پیچند

فصل پنجم

پیچند

فصل پنجم

پیچند

And the end of all our exploring will be to arrive where we started
پیچند معادل فارسی تورنادو است.

آخرین نظرات
آنچه گذشت

۵۱ مطلب در خرداد ۱۳۹۵ ثبت شده است

ترجمه: من عمرم را در راه علم صرف کردم، چیزهای زیادی یاد گرفتم، در حوزه‌ی فیزیک اتم را شکافتم، نظریه‌هایی در حوزه‌ی کوانتوم ارائه کردم، اما یک چیز ماند که عمرم کفاف نداد سر از آن چیز دربیاورم، آن هم آب و هوای تبریز بود.

ترجمه: بینندگان محترم، من دیگه نمی‌دونم فردا هوا چه جوری میشه، استعفامو از همین جا اعلام می‌کنم، مواظب خودتون باشید، خدانگهدار.

۳۰ خرداد ۹۵ ، ۲۲:۴۱
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

چند روزه هوای شهرمون، بارونیه... هوای من هم.

۳۰ خرداد ۹۵ ، ۱۵:۱۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

مثل وقتی که با زلزله سه و هفت دهم ریشتری از خواب می‌پری.

۲۹ خرداد ۹۵ ، ۰۸:۱۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

896- Breakdown voltage

پنجشنبه, ۲۷ خرداد ۱۳۹۵، ۰۵:۴۴ ب.ظ

به ولتاژ آستانه، ترشولد می‌گفتیم. ترشولد یه جایی بود که از اونجا به بعد اِلِمانای مدار، یه جورِ دیگه می‌شدن؛ مثلاً می‌گفتیم این دیوده، ولتاژ آستانه‌ش پنج دهمه و اگه کمتر بشه دیگه کار نمی‌کنه. یه ولتاژ شکست هم داشتیم که دیود اگه ردش می‌کرد، جریان بی‌نهایتی ازش رد می‌شد و می‌سوخت. 
من الان حالِ اون دیوده رو دارم که خاموشی پیش‌کش، رو مرز Breakdown voltage ایستاده و برای نسوختن و نشکستن تقلا می‌کنه...


صبح رفتم بلاگ اسکای و خوبی‌ش اینه که وبلاگای اسکای رمز ورود دارن و توش می‌تونی خود خود خودت باشی و برای خودت بنویسی... روی گزینه‌ی یادداشت جدید کلیک کردم و نوشتم: آنجا برای از تو نوشتن هوا کم است، دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است. منظورم از آنجا، همین جا بود... بعدش یه نیم ساعت زل زدم به کیبورد و بعدشم صفحه رو بستم و
خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست؛ 
آیا هنوز آمدنت را بها کم است؟

و شاعر در همین راستا می‌فرماید: خرابم مثل خرمشهر؛ ولی تو خرم‌آبادی...

۲۷ خرداد ۹۵ ، ۱۷:۴۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

895- من و هم‌کلاسیام (2)

پنجشنبه, ۲۷ خرداد ۱۳۹۵، ۰۱:۱۲ ب.ظ
۲۷ خرداد ۹۵ ، ۱۳:۱۲
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

چند وقت پیش ثریا، برنامه‌ی ختم قرآن گروهی رو تو یکی از پستاش مطرح کرد و منم با اینکه می‌دونستم این ماه رمضون سرم انقدر شلوغه که به کارای خودمم نمی‌رسم، شرکت کردم و این جوریه که بیست سی نفریم و هر کدوم هر روز ده بیست صفحه‌شو بر اساس یه همچین برنامه‌ای به نیت حاجت‌روایی یکی‌مون می‌خونیم و امروز روز منه :)


و 


+خوشبختی ینی داشتنِ یه همچین خواننده‌های باحال!

+ خوشبختی ینی یکی کامنت بذاره انقدری که اینجا بودم، سر کلاس مقاومت مصالح نبودم. واحدایی که اینجا گذروندم از واحدایی که این ترم تو دانشگاه گذروندم بیشتره...

+ عنوان از حافظ

۲۷ خرداد ۹۵ ، ۰۵:۲۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

بعد سحری داشتم قرآن می‌خوندم؛

رسیدم آل عمران، آیه 8، اونجا که میگه 

رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ

رو نقطه‌ی غ تمرکز کردم و با خودم گفتم این که غ نبود!

باید ع باشه

این آیه از اول دبستان، همیشه تو کتابای دینی‌مون بود و همیشه تُزِع بود

فکر کردم قرآنم اشتباه چاپی داره و اومدم یه چند تا قرآن دیگه رو هم چک کردم و

خب 24 ساله که من اینو لاتُزِع تلفظ می‌کنم و دعای قنوتام رَبَّنَا لَا تُزِع قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَاست

قانع نشدم و رفتم از بابا پرسیدم این آیه نباید لاتُزِع باشه؟

باورم نمیشه که من هیچ وقت اینو غ نشنیدم و غ نگفتم...

کامنتِ پارسالم برای یکی از وبلاگا:



این خاطره یادتونه؟

کلاسِ درسِ [...]:

"استاد اون معاد‌له رو اشتباه نوشتین. (دانشجو کتاب رو باز می‌کنه) اوه! کتاب هم اشتباه نوشته که!"

داشتم فکر می‌کردم سخته بعد یه عمر بفهمی مسیرتو اشتباه اومدی و سخته قبول کنی که باید برگردی و از اون سخت‌تر اینه که فرصت برگشت و جبران و تغییر مسیرو نداشته باشی.

۲۶ خرداد ۹۵ ، ۰۵:۳۹
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

892- یک ذهنِ هزار آیا، از چیستی آبستن

سه شنبه, ۲۵ خرداد ۱۳۹۵، ۱۱:۳۰ ب.ظ

1. اخیرا یه عبارت جدید یاد گرفتم و اونم اینه که "کجای زمین و زمانی" و هی می‌خوام ازش استفاده کنم و موقعیتش پیش نمیاد. 

2. یاد اون شبایی که تا صبح بیدار می‌موندم به خیر! چند وقته 12 که میشه، عین این عروسکایی که باتری‌شو دربیارن و از کار بیافته، بیهوش می‌شم، تا سحر.

3. حتی یاد اون صبایی که بعد سحری بیدار می‌موندم و بعدش می‌رفتم مدرسه یا می‌رفتم شرکت برای کارآموزی هم به خیر! این روزا همین که سحری می‌خورم بیهوش می‌شم تا خودِ یازده!

4. دیش‌لخ به زبان ما ینی دندونی. دو هفته پیش، یه روز قبل سرماخوردگی‌م، یکی از اقوام برامون دندونی آورده بود و منم تا حالا دندونی نه دیده بودم و نه خورده بودم! یکی دو قاشق خوردم و خوب بود... عرضم به حضورتون که صاحبِ دندونی، دخترِ نوه‌ی عمه‌ی بابا بود و نوه‌ی عمه‌ی بابا 17 سالشه الان. ینی وقتی هم‌سن و سال من میشه، دخترشو می‌فرسته مدرسه! تف به این روزگار!

5. من، سر سفره‌ی افطار: راستییییییییییییییییی! فلانیو یادتونه؟ ارشد MBA، سه شده!!! [با ذوق بیشتر] راستییییییییییییییی فلانیم سه‌ی برق شده! [ذوق بیشتر تر] فلانی دوست فلانی یادته؟ اونم 36 شده!!!
داداشم: راستییییییییییییییییییییی خدایی برای خودت انقدر ذوق نداشتی که برای بقیه!!!

6. استاد شماره5 می‌گفت کشورای عربی واژه‌هاشونو استاندارد نمی‌کنن و هر کشور عربی‌ای به کلاچ ماشین یه چیزی می‌گه! بعدشم گفت چرا راه دور بریم؛ همین افغانستان و تاجیکستانو در نظر بگیرین؛ اونا به نویسنده‌ی ادبیات کودک میگن بچه‌نویس، به بازیگر میگن مسخره و از همه بامزه‌تر، به ماشین می‌گن موتور! از یکی از اساتید نقل قول می‌کرد برای یه همایشی رفته بودن کابل و بعدِ همایش، مسئولینِ افغانستانی (افغانی واحد پولشونه) به استادمون گفتن اینجا ایسته کنید بریم موتور بیاریم و استاد بیچاره‌ی ما که نود و اندی سالش بوده :)))) گفته آقا من نمی‌تونم موتور سوار شم و یه سن و سالی ازم گذشته و خلاصه موتوره رو آوردن و کاشف به عمل اومده اینا به ماشین می‌گن موتور.

7. استاد شماره9 می‌گفت این عربا یه سری کلمه رو از بقیه‌ی زبان‌ها قرض می‌گیرن و یه بلایی سرش میارن که اهل اون زبان هم نمی‌فهمن کلمه مال خودشون بوده و "تاریخ" رو مثال زد که ازش مورخ هم ساخته شده و در ابتدا روزمَه بوده و شده مَه‌روز و عرب‌ها مه‌روز رو کردن موروخ و دیگه تاریخ و مورخ و اینا رو ازش ساختن و استاد شماره‌ی 8 اشاره کرد به من و گفت مهندس و هندسه هم از اندازه‌ی فارسی گرفته شده. (همزمان سه تا استاد سر کلاسه و این شماره‌ی 8 همونه که همیشه، چه در ملا عام و چه در خفا! مهندس صدام می‌کنه و این کارشو دوست دارم و بر خلاف بقیه، ایشون اصلاً رو اعصابم نیستن و دلیلشو نمی‌دونم که چرا دوست دارم این مهندس گفتنشو)

8. استاد شمار 10 اسم کوچیکش یحیاست. می‌گفت من هفتاد ساله عادت کردم یحیی رو یحیی بنویسم و اصن نمی‌تونم بپذیرم اسممو یحیا بنویسن. ولی خب مگه من چند سال قراره عمر کنم؟ ده سال، بیست سال، اصن صد سال! بالاخره که می‌میرم و پسرایی به دنیا میان که اسمشونو یحیا و مرتضا و عیسا می‌نویسن و عادت می‌کنن به این الف و این جوری میشه که زبان آروم آروم بدون اینکه متوجه بشیم تغییر می‌کنه! می‌گفت جامعه‌ی ما، ملتمون، کلاً فازمون انقلابیه! از اینایی هستیم که دوست داریم سریع بریزیم تو خیابون و حکومتی رو برکنار کنیم و درِ یه جایی رو تخته کنیم و بزنیم و بشکنیم و

بعدش حرفشو این جوری ادامه داد که تغییرات زبان یا خط تو کشور ما نمیشه یهویی باشه؛ مثل ترکیه نیستیم یهو یه آتاتورکی بیاد خطو لاتین کنه و بگه از فردا خط‌تون همینه. می‌گفت اگه فرهنگستان یه واو ساده رو از "خواهر" حذف کنه و بگه از فردا بنویسید "خاهر"، یه عده کفن‌پوش میریزن تو خیابونا و خواستار بازگردانی اون واو میشن!

9. اونجایی که استادمون گفت ملت ما هیجانی‌ان و دوست دارن بریزن تو خیابونا و اعتراض و راهپیمایی و تظاهرات و اینا! می‌خواستم بگم من اصن این جوری نیستم. ینی من اگه متولد سال 30، 40 بودم، زمان انقلاب، هیچ وقت منو تو راهپیماییا نمی‌دیدین. من از اینایی بودم که همه فکر می‌کردن سرش تو کتاب و درس و مشقه و هیچی حالیش نیست. ولی در واقع این من بودم که اعلامیه‌ها رو تایپ می‌کردم و تو مدرسه‌مون یا محل کارم پخش می‌کردم. شعار من اینه: "بی‌صدا فریاد کن!"

10. داشتم اون قسمت از فایلای صوتی که خودم کنفرانس داشتمو گوش می‌دادم؛ یه جایی گفتم تعداد زبان‌های دنیا شش هفت هزار تاست و اون دوست عزیزمون که اوایل خیلی رو نِروِ و روان من بود و اتفاقاً ریکوردر هم کنارش بود، زیر لب گفت 6786!

یاد خودم افتادم که وقتی معلم سر کلاس می‌گفت ایران کشور پهناوریست، زیر لب می‌گفتم یک میلیون و ششصد و چهل و هشت هزار و صد و نود و پنج کیلومتر مربع مساحتشه. (شنیدم بر اساس اندازه‌گیری‌های جدید یه کم بیشتر شده؛ ولی من همینو حفظم)

11. فکر کنم جزو معدود آدمایی باشم که از صدای ضبط شده‌ام خوشم میاد. یاد اون پستی که توش صدای جیغ جیغمو موقعِ کشتن سوسک تو خوابگاه گذاشته بودم هم به خیر! باورم نمیشه من همون آدمم! جا داره بگم اِی بر پدرت دنیا، آن باغ جوانم کو؟ دریاچه‌ی آرامم، کوه هیجانم کو؟

12. ذهنم درگیرِ یه مدل برای مفهوم دوست داشتنه. نمی‌دونم چه قدر ما مفهوم «مدل» و «مدل‌سازی» و «شبیه‌سازی» آشنایی دارین. دارم فکر می‌کنم چه اتفاقی می‌افته و چه پارامترایی تاثیر می‌ذارن که ما از یکی خوشمون میاد و از یکی نه! تازه نوعِ دوست داشتنامونم فرق داره و دارم فکر می‌کنم چند نوع دوست داشتن داریم و دارم به این فکر می‌کنم که اگه ویژگی‌های ظاهری و باطنی و رفتاری یه آدمو بدیم به یه روبات و بگیم این آدم دوست‌داشتنی هست یا نه، جوابی براش داره؟ میشه فرایند دوست داشتن رو براش مدل‌سازی کنیم که اونم بتونه دوست داشته باشه کسیو؟ یا چه اتفاقی می‌افته که از یکی تاثیر می‌پذیریم از یکی نه! میشه رفتارهای انسانی رو مدل کرد؟ یه مدلِ ریاضی‌طور...

13. پیشنهاد شباهنگ: radioblogiha.blog.ir/post/81 به قلم و صدای Elanor

۲۵ خرداد ۹۵ ، ۲۳:۳۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

استاد شماره 9 دندونپزشکه؛ ولی اینم مثل من یه تخته‌ش کم بوده و کار پزشکی رو ول کرده و سال‌هاست تو گروه واژه‌گزینی کار می‌کنه و تو کارش نامبر وانه! ینی کارش درسته و بیسته و حرف نداره!

