بودم اتوی سوغاتی بابا رو استفاده می‌کردم و بعد از تموم شدن دورۀ ارشد وقتی برگشتم خونه، گذاشتمش تو اتاقم که دیگه هی نرم اتوی مامانو بردارم. به‌مرور زمان مامان عاشق اتوی من شد و قرار شد تا موقعی که دکتری قبول شم و برگردم خوابگاه اتوهامونو عوض کنیم. این اتوی سفید اتوی مامانه که الان مال من شده و اینم اتوی منه که دست مامانمه و پسش نمی‌ده :))

پ.ن۱: بعضی از پست‌های اینستاگرامم رو همون موقع که اونجا می‌ذارم اینجا هم با شما به اشتراک می‌ذارم. ولی بعضیا رو نگه‌می‌دارم که بعداً سر فرصت و موقعیت مناسب تو وبلاگم بذارم و بعضیا رم قرار نیست هیچ وقت تو وبلاگم منتشر کنم چون که به هر حال بعضی از محتواها، اطلاعات شخصی دارن و نمی‌تونم اینجا بذارم.

پ.ن۲: من یه شعار دارم و اونم اینه که تو فضای مجازی اگه خودت باشی دیگه نمی‌تونی خودت باشی. در همین راستا چون استادهام و هم‌دانشگاهی‌ها و هم‌مدرسه‌ای‌هایی که ظاهراً منو می‌شناسن اما منِ واقعی رو نمی‌شناسن جزو دنبال‌کنندگان اینستام هستن، محتوای مطالب اونجا زیاد خودمانی نیست. و چون با افرادی که این محتواها رو می‌خونن رودروایستی دارم، نمی‌تونم احساسات واقعیم رو بروز بدم و باهاشون به اشتراک بذارم. لذا، این پست‌ها در مقایسه با پست‌های وبلاگم به‌لحاظ احساسی سانسورشده‌ترن. اینجا چون شماها ناشناس‌اید و منم براتون تاحدودی ناشناسم، راحت‌تر خودم رو توضیح می‌دم. اصلاً یه دلیل اینکه همیشه سعی می‌کنم فاصله‌مو باهاتون حفظ کنم اینه که هر چی بهم نزدیک‌تر بشید دورتر می‌شید! 

۲۱ آبان ۰۰ ، ۱۸:۰۶
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۵۸- هفتۀ هشتم ترم سوم

پنجشنبه, ۲۰ آبان ۱۴۰۰، ۰۶:۰۰ ب.ظ

شمارۀ بندها شمارۀ استادهای مرتبط با بند هست.

۳. قلیزادۀ پست قبل امروز عصر با شمارۀ ثابت تماس گرفت و بعد از اینکه پروژه‌شونو یه کم توضیح داد، گفتم با شمارۀ موبایلش یه پیام بده که اطلاعاتی که می‌خواد رو بفرستم. شماره‌شو که ذخیره کردم دیدم یه گروه مشترک داریم. تو دورۀ ارشد، استاد شمارۀ ۳ یه گروه تلگرامی تشکیل داده بود و دانشجوها و دوستاشو از دانشگاه‌های اقصی نقاط کشور و حتی دنیا تو اون گروه جمع کرده بود. یه گروه که دیگه فعال نیست و اغلب من و استاد و یکی دو نفر دیگه توش پیام و مطلب به اشتراک می‌ذاریم. قلیزاده هم تو این گروه بود و با توجه به اینکه فلان سال فلان درسو تو فلان دانشگاه با استادمون داشته طبیعیه که اونم از اعضای گروه استادمون باشه. حالا با اینکه همچنان اسم کوچیکشو نگفت و پروفایلش اشعار حافظ و سعدیه و سنشو از صداش تشخیص ندادم، ولی در حرکتی محیرالعقول اسم کوچیک و اینستاشو پیدا کردم و حداقل از عکس پروفایلش اندکی شناخت حاصل کردم. از نیمرخ شبیه داوودِ سریال گاندوئه :|
یه چیزی هم راجع به همکارش (حجةالاسلام والمسلمین که اسمشو گذاشتیم حاج آقا انصاریان) بگم. چند روز بعد از اینکه استادم بهم پیام داد و گفتم شماره‌مو به این تیم بده و چند روز قبل از اینکه اون حاج آقا زنگ بزنه، یه شمارۀ ناشناس با پیش‌شمارۀ ۹۱۹ تو واتساپ به من پیام داده بود. بدون سلام و مقدمه یه عکس فرستاده بود که محتواش یه حدیث راجع به صدقه دادن بود. منم در جواب نوشتم سلام، ببخشید شما؟ و جوابی دریافت نکردم. فرداش حاج آقا با شمارۀ ۹۱۲ زنگ زد و دیگه همین شماره رو ذخیره کردم و وقتی هم دیدم واتساپ نداره، روز و ساعت جلسه رو پیامکی فرستادم. روز بعدش اون ۹۱۹ که حدیث صدقه فرستاده بود جوابِ سؤالِ ببخشید شمای منو داد و نوشت انصاریانم :| و جا داره همین‌جا به این نکته اشاره کنم که این روزا اصلاً حال و حوصلۀ مواجهه با آدمای جدید و شروع ارتباطات جدید رو ندارم. چه تو لینکدین چه اینستا چه وبلاگ چه دانشگاه و چه هر جای دیگه. هر درخواستی میاد یا رد می‌کنم یا بدون اینکه واکنشی نشون بدم به حال خود رها می‌کنم. به‌واقع خیلی وقته که از آشنایی با کسی خوش‌وقت نمی‌شم و اگرم می‌گم خوش‌وقتم از صمیم قلبم نیست.

۱۷. دوشنبه شب پیام دادم به استادم و جلسۀ این هفته رو کنسل کردم. آمادگی روحی و جسمی و علمی لازم رو نداشتم. سختمه هر هفته خودمو پرانرژی و فعال نشون بدم و خدا رو شکر دانشگاه غیرحضوریه؛ چرا که پرانرژی نشون دادنِ خود به دیگران از نزدیک و به‌صورت حضوری به‌مراتب سخت‌تره. حالا این هفته سردرد و دل‌درد و یأس فلسفی و غم و اندوه مزید بر علت شده بودن و باهم هم‌افزایی کرده بودن که دیگه از هر زاویه به این کلاسمون نگاه می‌کردم نه حسش بود نه توانش. حالا درسته لحن پیامم درخواستی بود، ولی همین‌که تونستم از قالب دانشجوییم بیام بیرون و جلسۀ رسمی با استادم رو نتشکیلونم! تغییر عمده‌ای محسوب میشه. پیام دادم که «این هفته قرار بود در مورد فلان مبحث مطالعه کنم و در موردش صحبت کنیم. چند مقالۀ مرتبط با این موضوع رو بررسی کردم، ولی هنوز نتونستم روی داده‌های خودم پیاده‌شون کنم و داده‌ها رو مقوله‌بندی کنم. می‌خواستم اگر ممکنه یک هفتۀ دیگه هم به من فرصت بدید تا بیشتر فکر کنم. هنوز به نتیجۀ منسجم و قابل‌ارائه‌ای نرسیدم.». این پیامو که فرستادم، تا صبح کابوس تشکیل کلاس و ارائه رو می‌دیدم. صبح دیدم استادم جواب داده که بسیار خوب، پس امروز کلاس نداریم و ان‌شاءلله هفتۀ بعد کلاس رو برگزار می‌کنیم. یه موضوع دیگه رو هم به کارهایی که این هفته باید انجام می‌دادم اضافه کرده بود که تا هفتۀ بعد روی اونم کار کنم. تشکر کردم و گفتم انقدر ذهنم درگیر بود که دیشب خواب می‌دیدم شما با تشکیل نشدن جلسه موافقت نکردید و پیام دادید که همون نتایج پراکنده و نامنسجم رو ارائه بدم و منم تا صبح تو خواب داشتم اسلاید درست می‌کردم که امروز ارائه بدم. با خنده جواب داد که ای جان!، من توی خواب هم دست از سر شما برنمی‌دارم. گفتم خوبیش اینه که خوابه. بعد در ادامۀ مکالمه خواب چهار سال پیشمو برای استادم تعریف کردم. دورۀ ارشد هم با این استاد یه درس داشتم که اون درسو با بیست گذروندم و درس سختی نبود برام؛ درسه رو دوست داشتم، ولی شبایی که مشغول پروژۀ عملی این درس بودم کابوس می‌دیدم که افتادم درسو. برای استادم تعریف کردم که یه شب خواب دیدم فرهنگ لغت نوشتم و شما به‌خاطر اینکه قیمت انواع میوه‌ها و قیمت انواع نان و طرز پخت و دمای فر برای تهیهٔ کیک رو به‌عنوان مطالب پایانی توی فرهنگم نیاوردم، ۹.۲ نمره ازم کم کردین و نمره‌ام شده ۱۰.۸ و افتادم درسو.

۱۹. کلاس دوشنبه رو تصویری برگزار کردیم. اسم کلاس دوشنبه درس آزاده. از هر وری دری به سوی علم می‌گشاییم و حرف می‌زنیم. مشکل قطع و وصلی نت و تصویر و صدا پیش نیومد، ولی دوربین یه نفرمون روشن نشد که نفهمیدیم چرا و چجوری درستش کنیم. من انقدر بی‌حوصله بودم که نخواستم پاشم کاورای پرینتر و کامپیوتر پشت سرمو که همیشه موقع روشن کردن وب‌کم برمی‌دارم بردارم. این سری برگشتم یه نگاه عمیق فلسفی بهشون انداختم و پاسخ درخوری برای اینکه چرا باید کاورا رو بردارم پیدا نکردم. سالی دو بارم ازشون استفاده نمی‌کنیم و کاور کشیدم که گرد و خاک نگیردشون. استاد این درسِ آزاد، همون استاد معنی‌شناسی ترم اول و کاربردشناسی ترم دومه که سومین ترمه باهاش درس داریم و همچنان من و یکی از بچه‌ها رو باهم اشتباه می‌گیره و نه ما و نه خودش نمی‌دونیم چرا.

