پیچند

شاید سال ۹۶

 که شاغل شدم و بعدشم اتفاقات خوب دیگه ایم ازین دست برام رقم خورد

نقطه ی عطف،امیدوارم 99 نقطه عطفم باشه

+منم میخوام برا هاول(شخصیت مورد علاقم تو یکی از انیمه های میازاکی)نامه بنویسم ولی متاسفانه ژاپنی بلد نیستم امیدوارم فارسی متوجه بشه:)

+شاهگلی میگین:)

+فک کنم هنوز به اون نقطه عطفه نرسیدم ..شایدم نمودار من اصلا عطف نداره...یه نمودار موازی محور ایکس

شاید این نقطه عطف برای من سال ۹۶ بود. 

خیلی کارتون فوتبالیست هارو دوست داشتم. خدایی زمان ماها کارتونا خیلی خوب تر از حالا بودن. حالا چیه مثلا ماشا و میشا؟:/

زمان ماها جودی ابوت، بی خانمان، بچه های کوه آلپ، هایدی، حنا دختری در مزرعه، همین فوتبالیست ها... یادش به خیر.

من اونقدر خاطرات خوابگاهم برام شیرینه که سمت عکساش نمیرم چون اگر برم تا چندین روز از دلتنگی دارم گریه میکنم. حتی یه وقتایی خوابشم که میبینم وقتی بیدار میشم تا شب غصه ی اونروزای شیرین رو میخورم که چرا دیگه برنمیگرده. 

کنکور افتاد کی؟

عالی بود نامه ات 😄 مرسی ! 

خیلی خندیدم انشااله ک خیر ببینی دختر !😄😆🤣😄

ب آلمانیش خیلی خنده دار بود (گوگول فقط ترجمه زبانهای غربی رو خوب ترجمه میکنه)

................................................................کاکِروی عزیزم

Hallo zusammen .......................................سلام ب همه 

Wie geht es dir.........................................حالت چطوره

Was machst du in Corona ........................توی کرونا چکار میکنی 

 Ich heiße دردانه ......................................دردانه هستم 

Ich bin kein Japaner ................................ژاپنی نیستم

Ich kann kein Japanisch gut.....................زبان ژاپنی بلد نیستم

 Ich liebe dich ........................................دوستت دارم 

 Du bist ein wirklich guter Kerl.................واقعن آدم (پسر) خوبی هستی

Wir sehen uns wieder, auf Wiedersehen...همدیگر را میبینیم، ب امید دیدار

بازم انگلییش درست تر ترجمه میکنه 

Hello.

How are you?

What are you doing in Corona?

 My name is دردانه

I'm not Japanese و I can't speak Japanese well

 I love you

 You're a really good guy

See you again, goodbye

واسه منم ۹۴بود. کن فیکون شدم خدایی :)) الان که برمیگردم میبینم چیزی که ثابت مونده فقط قیافه امه. :دی

1. به به چه کفشی :))

2. من به یه موردی توی سالهای اخیر توجه کردم. و اون اینه که اکثر دوستای ترک زبانم (مونث) عاشق کره ای یا جاپونی بودن و تا یه حدودی هم بلد بودن بخونن و بنویسن! شما که یک زبانشناسی مهندسی بگو ببینم علتش چیه؟ زبان ترکی و ژاپونی هم ریشه‌ن؟ از یه خانواده هستن؟ یا چی؟

معادل فارسی کراش که ثریا گفت چیه؟! پس تو هم رو کاکرو کراش داشتی :)

گوگل ترنسیلت رو میخوام چیکار، نامه خصوصی و کراش داره، منم که حساس وارد حریم خصوصی شما دوتا نمیشم، اصلش هم به خصوصی نویسی بود نامه تو..

نیازی به عکس کوه نبود جانم همین که با این کفشا رفتی سیزده بدر عمق فاجعه مشخصه. :)

میبینی دارم بهت گیر میدم؟! امشب مردم آزار درونم فعاله😆😅

راستی من همیشه لبخندات رو دوست دارم هی فکر میکنم دلیل دوست داشتنه چیه فعلا به نتیجه ای نرسیدم شاید چون بیشتر از صورتت لبخندت همیشه بولد بوده.

ای جان شباهنگ *__*

نقطه عطف من یکیش تو دوازده سالگی بود که به فنا دادم.. حس میکنم یکیش هم تو راهه. 

سلام

سال۹۲بخاطر تصمیم سخت و مهمی که گرفتم و پاش وایسادم و مسبب سرازیر شدن خیرهای زیادی توی زندگیم شد

با مقدار زیادی اغماض سال۹۶ بخاطر شرکت توی یه دوره و اتصالی کردن ول کنم به اون گروه، باعث عوض شدن دنیای تحصیلی و کاریم شد و تا حد زیادی از روشن شدن بقیه مسیر حرفه ای م رو رقم زد

مرسی مرسی.برای همه ایشالا.

+فکرمیکردم فقط منم که فکرمیکنم برنامه های الان مخصوصا کارتنا مسخره شدن.گویا واقعا مسخره شدن

:))

من عشق آنشرلی بودم. بچه تر که بودم همیشه موهام حنا داشت و مامانم برام دوتایی میبافتم. کراش خاصی هم نداشتم.