یه بار داشت در مورد رؤسای فرهنگستانِ دوره‌ی رضاخان می‌گفت و تاریخ عزل و نصبشون

محمدعلی فروغی از اردیبهشت 1314 تا آذر همون سال و حسن وثوق از آذر همون سال تا اردیبهشت 1317 رئیس بوده، بعدش اینم مثل فروغی عزل شد و علی‌اصغر حکمت و اسماعیل مرآت و عیسی صدیق و غیره! الانم که رئیس، آهنگر دادگره.

استادمون می‌گفت برای رضاخان، سرعت واژه‌سازی و واژه‌گزینی مهم بوده و اصن دقت کار براش موضوعیت نداشت! اینکه به تفنگ بگیم تفنگ و تفنگ از تف میاد براش مهم نبوده و مهم این بوده که اینا واژه‌ی فارسی بسازن فقط!

حتی علی‌اکبر دهخدا هم تو تیم‌شون بوده و چون با وسواسی که داشته سرعت کارو کم می‌کرده دیگه دعوتش نکردن بعد یه مدت.


امروز رئیس شماره1 زنگ زده بود و اولین سوالم این بود که مگه برگشتید ایران و خوش اومدید و گفت آره الان تهرانم و دارم کاراتونو بررسی می‌کنم و با تعجب پرسید خانم فلانی؟ شما فقط این همه دستمزد گرفتید و همکاراتون اون همه؟

گفتم خب من این همه کار کرده بودم و اونا لابد اون همه!

گفت نه بابا، دقت کار اینا نصف نصف نصف دقت شما هم نبوده و فقط یه سری فایل تحویل دادن که صرفاً تحویل داده باشن و چند برابر شما دستمزد گرفتن و تازه انصراف هم دادن و وسط پروژه کارو ول کردن! اون وقت شما دستمزد این دو ماهو هنوز نگرفتی و هنوز داری کار تحویل میدی و من حقتو از حلقوم اینا می‌کشم بیرون و فلان و بهمان!


پ.ن1: رئیسمون زبان‌شناسی شریف خونده و عکسش تو قسمت pictures هست و البته اون موقع که اون عکس تو اون همایش گرفته شد، من هنوز برای اونا کار نمی‌کردم و هنوز رئیسم نبود :)

پ.ن2: هم‌وطن! دنبال نکردن یه وبلاگ به این معنی نیست که اون وبلاگو نمی‌خونم و قطع دنبال کردنشم به معنی این نیست که از نویسنده‌اش دلخورم. یه چند تا وبلاگ هست که دوست دارم وقتی پست می‌ذارن سریع بپرم برم بخونمشون. فلذا دنبالشون می‌کنم. ولی آدرس بقیه‌ی دوستان هم تو inoreader م هست و هر موقع آپدیت بکنن به صورت اتوماتیک پستاشون برام سیو میشه و سر فرصت می‌خونمشون. این 397 تایی که می‌بینید، وبلاگ‌هایی هستن که تو این 8 سال باهاشون آشنا شدم و می‌خوندمشون و شاید 200 تاشون حذف شدن و دیگه آپدیت نمی‌شن (ینی اونایی که نوار صورتی دارن)؛ ولی خب من هنوز نگهشون داشتم و حذف نکردم از inoreader م که آرشیوشون حذف نشه. اونایی هم که دایره مشکی‌شونو برداشتم، وبلاگ‌هایی هستن که ارشیوشونو دارم و هنوز آپدیت میشن، ولی دی‌اکتیو کردم که متوجه اپدیت شدنشون نشم.

امیدوارم توضیحاتم کافی بوده باشه!


۲۵ خرداد ۹۵ ، ۱۱:۴۶
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

890- من و هم‌کلاسیام (1)

دوشنبه, ۲۴ خرداد ۱۳۹۵، ۰۴:۱۳ ب.ظ

این صورتیه همونه که قراره ترم 3 شوهر کنه و این روزا درگیر خرید جهزیه است. سبزه، معلمه و آبیه هم همونیه که ترم 2 ینی این ترم شوهر کرد رفت سر خونه زندگی‌ش و الان بدجوری قدر مامانشو می‌دونه و لازمه خاطر نشان کنم که این پست، هویجوری برای دل خودمه و خوندنش چیز خاصی به معلومات خواننده اضافه نخواهد کرد. بقیه‌ی پستامم همچین بار علمی ندارن، ولی این یکیو دیگه خودمم مطمئنم دردی از خواننده دوا نمی‌کنه!


۲۴ خرداد ۹۵ ، ۱۶:۱۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

889- از کرامات شیختان

يكشنبه, ۲۳ خرداد ۱۳۹۵، ۰۷:۴۳ ب.ظ

حوصله‌ام سر رفته بود.
روی لینک خاطرات تورنادو کلیک کردم و یه چند ثانیه مکث کردم روی تاریخ آخرین پستی که بلاگفا نگه‌داشته بود. اسفند نود و دو. یه کم اومدم پایین‌تر و پست الکترومغناطیسو دوباره خوندم و نیشم تا بناگوش باز بود! بازم اومدم پایین‌تر و پستِ اون اسمسِ اشتباهی... هنوز صدای زنگ اسمسای اون روزا تو گوشمه، اون روزا که خبری از تلگرام نبود و غرق بودم توی خط به خط اون پست و توی خیالم تو خوابگاه روی تختم دراز کشیده بودم و هوا، هوای اسفند نود و دو بود.

یهو با صدای گوشیم از جام پریدم؛ 
این روزا کمتر می‌شنوم این صدا رو، این روزا که sms جاشو داده به تلگرام.
صدای sms، دستِ خیالمو گرفت و آورد تو خونه‌مون و تو اتاقم و نشوند روی تختم و

باز کردم دیدم نوشته نمرات میدترم پالس رو دیدی؟ دقت داری میانگین 67.8 بوده؟!

پیام خودشو براش فوروارد کردم و نوشتم مرد حسابی می‌دونی ما این درسو کی پاس کردیم؟ نوشتم روزه گرفتت انگار! بی‌سحری روزه گرفتی امروزو؟
جواب داد همچین پیامی نفرستاده و بازم انگار مخابرات قاتی کرده

اوهوم... مخابرات دوباره قاتی کرده بود.
نمی‌دونم چرا امروز و چرا وقتی داشتم پست سه سال پیشو می‌خوندم قاتی کرد؛
ولی مخابرات دوباره قاتی کرده بود.

موقع امتحاناست.

تشکر کرد و نوشت: wish u all the best, and patience and strength in this month

یهو دلم برای گیس و گیس کشیِ پستِ روزه‌خواری اون سال‌ها تنگ شد... 
چه قدر بچه بودیم اون موقع!


پ.ن1: خواهشاً نماز روزه‌هاتونو جدی بگیرید؛ دیشب خواب دیدم تو بهشتم، هیچ کدومتون نبودید! خیلی تنها بودم.

پ.ن2: یکی از دوستانِ کاشی! در راستای پست قبل و مشهد رفتنِ کسی که چادرشو برعکس سر کرده کامنت گذاشته که تو هر شهری اشتباه چادر سر کردن یه معنی میده؛ مثلاً تو شهر اونا هر کی دنبال شوهر باشه عمداً چادرشو اشتباهی سر می‌کنه!
پ.ن3: از اینجا تا کاشان چند ساعت راهه؟ گرمم هست، ولی خب چاره‌ای نیست :دی :))))
پ.ن4: میگن تو قم ینی طرف می‌خواد صیغه بشه!!!
۲۳ خرداد ۹۵ ، ۱۹:۴۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

888- چه کسی رو به تو آورد و نچید از تو نگاهی

يكشنبه, ۲۳ خرداد ۱۳۹۵، ۱۲:۱۳ ب.ظ

1. هنوز کبودی جای سرُم‌ها رو دستمه و اگه اسلام دست و بالمو نمی‌بست، شک نکنید که پیش از این‌ها عکسشو همین جا آپلود کرده بودم.

2. هفته‌ی آخر اردیبهشت سرم حسابی شلوغ بود و مراسم و جشن فارغ‌التحصیلی و دور همی با دوستام و کلی ارائه و کنفرانس داشتم و فرصت نکردم این اتفاق بامزه رو اینجا بنویسم و کلیدواژه‌شو نوشته بودم بمونه سر فرصت و البته الانم سر فرصت نیست؛ ولی دوست داشتم تو پست 888 بنویسمش.

3. هفته‌ی آخر، کنفرانس داشتم و تازه یه کم دیر هم رسیدم و صبح داشتم بدو بدو پله‌های فرهنگستانو می‌رفتم بالا که یه سری چیزا نظرمو به خودشون جلب کردن! کلی فرش قرمز رو زمین و حیاط و پله‌ها پهن بود و کلی پرچم و بنر و اطلاعیه و ماشین خارجی و اینا.
بعداً از بچه‌ها شنیدم تو سایت نوشته بوده که یه هیئت از مسئولینِ نمی‌دونم چی از هند اومده بودن و این تشریفات برای اونا بوده و از دووووووور آهنگرو دیدم که تا من برسم بهش دورتر شد و این سومین باری بود که تو عمرم باهاش برخورد داشتم. اولین بار روز مصاحبه‌ی ارشد بود و دومین بار روز اول ترم اول و سومین بار هم که همین از دور! 
چهارمین بارش ایشالا ترم بعده که یه درس باهاش دارم و بچه‌هایی که باهاش درس‌های دیگه‌ای داشتن بهم گفته بودن سر کلاساش نسبت به حجاب خیلی حساسه و مقنعه‌ات تا منتهاالیه باید روی ابروهات باشه و البته این آخرین پستیه که من به صورت عمومی ایشون رو تگ می‌کنم و قبلاً هم اتمام حجت کردم که روشن شید و به خواننده‌های خاموش قرار نیست رمز بدم و قرار هم نیست اتفاقات سر کلاس ایشونو بدون رمز بنویسم. علی‌ایُ‌حال اون روز صبح ایشونو از دوووووووور دیدم و استرس گرفتم و ناخودآگاه دستم رفت رو سرم که مقنعه‌مو بکشم جلو و البته جلو بود! به استرسم ادامه دادم و چادرمو مرتب کردم و دیدم ای دل غافل! برعکس سرم کردم!!! فکر کن مسیر بیست دیقه‌ای خوابگاه تا مترو و مسیر بیست دیقه‌ای مترو و نیز مسیر بیست دیقه‌ای مترو تا فرهنگستان، من چادرمو برعکس سرم کردم و عمق فاجعه اون ماشینای خارجی و فرش قرمز و هیئت و مسئولین بودن که جلوشون نمی‌تونستم چادرمو درست کنم!!! فلذا یه جوری چادرمو جمع کردم که قسمت دوختش که برعکس بودنشو نشون می‌داد معلوم نباشه و سرمو انداختم پایین و بدون اعتنا به مهمانان و بدون سلام و احوالپرسی با احدالناسی، از رو فرش قرمزه رد شدم و رسیدم حیاط و دور تا دور حیاط، درخته و یه گوشه از حیاط پشت یکی از درختا سریع چادرمو درست کردم و رفتم سر کلاس و کنفرانس و اینا! حالا خوبه وسط کنفرانس متوجهِ قضیه نشدم...

4. یه بارم تو خوابگاه سابق، داشتم می‌رفتم بلوک روبه‌رویی و دمپایی‌های هم‌اتاقی‌مو پوشیدم و برگشتنی، با یه لنگه از دمپایی‌های هم‌اتاقی‌م برگشته بودم و یه لنگه از دمپایی‌های دوستِ اون کسی که رفته بودم بلوک روبه‌رویی و باهاش کار داشتم و از قضای روزگار دوستش هم اونجا بود و با دوست من کار داشت و منم برگشتنی یه لنگه از دمپایی‌های دوستِ دوستم و یه لنگه از دمپایی‌های هم‌اتاقی‌مو پوشیدم و تا چند روز بعدشم متوجه نشده بودم که یه لنگه از دمپایی‌های دم درمون آبیه و یه لنگه بنفش! بعدها اتفاقی این دوست دوستم از جلوی در واحد ما رد می‌شده و یه لنگه از دمپایی‌شو می‌بینه و در می‌زنه و میاد تو و یادمه منو که دید، یه نگاه معناداری بهم کرد و گفت اون شب که دیده یه لنگه از دمپایی‌ش نیست، با خودش گفته یارو عجب آدم عاشقی بوده :دی

5. از مامان بزرگ خدا بیامرزم شنیده بودم هر کی چادرشو اشتباهی سر کنه، به زودی میره مشهد. 

6. بعد از آخرین باری که رفتم مشهد، 3 بار رفتم کربلا، ولی مشهد قسمت نمیشه... داشتم به رودروایستی که با امام رضا دارم فکر می‌کردم. کربلا که رفته بودیم هم همین حسو داشتم. ینی با امام حسین راحت‌تر بودم تا نجف و حضرت علی. دلیلشو نمی‌دونم ولی به هر حال دلم بدجوری مشهد می‌خواد.

7. دارم سبزه‌ی نوروز محمد اصفهانی‌و گوش می‌دم. عنوان، یه بخشی از متن آهنگه.

8.

نمره‌ی صندلی‌ام باز درآمد، هشت است

ساعت رفتن من نیز به مشهد، هشت است

بین ما مردم ایران، نود و نه درصد

عدد حاجتمان پنج نباشد، هشت است

کربلایی‌ست دلم در وسط مشهد تو

کسر بر نُه شود هفتاد و دو درصد، هشت است

وقت آن است در این بیت که تاکید کنم

بهترین ساعت پرواز به مشهد، هشت است

۲۳ خرداد ۹۵ ، ۱۲:۱۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

کماکان دارم صداهای ضبط شده رو گوش می‌دم و جزوه تایپ می‌کنم. 
تایپ جزوه‌ی 3 تا از 5 تا درسی که این ترم داشتم تموم شد و اون دو تای دیگه رو هم به صورت موازی دارم پیش می‌برم و تا هفته‌ی دیگه اونا هم تموم می‌شن (یه جوری دارم گزارش کار میدم که انگار منتظرین تایپ جزوه‌ها تموم شه براتون بفرستم!)

از اونجایی که یه هفته زودتر از بقیه‌ی بچه‌ها برگشتم خونه و از اونجایی که تاکنون غیبت نداشتم و از اونجایی که ملت از غیبتاشون استفاده کرده بودن؛ اونا نتونستن نرن سر کلاس و من تونستم نرم و هفته‌ی آخرو نبودم و بچه‌ها صدای اون جلسه‌ها رو برام فرستادن و الان داشتم صدای درسِ اون استادی که خودشم دوست نداشت و ایضا منم دوست نداشت و چه تلاش‌ها که نکردم برم تو دلش و نرفتم و البته می‌دونم که تو دلشم رو گوش می‌کردم.