۲۲. یه پست مرتبط به واجِ «ر»! تو اینستا گذاشته بودم (تو پست بعدی از پست‌های چند ماه اخیر اینستای دانشگاهم که البته سیزده‌تا پست بیشتر نیست و فقط سه‌تاشو اینجا باهاتون به اشتراک نذاشتم رونمایی می‌کنم) که چون دوتا از هم‌کلاسیا و استاد آواشناسی و واج‌شناسیمون اونجا دنبالم نمی‌کنن پستو تو گروه درسی هم گذاشتم و بازخورد استاد دلگرم‌کننده بود. ازم خواسته بود مقاله رو به مرحلۀ چاپ و انتشار برسونم، چون که ارزشش رو داره و کار خوبی از آب درمیاد. ما این مقاله‌ها رو برای گذروندن درس و گرفتنِ هفت هشت نمره می‌نویسیم و مجبور نیستیم چاپشون کنیم، ولی اگر کسی بخواد در آینده یه کاره‌ای بشه که تو اون کار تعداد مقاله‌های چاپ‌شده مهم باشه، خوبه که چاپشون کنه و این استاد از اون استادهاست که همیشه دانشجوهاشو تشویق می‌کنه به این کار.

+ دانشگاه برای واریز حقوق اعضای انجمن دانشجویی (بابت تشکیل وبینارها و کارگاه‌ها و فعالیت‌های آموزشی و جلسات و مدیریت صفحات مجازی و طراحی پوستر و...) تأکید داره که حساب بانک ملی بدیم بهش. حساب من که ملیه ولی قراره اونایی که تو این بانک حساب ندارن، یکی از اونایی که ملی دارن رو معرفی کنن که دستمزدشون به حساب اونا واریز بشه. یکی از هم‌کلاسیام که از این ترم وارد انجمن شده و تو این بانک حساب نداره گفت اگه میشه حقوق منو به حساب تو واریز کنن. قبول کردم و تا دیروز هر چند وقت یه بار با واریزهای یهویی با ارقام عجیب و غریب که لااقل می‌دونستم مال خودمه درگیر بودم، از فردا باید اینم بررسی کنم که مال کدوممونه. دستمزدها ثابت نیست و متناسب با ساعت کارمونه و زمان و واریزشم وقت و بی‌وقته. کاش حداقل می‌دونستم دلیل تأکید دانشگاه برای ملی بودن حساب‌ها چیه.

+ از تهی سرشار، جویبار لحظه‌ها جاریست.

۲۰ آبان ۰۰ ، ۱۸:۰۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۵۷- همکاران جدید

يكشنبه, ۱۶ آبان ۱۴۰۰، ۰۹:۳۹ ب.ظ
هفتۀ پیش، استاد شمارۀ ۳ پیام یکی از دانشجوهاشو که از ایشون درخواست کرده بود یکیو برای یه پروژه‌ای که به آواشناسی مربوطه معرفی کنه برام فرستاده بود و نوشته بود شما به فکرم رسیدید. منم تشکر کرده بودم و گفته بودم شماره‌مو بهش بدید صحبت کنم باهاش. اینم اضافه کرده بودم که دانشجوهای استاد شمارۀ ۲۲ تجربه و مهارتشون تو پروژه‌های آواشناسی از من بیشتره و اگه خودم از پس کار برنیومدم اونا رو معرفی می‌کنم. پروژه به فهم کتاب‌های آسمانی و هیجان در صدا و یه همچین چیزایی مربوط بود که چون فقط عنوان پروژه رو می‌دونستم، زیاد سر در نیاوردم. اینی که به استادم پیام داده بود، تو پیامش اسم کوچیکشو نگفته بود. مثلاً فرض کنید نوشته بود سلام استاد، قلیزاده هستم، از دانشجوهای دانشگاه فلان که فلان سال فلان درسو باهاتون داشتم. چون اسم کوچیکشو نگفته بود، حس کردم که خانومه. معمولاً خانوما اسم کوچیکشونو نمی‌گن و این استادمونم آقا بود، برای همین فکر کردم قلیزاده خانومه. تا امروز منتظر تماس این دانشجو بودم و بالاخره امروز یه شمارۀ ناشناس زنگ زد. انتتظار داشتم اول پیام بده ببینه کی وقتم آزاده و منم فرصت داشته باشم شماره‌شو ذخیره کنم و عکس پروفایلشو ببینم؛ ولی خب اول زنگ زد. گفت فلانی‌ام. قلیزاده نبود. مثلاً فرض کنید گفت انصاریانم. صداش صدای خانوم نبود. گفت در رابطه با اون کار پژوهشی که در موردش باهاتون صحبت کرده بودن تماس گرفتم. از اونجایی من منتظر تماس قلیزاده بودم و پروژه‌های متعدد و مختلفی تو دست و بالم دارم :دی، خودمو زدم به کوچۀ علی‌چپ و گفتم کدوم پروژه؟ گفت آقای قلیزاده شما رو معرفی کردن. تا اینو گفت گفتم آهان بله، ایشون با آقای دکتر فلانی صحبت کرده بودن و آقای دکتر هم بنده رو به ایشون معرفی کرده بودن. اینجا فهمیدم که قلیزاده خانوم نیست و آقاست. حالا با این تصور که قلیزاده و انصاریان (این اسامی فرضی‌ان) دانشجو هستن، مکالمه رو ادامه دادیم و من راجع به روش پژوهش و داده‌هاشون پرسیدم. گفت لازمه که یه جلسۀ حضوری داشته باشیم. بعد تا من بگم تهران نیستم پرسید شما الان قم تشریف دارین؟ قم؟ نه. گویا اعضای تیم قم بودن ولی ایشون ساکن تهران بود. گفتم استاد شمارهٔ ۲۲ تخصصشون آواشناسیه و تهرانن. می‌تونم باهاشون صحبت کنم که تو دانشگاه باهاتون قرار بذارن و صحبت کنید. گفت باشه و من ازش خواستم تا به استادم پیام می‌دم و هماهنگی‌های لازم رو به عمل میارم یه چکیده از این پژوهش رو با واستپ یا تلگرام یا ایمیل بفرسته که بفرستم برای استادم. خداحافظی کردیم و قضیه رو تو گروهی که هم‌کلاسیامم بودن به استاد گفتم و استاد گفت فلان روز ساعت یازده دانشگاهم. منم پیامک زدم که فلان روز ساعت فلان دانشگاه فلان باشید. آدرس دانشگاه رو هم فرستادم. شماره‌شو ذخیره نکرده بودم که با واتسپ و تلگرام و اینا پیام بدم. تازه از کجا معلوم آنلاین باشه و ببینه. پیامک زدم و بعد یهو دلم شور افتاد که این آقاهه که تیمش تو قم هست و پروژه‌شون به کتاب‌های آسمانی مربوطه، نکنه طلبه‌ای روحانی‌ای یا یه همچین کسیه؟ شماره‌شو ذخیره کردم که عکسشو ببینم و خب واتسپ نداشت. تلگرامشم عکس نداشت و خیلی وقت بود چک نکرده بود. یه حسی گفت پیام‌رسان‌های داخلی رو هم چک کن که از داخلیا فقط سروش دارم که وقتایی که مجبورم ازش استفاده کنم لاگین می‌شم و بعد لاگ‌اوت می‌شم تا مواقع لزوم. مثلاً یکی از موارد لزوم تشکیل گروه برای یه کارگاه ویرایشی بود که می‌گفتن حتماً باید اونجا تشکیل بشه. خلاصه وارد شدم و حدسم درست بود. عکس پروفایل کسی که بهم زنگ زده بود عکس یه حاج آقای روحانی بود. سریع به استادم پیام دادم که اونی که قراره ساعت یازده بیاد دفترتون یه حاج آقای روحانیه و مثل من شوکه نشید و جا نخورید. گفتم خودمم اینو الان از عکس پروفایلش فهمیدم و بسی خجالت کشیدم که باهاش به سبک دانشجویی صحبت کردم. به هر حال آدم با یه حاج آقا یه‌جور حرف می‌زنه، با دانشجو یه‌جور. استادم هم مثل من فکر می‌کرد طرف یه دانشجوی بیست‌وچندساله‌ست و گفت خوب شد که گفتی. اسمشو تو گوشیم از آقای فلانی به حاج آقا فلانی تغییر دادم. حاج آقا یه کم بعد زنگ زد که من ظهر برای نماز (یادم نیست فقط نماز گفت یا نماز جماعت) باید فلان‌جا باشم و اگه یازده برم دانشگاه به نماز نمی‌رسم و اگه میشه زودتر استادتونو ببینم. دوباره پیام دادم به استاد و قضیۀ نمازو گفتم و قرار شد نه‌ونیم همو ببینن و راجع به پروژه صحبت کنن و نتیجه رو به ما هم بگن.
می‌خواستم عنوان پستو بذارم همکاری با حجةالاسلام والمسلمین و دوستانش، دیدم این‌جوری داستان سریع لو می‌ره :))
۱۶ آبان ۰۰ ، ۲۱:۳۹
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۵۶- یکتاپرستی

يكشنبه, ۱۶ آبان ۱۴۰۰، ۰۱:۴۴ ب.ظ

تو این پست قراره موضوع رساله‌مو بریزم تو خریدهای سوپرمارکتی خاله‌ها و عمه‌ها و همین‌جوری که دارم ماست و قیمه رو باهم مخلوط می‌کنم یه فلاش‌بک بزنم به روز پدر پارسال و خریدای اون روزم با پریسا بعد از دفاع ارشدش و گشتن دنبال سررسید جغد و صحبت‌هامون راجع به سخت‌گیری در انتخاب، از سررسید گرفته تا رشته و همسر. موضوع اصلی و درون‌مایۀ پست، انتخاب کردنه. البته من هیچ وقت پستامو این‌جوری شروع نمی‌کنم که همون ابتدای عرایضم بگم قراره راجع به چی حرف بزنم ولی این سری چون حس کردم ممکنه موقع خوندن سردرگم بشید که چی می‌خوام بگم و فکر کنید دارم پراکنده‌گویی می‌کنم گفتم همین اول کار چکیده و کلیدواژه‌ها رو بگم خدمتتون بعد برم رو منبر و ماست و قیمه رو هم بزنم تا ببینیم به چه نتیجه‌ای می‌رسیم و چه ربطی به عنوان پست داره.