خداییش چه زجری بوده کوه نوردی با اون کفش ها. 

بچه که بودم عاشق کفش پاشنه دار بودم. یعنی تا راهنمایی و اینا هم ادامه داشت. بعد یه مدت از سرم افتاد. ازدواج کردم کفش پاشنه بلند گرفتم واسه مهمونی اوایل شبیه افلیج ها باهاش راه میرفتم. :))) حالا حرفه ای تر شدم.

نقطه عطف زندگی من تابستان سال 90 هستش. از سفر مکه مون یعنی 6 تیرماه شروع شد. احتمالا اون تنها نقطه عطف نباشه ولی قطعا نقطه ماکسیممش از همه بعدی ها بلند تره

سلام و عرض ادب .

بیست و شیش مرداد نود و هفت تو حرم امام رضا(ع) یادش بخیر.

ای وای یادم نبود. :)) 

ممنون بابت یادآوری

خب چه خوب که زجر نبود.

:)) بخش ضایعش جلوی همسر بود. خانواده شون که ندیدن.

شانس مون گفت واسه عقدمون تالار نبودیم و گرنه خیلی تابلو بود با اون عظمت پاشنه های کفش من. یعنی من از دامادم داشتم بالا میزدم با اون شینیون :)))

خلاصه که عبرت بگیرید چون من نباشید.

سلام.

مدل کفش پوشیدنت من رو یاد خواهرم می‌اندازه؛ فرم پاها، مدل انتخابی کفش و... (:

چرا من بلد نیستم کفش پاشنه بلند بپوشم. کفش ۱.۵ سانتی برای من خیلی پاشنه بلنده. شما چطوری اینها رو می‌پوشید:/

نقطۀ عطف بوده؛ ولی نه اونقدر که بهش بگم عطف.

ممنون از دوستان که ترجمه ش رو توی  کامنتا ذکر کردند و لازم نشد برم سراغ گوگل جان:دی

واقعا هم سال عطفی بوده ها... تا باشه ازین سال ها

خیلی خندیدم خیلی نامه ی خووب و شادی بود :))

خدا خیرت بده :)

البته نامه ی هوشمندانه ای بود که فقط از تو برمی اومد همچین نامه ای باهوش خانوم 💙💙💙

سلام :)

عکس اولتم باحال بود :)

بقیه پستت رو دیشب پراکنده خوندم ولی الان نمیدونم چی چی بود چون موقع خوابم بود خوندم بعد دوباره میام با حوصله میخونمش :)

آره دعوت شدم از طرف پری عزیز 

ولی کارتون های تلویزیونی بجز متی کومان و پسرشجاع بقیه شون درست و حسابی یادم نمیاد !

خب اینام رو از بس تکرار شده و دیدم یادم مونده :) بقیه شون فقط اسم هاشون یادمه و یک کم از قسمت هاشون  البته نه به جزییات کامل شون :)

ولی همین جوری که تو نوشتی بنویسم یعنی همین احوالپرسی ساده اش !

 نوشتنش آسون میشه :)

حالا ایشالا بتونم بنویسم در حد همین یکی دو خط :)

من همچنان متعجبم که چطوری نامه به عمو پورنگ رو آرشیو نداری :))

بعد اینکه اون وقتی که سری اول فوتبالیست‌ها پخش می‌شد، سوبا و تارو بازیکن‌های محبوب ملت بودن. ولی من کاکرو رو دوست داشتم. شاید توی دوبلۀ فارسی کمی بهش جفا شده بود. وگرنه خیلی بازیکن خوبی بود و اون قدری که توی دوبلۀ فارسی به نظر می‌رسید، آدم یک دنده و تنهایی نبود. توی این انیمیشن جدیدشون شخصیتش خیلی بهتر نشون داده میشه. 

.

خیلی خلاقانه بود نامه‌ات. دم و بازدمت گرم.  

سلام لطفا این عکس را در وبلاگهایتان قرار دهید

https://cdn.yjc.ir/files/fa/news/1398/12/20/11523420_356.jpg

اگر تابع f پیوسته باشه (چون اگه نمودار بعضی‌ها رو نشون بدی می‌گن این قطعا پیوسته نیست اما موجودی به نام انسان این پیوستگی رو به وجود می‌اره) و نمودار تابع مشتق اون رو یه قدرت ماورایی بیاد برام بکشه و بعد من بیام ببینم نقاط ماکسیمم و مینیمم و عطفش کجاست براتون می‌گم. آخه نمی‌دونم همش ماکسیممه یا مینیممه یا واقعا هم مینیمم و هم ماکسیمم رو  داشته که تغییر جهت داده و در نتیجه عطف داره یا نه؟اینا رو گفتم می‌خواستم ببینم چیزی از ریاضی یادم هست دیدم نیست :))

 من متاسفانه یه عطف‌م که دست و پا دراورده. نود و پنج یه نقطه عطف داشتم که دوباره سال بعدش باز یه عطف دیگه بود برام. راستش مسیر زندگیمم بعد اون‌ دو عطف تغییر کرد اما حالا چند وقته که فکر می‌کنم عطف‌های قبل از این (عطفی که  درونش هستم) سوتفاهمی بیش نبوده‌اند.