داشت سرواژه‌سازی (acronym) رو درس می‌داد و لیزر (laser) رو مثال زد که سرواژه‌های Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation هست و در ادامه‌ی حرفاش گفت حیف که خانم فلانی نیستن که ازشون بخوایم سازوکار لیزر رو برامون شرح بده!

پارسال (دوره‌ی کارشناسی منظورمه) یه درسی داشتم که راجع به دیودهای نوری و لیزر و اینا بود. درس اختیاری از مقطع ارشد و دکترا برداشته بودم و از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون این درسو افتادم :دی تازه ترم آخر بودم و تازه اختیاری بود و تازه کلی گند زد به معدلم و تازه استاد اون درس، استاد راهنمام بود و تازه تنها دختر کلاسم بودم. و یادمه همین لیزر جزو سوالای امتحان همون درسِ مذکور بود و منم بلد نبودم و ننوشتم و الان حس می‌کنم تا من این لیزرو یاد نگیرم، دست از سرم برنمی‌داره! 

* * *

با دادن انرژی به الکترون‌های یک اتم می‌توان آن‌ها را به مدارهای بالاتر برد. اما این خانه‌ی جدید برای الکترون‌ها جایگاه چندان پایداری نیست و الکترون‌ها ترجیح می‌دهند با پس دادن انرژی به مدار اصلی خود برگردند. این انرژی به صورت یک فوتون با فرکانس مشخص آزاد می‌شود. یعنی یک واحد انرژی. نور از همین فوتون‌ها ساخته می‌شود. پس اگر با تعداد زیادی از اتم‌ها هم‌زمان این کار را انجام دهیم، می‌توانیم پرتو نوری تک فرکانس ایجاد کنیم.

لیزر ابزاری است که نور را به صورت پرتوهای موازی بسیار باریکی که طول موج مشخصی دارند ساطع می‌کند. نخستین بار طرح اولیه لیزر (اول اسمش میزر بود) را انیشتن داد. کار لیزر به این گونه‌ است که با تابش یک فوتون به یک ذره (اتم یا مولکول یا یون) برانگیخته، یک فوتون دیگر نیز آزاد می‌شود که این دو فوتون باهم، هم‌فرکانس هستند. با ادامه‌ی این روند شمار فوتون‌ها افزایش می‌یابد و باریکه‌ای از فوتون‌ها به وجود می‌آید.

تو سایت رشد، در مورد لیزر اینو نوشته: فرض کنید یک کامیون کمپرسی پر از ماسه داریم، که ابتدا دانه‌های ماسه را یکی یکی بر روی فردی که روی زمین دراز کشیده می‌ریزیم، فرد هیچ گونه احساس فشار و ضربه و ناراحتی نکرده، اگر همان ماسه را یکباره بر روی آن بریزیم چه اتفاقی می‌افتد؟ تقریبا تفاوت نور معمولی با نورهای حاصل از لیزر مشابه همین حالت می‌باشد.

+ ببینید: www.aparat.com/v/H3TbU

* * *

بعداًنوشت: چه طور عاشقش نباشم وقتی جلسه تموم میشه و به عنوان نکته‌ی پایانی به ملت میگه چون خانم فلانی نیست و فقط هم همین یه جلسه غیبت رو داره، حتماً مطالب این جلسه رو برسونید دستش؟ آخ! اگه اسلام دست و بالم رو نمی‌بست می‌پریدم می‌گرفتمش و محکم بغلش می‌کردم و بهش می‌گفتم که چه قدر دوستش دارم و چه قدر عاشقشم.

می‌دونم که چه قدر ذوق می‌کنه اگه جزوه‌مو بهش بدم و دلم می‌خواد همین که پام رسید تهران، قبل امتحان، برم ببینمش و پرینت جزوه رو بهش بدم و ذوق مرگش کنم. دلم می‌خواد جواب سوالای امتحانو با خودکارای رنگی رنگی بنویسم و نشون بدم که دوستش دارم.

+ خوشحالم که ترم بعد هم باهاش یه درس دیگه دارم. خیلی خوشحالم. همین.

۲۲ خرداد ۹۵ ، ۱۹:۰۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

886- شما بهش بگین

جمعه, ۲۱ خرداد ۱۳۹۵، ۱۱:۳۹ ب.ظ

وقتی بابا داره نصیحتت می‌کنه و درس زندگی یادت میده و تهش بهت میگه "اینا رو به داداشتم بگو. تو بهش بگو. حرف تو رو بیشتر قبول داره"

وقتی داداشت داره باهات حرف می‌زنه و یه کاری و یه چیزی میخواد که اجازه‌ی پدر لازمه و تهش بهت میگه "تو به بابا بگو. حرف تو رو حتماً قبول می‌کنه"


وقتی توسل می‌خونم و به تَوَسَّلتُ بِکُم اِلیَ اللّهِ وَاستَشفَعتُ بِکُم اِلَی اللّهِ می‌رسم و میگم "شما به خدا بگین، اون حرف شما رو حتماً قبول می‌کنه"


۲۱ خرداد ۹۵ ، ۲۳:۳۹
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

885- ای که مرا خوانده‌ای؛ راه نشانم بده

پنجشنبه, ۲۰ خرداد ۱۳۹۵، ۰۴:۳۶ ق.ظ

بعدِ سحری مفاتیح به دست از اتاقم اومدم بیرون و نشستم یه گوشه و همین جوری که داشتم ورق می‌زدم صفحه‌ی 450 رو بیارم، از مامان پرسیدم به نظرت من دیروز زیارت عاشورامو خوندم؟

بابا رکعت دوم نمازش بود و مامان داشت ظرفای سحری رو جمع می‌کرد.

صفحه‌ی 450 رو آوردم و

من: فکر کنم دیروز نخوندم؛ امروز دو بار می‌خونم.

امید: چه فرقی می‌کنه دو بار بخونی یا یه بار بخونی یا اصن نخونی! این همه خوندی که چی بشه؟

سرمو بلند کردم و

ینی الان می‌خوای منو به چالش بکشی؟

امید: ینی الان می‌خوام بگم دینی که به درد دنیات نخوره، به درد آخرتتم نمی‌خوره!

۲۰ خرداد ۹۵ ، ۰۴:۳۶
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

884- در آن غمزه چه داری تو

چهارشنبه, ۱۹ خرداد ۱۳۹۵، ۰۶:۲۷ ب.ظ

می‌گفت ما با استفاده از یه سری ابزارها سعی می‌کنیم علاوه بر پیام زبانی و ظاهری که منتقل می‌شه، پیام فرهنگی و اجتماعی‌مونم منتقل کنیم و مثلا به نحوی فروتنی خود و احترام مخاطبو نشون بدیم.

تکیه کلامش "به نظر می‌رسد" بود.

حرفشو این جوری ادامه داد که به نظر می‌رسد در مسیر دموکراتیزه شدن و تغییر هنجارها، نسل‌های جدید گرایشی به این ابراز فروتنی ندارن و باید توجه داشت این هنجارشکنی، نشان بی‌ادبی نیست و البته بخشی از این هنجارشکنی بی‌ادبی نیز می‌تواند باشد.

داشتیم در مورد politeness بحث می‌کردیم و از نوبت‌گیری (turn taking) و قطع نکردن گفتار دیگران و پوزش‌خواهی و ادب افراطی (over politeness). گفت ادب افراطی دو جوره؛ یا چاپلوسی (Flattery) که خیلی بده، یا تعارف؛ که این تعارف در فرهنگ ایرانی زیاده و اگر افراطی نباشه خوبه.

سرشو بلند کرد و با همون لبخند همیشگی‌ش نگام کرد و گفت: معلومه شما موافق نیستی! منم با همون لبخند همیشگی‌م گفتم آدم بی‌تعارفی‌ام استاد؛ اگه شرایط پذیرایی نداشته باشم، الکی دعوتتون نمی‌کنم و اگه موقع خوردن یه چیزی بگیرم سمتتون و بگم بفرما، شک نکنید این بفرما رو از صمیم قلبم گفتم و یاد پستِ دلمه‌ی خوابگاه افتادم.

خندید و گفت اگه بار اول بگم ممنون و قبول نکنم دیگه اصرار نمی‌کنید؟ گفتم نه دیگه اگه دلتون می‌خواست بخورید که همون بار اول برمی‌داشتید. گفت صراحتی که در سایر فرهنگ‌هاست در فرهنگ پیچیده‌ی ایرانی نیست و تشخیص غرض طرف مقابل در جامعه‌ی ما کار آسانی نیست و به نظر می‌رسد نسل جدید در حال فاصله گرفتن از چاپلوسی و تعارف‌اند. عاشق این به نظر می‌رسد گفتناش بودم.

* * *

چند وقت پیش به دوستم SMS دادم و دلیوری شد و جواب نداد و بعد از کلاس قضیه رو گفتم و گوشیش رو چک کرد و دیدیم SMSم نرسیده. یه بارم وقتی جواب SMS دوستم رو دادم بهم گفت پیامش فیلد شده بوده؛ ولی در واقع فیلد نشده بوده و رسیده بوده و من هم جواب داده بودم. پیش اومده بود که ایمیلی که دوستم فرستاده بوده تو باکس sent دوستم بود و تو اینباکس من نبود! افرادی که بارها بهم زنگ زدن و برای اونا بوق آزاد پخش شده و من هیچ تماس بی‌پاسخی نداشتم و آب تو دل گوشی‌م تکون نخورده و نفهمیدم بهم زنگ زدن. 
اینا رو نوشتم که بگم دلگیرم از آدمایی که ازم فاصله می‌گیرن چون به قول خودشون به کامنت خصوصی‌شون نه یه بار نه دو بار بلکه بارها و بارها جواب ندادم؛ در حالی که من مدت‌هاست هیچ کامنتی از طرفشون دریافت نکردم. دلگیرم از آدمایی که پیامی می‌فرستن و چون بی‌جواب می‌مونه می‌ذارن به حساب اینکه من نخواستم جواب بدم و نمی‌گن شاید پیامم بهش نرسیده، شاید جواب داده و جوابش بهم نرسیده و آروم آروم ازم فاصله می‌گیرن چون فکر می‌کنن منم همینو می‌خوام.

به نظر می‌رسه این همون یه طرفه به قاضی رفتنه، اینم یه جور قضاوته، این همون فرهنگِ پیچیده‌ایه که استادمون میگه! و دارم فکر می‌کنم چرا وقتی زبان هست و می‌تونیم به راحتی باهاش جمله‌ی "دوستت دارم" یا "ازت بدم میاد" رو ادا کنیم، از ایما و اشاره استفاده می‌کنیم؟ چرا انقدر پیچیده فکر می‌کنیم و انتظار داریم بقیه هم پیچیده رفتار کنن و از رفتارهای ساده‌ی بقیه، برداشت‌های پیچیده می‌کنیم؟

۱۹ خرداد ۹۵ ، ۱۸:۲۷
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

تو این کمتر از یه سال، به لطفِ این رشته‌ی جدید! با مفاهیمی آشنا شدم که تو عمرم نه راجع بهشون شنیده بودم، نه خونده بودم، نه حرف زده بودم و نه حتی فکر کرده بودم! و نه حتی فکر می‌کردم که یه روز بشینم راجع بهشون فکر کنم. و تو این مدت، هر جا سخن از کلمه و واژه و لغت بود، نام انواع و اقسام فرهنگ لغت‌ها و دیکشنری‌ها و اصطلاح‌نامه‌ها می‌درخشید و منم که فقط دهخدا رو می‌شناسم! و بی‌اغراق می‌تونم بگم اسمِ حداقل شصت هفتاد تا از این کتابای مرجعو تو این مدتِ کمتر از یک سال! شنیدم؛ که زانسو یکی‌شون بود. که خب فکر می‌کردم اینم مثل عمید و معین و دهخدا اسم یه بنده خداییه که اینو نوشته.

دقایقی پیش، داشتم وُیسِ جلساتِ آواشناسیو گوش می‌دادم (و تو چه دانی که آواشناسی چیست!)
یکی از بچه‌ها یه چیزی پرسید و استادمون گفت باید حروفشو از آخر به اول بررسی کنی و پیشنهاد می‌کنم از فرهنگ زانسو استفاده کنی و فلان و بهمان و تازه من الان (ینی دقیقاً همین الان) متوجه شدم منظور استاد از فرهنگ زانسو فرهنگیه که حروفش از آن سو چیده شده!!! و برای همینه که میگم آدرس این وبلاگ فعلاً دستِ هم‌کلاسیام نیافته :)))))

عوضش اونام نمی‌دونن انتگرال چیه! و نه تنها نمی‌دونن چیه، حتی شکل انتگرالم بلد نیستن بکشن!
لاپلاس و سری فوریه هم بلد نیستن حتی! اصن من اسم پسرمو می‌ذارم زانسو! 
خیلی هم خوش‌آواست!
۱۹ خرداد ۹۵ ، ۱۵:۰۶
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

882- که بیش از خودت بی‌قرار تو هستم

چهارشنبه, ۱۹ خرداد ۱۳۹۵، ۰۵:۱۳ ق.ظ


استادمون می‌گفت تفاوت ادب (politeness) و مدنیّت (civility) اینه که،

در ادب، فرد، بیان احساس واقعی و از صمیم قلب خود را با هدف مثبت بیان می‌کند.

بنابراین در ادب، ما احساس مثبت واقعی خود را منتقل می‌کنیم؛

اما در مفهوم مدنیّت، می‌کوشیم که احساس منفی‌مان منتقل نشود.

چند وقته هیچ انگیزه‌ای برای رعایت این دو مقوله ندارم...