تجربۀ خرید اینترنتی رو خیلی ساله دارم ولی از اردیبهشت امسال خریدهای سوپرمارکتی خونه رو هم اینترنتی انجام می‌دم و چند وقتی هم هست که علاوه بر خریدای خودمون، خریدهای خاله‌ها و عمه‌ها هم با منه. چیزایی که لازم دارنو می‌گن و من سفارش می‌دم و پیک می‌بره در خونه‌شون. بعضی چیزارم فقط سوپرمارکتای سمت ما داره و آدرس اونا رو قبول نمی‌کنه. این‌جور مواقع سفارشا میاد خونۀ ما و بعداً یا خودم می‌برم براشون یا خودشون میان می‌برن. اون موقع که تهران بودم هم وقتایی که می‌رفتم خونۀ اقوام، زنگ می‌زدم و لیست خریدشونو می‌گرفتم که سر راه چیزایی که لازم دارنو بگیرم. یادمه دخترخاله همیشه تأکید می‌کرد که دوغی که براشون می‌گیرم عالیس باشه و چیز دیگه‌ای نباشه. عمه‌ها فقط خامۀ پگاه دوست دارن، خاله‌ها فقط کرۀ شکلّی و ماکارونی مانا و پودر لباسشویی پرسیل و مامان هم فقط رب سانیا. برندهای دیگه هر چقدر هم تخفیف داشته باشن یا بهتر باشن قبول نمی‌کنن، چون که براشون این‌ها بهترین هستن و اگر این‌ها موجود نباشن صبر می‌کنن که موجود بشن و چیز دیگه‌ای رو جایگزین نمی‌کنن. من ولی معقدم همه‌شون مثل همن و مغزم تفاوتی قائل نمیشه بینشون. همین پریروز بود که خاله سپرده بود ماکارونی بگیرم. زنگ زدم گفتم قیمت مانا دو برابر شده و بیا برای یه بارم که شده برندهای دیگه رو امتحان کن. کلی از رشد و زر و تک تعریف کردم و گفتم ما از همه‌شون می‌گیریم و فرقی ندارن. تا بالاخره رضایت داد این سری تک بگیرم، ولی حتماً باید قطرش 1.2 باشه. البته تک‌ماکارون هم گرون شده بود، ولی نه دو برابر. و نکتۀ جالب اینجا بود که من تا قبل از خرید کردن برای خاله، به قطر ماکارونی‌ها دقت نمی‌کردم و نمی‌دونستم فرق دارن. البته موقع خوردن متوجه می‌شدیم نازک‌تر یا کلفت‌تر از قبل هستن ولی برامون مهم نبود. حالا این فرق نداشتن، در انتخاب رشته و دانشگاه و موضوع ارائه و رساله هم نمود داشت که اگه نداشت تو کنکورِ ارشد چهارتا رشتۀ مختلف شرکت نمی‌کردم که رتبه‌م تو هر کدوم بهتر شد برم اون رشته و موقع انتخاب موضوع ارائه به هم‌کلاسیام نمی‌گفتم شما موضوعتونو انتخاب کنید، هر چی تهش موند مال من.

وقتی برای رساله یا پایان‌نامۀ دکتری، برندها (پیش‌تر پستی راجع به معادل فارسی برند نوشته‌ام. ویژند و نمانام و نام و نشان تجاری هم می‌گن بهش ولی هنوز هیچ کدوم از این معادل‌ها برام جا نیافتاده و فعلاً برند می‌گم) رو انتخاب کردم (البته برای چندتا موضوع دیگه هم پروپوزال نوشته بودم و فرقی نمی‌کرد برام که استادم از کدومشون خوشش بیاد)، گفتم که تمرکزم قراره روی بخش زبان‌شناختی این واژه‌ها باشه نه رفتار مصرف‌کنندگان کالاها. وقتی رفتم سراغ پیشینۀ پژوهش، 99.99 درصد مقاله‌ها رو استادها و دانشجوهای مدیریت و بازرگانی نوشته بودن و تعداد کارهای زبان‌شناسی بسیار اندک بود. یکی از چیزهای جالبی که تو مقاله‌های مرتبط بهشون برخورد کردم تعصب روی برندهای خاص بود. رفتاری که در اطرافیانم مشاهده می‌کردم و برای منی که بخش تعصبی مغزم خاموشه عجیب بود. ینی من نه اونایی که تأکید می‌کردن فقط فلان واکنسو می‌زنیمو درک می‌کردم و می‌کنم نه اونایی که می‌گفتن وای نه عمراً فلان واکسن رو نمی‌زنیم. همین که همه‌شون تأیید شده‌اند و اثربخشی دارن کافیه. حالا عارضه یا اثربخشی‌شون دو درصد کمتر و بیشتر فرقی نمی‌کنه برام. حالا هر چقدر هم خاله بگه ماکارونیای مانا خوش‌رنگ‌تره و کرۀ شکلّی چرب‌تره و بیسکویت جوین خوش‌طعم‌تر و پرسیل پاک‌کننده‌تره و عمه بگه خامه‌های پگاه سفت‌تره و ماست دومینو خوشمزه‌تره، برای من فرقی نمی‌کنه؛ من همه‌شونو یه‌جور می‌بینم و کاری به اسمش ندارم. بعد وقتی تو این مقاله‌ها می‌بینم جماعتی متخصص چقدر روی اسم و برچسب و شکل و شمایل کالا کار می‌کنن خجالت می‌کشم از اینکه وقعی به این متغیرها نمی‌نهم.

زمستون پارسال پریسا داشت دفاع می‌کرد. دفاعش مجازی بود. همسرش سر کار بود و بچه رو هم گذاشته بود خونۀ مادرش. رفتم پیشش که اگه کمک فنی و غیرفنی لازم داشت تنها نباشه. بعد از دفاع، یه سر رفتیم بیرون که هم من برای خودم سررسید و برای تولد بابا و روز پدر کادو بگیرم، هم اون برای همسر و پدرش کادوی روز مرد بگیره. خونه‌شون نزدیک مراکز خرید بود. از کوچه‌شون که اومدیم بیرون و وارد خیابون که شدیم، من اولین مغازۀ لباس مردونه فروشی رو که دیدم وارد شدم و یه پیراهن و یه کمربند انتخاب کردم و داشتم می‌خریدمشون که پریسا دستمو کشید و برد بیرون که تو چرا انقدر هولی! چهارتا مغازۀ دیگه رم ببین، از چند جا قیمت بگیر، مقایسه کن، بعد. قیافۀ من اون لحظه این‌جوری بود که خب اینا که همه‌شون شبیه همه؛ چی رو مقایسه کنم. دو دیقه بعد دوباره این اتفاق تکرار شد و دوباره چند مغازه بعدتر و تا یک ساعت بعد که من عزمم رو جزم می‌کردم که قال قضیه رو بکنم که پریسا می‌گفت یه کم دیگه هم بگردیم. تا اینکه ایشون منو برد جایی که همیشه از اونجا برای برادر و پدر و همسرش کمربند می‌گیره. حالا از اونجایی که من اونجا هم همۀ کمربندا رو یه‌جور می‌دیدم، صبر کردم اون انتخاب کنه و گفتم یکی هم از همینایی که اون گرفت بده به من. در پایان بالاخره من پیراهنه رو خریدم و پریسا گفت پیراهن‌ها نیاز به بررسی بیشتری دارن. ینی تا برگردیم خونه فقط خندیدیم به این روش خرید کردنمون. ینی من فقط کارکرد اون مقوله برای رفع نیازم برام مهم بود و دیگه اینکه از کجا بخرم و از کی بخرم و اسمش چی باشه مهم نبود. حالا وسط خیابون این سؤال برای پریسا پیش اومده بود که منی که قصد ازدواج دارم، اصولاً باید همۀ خواستگارها رو یه‌شکل ببینم و فرقی برام نداشته باشن و قضیه رو سخت نگیرم. پس چرا تا حالا ازدواج نکردم؟

 دفاع پریسا اوایل بهمن بود و اون موقع هنوز تقویم و سررسیدهای سال جدید چاپ نشده بود. اون روز از هر مغازه‌ای پرسیدیم گفتن هنوز نیاوردیم. سه چهار هفته بعد، اسفندماه دوباره رفتم دیدن پریسا. این دفعه می‌خواست بره دانشگاه برای کارهای فارغ‌التحصیلی. همسرش سر کار بود و بچه رو گذاشته بود پیش مامانش. راه افتادیم سمت دانشگاهش و قرار شد تو مسیر رفت و برگشت سررسید هم بگیریم. بهش گفته بودم دنبال سررسیدی‌ام که ترجیحاً روش عکس جغد باشه و ترجیحاً برندهای سیب، اردیبهشت، یا پاپکو باشه. قبلاً از اینا گرفته بودم و جنس کاغذ و اندازه و طرحاشونو دوست داشتم. حالا برندش خیلی هم مهم نبود، مهم این بود که به دلم بشینه و باهاش ارتباط قلبی برقرار کنم. گفت باشه و راه افتادیم. تک‌تک مغازه‌های نوشت‌افزارفروشی و هر جایی که احتمال می‌دادیم تقویم و سررسید داشته باشه رو سر زدیم و رفتنی از یه مسیر رفتیم و برگشتنی از یه مسیر دیگه که مغازه‌ای از قلم نیافته. نبود. چیزی که به دلم بشینه نبود. دیگه خودمم خسته شده بودم. پیاده از صبح تا بعدازظهر همۀ شهرو زیرورو کرده بودیم و این بار پریسا بود که همۀ تقویم‌ها رو به یک شکل می‌دید و می‌گفت اینا که همه‌شون شبیه همن؛ چه فرقی دارن که انتخاب نمی‌کنی. البته که من دنبال برند خاصی نبودم. دنبال تقویمی بودم که کوچیک باشه و جای زیادی رو اشغال نکنه، برای هر روزش صفحۀ مجزا داشته باشه، و عکس جغد یا یه طرح خاص روش باشه. نزدیکیای خونه‌شون، بعضی از مغازه‌ها رو برای بار دوم داشتیم بررسی می‌کردیم. من ناامید از یافتن بودم. هردومون خسته و گشنه بودیم. با استیصال ندای نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد سر داده بودم و با بی‌رمقی طرح‌های برند «قدیما» رو نگاه می‌کردم و خودمو قانع می‌کردم که طرح انارش هم قشنگه، طرح مهندسی هم بد نیست، که ناگهان چشمام برق زد و پریسا رو صدا زدم که بیا، پیدا کردم. این زیر بود و ندیده بودیمش. عکس جغد بنفش‌رنگ بامزه‌ای روش بود. انگار دنیا رو بهم داده بودن. پولشو پریسا حساب کرد که هدیه‌ای باشه به‌عنوان تشکر بابت کمک به کارهای پایان‌نامه و دفاعش. صفحۀ آخرشم دو خط یادگاری برام نوشت و بعدشم گفت حالا می‌فهمم چرا تا حالا ازدواج نکردی :| 

منم تو یکی از صفحات همین تقویم این بیت شعرو از فاضل نظری نوشتم: 

نمی‌آید به چشمم هیچ کس غیر از تو این یعنی،

به لطف عشق تمرین می‌کنم یکتاپرستی را



+ تو عمر وبلاگ‌نویسیم این همه خاطرۀ پراکنده رو با یه عنوان به هم ربط نداده بودم. مرزهای انسجام رو دارم درمی‌نوردم!

۱۶ آبان ۰۰ ، ۱۳:۴۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۵۵- وجهیت

شنبه, ۱۵ آبان ۱۴۰۰، ۱۰:۴۰ ق.ظ

یادم نیست از کی و چرا و چطور، ولی خیلی وقته که سعی می‌کنم تو وبلاگم روایتگر و توصیفگر وقایعِ اتفاق‌افتاده باشم و کمتر راجع به چیزهایی که باید یا دوست دارم اتفاق بیافته یا چیزهایی که تو سرم یا تو دلم می‌گذره و فلان موضع یا احساس رو راجع بهش دارم و به‌نظرم چنینه یا چنانه بنویسم. اصطلاح تخصصیش اینه که به محتواها بیش از پیش رنگ قطعیت دادم. دقت که می‌کنم می‌بینم در نوشته‌های اخیرم حتماً یه قید زمان و یه قید مکان اومده و یه روزی یه جایی یه اتفاقی افتاده و من شرحش دادم. حالا شاید موقع شرح دادن احساسم رو هم بیان کرده باشم، ولی فراتر نرفتم و به مرز دلنوشته بودن و به مرز یک تحلیل اجتماعی یا سیاسی یا اعتقادی و آنچه که باید باشه یا بهتره باشه نرسیده. «بود» رو توصیف کردم نه «باید» و «باشد» رو. اینکه چطور از این مرزها فاصله گرفتم یادم نمیاد، ولی مدت‌هاست خبری از نوشته‌های مستقل از زمان و مکانم نیست. نوشته‌هایی که موضع و منظر منو به پیرامونم نشون می‌دادن و نظر من بودن، احساس من بودن، برداشت من بودن، حاصل فکر من بودن نه صرفاً روایتی پیش‌پاافتاده از یک اتفاق که بقیه فقط شنونده‌ش باشن و نشه باهاش مخالفت کرد و گفت نه این‌جوری نیست. چیزهایی که این روزها می‌نویسم همین‌جوریه و جز این نمی‌تونه باشه. شاید وقتایی که پستامو با به‌نظرم فلان شروع می‌کردم مخالفی پیدا می‌شد و با نه به‌نظر من بهمان اوقاتمو تلخ می‌کرد و بحث به جاهای باریک کشیده می‌شد و برای همین من هم کم‌کم تصمیم گرفتم نظرمو با بقیه به اشتراک نذارم و نظر بقیه رو هم نشنوم. به هر حال یادم نیست از کی، ولی از یه جایی به بعد محتواهایی که منتشر کردم قطعیتشون پررنگ‌تر شد و راجع به مثلاً دم کردن چای در محل کار توسط فلانی و خوردن قهوه در کافه با بهمانی و شکسته شدن صندلی در کلاس وقتی فلانی روی آن نشسته بود و شستن بشقاب در خانه توسط بهمانی و ماجراهای یک مهمانی یا نشستن گربه یا دیدن سگی در خیابانی در فلان روز بوده تا بحث مستقیم راجع به موانع اشتغال و چالش‌های تحصیل و مشکلات زندگی و ازدواج و طلاق و محیط‌زیست و حقوق حیوانات و فقر و مهاجرت و حجاب و این‌ها. وقتی بعضی از یادداشت‌های خیلی سال پیشمو لابه‌لای آرشیوم مرور می‌کنم می‌بینم دیگه راجع به اون موضوع اون موضع رو ندارم و اون‌طوری فکر نمی‌کنم و دلم می‌خواد پای اون پست یه برچسب جدید بچسبونم و بنویسم نگارنده دیگه این‌جوری فکر نمی‌کنه. نگارنده فکر می‌کنه که اشتباه کرده و شاید حالا هم اشتباه می‌کنه که فکر می‌کنه اشتباه کرده. به هر حال شاید یه دلیل دیگۀ فاصله گرفتنم از نوشتنِ این نوع محتواها این بوده که به‌مرور زمان متوجه شدم مواضعم در حال تغییرن و نظرم راجع به فلان چیزی که نوشته‌ام عوض شده و دیگه لزومی ندیدم این چیزهای در حال تغییر و غیرقطعی رو ثبت کنم و چسبیدم به قطعیاتی که اتفاق افتاده و تموم شده و نمیشه براشون اِنقلت آورد.

پ.ن: داشتم راجع به مبحث وجهیت فعل (modality) می‌خوندم، یاد محتواهای وبلاگم افتادم. وجهیت عبارت است از اعلام نظر گوینده در مورد وضعیت امور. وجهیت، تعهد گوینده را نسبت به میزان صحت اجزای سخن یا نوع درخواست وی برای وقوع کنش مطرح در پاره‌گفتار را بازنمایی می‌کند. وجهیت حاکی از قطعیت یا عدم قطعیت هر نوع رویداد است. بر همین اساس، جملات از نظر وجهیت، به دو دستۀ کلی قابل تقسیم هستند. هر گاه تحقق رخداد یا موقعیت، بی‌قید و شرط باشد، قطعی یا غیروجهی نامیده می‌شود؛ در صورتی که وقوع رخداد یا موقعیت، منوط به تحقق شرطی از شروط باشد، یا هنگامی که به جای سخن از تحقق، پای مفاهیمی از قبیل ضرورت، امکان، احتمال، تمایل، توانایی و امثال آن در میان باشد، با رویدادها و موقعیت‌های وجهی روبه‌رو هستیم. وقایع و وضعیت‌های وجهی در زبان‌های گوناگون با استفاده از ابزار مختلف بیان می‌شوند: افعال وجهی، قیود وجهی، افعال شبه‌وجهی و فعل با وجه التزامی از رایج‌ترین اسباب بیان وجهیت است. دقت کردم دیدم چقدر این روزها نوشته‌های این وبلاگ رنگ و بوی غیروجهی به خودشون گرفتن. بیشتر قطعیات و گذشته رو توصیف کردم نه آینده و تمایل‌ها و خواسته‌ها و امثال این‌ها رو.

۱۵ آبان ۰۰ ، ۱۰:۴۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۵۴- هفتۀ هفتم ترم سوم

پنجشنبه, ۱۳ آبان ۱۴۰۰، ۱۱:۵۴ ب.ظ

یک. چند وقت پیش چندتا مقاله از ریسرچ‌گیت دانلود کردم راجع به برندها. موضوع رساله‌مه. حالا از وقتی فهمیده دنبال این موضوعم هر موقع بهش سر می‌زنم یه مقاله میاره برام بالاش می‌نویسه:

Suggested research based on your interests

این اخلاقشو دوست دارم.

دو. نمرۀ یکی دیگه از درس‌های ترم دوم هم اعلام شد. استاد این درس (آواشناسی و واج‌شناسی) استاد شمارۀ ۲۲ بود. همون که موقع توضیح واک‌های جیرجیری یه آهنگ از رضا یزدانی برامون فرستاد و گفت شبیه صدای این خواننده‌ست. این درس هم مثل درس استاد شمارۀ ۲۰، یه امتحان کتبی مجازی داشت، چندتا ارائه داشتیم و یه مقاله. ۱۹.۵ شدم و از نمره‌م هم بسیار راضی‌ام. احتمالاً این نیم نمره از مقاله‌م کم شده. از اونجایی که تا حالا تجربۀ کار آوایی و نرم‌افزاری نداشتم، احتمال می‌دادم که کارم بی‌عیب و نقص نباشه. ابتدای مقاله هم برای استادم یادداشت گذاشته بودم که با توجه به اینکه این اولین تجربۀ من تو این حوزه هست احتمال خطا در روند اجرای پژوهش وجود دارد. لذا خواهشمندم پس از مطالعه، نظرتان را دربارۀ روش پژوهش و نتایج حاصل از آن منعکس بفرمایید تا اصلاحات لازم صورت بگیرد و نواقص احتمالی برطرف شود.

سه. استاد شمارۀ ۳ پیام یکی از دانشجوهاشو که از ایشون درخواست کرده بود یکیو برای یه پروژه‌ای که به آواشناسی مربوطه معرفی کنه برام فرستاده و نوشته شما به فکرم رسیدید. تشکر کردم و گفتم شماره‌مو بهش بدید صحبت کنم باهاش. اینم اضافه کردم که دانشجوهای استاد شمارۀ ۲۲ تجربه و مهارتشون تو پروژه‌های آواشناسی از من بیشتره و اگه خودم از پس کار برنیومدم اونا رو معرفی می‌کنم.