* عنوان از  افشین یداللهی 
۱۹ خرداد ۹۵ ، ۰۵:۱۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

دیشب امید ازم خواست با اکانتم این آلبومو از بیپ تونز بخرم و سه تومنو دستی بهم بده

منم بدم نیومد خودمم آلبومو داشته باشم و 50، 50 حساب کردم باهاش


۱۸ خرداد ۹۵ ، ۱۴:۳۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

880- پست ثابتِ متغیر

سه شنبه, ۱۸ خرداد ۱۳۹۵، ۱۲:۰۶ ق.ظ


دوستانی که برای کپی و اسکرین شات و پرینت اسکرین عکس‌ها و متونِ این وبلاگ اجازه می‌گیرن، عرضم به حضورتون که بنده هیییییییییچ حساسیتی نسبت به این موضوع ندارم و همان طور که قبلاً هم عرض کردم، کپی، چه با اجازه چه بی‌اجازه، چه با ذکر منبع چه بی‌ذکر منبع و یواشکی "بلامانع" است.


www.instagram.com/shabahang_sharif

تقویم تیرماه www.yasdl.com/wp-content/uploads/2015/11/Tir04.jpg

نشریه‌ی شباهنگ: telegram.me/sharifAstronomy


پست ثابتِ قبلی

۱۸ خرداد ۹۵ ، ۰۰:۰۶
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

گوشت چرخ‌کرده، پیاز داغ، فلفل دلمه‌ای، قارچ، گوجه فرنگی، سس و پنیرپیتزا

۱۷ خرداد ۹۵ ، ۱۵:۵۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

قرصای 12 شب

1- کامنت گذاشتن: "هروقت تونستی یه پِخ کن تو وبلاگت بفهمیم حالت خوبه"

2- فرمودن: "پست بزار کصافط... طولانی، طومار، طویله... هر چی بیشتر بهتر"

3- والدین رفتن شربت اشتهاآور گرفتن اشتهام وا شه و غذا بخورم؛ 
امشب اون شربته رو خوردم و اون یه ذره اشتهامم پرید :دی

4- چند فقره از مزخرف‌ترین سوالاتی که میشه از یه نفر پرسید اینه که کی درسِت تموم میشه، کی ازدواج می‌کنی، کی بچه‌دار میشین، کار پیدا کردی یا نه، و از اینا مزخرف‌تر، معدلت و حتی میزان حقوقت! ولی خب بنده تندیس مزخرف‌ترین سوال رو اهدا می‌کنم به "تو هم روزه می‌گیری مگه!؟"

5- انجمن زبان‌شناسی یه فراخوان مقاله برای همایش داده، نوشته: زمان تحویل پرده‌نگار فلان روز
دوستان؟ می‌دونستید به Powerpoint می‌گن "پرده‌نگار"؟
خب منم امشب فهمیدم.
۱۷ خرداد ۹۵ ، ۰۱:۳۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

و

تندیس کامنت برتر روزهای اخیرو تقدیم می‌کنم به کامنتِ پرمحتوا و دلنشین و دوکلمه‌ایِ "خوب شو"

و تندیس پیام برتر تلگرام هم تقدیم می‌شود به عکس کمپوت گیلاس D:


دیشب خواب دیدم با تنی چند از فضانوردان رفتم فضا و یه چیزی به پره‌های فضاپیمامون گیر کرده بود و درِ فضاپیما رو باز کردم و رفتم عقبِ فضاپیما و اون چیزی که گیر کرده بودو درآوردم و برگشتم نشستم تو کابین خلبان! و به این فکر می‌کردم مگر نه اینکه به دلیل اختلاف فشار اگه یه سوراخ 1 میلی‌متری هم تو فضاپیما ایجاد بشه منفجر یا مچاله میشه؟ (یادم نیست منفجر میشه یا مچاله! بستگی به اختلاف فشار داره) 

ینی تو عمرم هیچ سه روز متوالی‌ای نبوده که تو اون سه روز هیچ کار مفیدی انجام نداده باشم!
و اکنون به تنها چیزی که فکر می‌کنم، پاس کردن این 10 واحد درسه؛




پاسخ شماره‌ی3: اولا سوال امکان پذیر نیست چون فشار زیادی پشت در قرار داره و تا زمانی که محفظه پر نشه درب اول باز نمیشه ولی حالا بر فرض که این اتفاق افتاد چرا باید انفجار رخ بده یا مچاله بشه انفجار زمانی رخ میده که فشار حجم کنترل ما که اینجا فضاپیما بیشتر از جو باشه و بدنه قابلیت تحمل فشار داخل نسبت به بیرون نداشته باشه ولی طراحی فضاپیما برای تحمل این موضوع هست و زمانی مچاله میشه که مثل زیر دریایی فشار خارج بیشتر باشه ولی جو که فشاری نداره فقط با سرعت بسیار زیاد مولکول های هوا از فضاپیما خارج میشن تا اختلاف فشار برقرار بشه برای همین من اصلا دلیلی برای رخ دادن اتفاقی نمیبینم مگر اینکه قسمت ها تحت فشار جداگانه ای ازش که پوشش ضعیف تری دارن منفجر بشن. و اینکه خود انسان دچار مرگ دردناک بدون پوشش خواهد شد.

۱۵ خرداد ۹۵ ، ۱۳:۰۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

امید وقتی داشت می‌رفت دکتر، با دمپایی و بدون جوراب و کمربند رفت؛ من تیپ مهمونی زده بودم و تازه دو تا کتابم با خودم برده بودم که اگه بستری شدم وقتم تلف نشه یه موقع :دی برگشته میگه آدم باس یه جوری بره دکتر که دکتر باورش بشه مریضه؛ البته این دو تا کتاب نشون میدن تو علاوه بر مشکل جسمی، از سلامت روحی روانی هم برخوردار نیستی متاسفانه.

5 تا آمپول، 3 تا سرم؛
قرصامم، بعضیاشون 6 ساعت یه باره، 8 ساعت یه بار، 12 ساعت، حتی بعضیاشون 12 ساعت 2 تا! 

دیروز نزدیک 20 ساعت خواب بودم! خواب دیدم امروز 15 خرداده و تقویممو چک کردم دیدم 16 خرداد امتحان مدارهای DC و AC دارم و هی داشتم فکر می‌کردم که آقااااااااااا مگه من فارغ‌التحصیل نشدم هنوز؟ بعدشم بلیت گرفتم برم تهران و تو راه یادم اومد که اون تقویمی که چک کردم تقویم پارسال پیارسال بوده! بعدشم یادم اومد که ما اصل درسی به نام مدارهای AC و DC نداریم و بعدشم از خواب بیدار شدم :دی


اون ضربدر سه‌ی کنار سرُم ینی سه تا سرُم


بعداًنوشت: سکانس آخر خوابم الان یادم افتاد! داشتم می‌رفتم تهران امتحان مدارهای DC و AC بدم، خب؟ رسیدیم و قطار یا هواپیما یا اتوبوس (نمی‌دونم با چی می‌رفتم) جلوی حرم امام [که امیدش به ما دبستانی‌ها بود]، پیاده‌مون کردن و منم داشتم داد و بیداد می‌کردم که آقااااااااااااا! من دارم میرم تهران، امتحان دارم! چرا اینجا نگه‌داشتین؟ اینام گفتن از همین جا سوار مترو فلان خط فلان میشی میری تجریش! منم داشتم می‌رفتم سمت مترو و دم در خروجی حرم یه سری شخصیت معروفم دیدم الان یادم نیست دقیقا کیا بودن.

+ کامنت گذاشتن که حالا تو که داری زحمتشو میکشی یه سلفی هم با نکیر و منکر بزار قربون دستت! :)))


@فاطمه: نمیدونم دقیقا مشکل کامپیوترتون چیه... تا حالا برام پیش نیومده.

۱۴ خرداد ۹۵ ، ۲۳:۴۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

875- یک شبِ کثیف!

پنجشنبه, ۱۳ خرداد ۱۳۹۵، ۰۸:۰۸ ق.ظ

حدودای 12 صدام کردن برای شام و چادر به سر اومدم نشستم رو زمین، رو به قبله که نمازم مونده؛ ولی سرگیجه دارم و نمی‌تونم سر پا وایسم... مامانم گفت بیا یه چیزی بخور خوب میشی و گفتم آقا!!! دارم بالا میارم، اشتها ندارم.

بابا فشارمو گرفت و 9 روی 13 بود، شایدم 13 روی 9 و گفت پاشو بریم دکتر! صبم امید ضعف کرده بود و 8 روی 12 بود و برده بودنش اورژانس و سرم زده بودن و گفتم اورژانس نه! بنده بیدی نیستم که به این بادا بلرزم و برای بدتر از ایناش آخ هم نگفتم و یه نیم ساعتی همون جوری رو به قبله نشستم تا بالاخره تونستم بلند شم و سه رکعتو با بدبختی خوندم و رکعت سوم عِشا دستمو گذاشتم جلوی دهنم و پریدم تو دستشویی!

حالا خوبه یه صبونه‌ی مختصر و یه ناهار سبک خورده بودم! ینی هرررررر چی تو این یه هفته خورده بودمو داشتم بالا می‌آوردم!!! حتی اون وسطا چند تا گوجه هم دیدم که یحتمل مال اون املت هفته‌ی پیش بود :)))) آقا سر تو و دهن خودمو درد نیارم، در و دیوار و سقف و جای جای دستشویی رو به گند کشیدم و اومدم بیرون و گفتم چندشم میشه نمی‌تونم بشورم :دی (پدر، یه جمله‌ی معروفی دارن که این جور وقتا به کار می‌برن و اونم اینه که روزی رو می‌بینن که دارم با اشتیاق زایدالوصفی مای‌بی‌بی بچه‌مو عوض می‌کنم) اومدم بیرون و دیدم ملت لباس پوشیدن که منو ببرن دکتر و گفتم آقاااااااااا من حالم خوبه؛ ینی الان بهترم! فقط دهنم بوی گند میده که فکر کنم با آدامس حل شه و آدامس جوان (فکر کنم اینم قیده و ینی در حالی که آدامس می‌جویدم) رفتم گرفتم خوابیدم و چشم رو هم نذاشته بودم که عینهو برق از جام پریدم و خب این سری دیگه خودم در و دیوارو شستم :دی

اومدم بیرون لبخند زدم که الان دیگه خوب خوبم و می‌رم می‌خوابم و بوس و بوس و شب به خیر! (البته از فازِ بوس بوس صرف نظر کردم چون واقعاً هنوز دهنم بوی گندِ محتویات درون معده‌مو می‌داد!)

خوابیدم و حدودای 3 دوباره بیدار شدم و دوباره پریدم تو دستشویی و بابا بیدار بود و مامانم بیدار شد و من همچنان معتقد بودم خوبم. گفتم گشنمه و فقط یه تیکه نون خالی می‌خوام و سنگک به دست اومدم سمت تختم و خوردم و خوابیدم و 5 دوباره بیدار شدم و این دفعه دیگه ملت خواب بودن و سعی کردم عملیات تخلیه‌ی اون سنگکِ بخت برگشته رو به صورت میوت! و با حالت سایلنت انجام بدم و کماکان معتقد بودم من به بدتر از اینا آخ نمی‌گم و مثل بعضیا سوسول نیستم برای یه ضعف ساده برم سرم بزنم و خوابیدم تا 6!

با همون حالت تحول! بیدار شدم و معده‌ام دیگه چیزی برای از دست دادن نداشت و عین بچه‌ی آدم نماز صبمو خوندم و الانم که در خدمات شمام. ینی اگه بقیه هم مثل من دکترگریزی داشتن، الان دکترهای محترم سرزمین سبزم ایران از بدبختی و فلاکت، دونه دونه در خونه‌ی ملتو می‌زدن که آقا بیا لاقل فشارتو بگیرم، زن و بچه‌ام دارن از گشنگی می‌میرن! و من الله توفیق و شفای عاجل برای همه‌ی مریضای جسمی و روحی :دی

بعداًنوشت: ظاهراً حالم خیلی بده و هنوز دارم بالا میارم :)))) داریم می‌ریم بیمارستان!
اگر بار گران بودیم رفتیم... اگر کامنتا رو می‌بستیم رفتیم... اگه طویله می‌نوشتیم رفتیم...
هعی...

۱۳ خرداد ۹۵ ، ۰۸:۰۸
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

874- حتی خودشم دوست نداره!

چهارشنبه, ۱۲ خرداد ۱۳۹۵، ۱۰:۲۵ ب.ظ

یه استادی داریم که خودش تو دل بروئه! ولی هیچ جوره نمی‌تونی تو دلش بری! و شگفت آنکه بدون اینکه خودت بدونی و به روت بیاره تو دلش هستی! ولی نمیگه که پر رو نشی مثلاً!

اتفاقا پارسالم، جزو تیم مصاحبه‌کنندگان بود و از اون روزِ مصاحبه که گیر داده بود به نام خانوادگی بنده که مشتقه یا مرکب، مهرش به دلم افتاد، یا نشست. (حالا نمی‌دونم مهر به دل می‌افته یا می‌شینه!)

ولی خب این ترم هر کاری کردم مهر منم به دلش بیافته نشد!!!

آقا تا میومدم دهنمو باز کنم یه چیزی بپرسم، می‌گفت شما پیش‌زمینه و پس‌زمینه و تحصیلاتِ این رشته و تخصص این موضوع رو نداری و نمی‌دونی و بلد نیستی!

یه موقع یه چیزی می‌پرسید و صبر می‌کردم ملت جواب بدن و وقتی می‌دیدم کسی چیزی نمی‌گه یه چیزی می‌گفتم و البته جوابم هم درست بود؛ ولی خب دریغ از اپسیلونی (به اندازه‌ی دانه‌ی خَردَل) تشویق و احسنت و آفرین و باریکلا!

الغرض؛ داشتم صداهای درسِ این استادو گوش می‌دادم و رسیدم اونجایی که یه چیزی پرسید و من و دوستم همزمان جواب دادیم و کلاس از خنده ترکید!

حالا سوالش چی بود؟

در اغلب موارد و در اکثر زبان‌ها اگر جزئی از یک واژه‌ی مرکب فعل باشه، جزء دوم، مفعول اون فعله! مثل Pickpocket (جیب‌بُر، ینی بُرنده‌ی جیب)، گوشت‌کوب، دماسنج، آب‌پاش... بعدش گفت در زبان فارسی، در برخی موارد این جزء، فاعله نه مفعول و گفت یه مثال بزنید... من و دوستم همزمان، من گفتم مردم‌پسند، دوستم گفت خداپسند! (خنده‌ی ملت برای این بود که من گفته بودم مردم‌پسند و اون یکی هم‌کلاسی‌م، خداپسند)

این استادمون پیرمرده‌هاااا! سوء برداشت نشه یه وقت؛ ولی چه کوشش‌ها که نکردم نگاهی از سر لطف و عطوفت به این بنده‌ی سراپاتقصیر بکنه و نکرد! یه بار به بچه‌ها گفتم بچه‌ها؟ دکتر چرا منو دوست نداره؟!!!

فرزانه گفت این خودشم دوست نداره؛ به دل نگیر!