چهار. دیدید اینایی که می‌گن دیگی که برای من نجوشه می‌خوام سر سگ توش بجوشه؟ من این‌جوری‌ام که می‌گم حالا که این دیگ به هر دلیلی برای من نجوشید، دست بقیه رو بگیرم بیارم پای دیگ برای اونا بجوشه. حالا این پروژه یه موردشه. موارد دیگه‌ای هم هست که گفتنی نیست. ولی در کل این اخلاقمو دوست دارم :|

پنج. این استاد شمارۀ ۳ سومین استاد ارشدم و استاد مشاور ارشدم بود. با اینکه مشاورم بود، ولی بیشتر از راهنما زحمت کشید و کمکم کرد (اصولاً اونی که باید بیشتر کمک کنه راهنماست نه مشاور). استادهای شمارۀ ۱ تا ۱۷ مربوط به دورۀ ارشدم هستن و ۱۷ تا ۲۲ مربوط به دورۀ دکتری هستن. ترتیب شماره‌گذاری به‌ترتیب زمان آشناییم باهاشونه. استاد شمارۀ ۱۷ مربوط به هر دو دوره هست.

شش. مقاله‌ای که برای استاد شمارۀ ۲۰ فرستاده بودم و از هشت بهش ۱.۹۵ داده بود و نفهمیدم چرا رو یادتونه؟ بدون هیچ تغییری فرستادم برای استاد شمارۀ ۱۸. با اینکه استاد شمارۀ ۱۸ مدیر گروهه و پارسال که از استاد شمارۀ ۲۱ گله داشتیم به همین استاد شمارۀ ۱۸ نامه فرستاده بودیم، ولی در مورد قضیۀ استاد شمارۀ ۲۰ چیزی بهش نگفتیم. این نگفتنمون چندتا دلیل داشت و یه دلیلش این بود که شمارۀ ۲۱ جوان بود و بی‌تجربه و زورش کم بود و نامه و اعتراض ما اثر داشت، ولی شمارۀ ۲۰ زورش از همه بیشتر بود و اعتراضمون نه‌تنها نمی‌تونست مؤثر باشه بلکه به ضررمون هم ممکن بود تموم بشه. خلاصه این ترم اون مقاله رو برای استاد شمارۀ ۱۸ که باهاش یه درس دیگه ولی مرتبط دارم فرستادم و ازش خواستم نظرشو بگه تا ایراداتشو رفع کنم. می‌دونستم ایراد داره، ولی نمی‌دونستم کجاش. آخر هفته خوند و شنبه کامنت گذاشت و فرستاد.

هفت. سه‌شنبه آخرای جلسۀ انفرادی وب‌کم رو روشن کردم استادم (استاد راهنمام) بعد از سه سال! منو ببینه. چقدر ذوق کرد از دیدنم. آخرین باری که همو از نزدیک دیده بودیم رفته بودم دفترش که ازش معرفی‌نامه بگیرم برای مصاحبۀ دکتری برای یه سری دانشگاه دیگه. که البته قبول نشدم اون سال. یادمه موقعِ دادنِ معرفی‌نامه گفت اگه قبولت نکنن ضرر کردن ولی کاش امسال قبول نشی سال دیگه بیای دانشگاه ما. اون سال قبول نشدم و سال بعدش رفتم دانشگاه اونا.

هشت. پارسال یه مقاله‌ای با استاد شمارۀ ۱۷ نوشته بودم که چون مقالۀ کار پژوهشی بود باید اسم ایشون اول میومد. تو این پروژه یه همکار هم داشتیم که اسم اونم اومد تو مقاله و هر کی یک‌سوم از سهم مقاله رو برداشت. داور این مقاله همین استاد شمارۀ ۱۸ بود. من تو این مقاله به یه نتیجۀ جالب که خلاف نتایج پیشین بود رسیده بودم. چند روز پیش یکی از بچه‌های ارشد محل تحصیل سابقم دفاع داشت و استاد راهنماش استاد شمارۀ ۱۷ بود و داورش هم استاد شمارۀ ۱۸. منم تو جلسۀ دفاعش شرکت کرده بودم. دیدم تو نتایجش همین نتیجه‌ای که من گرفته بودم رو گرفته و خوشحال شدم که یه پژوهش دیگه هم کارمو تأیید می‌کنه. بعد نکتۀ جالب اینجا بود که داورِ این دانشجو که همون داور مقالۀ ما هم بود، از دیدن این نتیجه یه‌جوری شگفت‌زده شده بود که انگار اولین باره این نتیجۀ جالب رو می‌بینه. اصلاً یادش نبود پارسال مقاله‌ای رو داوری کرده که تو اون مقاله هم به این نتیجه رسیده بودن. از اون جالب‌تر استاد راهنمای این دانشجو بود که همون استاد شمارۀ ۱۷ باشه. یادش نبود که تو مقالۀ پارسالمون ما هم به این نتیجه رسیده بودیم. حالا چرا من یادم بود؟ چون اون بدبختی که چند ماه با داده‌ها سر و کله زده بود و دسته‌بندیش کرده بود من بودم نه استاد، نه همکار و نه داور. طبیعیه که تا قیامت یادم باشه چه نتیجه‌ای حاصل شده از این پژوهش.

نه. استاد شمارۀ ۱۹ یک سال و یک ماهه که منو با میم۱ (یکی از هم‌کلاسیای دورۀ دکتری) اشتباه می‌گیره. میم۱ نه اسمش شبیه اسم منه نه فامیلیش نه محل سکونت و تولدش نه دانشگاه‌های کارشناسی و ارشدش نه قیافه‌ش نه صداش نه موضوع ارائه‌ها و علایقش. ولی هر موقع من ارائه دارم استاد اسم اونو میاره و میگه آماده هستیم که ارائۀ میم۱ رو بشنویم و هر موقع اون چیزی برای استاد می‌فرسته استاد با من راجع به اون چیز حرف می‌زنه. یا اگه من دستمو بلند کنم چیزی بپرسم استاد میکروفن اونو روشن می‌کنه. هنوز نفهمیدیم چرا ما رو باهم قاطی می‌کنه و برای خود استاد هم جالبه و خودشم نمی‌دونه چرا. کلاس‌ها هم مجازیه و این ندیدن قیافه‌مون مزید بر علت میشه که تشخیص نده کی به کیه. این هفته استاد پیشنهاد داد از هفتۀ دیگه وب‌کم‌هامونو روشن کنیم و ببینیم همو. البته یه نفر به‌خاطر سرعت پایین نتش مخالفت کرد. حالا تا هفتۀ بعد برسه و مشکل سرعت نت حل بشه یا نشه، من یه اسکرین‌شات از جلسۀ انفرادی گرفتم و فرستادم تو گروه همین استاد و گفتم استاد این منم. هر چند که قبلاً هم عکسمو فرستاده بودم و گفته بودم این منم.

ده. اسطورۀ اعتمادبه‌نفس فقط خودم که آخرین باری که رفتم آرایشگاه و ابروهامو اصلاح کردم به دوران پیشاکرونا برمی‌گرده و نه‌تنها با قیافه‌ای که به تنظیمات کارخونه برگشته و در طبیعی‌ترین حالت ممکنشه وب‌کم روشن می‌کنم، بلکه اسکرین‌شات می‌گیرم و برای گروه استاد دیگه هم می‌فرستم که این منم. و نه‌تنها اسکرین‌شات می‌گیرم و برای گروه استاد دیگه می‌فرستم بلکه تو اینستای فک و فامیل هم به اشتراک می‌ذارمش :| 

یازده. پست مذکور:



دوازده. دانشگاه این هفته کنفرانس بین‌المللی برگزار کرده بود و یه عده دانشجو و استاد اومده بودن راجع به یه سری موضوعات حرف می‌زدن. اسم این آقای دنیل رو زیاد شنیده بودم و فکر می‌کردم هم‌سن‌وسال خودمونه. به‌واقع جا خوردم از دیدن موهای سفیدش. بنده خدا فارسی بلد نبود و مثل اینکه اسکای‌رومش فارسی بود و نمی‌تونست فایلشو آپلود کنه. شایدم انگلیسی بود ولی بلد نبود با اسکای‌روم کار کنه. خلاصه کلی معطل شدیم و کلی ایشون عذرخواهی کرد و کلی ما عذرخواهی کردیم و آخرشم نفهمیدیم مقصر کی بود و مشکل چی بود. بالاخره یکی از بچه‌ها به فارسی گفت چرا خودتون نمی‌ذارید و یکی از این‌ور اسلایدای ایشونو بارگذاری کرد که ایشون ارائه بده و صفحات رو از اینجا براش جابه‌جا کنن. بنده خدا دو خط حرف می‌زد و بعد می‌گفت پلیز نکست پیج. صفحه رو براش جابه‌جا می‌کردن. بعد دو خط دیگه حرف می‌زد و دوباره پلیز نکست پیج. دو دیقه بعد دوباره پلیز نکست پیج :|



سیزده. این آقای سمت راستی (توماس) راجع به زبان‌های ایرانی قدیمی ارائه داشت. ابتدای ارائه‌شم بابت پس‌زمینۀ غیررسمیش عذرخواهی کرد که تو دفترش نیست و از خونه تو وبینار شرکت کنه. ارائه‌ش طبعاً انگلیسی بود و بقیه هم باهاش انگلیسی حرف می‌زدن ولی گویا فارسی رو هم یه کم متوجه می‌شد. البته تخصصش فارسی چندهزار سال پیش بود نه معاصر. این خارجیایی که راجع به ما تحقیق می‌کنن هم آدمای عجیبی‌ان. حسِ آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد به آدم دست می‌ده موقع شنیدن حرفاشون. البته ایشون انقدر گرم و صمیمی بود برخوردش که آدم فکر می‌کرد از خودمونه.


۱۳ آبان ۰۰ ، ۲۳:۵۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۵۳- پیامک‌ها

چهارشنبه, ۱۲ آبان ۱۴۰۰، ۰۱:۰۰ ب.ظ
این اپلیکیشن 724، هر موقع باهاش قبض می‌دم، موقع فرستادن کد رهگیریِ پرداخت موفق، تو خط آخر پیامش می‌نویسه خبرهای خوبی در راه است و هر بار منو می‌بره تو هپروت که مثلاً چه خبری؟


اول این جملۀ فارسیِ بیا باهم آشنا بشیم رو خوندم و در بُهت و حیرت فرورفتم و داشت این سؤال در ذهنم شکل می‌گرفت که کی جرئت کرده با من آشنا بشه و پیام هم بده و درخواست آشنایی بکنه و اصلاً مگه خودش خواهر و مادر نداره که بعد شمارۀ بالای پیام رو خوندم و فهمیدم فرستنده شخص حقیقی نیست و از بهت و حیرت و ابهام درومدم. بعد لینک پایین پیامو خوندم و بروبابا همه رو برق ۲۲۰ ولتِ پنجاه هرتز می‌گیره ما رو چراغ نفتی گویان پیامه رو پاک کردم.


حالا بعد از اینکه با بانی‌مد آشنا شدم، رفتم چند تیکه لباس بچگونه برای بچه‌هام بردارم و با این پیام مواجه شدم: 


بله دخترم، از همین الان این نوید رو بهت می‌دم که مامانِ بسیار خوش‌سلیقه‌ای داری که البته امیدوارم در انتخاب باباتم همین‌قدر خوش‌سلیقه عمل کنم :| بین بچه‌هامم فرق نمی‌ذارم به این صورت که:


همراه اول سیم‌کارت اصلیمه و همه همین شماره رو دارن. ایرانسلم برای اینترنته و کسی نداره شماره‌شو. این دومی رو وقتی داشتم گوشی می‌خریدم روی گوشی دادن و همچنان معتقدم خدا یکی سیم‌کارت هم یکی. بعد حالا این وزارت بهداشت برای یکی از سیم‌کارتا شستو با صاد نوشته برای یکی با سین. فکر کنم اولی رو که فرستاده، فهمیده اشتباه نوشته و دومی رو درست کرده. دومی چند روز بعد از اولیه.


دختر هشت‌سالۀ همسایۀ یکی از اقوام هستن ایشون. کلافه‌م کرده با سؤالای زبانش. پدر و مادر عزیز، وقتی بچه رو کلاس زبان ثبت‌نام می‌کنید، این وظیفۀ معلمشه که به سؤالات اون بچه جواب بده و اشکالاتشو رفع و رجوع کنه. چون که بابت این کار پول گرفته ازتون. دم به دیقه مصدع اوقات بقیه نشید :| نامهربون نشدم. هنوزم مهربونم. ولی خب هر مهربونی‌ای یه حد و مرزی داره. شش‌ونیم پیام میده که فلان چیز چی میشه و وقتی می‌گم الان فرصتشو ندارم شب می‌گم میگه آخه هفت کلاس دارم. خب زودتر می‌نوشتی مشقاتو! ضمن اینکه با این روشِ آموزش زبان هم به‌شدت مخالفم و همچنان معتقدم رفع اشکال وظیفهٔ معلمه نه بقیه.


اینم جالبه: دو سال پیش همین موقع‌ها بود که یه هفته اینترنت کل ایران قطع شد. من اون موقع بسته داشتم و یه کم از بسته‌م مونده بود و نتونستم ازش استفاده کنم و مهلتش تو این یه هفته تموم شد. چند روز بعد که نت وصل شد این پیامو دریافت کردم:


واقعاً هم برگردونده بود اون سه مگابایتو. سه هم نه دقیقاً، دو ممیز هفتادوپنج صدم مگابایت!

۱۲ آبان ۰۰ ، ۱۳:۰۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۵۲- مخصوص نبود

سه شنبه, ۱۱ آبان ۱۴۰۰، ۱۰:۵۶ ق.ظ

با گوشی مامان ولی با نام کاربری بابا برای شام کوبیدۀ مخصوص سفارش دادم و بعد با گوشی خودم و با نام کاربری خودم یه دونه مایع لباسشویی هم از سوپرمارکت اسنپ گرفتم. وقتی سفارشا رو آوردن، پیام اومد که نظرتونو با ما و سایر مشتریان به اشتراک بذارید. کوبیدهه (این «ه» نشانۀ معرفه است؛ مثل دختره، پسره. یعنی الان هم من هم شما می‌دونیم که داریم در مورد کوبیدۀ سطر اول پست صحبت می‌کنیم) نه‌تنها مخصوص نبود بلکه معمولیِ متمایل به کوبیده‌های سلف دانشگاه هم بود. گوشیمو برداشتم و به نشانۀ اعتراض فقط یه ستاره بهش دادم و نوشتم طعم و کیفیت و ظاهرش معمولی بود. برخلاف اسمش طعم مخصوصی نداشت. ثبت که کردم، یهو یادم افتاد اون چیزی که با گوشی خودم سفارش داده بودم مایع لباسشویی بود. بعد همین‌جوری که قاه‌قاه و هرهر و غش‌غش به نظری که پای مایع لباسشویی ثبت شده بود می‌خندیدم دنبال بخش ویرایش می‌گشتم و قیافۀ مسئول اسنپ و سایر مشتریان اون سوپر مارکت رو تصور می‌کردم که با پدیده‌ای مواجه شدن که مایع لباسشویی می‌خوره و از طعمش ناراضیه و میگه طعمش مخصوص نبود. کلی دنبال بخش ویرایش نظرات گشتم و پس از کندوکاو بسیار و جست‌وجوی فراوان (البته خنده هم امون نمی‌داد درست بگردم) بالاخره تونستم قسمت نظرات رو از بخش پروفایل پیدا کنم. جمله‌مو ویرایش کردم و نوشتم از خریدم راضی بودم و ممنون. ولی تعداد ستاره‌ها رو نتونستم ویرایش کنم و همون یه دونه موند. 

جدیداً حواس‌پرت شدم؟ خیر آقا خیر. من از اول همین‌جوری بودم. به‌عنوان مثال:

+ گذاشتنِ ساعت در جعبۀ بیسکویت و سپس در یخچال

+ گذاشتن تخم‌مرغ در همان جعبۀ مذکور و بردن جعبه به محل کار

+ و حتی اتو زدن/ کردن/ کشیدنِ لباس با اتوی خاموش

مورد داشتیم به جای هندسه، گسسته خوندم و رفتم دیدم امتحان هندسه داریم (یا شایدم برعکس، به جای گسسته، هندسه خوندم).

۱۱ آبان ۰۰ ، ۱۰:۵۶
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۵۱- تُنسی کأنَّک لَم تَکُن

دوشنبه, ۱۰ آبان ۱۴۰۰، ۱۱:۵۲ ب.ظ

امروز صبح وسط کلاسم زنگ درو زدن. چند روز پیش یه چیزایی از دیجی‌کالا سفارش داده بودم. پستچی اونا رو آورده بود. هول‌هولکی بسته رو ازش گرفتم و برگشتم سر کلاس!. همین‌جوری که هندزفری تو گوشم بود و گوشی تو دستم، جعبه رو باز کردم و خالی کردم رو میز آشپزخونه و آوردمش تو اتاقم. تو خونه‌مون صاحب جعبه‌های خالی دیجی‌کالا منم. از قبل چهارتاشو تصاحب کرده بودم و حالا نوبت پنجمی بود که مال من بشه. استدلالم هم اینه که ابعاد جعبه‌ها منطبق با ابعاد کمد منه، پس مال منه. تو جعبه‌ها خرت‌وپرتامو می‌ذارم. یادگاریا، کادوهای تولدم، سوغاتیا، و هدیه‌های بی‌مناسبتی که از دوستام گرفتم. پشت این چهارتا کارتن دیجی‌کالا، پنج شش‌تا جعبۀ پیراهن مردونه هم هست و چندتا جعبۀ شیرینی که تو اونا هم خرت‌وپرتامو گذاشتم. منتظر این کارتن جدید بودم که دوتا از جعبه‌های پشتی رو بریزم تو این و دارایی‌هامو یکدست‌تر کنم. موقع جابه‌جا کردن جعبه‌ها گفتم حالا که تا اینجا اومدم، یه دور محتوای بقیۀ جعبه‌ها رم مرور کنم ببینم چی به چیه. تجدید خاطره هم میشه. هم فاله هم تماشا. همه رو ریختم کف اتاقم و شروع کردم به مرور. نتیجه، جالب نبود. بیشتر یادگاریا رو یادم رفته بود کِی از کی گرفتم. هیچ تاریخ و اسم و نشونی هم روشون نبود. یه سری لیوان ذرت مکزیکی بینشون بود که روشون اسم و امضا و تاریخ و موقعیت جغرافیایی ثبت شده بود ولی یه چندتا نی و ظرف و قاشق یه‌بارمصرف هم بود که بدون تاریخ و بدون امضا بودن و یادم نمیومد با کی کجا چی خوردم که بخشی از خاطره‌شو نگه‌داشتم. خاطره‌ای که حالا از خاطرم رفته. کلی عروسک و جاکلیدی که یادم نمیومد از کجا اومدن. کلی نوشت‌افزار، کلی چیزمیز جغدی، کلی ماگ!. چی به سر حافظه‌م اومده واقعاً؟ یه ایمیل هم ابتدای یه دفترچه بود که شبیه خط من نبود. اگر هم بود یادم نبود چنین خطی داشته باشم. هر چی فکر کردم که ایمیلِ کیه یادم نیومد. تو ایمیل‌ها جست‌وجو کردم و به چنین کسی نه ایمیلی فرستاده بودم نه ازش ایمیلی دریافت کرده بودم. اولش نام خانوادگی بود و بعدشم عدد 63. مثلاً رضایی63 @ فلان دات کام. نه رضایی رو به خاطر می‌آوردم نه کسی که متولد ۶۳ باشه و در دایرۀ روابطم باشه. کلی فکر کردم و آخر سر اومدم ایمیله رو گوگل کردم و حدس بزنید چی شد؟ ایمیل استاد زبان ترم اول کارشناسیم بود. صد سال هم فکر می‌کردم اسمش یادم نمیومد و مرسی از گوگل. این وسط دلم برای کلی شکلات خوشگل و خوشمزه سوخت که تاریخ انقضاشون گذشته بود و مثل یه تیکه سنگ شده بودن. فقط دوسه‌تا از این شکلاتا رو یادم بود که برای کِی هست و از کی گرفتم و چرا نگهشون داشتم. بقیه هیچ خاطره‌ای رو برام تداعی نمی‌کردن و در حد و اندازۀ یه شکلات فاسد بودن برام. فراموش شدن و فراموش کردن هر دو به یک اندازه سخت و دردناکن. نکنه یه روز محتویات هیچ کدوم از این کارتنا هیچ کس و هیچ جا و هیچ چیزی رو برام تداعی نکنن؟