۱۲ خرداد ۹۵ ، ۲۲:۲۵
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

873- «اخضر آقا» یا «مثل خاطره‌های پریده»

چهارشنبه, ۱۲ خرداد ۱۳۹۵، ۰۵:۵۵ ب.ظ

خواهرِ معلم فیزیک سال اول دبیرستانم، مدیر مدرسه‌مون بود. اون یکی خواهرشم معلم زیست! (و هنوز که هنوزه نمی‌فهمم چرا زیست هم جزو درسایی بود که باید پاسش می‌کردم و این چه ظلمی بود که در حق من کردن!) و این سه خواهر، برادرزاده‌ای داشتند مهتاب نام و این مهتاب اون موقع دانشجوی دانشگاه سابقم بود و الان استاد همون دانشگاهه.
سال دوم کارشناسی، مهتاب، استاد تئوری مدارم شد و برای کارآموزیم مهتابو به عنوان استادراهنمام انتخاب کردم.



دیروز پریروز داشتیم از خرید برمی‌گشتیم و جلوی یکی از مغازه‌ها، معلم فیزیک اول دبیرستانمو دیدم.

چند ثانیه تو چشمای هم نگاه کردیم و با خودم گفتم شک نکن هیچ معلمی دانش‌آموزِ ده سال پیششو نمی‌شناسه! اون اصن نمی‌دونه تو تجربی بودی یا ریاضی! بعد باید رشته‌ی کارشناسی‌تو بگی و بعدشم ارشد... بی‌خیال!!! راتو بگیر برو دخترم!!!

سرمو انداختم پایین و به راهم ادامه دادم و یاد کلاسمون افتادم؛ یاد این بولتن! یاد روزایی که من نماینده‌ی کلاس بودم و این بولتن رو پر می‌کردم از مطالب ادبی و تاریخی و زندگی‌نامه‌ی لطفعلی‌خان و ملت رو با مطالب مفیدم سرگرم می‌کردم!!!

اون روز که از بولتنمون عکس گرفتم 7 آبانِ هزار و سیصد و قدیم بود؛ اون روز سالگرد فوت لطفعلی‌خان و انقراض سلسله‌ی زندیه بود و منم براش اعلامیه‌ی ترحیم چاپ کرده بودم و تو کلاسا و مدرسه پخش کرده بودم و بماند که چه جوری توبیخ شدیم :دی (یکی از پستای فصل اول وبلاگم راجع به خاطره‌ی همین روز بود... من روی بولتن اصلی، توی سالن مدرسه این اعلامیه‌ی ترحیمو چسبونده بودم و مدیرمون کنده بوده و من دوباره یکی دیگه زده بودم و اون دوباره کنده بوده و من فکر کرده بودم کار بچه‌هاست و هی می‌رفتم اعلامیه‌ی دیگه‌ای رو جایگزین قبلی می‌کردم و یهو ناظم مدرسه اومد و معلممون (آقای ه.) هم سر کلاس بود :)))) یادم می‌افته خنده‌ام می‌گیره :دی ینی کلاس رفته بود رو هوا از شدت خنده!)



این عروسکه بالای تخته سیاه، اسمش اخضر آقاس. فصل اول وبلاگم هم یه همچین هدری داشت. و همان طور که ملاحظه می‌کنید این پست دو تا عنوان داره! ملت با کمبود عنوان مواجهن، اون وقت من دو تا دو تا عنوان می‌ذارم برای پستام. اخضر هم ینی سبز.

۱۲ خرداد ۹۵ ، ۱۷:۵۵
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

872- این آخرین پُل‌ه؛ واسه رسیدنت...

چهارشنبه, ۱۲ خرداد ۱۳۹۵، ۱۱:۴۲ ق.ظ

مثل وقتی که منتظری خانومه بگه شماره‌ی 222 به باجه‌ی شماره فلان و تسبیحی که دوستت برات سوغاتی آورده رو از کیفت درمیاری و یواشکی زیر چادرت شروع می‌کنی به ذکر گفتن و به این فکر می‌کنی که خب ملت که نمی‌دونن تو تا حالا تسبیح نداشتی و الان تسبیح ندیده محسوب میشی و عین بچه‌ها ذوق‌زده‌ای که باهاش ذکر بگی!
مثل وقتی که شماره‌تو صدا می‌زنن و مسئولِ باجه اسمش امید داداشی‌ه و بی‌هوا خنده‌ات می‌گیره

مثل وقتی که بابا با دیدن کارت اهدای عضوت ناراحت می‌شه

۱۲ خرداد ۹۵ ، ۱۱:۴۲
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)


+ دیالوگ اولی با سهیلا بود، دومی الهام

درباره‌ی فصول مختلف وبلاگم: post/715

۱۱ خرداد ۹۵ ، ۲۳:۳۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

داشتم می‌رفتم دانشگاه؛
ایستگاه بهشتی (یکی از ایستگاه‌های مترو تهران) منتظر قطار بودم و نگاهم گره خورده بود به پوتین‌های سربازی که کنارم ایستاده و به نظر می‌رسید که مامور مترو نیست و اونم مثل بقیه منتظر قطاره
سرمو بلند کردم ببینم چه شکلیه و فرد متشخص و تحصیل‌کرده‌ای از طبقه‌ی اجتماعی بالا به نظر می‌رسید.
دوباره نگاهم برگشت سمت پوتیناش...

پیرمرد شصت هفتاد ساله‌ای اومد سمت سرباز و ازش آدرس جایی رو پرسید.
سرباز با تمسخر اشاره کرد به نقشه‌ی متروی روی دیوار و با تحکّم به پیرمرده گفت اون نقشه رو می‌بینی؟ اونو برای شما چسبوندن رو دیوار! برو ببین جایی که می‌خوای بری کجای نقشه است؛ مسیرای مترو هم کنار همون نقشه است.

پیرمرد سرشو انداخت پایین و رفت سمت نقشه و 
نگاهم قدم‌های پیرمردو دنبال می‌کرد
یه کم وایستاد جلوی نقشه و

قطار اومد
ما سوار شدیم
ولی پیرمرده همون جا جلوی نقشه وایستاده بود...

تمام مدتی که سر کلاس بودم قیافه‌ی پیرمرده و سربازه جلوی چشمم بود...

۱۱ خرداد ۹۵ ، ۲۲:۱۲
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

869- حس یه کارخونه‌دار ورشکسته رو دارم به واقع!

سه شنبه, ۱۱ خرداد ۱۳۹۵، ۰۶:۲۳ ب.ظ

فکر اینجاشو نکرده بودم که یه وقت ممکنه حقوق خودت و همکارات عقب بیافته هیچ، حقوق دستیاراتم از جیب خودت بدی...

پ.ن: روی سنگ قبر آن بانو بنویسید این سری کامنتاشو به خاطر حجم و فشار کاری و درسی بسته! بنویسید 5 ام که فردای شب قدره امتحان نحو داره، 8 ام جامعه‌شناسی، 9 ام ساخت‌واژه، 12 ام اصطلاح‌شناسی و 14 ام که روزِ قبلِ عید فطره، آواشناسی. بنویسید عید فطر کامنتارو باز می‌کنه! قول می‌ده!!!

۱۱ خرداد ۹۵ ، ۱۸:۲۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

868- "شماره‌ی شما رو از"

سه شنبه, ۱۱ خرداد ۱۳۹۵، ۱۲:۴۹ ب.ظ

گوشیمو گرفتم دستم و sms هامو باز کردم و تو قسمت سرچِ دوازده هزار و ششصد و نوزده sms غیرتبلیغاتی‌ای که داشتم نوشتم: "شماره‌ی شما رو از"

سلام؛ مریم هستم، شماره‌ی شما رو از بچه‌ها گرفتم، سلام؛ دوست نگارم، شماره‌ی شما رو از نگار گرفتم، سلام؛ علی‌اصغر هستم، شماره‌ی شما رو از ارشیا گرفتم، سلام؛ بنده خدای شماره 2 هستم، شماره‌ی شما رو از بنده خدای شماره 1 گرفتم، سلام؛ فلانی هستم، شماره‌ی شما رو از فلانی گرفتم و ده‌ها دیالوگ از این قبیل. بعد دوباره برگشتم تو قسمت سرچ و نوشتم: "شماره‌ی شما رو به" و جمله‌هایی مثلِ می‌تونم شماره‌ی شما رو به فلانی بدم؟

یه بار به یکی از دوستام که بعد دیپلم، دانشگاه نرفته بود و با دوستای مدرسه‌اش هم ارتباطی نداشت و اصن نمی‌دونست اینترنت چیه گفته بودم چه جوری این تنهایی رو تحمل می‌کنی؟

کاش یکی بود که الان از خود من می‌پرسید چه جوری این تنهایی رو تحمل می‌کنم...


گر چه عمری، ای سیه مو، چون موی تو آشفته‌ام

درون سینه قصه‌ی این آشفتگی بنهفته‌ام

ز شرم عشق اگر به ره ببینمت ندانم چگونه از برابر تو بگذرم من

نه می‌دهد دلم رضا که بگذرم ز عشقت

نه طاقتی که در رخ تو بنگرم من


دل را به مهرت وعده دادم دیدم دیوانه‌تر شد

گفتم حدیث آشنایی دیدم بیگانه‌تر شد

با دل نگویم دیگر این افسانه ها را

باور ندارد قصه‌ی مهر و وفا را


مگر تو از برای دل قصه‌ی وفا بگویی

به قصه شد چو آشنا غصه‌ی مرا بگویی

trainbit.com/files/1448147884/agar_che_omri.mp3

۱۱ خرداد ۹۵ ، ۱۲:۴۹
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

867- بقیه‌اش!

سه شنبه, ۱۱ خرداد ۱۳۹۵، ۱۲:۴۴ ق.ظ

13. استاد یه جمله‌ی پیجن (پیجنِ پایه انگلیسی) رو تخته نوشت که نامه‌ی یه معلمی خطاب به مسیونری در جزایر ماتاسو در قرن 19 بوده! و متن نامه بدین شرح است:

misi kamesi arelu you no kamu ruki me
مستر کامس، هاو آر یو؟ شما نه آمدید من نگاه کنی
me no ruki iuo
من نه نگاه کردم شما

استاد داشت اینو به فارسی و انگلیسی روان ترجمه می‌کرد و از اونجایی که جزوه ننوشتم، فقط صدای استادو دارم که میگه دییر مستر کامس هاو آر یو؟ وی هونت سین ایچ آدر فر اِ وایل!!!

خب؟

 Dear Mr. Kames, how are you? we haven’t seen each other for a while


14. استادمون تعریف می‌کرد یه روز یکی از خدماتیا بهش میگه "آقای دکتر؛ منم کم‌کم تو این محیط دارم فرهنگی می‌شم"
استادمون می‌پرسه چه طور؟
مستخدم: قبلاً اگه کسی می‌پرسید اتاق فلانی کجاست می‌گفتم تهِ راهرو؛ الان می‌گم انتهای راهرو

15. چند وقت پیش توی دفتر یادداشتم کلیدواژه‌ای ثبت کرده بودم بدین صورت: «ز»

یه مدت درگیرِ این حرفِ ز بودم که خدایا خداوندا! ینی من قرار بودم راجع به این ز چی بنویسم و اصن این ز چیه و کیه!!! 
الان که داشتم صدای جلسه 14 رو گوش می‌کردم، دیدم بحثِ زبان و جنسیته و داریم در مورد تفاوتِ گونه‌های زبانی خانم‌ها و آقایون صحبت می‌کنیم و یکی از بچه‌ها میگه زنان قبیله‌ی «زولو» به شدت از به‌کاربردن کلماتی که توشون حرف «ز» باشه پرهیز می‌کنن و استفاده از حرف «ز» رو تابو می‌دونن!

دوست دارم برم تو اون قبیله و این بیتو بخونم:دی

خیزید و خز آرید که هنگام خزان است باد خنک از جانب خوارزم وزان است

۶ نظر ۱۱ خرداد ۹۵ ، ۰۰:۴۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

1- یه جا استاد داره جامعه‌ی زبانی همگن رو توضیح میده و از بچه‌ها میخواد مثال بزنن و ملت میگن مثلاً تهران همگن نیست و یکی از بچه‌ها میگه مثلاً تبریز همگنه و همون لحظه من در می‌زنم و میام تو و ملت می‌گن آخ آخ صاحبش اومد و منم تا می‌رسم می‌شینم و وارد بحث می‌شم و جامعه‌ی اسرائیل که یه پلند سوساییتی (planned society) هست رو مثال می‌زنم! (و این کلاس، در طول ترم یه جوری طلسم شده بود که هیچ وقت نتونستم قبل از استاد سر کلاس حاضر باشم.)

2- یه جا بحث فرهنگ و آداب و رسومه و یکی از بچه‌ها میگه تو شهر ما رسمه که وقتی می‌رن خواستگاری، از خونه‌ی دختره یه چیز کوچیک به نیت تبرک می‌دزدن و یکی از بچه‌ها میگه مامان‌بزرگ من یه بار متکّای خونه‌ی دختره رو دزدیده بود :دی! (آخه متکّا؟!!!)

3- اگه یه روز خواستین از زندگی‌م فیلم درست کنین... تو یه سکانسی دستمو گذاشتم زیر چونه‌ام و خیره شدم به گوشه سمت راست کلاس و استاد چند بار صدام می‌کنه و متوجه نمیشم. شما تو اون قسمت از فیلم هنوز نمی‌دونی من به چی فکر می‌کنم و باید تا قسمت آخر فیلم با ما همراه باشید تا دستگیرتون بشه که تو اون سکانس من به چی فکر می‌کردم. :دی

4- افراد قبیله‌ی Tukano (تاکانو) که در آمازون زندگی می‌کنند، اجازه ندارند با هم‌زبان‌هایشان ازدواج کنند و هم‌زبان بودن نوعی محرمیت محسوب می‌شود. نتیجه‌ی چنین رسمی در این قبیله‌ی کوچک چند هزارنفری، چندزبانگی است. (خودم می‌دونم این مورد تکراریه ولی خب اون موقع که در مورد این قبیله نوشته بودم کامنتا بسته بود؛ الان بازه :دی)

5- دوزبانه‌ی افزایشی (Additive) کسی است که با آموختن L2، زبان L1 را فراموش نمی‌کند اما دوزبانه‌ی کاهشی (Subtractive)، به مرور زمان زبان L1 را فراموش می‌کند. بعدش استاد به من اشاره کرد و گفت این خانوم دوزبانه‌ی افزایشی‌ه و منم تایید کردم و خاطره‌ی مشهد رفتنمونو برای کلاس تعریف کردم و استادمون بسی بسیار ذوق کرد.

6- استادمون میگه هند، کشور عجیبیه و در نهایت فقر و بدبختی، مردم صبوری داره. اما ما مردمِ طلبکاری هستیم. توی هند 14 زبان رسمی وجود داره و به دلخواه مردم، آموزش داده می‌شه. اما در خیلی از کشورهای پیشرفته چنین دموکراسی و آزادی‌ای حتی برای انتخاب اسم افراد هم وجود نداره.