عنوان: فراموش خواهی شد؛ چنان‌که هرگز نبوده‌ای

شنیدنی: شکلات، مازیار مقدم


۱۰ آبان ۰۰ ، ۲۳:۵۲
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۵۰- نگفتی

دوشنبه, ۱۰ آبان ۱۴۰۰، ۰۹:۴۸ ق.ظ

علاوه بر اون فایل وُردِ موسوم به «خب که چی» که پر است از یادداشت‌هایی که نوشتم و تهش گفتم خب که چی و جایی منتشرشون نکردم، تو بخشِ saved messages تلگرام هم یه چندتا یادداشت دارم که اونا رم وقتی پای لپ‌تاپ نبودم و ورد دم دستم نبود با گوشی تو تلگرامم نوشتم و ذخیره کردم. امروز صبح داشتم مرتبشون می‌کردم ببینم چی به چیه که به چندتا یادداشت تو پیام‌های ذخیره شدۀ تلگرامم برخورد کردم که یادم نبود دقیقاً کی نوشتم و چرا نوشتم، ولی تاریخشون نشون می‌داد یکی برای اوایل نودوهشته و بقیه قبل‌تر:

یک.

بیستم اردیبهشت نودوهشته و من هنوز موقع تاریخ گذاشتن روی یادداشت‌هام، می‌نویسم ۹۷ (در جوابِ این یادداشت عرضم به حضور خودم که دهم آبان هزاروچهارصده و من هنوز موقع تاریخ گذاشتن یه ۹ می‌نویسم و یه چند ثانیه به رقم یکانش فکر می‌کنم و بعد تازه یادم می‌افته دهۀ نود تموم شده).

دو.

‏یه بارم می‌خواستم تلاش کنم از بیرون زندگی خودمو ببینم، رفتم بیرون دیدم بیرون بهتره دیگه نمی‌خواستم برگردم توش.

سه.

چند وقتی بود که فیلترشکن‌های لپ‌تاپم همزمان تصمیم گرفته بودند که کار نکنند. فیلترشکن رو برای تلگرام دسکتاپم لازم دارم و حالا چاره‌ای نداشتم جز اینکه با گوشیم کارهام رو انجام بدم و خب یک‌وقت‌هایی نمی‌شد فایل رو به گوشی انتقال داد و از گوشی فرستاد و با گوشی دانلود کرد. سختم بود. به پیشنهاد و کمک دوستانم browsec و zenmate رو نصب کردم. با این‌ها می‌تونستم از تلگرام وب استفاده کنم. این روش برام بسیار نامأنوس و نچسب بود، اما کارم رو راه می‌انداختن و زین حیث راضی بودم. امروز دوباره اتفاقی فیلترشکن‌هامو امتحان کردم و ناباورانه دیدم کار می‌کنن. بعد از دو ماه، گویا دوباره همزمان تصمیم گرفته بودند کار کنند. تلگرام دسکتاپم که باز شد، سریع رفتم سراغ browsec و zenmate که پاکشون کنم. گزینهٔ حذف نصب رو که زدم browsec پرسید دلیل این کارم چیه؟ اگر بلد نیستید باهاش کار کنید روی این گزینه کلیک کنید و اگر فلان مشکل رو دارید و اگر چنین و اگر چنان. یکی‌یکی گزینه‌ها رو خوندم و رسیدم به گزینهٔ «دیگه لازمش ندارم». کلیک کردم روی این گزینه. browsec پاک شد و غم عجیبی به دلم نشست. یادم اومد ما آدم‌ها هم گاهی با همدیگه همین کارو می‌کنیم. تا وقتی لازمشون داریم، داریمشون و وقتی دیگه لازمشون نداریم دورشون می‌ریزیم. غمگین شدم. zenmate رو هم پاک کردم. چیزی نپرسید. پاک شد. بی‌هیچ اما و اگر و پرسشی. غمگین‌تر شدم. یادم اومد بعضی‌ها هم هستند که وقتی دور ریخته می‌شن حتی نمی‌پرسن چرا. 

چهار.

آزرده‌دل از کوی تو رفتیم و نگفتی، کی بود، کجا رفت، چرا بود و چرا نیست.


+ بخش نظرات بسته‌ست؛ چون که حوصلۀ خودمم ندارم چه رسد بقیه. ترجیح می‌دم دوروبرم ساکت و خلوت باشه. بررسی بخش نظرات آرشیو وبلاگم هم نشون می‌ده هر سال پاییز، مخصوصاً آبانش که می‌رسه این‌جوری می‌شم و کامنتا رو می‌بندم تا اواخر زمستون. دلیلشو نه خودم فهمیدم هنوز نه دانشمندان فرضیه‌ای در موردش دارن :|

۱۰ آبان ۰۰ ، ۰۹:۴۸
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۴۹- هفتۀ ششم ترم سوم

جمعه, ۷ آبان ۱۴۰۰، ۰۱:۱۰ ق.ظ

- دو سال پیش برای کاری که هنوز کلید نخورده بود برای جایی که نسبت به ما به‌نوعی تعهد کاری داشت رزومه فرستاده بودیم و منتظر خبر از سوی مسئولین بودیم. این هفته یکی از دوستان رفته کاشف به عمل آورده که کاره چند وقته که کلید خورده و مسئولین مربوطه یکی از خودشونو مسئول اون کار کردن و امکانات در اختیارش گذاشتن و بهش سپردن که نیروی کمکی هم جذب کنه. ولی این خانوم غیرمتخصص در رابطه با کاری که بیست نفر متخصص هم براش کمه گفته چون کار تیمی دوست ندارم و کار گروهی بلد نیستم، خودم تنهایی انجامش می‌دم. تنهایی هم که البته عمراً بتونه پیش ببره کارو. این وسط حیفِ اون امکانات و سرمایهٔ اولیه و اعتماد ما. به نام ما و به کام اونا. ما چقدر ساده‌ایم به خدا. ما چقدر زود خام می‌شیم. ما چقدر حُسن نیت داریم. ما چقدر گول شما رو می‌خوریم. و چقدر شماها هفت‌خط‌اید!

- بالاخره درس استاد شمارهٔ ۲۰ رو پاس شدیم. من با ۱۶، بقیه هم همین حول و حوش. پروندهٔ این درس هم بسته شد؛ ولی حقمون این نمره‌ها نبود.

- استاد شمارهٔ ۱۹ لینک یه سایت روسی رو گذاشته بود تو گروه و یه سری از دانشگاه‌هایی که بورسیه‌مون می‌کنه رو معرفی کرده بود. فرداش یه استاد روسی تو لینکدین درخواست داد. بعد تو اینستا یه مؤسسه‌ای که اسمش روسی بود. نه سایته رو باز کردم نه درخواست این خانم روسی رو قبول کردم، نه رد کردم، نه به روسیه علاقه دارم، نه زبان روسیو دوست دارم، نه حوصلهٔ رفتن دارم. ولم کنین تو رو خدا.

- سه‌شنبه ظهر استادم پیام داد که جلسه‌ش طول کشیده و احتمالاً به کلاس ۱ تا ۳ انفرادی نرسه. گفت اگه میشه این هفته تشکیل نشه یا بعد از تموم شدن جلسه خبر بده و دیر تشکیل بشه. کلی هم عذرخواهی کرد. گفتم چون ۳ وقت دندون‌پزشکی دارم نمی‌تونم صبر کنم و کلاسمون بمونه برای هفتهٔ آینده. در ادامه جا داشت اضافه کنم که اتفاقاً خوب شد که تشکیل نشد. حوصلهٔ ارائهٔ گزارش این هفته رو نداشتم. به‌واقع حوصلهٔ هیچ کس و هیچی رو ندارم.

- چه درونم تنهاست. پشت لبخندی پنهان هر چیز.

۰۷ آبان ۰۰ ، ۰۱:۱۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۴۸- نامش ستوده است

دوشنبه, ۳ آبان ۱۴۰۰، ۱۲:۰۱ ق.ظ

چند روز پیش ازتون  پرسیدم بین اسامی و صفات متعددی که خدا داره کدوماشون براتون برجسته‌تر و خاص‌تره و بیشتر باورش دارید، بیشتر تجربه‌ش کردید، بیشتر تکرارش می‌کنید، یا بیشتر به معنیش فکر می‌کنید و یه‌جورایی خدا رو با اون ویژگی‌ها می‌شناسید. حالا سؤالم اینه که از بین صفات و ویژگی‌های متعددی که راجع به حضرت محمد (ص) شنیده‌اید و خوانده‌اید، کدوماشون براتون برجسته‌تره و به‌نوعی میشه گفت پیامبر رو با اون ویژگی‌ها شناخته‌اید و بخواهید معرفی کنید با اون ویژگی‌ها معرفی می‌کنید. من این چهارتا:

- مردمی بود و شبیه مردم لباس می‌پوشید و خودش رو برتر و متفاوت نشون نمی‌داد. طوری که اگه یه غریبه وارد جمعشون می‌شد تشخیص نمی‌داد پیامبر کدومه.

- برای دخترش احترام بسیار زیادی قائل بود و بسیار دوستش داشت. احترام گذاشتن به دختر و همسر رو به بقیه هم توصیه می‌کرد.

- اگر بچه‌ای در نماز جماعت بی‌تاب مادرش بود و گریه می‌کرد یا کسی موقع نماز خوندن منتظر ایشون بود، نماز رو سریع‌تر تموم می‌کرد.