7- استادمون میگه یه بنده خدایی بوده به اسم زنیاک شمِرگِل که شَمَرگُل! صداش می‌کردن :))))
8- استادمون که هفتاد و اندی سالشه و مدرک دکترا داره از کانزاس امریکا، وقتی دبیرستان بوده، تهران دو تا مدرسه‌ی تاپ داشت که انسانی نداشتن و استادمون مجبور بوده ریاضی بخونه و استعداد ریاضی استادمون هم ضعیف بوده و غیره!
9. داشتیم در مورد مبحث کدسوییچینگ و کدمیکسینگ! حرف می‌زدیم و استادمون می‌گفت از دیدگاه جامعه‌شناسی، کدگزینی متکی به ساختار جامعه هست و معیار گزینشِ کد (زبان یا گونه‌ی زبانی)، حوزه‌ی کاربردیه. حوزه‌ها انواع مختلف و هنجارهای خاص خودشونو دارن؛ مثلاً حوزه‌ی خانواده، کار، آموزش، کوچه و خیابان و... که با توجه به نوع حوزه Code selection اتفاق می‌افتد. ینی هر جا بنا بر هنجارهای همون جا گونه‌ی زبانی‌مونو انتخاب می‌کنیم.
ولی از دیدگاه روان‌شناسی اجتماعی، باید بیشتر به روندهای ذهنی و انگیزه‌های روانی توجه کرد تا ساخت‌ها و مقوله‌های اجتماعی. مثلاً اصفهانی‌ها در تهران، بیشتر لهجه می‌گیرند و غلیظ‌تر حرف می‌زنند، بعضی ترک‌ها هم هیچ جوره حاضر نیستن فارسی صحبت کنن!!! :دی
دو تا از بچه‌ها اصفهانی‌ان و گفتن ما با تهران، رقابت‌های دیگه‌ای هم داریم و اصن چرا ما پایتخت نیستیم؟!!!
یکی از دوستانِ لُر به دفاع از بنده فرمود: البته اگه قرار باشه یه شهرِ دیگه جز تهران پایتخت باشه، تبریز هم هست و نطقش رو این جوری ادامه داد که: البته زمان احمدی‌نژاد قرار بود ازنا و الیگودرز پایتخت بشن :دی
10. استادمون داره برخورد زبانیو توضیح میده و یکی از بچه‌ها حالت عصبانیت و ناراحتی رو مثال می‌زنه و میگه هر فردِ دوزبانه‌ای موقع خشم و ناراحتی، به زبان مادریش ابراز احساسات می‌کنه و اگه لهجه داشته باشه، لهجه‌اش غلیظ‌تر میشه و مثلاً اگه ترک باشه، لهجه‌اش پررنگ‌تر میشه. استاد اشاره کرد به من و گفت ولی این خانوم این جوری نیستن.
همکلاسی‌م: ما که تا حالا ایشونو عصبانی و غمگین ندیدیم! یه بار در شرایط هیجانی قرارش می‌دیم ببینیم چه شکلی میشه :))))
استاد: البته ما رفتارهای زبانی رو در حالت عادی بررسی می‌کنیم.
11. زبان اسپرانتو، یه زبان ساختگیه که بعد از جنگ جهانی اختراع شد که بچه‌های جنگ‌زده و آواره که نمی‌تونستن باهم ارتباط برقرار کنن، یه زبان مشترک داشته باشن.
استاد دلایل عدم گسترش این زبانو پرسید و اینکه چرا به عنوان زبان میانجی پیشرفت نکرد و گفتیم یه دلیلش، رقیب قدرتمندی مثل انگلیسیه.
پرسید ینی دِلی هم دوست ندارید یادش بگیرید و گفتیم نه!
بعدش گفت اگه یه آموزشگاه اسپرانتو رو رایگان آموزش بده و ناهار هم بده و یه آموزشگاه دیگه، رایگان، انگلیسی یاد بده کدومشو شرکت می‌کنید؟
بچه‌ها گفتن هیچ کدوم! :دی
استاد: من جای شما بودم می‌رفتم آموزشگاهی که ناهار میده ناهارمو می‌خوردم و می‌رفتم می‌نشستم سر کلاس این یکی آموزشگاهه :))))
12. داشتیم در مورد زبان‌های میانجی و آمیخته و پیجن بحث می‌کردیم.
پیجن، زبان کار هست و ویژگی اصلیش اینه که زبانی میانجی در محیط کاره.
مثلاً یه کارگر انگلیسی اگه بیاد تو یه شرکت نفتی تو ایران کار کنه و نه این فارسی بلد باشه و نه مهندسامون انگلیسی بلد باشن، با 1000 تا واژه‌ی آمیخته از دو زبان می‌تونن کارشونو تو محیط کار راه بندازن. این زبان، ساختار ساده‌ای داره و جمله‌ی شرطی و پیچیده نداره. در حد امر و نهی و اینا! پیجن اسم یه زبان خاص نیستاااا! مثلاً انگلیسی و فارسی، یا ترکیب انگلیسی و هندی، یا ترکیب عربی و فرانسوی و هر زبان دیگه‌ای در محیط کار می‌تونه پیجن باشه. استادمون می‌خواست یه مثال ملموس بزنه برامون؛ گفت mamblomi ینی شوهر! که man belong me بوده و آمیخته‌ای از انگلیسی و یه زبان دیگه است. (حالا این کلمه در محیط کار چه کاربردی داشته الله اعلم!)

+ دیگه این پستو آپدیت نمی‌کنم و بقیه‌شو می‌ذارم پست بعد.
۶۴ نظر ۱۰ خرداد ۹۵ ، ۱۸:۳۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

* قسمت اول این پست که به رنگ آبی‌ه، با اندکی دخل و تصرف و سانسور! از صفحه‌ی فیس ‌بوک یکی از دوستان که این مطلب رو پابلیک (عمومی) منتشر کرده بودن کپی شده و بقیه به قلم نگارنده است.

برق شریف جایی‌ بود که دوستان جدای از کار درست بودن خیلی‌ هم اهل فروتنی نبودن. همونطور که دوستی می‌گفت:

"من فکر نمی‌کنم اعتماد به نفسم اون طور که شما می‌گین زیاد باشه صرفاً به اندازست."

تعدادی از جملاتی که در سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۹ یادداشت کرده‌بودم رو گفتم به ثبت برسونم که شاید نگاه کردن بهشون بعد از گذشت ده سال خالی‌ از لطف نباشه.

- کلاسِ درسِ [...]: 

"استاد اون معاد‌له رو اشتباه نوشتین. (دانشجو کتاب رو باز می‌کنه) اوه! کتاب هم اشتباه نوشته که!"

- تعریف کردنِ یک دوست از دوست دیگه:

"[...] باورت نمی‌شه فلانی چقدر باهوشه! یه سوال خیلی‌ سخت رو بهش دادم ۱ ساعته حل کرد. من خودم ۴۰ دقیقه داشتم با سوال کلنجار می‌رفتم تا تونستم حلّش کنم"

- در پاسخ به تحلیل‌های دکتر [...] در مورد مشکلات دانشجویان: 

"استاد الان اکثر بچه‌هایی که حرفای شمارو شنیدن این طور برداشت می‌کنن که این چقدر شوته"

- در راستای‌ اعتراض به نمره: 

"من نمی‌فهمم معیار شما برای نمره دادن چیه! اگر به معلومات باشه باید من اول بشم! اگه به هوش باشه هم باید من اول بشم!"

- دانشجو ورودی سال اول در جواب به دکتر [...]: 

"آقا اگه شما یه عمر الکترونیک کار کردین منم یک عمر کوانتوم کار کردم"

- وقتی‌ استاد رو به یک دانشجو گفت اون چه کتابیه داری سر کلاسِ من می‌خونی‌: 

"ببخشید سرعت درس دادنِ شما پایینه باید خودمو مشغول کنم"

- نظر یکی‌ از استادانِ محترم در مورد رابطهٔ دختر و پسر: 

"من نمی‌فهمم دوست دختر یعنی‌ چی‌! اگه می‌خواین بگیرینش بگیرینش اگه نمی‌خواین به عنوان یه مهندس باید با کمترین هزینه کارو راه بندازین ۵۰ تومن (دلار ۹۰۰ تومن بود اون موقع) به یک نفر بدین سریع بیاد کارو راه بندازه"

- نظر یه استادی که ظاهراً مهندس بهتری بود و ارزون‌تر کارش راه می‌افتاد: 

"ما وقتی‌ کانادا بودیم کارمون با ۲ دلار راه می‌افتاد الان این دانشجوها باید ۶ ماه بدو بدو کنن آخرشم کارشون راه نمیفته"

- استاد خطاب به دانشجو:

"من سعی‌ می‌کنم نمرهٔ زیر دهِ شمارو سریع بدم که بتونی‌ درس رو برای ترم بعد برداری چون ظرفیت پر شده.

دانشجو: استاد بقیه کسایی‌ که درس رو افتادن چی‌ میشن اگه ظرفیت پر شه؟

استاد: احتمالا مجبور بشیم باقی‌ رو پاس کنیم (و این اتفاق افتاد!)"

یکی از هم‌کلاسی‌های ارشدم، علاقه‌ی عجیبی به نمره داره. دانشجوی شریف نبوده، ولی ترجیح می‌ده و اصرار داره در جملاتش حتی اگر ربطی به شریف نداشته باشند هم، از لفظ شریف استفاده کنه؛ مثلاً اگر آدرس جایی رو بپرسی مبدأش شریف هست، اول برو ایستگاه شریف و بعد فلان، یا جایی که آدرسشو می‌پرسی نزدیک شریفه، یا دو ایستگاه بعد از شریفه، یا مثلاً شرق شریفه، یا شمال شریفه!

علاقه‌ی عجیبی داره به اینکه بگه فلان استادِ شریف رو دیده یا باهاش حرف زده یا می‌شناسه، و علاقه‌ی وافری به کنفرانس‌هایی و لو بی‌ربط به رشته‌مان که مربوط به شریف هستند. به عنوان مثال، مکالمه‌ی من و ایشون:

ایشون: دکتر فلانی امروز کنفرانس داره
من: دکتر فلانی دیگه کیه؟
ایشون: استادِ فلان درسِ شریف
من: خب؟ کنفرانس چی؟
ایشون: نمی‌دونم

ایشون علاقه‌ی عجیبی دارن به ذکرِ عناوین کُتُبی که خوندن و نیز تعدادِ دفعاتی که خوندن! به عنوان مثال:

ایشون: فلان کتاب رو 17 بار و فلان کتاب رو 13 بار خوندم

ایشون قبل از کلاس و قبل از هر جلسه، درس رو به امیدِ اینکه استاد قراره بپرسه می‌خونن و مکالمه‌ی من و ایشون:

ایشون: خوندی؟
من: چیو؟
ایشون: درسِ امروزو دیگه! فکر کنم استاد امروز بپرسه
من: نه؛ نخوندم. تا حالا کی، کِی پرسیده که تو هر جلسه می‌خونی آخه؟! مگه بچه‌ایم بپرسه!!!

نیم ساعت بعد

ایشون: فلان جا، منظور استاد از فلان چیز چی بود؟
من: گفتم که؛ نخوندم. اصن جزوه‌ام هم کامل نیست؛ چون یکی دو هفته است صدای استادارو گوش نکردم که تایپ کنم جزوه‌مو.

نیم‌ساعت بعد

ایشون: استاد دقیقه‌ی بیستم یه چیزی گفت بعدش توضیح نداد، منظورش چی بود؟
من: گفتم که! گوش نکردم

از اینایی که جلسه‌ی اول هی از استاد می‌پرسن برای امتحان چی بخونیم و چه جوری سوال میدین و دفترِ چند برگ برداریم و مراجعِ درس چین و جلسه دوم میرن مراجع رو می‌خرن و می‌خونن و اشکالات احتمالی‌شون رو که هنوز تدریس هم نشده می‌پرسن و جلساتِ یک و نیم ساعته رو انقدر کش میدن با سوالاشون که وقت استراحتمون به فنا میره هیچ، از وقتِ استاد بعدی هم می‌گذره و خلاصه آقا دست رو دلم نذار که این هم‌کلاسی پدر همه‌مونو درآورده!

سر جلسه‌ی امتحان، ما جوابارو تو یه برگه‌ی آچهار نوشتیم و ایشون با فونتِ مورچه روی 7 تا برگه!!!

بارها و بارها خواستم بگیرم به قصدِ کشت بزنمش و خب احترامِ سن و سالشو نگه داشتم و اتفاقاً یه بار سر کلاس وقتی داشت تکلیف‌تراشی می‌کرد و اتفاقاً موفق هم شد، استاد که رفت بهش گفتم به جانِ خودم اگه ده سال ازم بزرگتر نبودی انقدر می‌زدمت که انصراف بدی از درس خوندن!!!

علی‌رغمِ رو اعصاب بودنش، معتقدم رفتارِ هر کس، رفتارِ خودشه و ما اجازه‌ی تغییر و دخالت نداریم؛ تا زمانی که به ما آسیب نزنه البته.

به خاطر اعصابِ ضعیفم، سعی می‌کردم تایم استراحت‌ها باهم نباشیم و اگر احیاناً تو مترو می‌دیدمش، بیست تا واگن ازش فاصله می‌گرفتم و این هر مسیری رو انتخاب می‌کرد، بنده خلافِ جهتش حرکت می‌کردم و لو اینکه به مقصد نرسم. 

ولی خب سرِ کلاس از دستش در امان نبودم و کافی بود یه موضوعی پیدا کنه که یه ربط نامحسوسی مثلاً به مهندسی داشته باشه؛ دیگه گیر می‌داد به شریف که شریف فلان و شریف بهمان و اتفاقاً تعریف می‌کرداااااااا! ولی خب واضح و مبرهن بود که سایرین و حتی خود من هم خوشمون نمیومد از این تعاریف. ینی امکان نداشت بحثِ اصطلاحاتِ تخصصی باشه و ایشون رزومه‌ی منو تشریح و تبیین نکنه برای بقیه!

و من همیشه سعی کردم با عوض کردن بحث، موضوع رو منحرف کنم.
ترم اول به همین منوال گذشت و به واقع متوجه شده بودم که سایر دوستان و نیز مسئولین و اساتید چه قدر آلرژی پیدا کردن به اسم شریف. ولی خب ایشون هیچ جوره درک نمی‌کردن که اولاً ممکنه بنده با تجدید خاطرات دانشگاه سابقم ناراحت بشم و در ثانی، ممکنه بقیه فکر کنن عمداً داریم فخرفروشی می‌کنیم.