- با بچه‌ها بازی می‌کرد، باهاشون مهربون بود و در سلام دادن بهشون پیش‌دستی می‌کرد.

۷ نظر ۰۳ آبان ۰۰ ، ۰۰:۰۱
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۴۷- تولّدانه

شنبه, ۱ آبان ۱۴۰۰، ۰۹:۱۸ ب.ظ

به‌مناسبت پنج‌هزارروزه شدنِ عمر وبلاگ‌نویسیم و به‌مناسبتِ ولادت حضرت محمد (ص) و امام صادق (ع) و نیز به‌مناسبت سایر تولدها و مناسبت‌های یکم آبان، با یه پست شیرین و کیکی در خدمتتون هستم.

کیک اول، کیکی که روش ۵۵ نوشتم و تأکید هم داشتم عدد فارسی باشه برای تولد باباست. شمع نداشتیم، روی مقوا نوشتم ۵۵ و با ماژیک رنگش کردم. اسفند پارسال، چند روز قبل یا بعد از روز پدر بود. اون روز در کنار کادوی تولد و روز پدر، شصت گیگ اینترنت دانشجوییمم به پدر اهدا کردم!. سیم‌کارته رو قشنگ کادوپیچ کرده بودم و دوتا قلب هم روش زده بودم و تولدت مبارک هم نوشته بودم حتی.

کیک دومی که روش ۲۵ نوشته شده کیک تولد اخوی هست. اسفند پارسال. شمع 2 رو داشتم ولی نیاز به ترمیم داشت. پنج رو هم دستی نوشتم، چون که همچنان شمع نداشتیم. ازش پرسیده بودم چی بگیرم و این دوتا کتابو خواسته بود.

کیک سوم کیک تولد خودمه. ۲۶ اردیبهشت نه ها، اون تولدم چون مصادف با ابتلامون به کرونا بود وقعی بهش ننهادیم. اینو ۴ تیر گرفتیم. مصادف با تولد قمریم بود و کلی ذوق داشتم که چهارِ چهاره!. همچنان چون شمع نداشتیم (به‌خاطر کرونا قصد فوت کردنشم نداشتیم البته) این بار با مقوای براقِ رویِ ظرفای یه‌بارمصرفِ آلومینیومی نوشتم ۱۴۰۰ و ۴ و ۴ و ۲۹. البته اگه قمری حساب می‌کردیم سنّم می‌شد ۳۰ ولی من نوشتم ۲۹ که با تولد شمسی سال بعد اشتباه نگیریم. موقعیت جغرافیاییمون هم باغچه‌ست. همون‌جا که مأمور نمیاد کنتور برقشو بنویسه و کابل دوربینشو اشتباهی قطع کردیم. این عکسو مامانم گذاشته بود برای استوریش و زیرش نوشته بود دخترم! تولدت مبارک. البته بعد از منادا علامت تعجب نمی‌ذارن و درستش اینه بنویسیم دخترم، تولدت مبارک. از این عکس آنچنان استقبالی به عمل اومد که انتخابش کردم برای پروفایل‌های شبکه‌های اجتماعیم. لازم به ذکر است مامان وقتی عکسو استوری کرده بود به عکسای روی دیوارِ پشت سرم دقت نکرده بود که حجاب ندارم تو اون عکسا!، ولی من دقت کردم و برای شما سانسور کردم دیوارو.



واکنش هم‌اتاقی شمارۀ ۳ برای عکس پروفایل مذکور:


این شیرینی بدون مناسبته. وقتی داشتم زردهٔ تخم‌مرغ رو از سفیده جدا می‌کردم یکی از اقوام زنگ زد و گفت براش بلیت بگیرم. اون کارتای بانکی برای خرید بلیتن.



رولت خامه‌ای برای ده روز پیشه. همون رولتی که راجع به خامه‌ش با تسنیم صحبت می‌کردم. طرز تهیه‌شو تو گروه فامیل گذاشته بودم؛ گفتم اینجا هم بذارم. چای آخرِ کار هم برای باباست.


۱۵ نظر ۰۱ آبان ۰۰ ، ۲۱:۱۸
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

۱۶۴۶- شب پنج‌هزارم

شنبه, ۱ آبان ۱۴۰۰، ۱۲:۰۵ ق.ظ

پنج‌هزار شبانه‌روز از موقعی که پا به عرصۀ وبلاگ‌نویسی نهادم می‌گذره. امشب وقتی شروع کردم به نوشتن پستِ شب پنج‌هزارم که همین پستی باشه که می‌خونید، به این فکر می‌کردم که شمارهٔ این پستم چقدر نچسبه و چرا هیچ پنجی توش نیست؟ ناسلامتی پستِ شب پنج‌هزارمه و دریغ از یه دونه پنج. یه سر به آرشیوم زدم که شماره‌ها رو مرور کنم و دیدم شمارهٔ پست سه‌هزارمین روز هم ۸۲۳ بود و اون از اینم نچسب‌تر و غیررندتر. این ۸۲۳ به هیچی هم جز خودش و یک بخش‌پذیر نیست. عدد اولّه. بعد یهو لبخند زدم. نیشم تا بناگوش رفت. دیدم ۱۶۴۶ دقیقاً دو برابرِ ۸۲۳ هست. دقیقاً دو برابرش، بدون اینکه از قبل برنامه‌ریزی کرده باشم. به‌قدری ذوق کردم از این تصادف که در وصف نمی‌گنجه. گر ذوق نیست تو را، کژطبع‌جانوری.

چهار سال پیش، میماجیل ۹ تا جغد برای تولدم چاپ کرد و با چرمی که اینا رو باهاش چاپ کرده بود برام فرستاد. چجوری فرستاد؟ تولد من همزمان با نمایشگاه کتاب بود. جغدا رو داده بود به برادرش که اونجا غرفه داشت. هولدن و دوستاش دورهمی داشتن تو نمایشگاه. یه عده که نمی‌دونم کیا بودن میرن این جغدا رو از برادرِ میماجیل می‌گیرن و تحویل جولیک می‌دن. جولیک قرار بود این بسته رو روز تولدم برسونه دستم. جولیک اون روز علاوه بر این بسته و پیکسل مراد و سنجاق جغدی، یه شال و کلاه جغدی هم برای بچه‌های من بافته بود و آورده بود کافه ورتا. اینا جغدای میماجیل هستن. از این چاپ فقط ۹ تا توی کل جهان وجود داره و افسانه‌ها می‌گن اگر هر نه‌تاشون رو در شب اوّل پاییز روی هم قرار بدن و نور ماه بر اون‌ها بتابه، من احضار میشم. اولی که دست خود میماجیل هست؛ دومی و سومی دست محمدعلی و حریره و چهارمی دست آرزو. قول پنجمی و ششمی رو هم دادم به فاطمه (به هر حال) و میلیونر (ماه توت‌فرنگی). اون دستمال کاغذی خونی هم خون میماجیله. موقع بریدن چرم دستشم می‌بره و ازش خواسته بودم اون دستمالم بفرسته برام. 

ازش پرسیدم تو افسانه‌ها راجع به پنج‌هزارمین شب وبلاگ‌نویسی شباهنگ مطلبی نیومده؟

گفت «عجیبه. ینی می‌خوای بگی افسانه‌اش رو نگفتم؟! خوب شد یادم انداختی. چون الآن وقت‌شه. بذار تا برات بگم. تو سفرم به ناکجا، از آبادی عجیبی می‌گذشتم به اسم لاکاهاما. مردم‌ش همه روزا می‌خوابیدن و شبا زنده‌گی می‌کردن. استدلال‌شون این بود که آسمون با یه عالمه ستاره، خیلی قشنگ‌تر از آسمون با یه ستاره‌ست. آدمای غریبی بودن. مدرسه‌شون فقط ستاره‌شناسی بود و بس. همه چیز رو با علم اختر یاد می‌گرفتن. اما دور نشم از افسانه‌ی شب پنج هزارم. یه پیرمرد بود به اسم باداکو. پیرترین آدم ناکجا. من رفته بودم لاکاهاما تا باداکو رو ببینم. هیچ‌کس نمی‌دونست چند ساله‌شه. برای هیچ کس هم مهم نبود. چون باداکو دیگه یه فرد معمولی نبود که عمرش مهم باشه. باداکو تو نظر اونا هستی بود. من وارد لاکاهاما که شدم مردم به من اشاره می‌کردن که به کودوم سمت برم. بی این که چیزی بگم و بپرسم. اشاره کردن تا رسیدم به یک رصدخونه غریب و کوچیک. اون‌جا باداکو به پیش‌م اومد و سلام کرد. گفت سلام کردن رو به یاد من پاس بدار. همیشه. نگذاشت دهن باز کنم. صورت فلکی غریبی رو نشون‌م داد که شکل درخت بود. گفت چشماتو ببند و درخت رو تصور کن. بستم. دوتا چشم زرد روی شاخه‌ی درخت دیدم. گفت وارد چشم‌ها شو. غرق چشم‌ها شو. نفس‌م گرفت داشتم مایع طلایی غلیظی غرق می‌شدم. گفت نفس بکش. مایع رو دادم توی سینه هام و گرما سراسر وجودم رو گرفت. باداکو شروع به شمردن کرد از یک تا صد از صد تا هزار از هزار تا پنج هزار. من به حالت عادی برگشته بودم. نه ترسی داشتم و نه دلهره‌ای. تصویری روی دیوار اون رصدخانه دیدم که باداکو هنگام شمردن کشیده بود. پنج هزار ستاره که صورت فلکی جغد روی درخت زنده‌گی ساخته بود.

ام‌شب صورت فلکی جغد کامل می‌شه شباهنگ. باداکو گفت که به‌ت بگم مسیر و راه افسانه‌ی تو برات باز شده. هموار نیست. اما تو قدرت براومدن از پس‌ش رو داری. گفت برای رسیدن به آرامش خودت رو توی اون طلایی غرق کن و بعد نفس بکش و شروع کن به شمردن ستاره‌های صورت فلکی جغد.»

۱۳ نظر ۰۱ آبان ۰۰ ، ۰۰:۰۵
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)