چند وقت پیش که داشتم می‌رفتم فرهنگستان، متاسفانه توی مسیر همدیگه رو دیدیم و بازم متاسفانه سوار ماشین یکی از کارمندان اونجا شدیم و سوار شدن همانا و تعریف و تمجید من توسط ایشون برای اون خانوم کارمند همانا. ینی همین که سوار شدیم و درو بستیم و خانومه پاشو گذاشت روی گاز، ایشون شروع کردن به تشریح و توصیف من که از کجا آمده است و آمدنش بهر چه بود و نمی‌دونی چه قدر خفنه! (در حالی من حس خود خفن‌پنداری نداشتم هیچ وقت). و به واقع تو اون مسیر چند دقیقه‌ای نمی‌دونستم چه جوری موضوع رو عوض کنم و پیاده که شدیم حتی تا دم در کلاس هم، این هم‌کلاسیم داشت من و دانشگاه سابقم رو توصیف می‌کرد و قیافه‌ی اون کارمنده دیدنی بود!!!

چند روز پیش دلو زدم به دریا و گفتم باید بهش بگم که این رفتارش گرچه خیرخواهانه است ولی آزارم می‌ده و بهش گفتم که چه قدر اذیت می‌شم و حتی اینم گفتم که بارها سعی کردم صحنه رو ترک کنم یا موضوع رو عوض کنم و از اون روز دیگه حواسش هست که وقتی می‌خواد منو به کسی معرفی کنه به اسم و فامیل اکتفا کنه.

البته این هم‌کلاسیم جزوِ مقربین درگاه منه الان و بسیار دوستش دارم و اصن روایت داریم که من در برخورد اول با هر کی گیس و گیس‌کشی داشته باشم، سرانجام جزو صمیمی‌ترین‌ها میشه. اینم بگم که این هفته دوشنبه دو تا کلاس دارم که جلسه‌ی آخرشونه و من الان خونه‌ام و تهران نیستم و قراره همین دوستم صدای اساتیدو ضبط کنه و یه جوری برسونه دستم. قبلاً تو قسمت هفتم این پست هم در مورد این هم‌کلاسیم چند خط نوشته‌بودم.

۲۴ نظر ۰۸ خرداد ۹۵ ، ۱۰:۱۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

864- و چه قاطعانه گفت "نه"

شنبه, ۸ خرداد ۱۳۹۵، ۱۲:۲۱ ق.ظ

برای دومین بار نشستم پایِ برنامه‌ی دورهمی مهران مدیری

از هومن برق‌نورد پرسید خاطره‌ای هست که نخوای باشه؟ خاطره‌ای که بخوای حذفش کنی و یادت بره؟



+ اون روز که پست 816 رو می‌نوشتم، این آهنگو گوش می‌دادم. (ترجمه‌ی آهنگ)

۰۸ خرداد ۹۵ ، ۰۰:۲۱
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

863- :|

جمعه, ۷ خرداد ۱۳۹۵، ۰۹:۵۵ ب.ظ

به نظر "خودم"، همه‌ی جذابیت وبلاگم به اینه که اطرافیانم هم می‌خوننش؛ یا بهتره بگم می‌تونن بخوننش و این پدیده به همون اندازه که روی افزایش صداقت نویسنده تاثیر داره، جرئت و جسارتش رو هم کاهش می‌ده.

عنوان این پست قرار نبود دونقطه خط صاف باشه. داشتم کلمات رو کنار هم می‌چیدم و داستان ازدواج یکی از دوستانمو می‌نوشتم. راجع به اینکه وقتی فهمیدیم با کی ازدواج کرده از تعجب دهنمون باز مونده بود و چشمامون گرد که اصن بهش نمیومد با چنین کسی ازدواج کنه.

چند خط نوشتم و هدف نهایی‌م این بود که بگم ماها بعضی وقتا یه کارایی می‌کنیم که بهمون نمیاد؛ یا شایدم بقیه فکر می‌کنن بهمون نمیاد و شاید خیلی هم بهمون میاد و این بقیه هستن که راجع به ما اشتباه فکر کردن و دچار تعجب می‌شن. و این پست، پست خوبی از آب درمیومد اگه یادم نمیفتاد که همین دوست و دوستان مشترکمون اینجا رو می‌خونن یا ممکنه بخونن.

* * *

چند وقت پیش وقتی داشتم با فرزانه برمی‌گشتم خوابگاه، در مورد نوشتن و وبلاگ‌نویسی صحبت می‌کردیم و پرسید چه جور وبلاگایی می‌خونی و چه جوری می‌نویسی و گفتم خاطرات شخصی و روزانه و یهو یاد نیکولا و خرمالوی سیاه افتادم و گفتم یه چند تا وبلاگم هستن که صرفاً به خاطرِ متن و محتواش و نه نویسنده‌هاش، می‌خونم. این هم‌کلاسی‌م تو کار روزنامه و نشریه است و آدرس وبلاگمم نداره. وقتی گفتم آلما توکل، گفت عه! این یه مدت همکارم بوده و اسم واقعی‌شو گفت و اولین سوالی که به ذهنم رسید بپرسم این بود که این دختره تو فضای حقیقی هم انقدر رو اعصابه؟ :دی

۱۷ نظر ۰۷ خرداد ۹۵ ، ۲۱:۵۵
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

1.

اون کلاسی که براش سه تا استاد داریم، بحث آرشیو کردن اسناد و مدارک بود و یهو همچین ناغافل داغ دل استاد شماره 5 تازه شد و داشت از اسناد و کتابایی می‌گفت که باید فلان جا باشن و نیستن و هیچ کس مسئولیتِ نبودنشون رو به عهده نمی‌گیره و می‌گفت یه سری فایل صوتی داشتیم از لهجه‌های مختلفِ دانش‌آموزان کل کشور که آموزش پرورش انقدر گفت جا نداریم جا نداریم که یه روز که چشم ما رو دور دید همه رو منهدم کرد :| بعد داشت می‌گفت صورت‌جلسه‌های فلان دوره که اسناد مهم و مفیدی هم بودند و دست فلان استاد بودن و اون فلان استاده داده بوده فلان جا، الان نه دست استاده و نه فلان جا و یاد یکی از خاطراتِ فنلاند افتاد که اونجا چرت‌ترین یادداشت‌ها هم آرشیو میشه و اشاره کرد به تک تک ما و گفت اصن خود شماها، کدومتون کتابای دوران مدرسه‌تونو نگه‌داشتید؟

یکی از بچه‌ها اشاره کرد به من و گفت استاد ایشون از اول ابتدائی تا حالا همه‌ی کتاباشونو نگه داشتن و یکی دیگه از بچه‌ها گفت اینکه چیزی نیست، من شنیدم sms ها و ایمیلاشونم تاکنون پاک نکردن و یکی دیگه از بچه‌ها رو کرد به اون یکی استاد (سه تا استاد سر کلاسه) و گفت حتی بسته‌های چیپس و پفک و شکلات و لیوانای آب‌میوه و ذرت مکزیکیاشم نگه‌میداره و منم برگشتم سمت اون یکی استاد و گفتم البته نه هر لیوانی! بعد برگشتم سمت بچه‌ها و گفتم عصب دندونم هم چسبوندم رو کاغذ و اونم نگه داشتم و اساتیدمون هر سه تَن، دونقطه با چندین خط صاف بودن و بهم قول مساعد دادن اگه برای قسمت آرشیو اسناد دنبال کسی بودن من تو اولویت باشم :دی

2.

استاد شماره 5 [که خانومه؛] داشت حضور و غیاب می‌کرد و مهدیه نیومده بود و گفتیم استاد عروسیشه، غیبتشو لحاظ نکنید و استاد گفت به به! ترم اول عروسی فرزانه بود و این ترم عروسی مهدیه و یکی از بچه‌ها گفت استاد ترم سوم هم عروسی عاطفه است، فعلاً عقد کرده و ایشالا چند ماه دیگه عروسیشه! بعد ملت برگشتن سمت من و گفتن تا ترم چهار هم تو رو شوهر میدیم! :دی

3.

مامانم داره میره خونه‌ی خاله‌ام و بابا هم تا شب نیست و من و اخوی امروز برای ناهار، املت داریم :دی اون وقت مامانم یه ساعته وایستاده دم در و هی میگه گوجه رو این جوری خرد کن، روغنو این جوری بریز، تخم‌مرغارو چه طوری بشکن و نمکو کی اضافه کن و درِ ماهیتابه رو بذار که روی گاز روغنی نشه و فلان ادویه خاصیتش چیه و نونو فلان جا گذاشتم و ینی هر چی آیه و قسم میارم که من تو خوابگاه آش رشته هم درست کردم، باور نمی‌کنه!!!

4. بعداً نوشت:

به همین سوی چراغ مودم قسم همین الان مامانم زنگ زده می‌گه تخم‌مرغا رو جدا جدا، اول تو یه کاسه بریز ببین سالمه بعد بریز توی ماهیتابه!
میگم چشم!!
میگه سبزی خوردن هم هست تو یخچال، اونارم بخورین
من: چشم، مامان؛ چشم!
مامان: طالبی هم هست، عمودی قاچ کن، بعد سه تا خط افقی برش بده
من: O-0
مامان: داداشت بیدار شده؟
من: نه هنوز (ساعت: 14:14)
۱۹ نظر ۰۷ خرداد ۹۵ ، ۱۴:۱۴
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

861- مکالمه‌ی پیامکی من و هم‌اتاقیم، امروز صبح

پنجشنبه, ۶ خرداد ۱۳۹۵، ۱۱:۰۵ ب.ظ


بین سی چهل تا هم‌اتاقی که تاکنون داشتم، فکر کنم نسیم اولین هم‌اتاقیه که دلم براش تنگ شده :|

۱۰ نظر ۰۶ خرداد ۹۵ ، ۲۳:۰۵
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)
۱۳ نظر ۰۶ خرداد ۹۵ ، ۱۱:۰۵
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

859- سوغاتی‌های اَخَوی

چهارشنبه, ۵ خرداد ۱۳۹۵، ۰۳:۲۱ ب.ظ

چند وقت پیش امید با دوستاش رفته بود مشهد و تا امروز نمی‌دونستم چی برام سوغاتی آورده و 

امروز فهمیدم؛

جغدهای شماره 1 و 2 و 3 از طرف اخوی (شماره‌ی2 دست خودشه)


چند وقت پیش:

۲۳ نظر ۰۵ خرداد ۹۵ ، ۱۵:۲۱
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

858- اونجا همه چی کمّی بود و اینجا همه چی کیفی

سه شنبه, ۴ خرداد ۱۳۹۵، ۰۵:۲۶ ب.ظ

اینجا:

اونجا:

می مانند تا شاید روزی وطن را جایی برای ماندن کنند


اینم آخرین کنفرانس ترم 2 ارشد و 

پیش به سوی آغوش پر مهر خانواده...

۳۴ نظر ۰۴ خرداد ۹۵ ، ۱۷:۲۶
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

فرایندهای واجیو درس می‌داد
گفت چند تا کلمه بگین که n کنار G باشه تا ببینین این n با n های دیگه چه فرقی داره
بچه‌ها گفتن انقلاب، منقل،
از بغل‌دستیم پرسیدم سنگر و سنگین هم میشه؟
خندید و گفت تو هنوز با G درگیریا!!!
خندیدم و استاد برگشت سمت من و گفت چیزی شده؟
گفتم استاد هنوز فرق این غ و ق و گ رو نفهمیدم، فکر کنم من این درسو می‌افتم
گفت شما موقع امتحان هر جور تلفظ می‌کنی بنویس :)))
اساساً لهجه‌ی ترکی ندارم، ولی به شوخی به لهجه‌ی ترکی گفتم:
"عجب گیری افتادیم از دست شما فارسا، چه فرگی داره بگی انگلاب یا انقلاب آخه! :))) والا!"


گفت چند تا کلمه بگین که n کنار b یا m باشه تا ببینین این n با n های دیگه چه فرقی داره
بچه‌ها گفتن شنبه و 
فرزانه گفت میشه یه مثال دیگه بزنین؟
از اول ابتدائی همه‌اش همین یه مثالو یادمون دادن
گفتم دانمارک و یاد پست یه بنده خدایی افتادم که وقتی بچه بود موقع امتحان جغرافی اسم کشور دانمارکو دامارک نوشته بود و معلمشون فکر کرده بود دوستش بهش تقلب رسونده و گفته دانمارک و اینم دامارک شنیده و
حس کردم قلبم داره مچاله میشه
من هر موقع یاد گذشته می‌افتم قلبم مچاله میشه
چرا باید یهو یاد پستِ وبلاگی بیافتم که حذف شده؟


گفت چند تا کلمه بگین که m کنار f باشه تا ببینین این m با m های دیگه فرق داره
کلمه‌ای که ف بعد از میم بیاد به ذهن کسی نمی‌رسید
ولی به ذهن من، چرا؛
چند بار خواستم بگم ...م‌فر و تامل کردم
استاد سوالشو دوباره تکرار کرد و آروم زیر لب گفتم ...م‌فر
۰۳ خرداد ۹۵ ، ۱۸:۳۱
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

856- با سحر

يكشنبه, ۲ خرداد ۱۳۹۵، ۱۰:۵۲ ب.ظ


1: از 3:30 نصف شب تا حالا چشم رو هم نذاشتم و دارم بیهوش میشم.

2: اول رفتیم سه سیخ جیگر زدیم به رگ و سپس سینما.

2.1: چون محتوای فیلم مورد تایید من نبود و نیست، اسمشو نمی‌گم.

2.1.1: ینی صد رحمت به فیلمای امریکایی!

3: این دو هفته‌ای که گذشت، هر روز با یکی از دوستام بودم.

3.1: خدا برام حفظشون کنه.

4. کادوی تولدم هم گرفتم ازش (همون چیزایی که روی میزه)

4.1: اگه می‌خواستم بگم کادوش چی بود می‌گفتم؛

5. وقتی داشتم برمی‌گشتم صدای اذان از یه مسجدی میومد و رفتم تو و نماز گزاردم.

5.1: مسجد میدون ولی‌عصر، که فکر کنم اسمشم مسجد ولیعصره.

6. بعد نماز شیرینی هم دادن؛ ینی وقتی داشتم کفشامو می‌پوشیدم یه خانومه گفت دخترم بیا شیرینی هم بردار و رفتم برداشتم و اول ازش عکس گرفتم و بعدشم خوردمش.

7. شبتون پر ستاره؛ تاریکی به کام! برم یه ذره بخوابم؛ فردا صبح کلاس دارم خیر سرم.

8. خودم می‌دونم روسری‌م چه قدر خوش‌رنگه و چه قدر بهم میاد.


۱۹ نظر ۰۲ خرداد ۹۵ ، ۲۲:۵۲
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

855- با توام یک نفس از هشت بهشت اولی‌تر

يكشنبه, ۲ خرداد ۱۳۹۵، ۰۱:۳۱ ب.ظ

نسیم داره آرایش می‌کنه که بره نماز بخونه

اون یکی هم‌اتاقی: خجالت بکش! داری خودتو برای حوریا آرایش می‌کنی؟

نسیم: نسرین خودش گفت آرایش موقع نماز ثواب داره، تازه‌شم، اسم فرشته‌هایی که به خانوما میدن حوری نیست، نسرین میگه اسمشون... قاسم؟ قلی؟ غلام؟ نسرین اسمشون چی بود؟

من: غِلمان! :))))

نسیم: نرو دیگه؛ اگه بری اشکالات شرعی و کامپیوتری‌مونو از کی بپرسیم؟

اون یکی هم‌اتاقیم: میشه به جای غِلمان، شوهرِ خودمو بهم بدن؟

نسیم: نه؛ من غلمان می‌خوام!


عنوان از سعدی؛

۱۹ نظر ۰۲ خرداد ۹۵ ، ۱۳:۳۱
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

پس از پروسه‌ی ساماندهی به کتابام و چیدنشون تو چمدون و شستن و خشک کردن و اتو زدن پتو و ملافه و لحاف تشکم، و نیز به سرانجام رسوندن فاز اَلبسه و شستن و خشکوندن و اتو کردنشون، اکنون نوبت خوردنیا و یخچاله!!!

دیدم دمِ رفتن، یه چند تا کره و گوجه و تخم مرغ رو دستم باد کرده و



+ یه چند وقته که دنبال یه همچین قالبی‌ام برای نیمرو :دی کسی نمی‌دونه کجا از اینا می‌فروشن؟

تفاوت نیمرو درست کردن دخترا و پسرا

عنوان از www.shereno.com

۱۹ نظر ۰۲ خرداد ۹۵ ، ۱۱:۴۸
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

853- یک گل هست که گمانم مرا اهلی کرده باشد

يكشنبه, ۲ خرداد ۱۳۹۵، ۰۸:۵۷ ق.ظ


گاه با یک گل سرخ

گاه با یک دلِ تنگ

گاه با سوسوی امیدی کمرنگ

زندگی باید کرد


روباه گفت: همان مقدار وقتی که برای گلت صرف کرده‌ای باعث ارزش و اهمیت گلت شده‌است.

شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند: همان مقدار وقتی که برای گلم صرف کرده‌ام...

روباه گفت: آدم ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند. اما تو نباید فراموش کنی؛ تو مسئول همیشگی آن می‌شوی که اهلی‌اش کرده‌ای. تو مسئول گلت هستی.

شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند: من مسئول گلم هستم...


+ اسم فصل اول وبلاگم گلدان بود.

nebula.blog.ir/post/435

۸ نظر ۰۲ خرداد ۹۵ ، ۰۸:۵۷
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

852- از کرامات شیخ ما

يكشنبه, ۲ خرداد ۱۳۹۵، ۰۶:۵۱ ق.ظ

سر صبی داشتم حقوق بچه‌ها رو حساب و کتاب می‌کردم که فلانی فلان تعداد کلمه ویرایش کرده و فلان تعداد کلمه هایلایت و چند صفحه و چند چکیده و از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان که حالم از این همه عدد و رقم غیر رند داشت به هم می‌خورد؛

ملاحظه بفرمایید:

ویرایش‌های فلانی: 29916 کلمه، هایلایت‌های فلانی: 8612 کلمه، هایلایت‌های بهمانی: 21304 کلمه، ویرایش‌های بهمانی: 115713 کلمه، سری اول هایلایت‌های فلانی دوم: 45185 کلمه، سری دوم: 70528 کلمه و تعداد کلمات فایل نیمه‌ی اول: 94730 کلمه و

بعد باید می‌نشستم پای ماشین حساب و ضرب و تقسیم که دستمزد ویرایش‌ها و هایلایت‌ها را جداگانه حساب و کتاب کنم و یادم آمد خودم هم آن اوایل تعدادی چکیده ویرایش نموده بودم؛ فلذا فایل خویش را گشودم که از گوشه‌ی سمت چپ، پایین، تعداد کلماتی را که ویرایش نموده‌ام، یادداشت نمایم و با این صحنه مواجه گشتم:



جوابِ سوال احتمالی: از وایبرم استفاده نمی‌کنم، ولی یه حالت نوستالوژیک داره برام.

۴ نظر ۰۲ خرداد ۹۵ ، ۰۶:۵۱
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)


چند وقت پیش سر همون کلاسی که براش سه تا استاد داریم، بحث naming بود و استاد شماره 9 داشت از اهمیت نام‌گذاری و اصول نام‌گذاری می‌گفت و نام‌گذاری انواع باد رو مثال زد و گفت لفظِ "نسیم" و "طوفان" برای انواع باد کافی نیست و ما دوازده نوع باد داریم و باید برای هر کدومشون یه اسمی بذاریم.

خواستم دستمو بلند کنم و ضمن ابراز ذوق بابت ذکر خیرِ بچه‌هام، نسیم و امیرحسین (طوفانِ سابق! :دی)، استادو به چالش بکشم و قضیه رو وارد حاشیه کنم و دلم نیومد و شمشیرمو غلاف کردم و گفتم بذار باشه برای بعد.

هفته‌ی بعدی که میشه دو سه هفته پیش، یه وقت ملاقات گرفتم از استاد شماره 5، که یکی از سه استادِ همین درسه و یه چند تا سوال درسی داشتم و مطرح کردم و جواب گرفتم و زدم تو جاده خاکی که  استاد؟! چه کاریه اینجا جمع شدیم و هی جلسه تشکیل می‌دیم و تحقیق می‌کنیم و وقت و انرژی می‌ذاریم که برای انواع باد اسم بذاریم؛ خب چرا بر حسب سرعتشون نمی‌گیم باد شماره‌ی یک و دو و سه و ... مثلاً باد شماره‌ی دوازده!؟ حالا حتماً باید یه عده بیان اینجا اسم پیشنهاد بدن و یه عده دیگه بررسی کنن و یه عده تصویب کنن که مثلاً به فلان باد بگیم تُندوَزه و چی چی وَزه و دوازده تا اسم درست کنیم؟ شماره‌گذاری بهتر نیست؟ هم نام‌گذاری سریع‌تره، هم راحت‌تره، هم دیگه نیازی به این سازمان و تشکیلات نیست. و همین جوری که داشتم یه عده رو از نون خوردن می‌نداختم حرفمو بدین نحو ادامه دادم که مثلاً چی میشد اسم خیابونای ما هم شماره بود و این جُک رو که البته یه واقعیته مطرح کردم که:

آدرس دادن تو ایران این مدلیه: بزرگراه آیت‌اله صدرآملی، خیابان میرزاکوچک‌خان جنگلی، ۲۰۰ متر بعد از فلکه انصارالمجاهدین، ۱۰۰ متر نرسیده به بانک قوامین، جنب مسجد بلال حبشی، کوچه شهید صیف‌الدین خواجه‌انصاری (حاج شیخ صفی‌الدین سابق) جنب سوپرمارکت سرداران، بن بست گلستان، ساختمان مارلیک پلاک ۱۲+۱ -منزل حاج کمال عین‌آبادی و آدرس دادن اروپاییا: خیابان ۴۵، شماره ۱۲۰، منزل دیوید آنتونی. و در ادامه تصریح کردم که من حتی عمه‌هام، خاله‌هام، هم‌اتاقیام و یه سری بندگان خدا و اساتیدم رو هم با شماره خطاب قرار می‌دم و پرسید مثلاً من الان استاد شماره‌ی چندم و منم گفتم 5.
یه کم فکر کرد و گفت می‌تونه موضوع جالبی برای مقاله باشه و منم می‌خواستم بگم اصن استاد، ما خیلی چیزای دیگه رو هم با شماره می‌گیم؛ مثل وقتایی که به بچه‌هامون یاد می‌دیم وقتی شماره‌ی 2 داشتن بهمون بگن :))))
والا!
ولی خب نگفتم این موردِ آخرو!
ولی اگه مقاله‌ای در همین راستا نوشتم به این مثال هم اشاره می‌کنم :دی
۱۲ نظر ۰۱ خرداد ۹۵ ، ۲۰:۴۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

850- من اگر فتحعلی‌شاه بودم؛

شنبه, ۱ خرداد ۱۳۹۵، ۰۵:۱۰ ب.ظ

1. پروسه‌ی ساماندهی به کتابام و چیدنشون تو چمدون و شستن و خشک کردن و اتو زدن پتو و ملافه و لحاف تشکم تموم شد و از دیروز فاز اَلبسه رو کلید زدم و شستم و خشکوندم و اتو کردم و خدا اموات اون دانشمندی که لباسشویی رو اختراع کرده بیامرزه و قرین رحمت کناد!

2. داشتم لباسامو می‌چیدم تو چمدون و هر کدومشو برمی‌داشتم تا کنم نسیم می‌گفت اینو چرا هیچ وقت نپوشیدی و اونو چرا نپوشیدی و اینو ندیده بودم تا حالا و اون جدیده و اِ اینو! اِ اونو!

لباسا رو گذاشتم زمین و گفتم ببین دخترم؛ من اینا رو چند ساله دارم، ولی اگه دقت کنی مارک یه سریارو حتی نکندم که یه بار امتحان کنم و در ادامه افزودم من اگه فتحعلی‌شاه بودم (که انقدر زن و بچه داشت که لقبش باباخان بود)، اکثرِ قریب به اتفاق زنامو ندیده بودم تا حالا! و  اذعان کردم که چهار تا چادر و ده تا کیف تهران دارم و ده تای دیگه تو خونه و فقط همین یکیو همیشه استفاده می‌کنم و هنوز انگیزه‌ام از آوردنِ این همه تجهیزات به خوابگاه، اونم یه وجب جا و نه سوئیت خوابگاه سابق، مشخص نیست. عمق فاجعه این کاپشن و لباسای گرم و پالتو و بافتا هستن که نمی‌دونم کجای دلم بذارم و ببرم و هر سال به امیدِ برف و کولاک میارمشون تهران و دریغ از یه چیکه برف!

3. و یاد روز اول مهر پارسال افتادم که اومدم دیدم این خوابگاه نه کمد داره نه میز و رفتم کمد گرفتم و نگار میز و صندلی گرفت و تو این یه وجب جا، جاشون کردیم و انگار همین دیروز بود که سحر و الهام اومدن کمکم کنن چمدونامو بیارم بالا. حالا داشتم قطعات کمد لباسو یکی یکی جدا می‌کردم و انگار همین دیروز بود که مریم اومد خوابگاه کمکمون کرد کمدو درست کردیم. پستای اوایل فصل 3 رمز دارن و خوندنِ خاطره‌ی اون روز برای خواننده‌های جدید خالی از لطف نیست؛ رمزشو برداشتم (post/290)

4. آقا من یه کم سرمایی‌ام و جهت کولر اتاقمون، سمتِ تخت منه؛ فلذا اغلب لباس آستین بلند می‌پوشم و با دو تا پتو می‌خوابم. ولیکن این یکی دو روز هوا زیادی گرم بود و منم آستین کوتاه پوشیدم.

امروز یکی از بچه‌ها اومده بود یه چیزی بگیره و زیرچشمی اشاره کرد به النگوهایی که 20 ساله دستمن و زیرِ لباسای آستین بلندم از نگاه نافذش دور مونده بودن و یواشکی از نسیم پرسید نسرین ازدواج کرده؟! و من قبلاً در مورد خاله‌زنک بودن خوابگامون نوشته بودم (post/765) و دیگه حرفی ندارم! واقعاً حرفی ندارم :|| و به واقع حرفی ندارم :||| برای مورد 4 کامنت نذارید. مرسی؛ اَه

5. و از اونجایی که از پستِ بدون عکس خوشم نمیاد یه عکسم هویجوری می‌ذاریم برای خالی نبودن عریضه:


۱۶ نظر ۰۱ خرداد ۹۵ ، ۱۷:۱۰
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)

دور هم جمع شدن و فال و ورق و فیلم و بعضاً حتی فوتبال دیدن تو خوابگاه یه امر طبیعی و معمول محسوب میشه و از ترم اول دوره‌ی لیسانسم تا همین الان، هم‌اتاقیایی داشتم که هر شب یا دوستاشونو دعوت می‌کردن اتاقمون/سوئیتمون، یا خودشون می‌رفتن یه واحد دیگه و فیلم می‌دیدن و دور همی صفا و عشق و حال می‌کردن. و امشب اولین شب دوره‌ی دانشجویی‌م بود که من هم باهاشون نشستم پای دیدن یه فیلم؛ امریکایی، عاشقانه و کمدی.
آدم فیلم‌بینی نیستم، ولی فیلم نبین هم نیستم و البته ترجیح می‌دم تنها باشم موقع فیلم دیدن. و از آخرین فیلمی که دیده بودم بیشتر از یک سال می‌گذشت و من اون فیلمو که اسمشم یادم نیست، نصفه رها کرده بودم و تصمیم گرفته بودم مدت مدیدی که شد یک سال و چند ماه، دیگه فیلم نبینم. و امشب با خودم شرط کردم تا جایی همراهی‌شون کنم که ذهنم به هم نریزه و خوشبختانه تا آخر نشستم پای فیلم و بسی هم خندیدیم به یه سری دیالوگاش و هم‌اتاقیام میگن امشب شانس تو بود که فیلمه صحنه نداشت؛ وگرنه از فیلم امریکایی و عاشقانه، که رده‌ی سنی بازیگراش بیست تا بیست و پنجه، بعید بود به سه چهار فقره بوسه کفایت کنه و انقدر تر و تمیز تموم شه.

پاسخ سوال احتمالی1: اگه می‌خواستم اسم فیلمو بگم، اسمشو میذاشتم برای عنوان پست؛

پاسخ سوال احتمالی2: اگه می‌خواستم دلیل یه مدت فیلم ندیدنمو بگم تشریح و تبیین می‌کردم؛


از طرف هم‌اتاقیام برای تولدم:


+ منتظر اذان صبم!

۱۳ نظر ۰۱ خرداد ۹۵ ، ۰۳:۳۳
پیچند (تورنادو، دُردانهٔ سابق، شباهنگ اسبق)