چقدر حرف زدم. 

+خیلی جالب بود اون قضیه لبخند و کیک و.. ایشالا که خنده‌های راستینت بیش از این باد.

گذاشتم ولی نیومد .

الان باز میفرستم ببینید میاد 

 عکس ها دارن آشنا میشن :)

نامه را هم ترجمه کردم و بسی شاد گشتم :)

و حتی:

あなたの髪はきれいです

🤦‍♀️اره احتمالا ما چون دیگه بزی حساب نمیشیم بنظرمون اینجوریه

منم دعوت شدم به چالش و واقعا موندم به کی نامه بنویسم :-))

از بهمن ٩٤ خوندنت رو شروع کردم. حتی یادمه با هم تو یه زمان کربلا بودیم. عید ٩٥، نه؟! 

چندین بار تو زندگی‌م بوده که فکر کردم این دوران، دوران عطف زندگی‌مه. ولی وقتی دوسه‌سال ازش فاصله گرفتم و تونستم از بالاتر ببینمش و تصویر بزر‌‌گ‌تری ببینم، فهمیدم خیلی هم عطف نبوده :/

+ یادمه که پست‌های سال نو‌وپنجت رو خیلی‌هاشون رو سر کلاس می‌خوندم. الآنم لپ‌تاپ جلوم بازه و استاد داره درس می‌ده و من با گوشی وب‌گردی می‌کنم :))

سلام 

ممنون.

سلام

اینم نامه من برای بازی وبلاگی آقا گل.

http://ghahrman11.blog.ir/1398/12/20/%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C-%D9%88%D8%A8%D9%84%D8%A7%DA%AF%DB%8C

چه بامزس این کایلو، ولی فکر کنم زمان ما نبودها، برای دوره خواهر برادرمه. 

آره برات کامنت هم گذاشتم که توی دخترا دنبالت میگشم ببینم میشه پیدات کنم از عکسای سانسوری نصفه نیمه ات؟

شاید ۹۶

عخییی ما این عکسه رو بدون صاعقه دیدیم :دی

سلام. کارتونهای مورد علاقه من فوتبالیستها بود و بابا لنگ دراز. تو فوتبالیستها سوباسا رو دوست داشتم و واکی. الان دوست داشتم بدونم قسمت 52 که از کاکرو خوشت اومد کدوم قسمت بود اگه مختصر بگی یادم میاد.

نقطه عطف زندگی من یکی سال 87 بود که به واسطه گذراندن طرح و داشتن یک سوپروایزر عالی دیدگاهم به خیلی از مسائل تغییر کرد. یکی هم سال 91 که بطور اتفاقی آگهی استخدامی دیدم و شانسی شرکت کردم و کلا مسیر کاریم و زندگیم تغییر کرد.

واقعا سال نود و چهار سال پر ماجرایی بود براتون ...

ماجراهای جالب و خوب «‌ به نظرم » ...

سال‌هاست که شما رو دنبال می‌کنم و هر بار که مطالبتون رو می‌بینم لذت می‌برم ...

واقعا که یک وبلاگ‌نویس نمونه هستین ...

ممنون. یادم اومد اونموقع از اینکه پای واکی صدمه دیده و شانه سوباسا خیلی ناراحت بودم :) 

سلام ... بببخشید که اینجا کامنت میذارم ... اما راه دیگه‌ای پیدا کردم که اینجا کامنت بذارم ...

دوستی از طریق وبلاگ شما وارد وبلاگم شد و کامنتی با اسم جویا گذاشت و احتمالا مشخصه چه کسی هست اما راه ارتباطی‌ای برای پاسخ ندارم ... و می‌دونم که به احتمال خیلی زیاد دیگه وارد وبلاگم نمیشن برای دیدن پاسخ

فقط می‌خوام تشکر کنم از این که کامنت تامل برانگیز گذاشتن و رفتار خارج از ادبی نداشتن ...

پ.ن: مرسی از شما ...

نقطه عطف من ورودم به دبیرستان بود. قبلش خیلی بچه‌ی گنددماغ و مسخره‌ای بودم، نه آداب معاشرت بلد بود نه شعور اجتماعی داشتم. سرم توی کتاب بود فقط! (دارم فکر می‌کنم نکنه هنوز هم بی‌شعورم ولی خودم خبر ندارم؟)

البته که حالا تازه اول نموداره. تا ببینیم چی پیش میاد!

+ فلسفه کفش پاشنه بلند رو هیچ وقت درک نکردم :)))‌‌ همون‌طور که فلسفه انگشتر و دستبند و گردنبند رو درک نمی‌کنم. ساعت هم فقط سال کنکور دست می‌کردم. شاید ربط نداشته باشه ولی یاد این بیت افتادم:

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود / ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

من خیلی به این موضوع فکر کردم و خب به نتایج خوبیم رسیدم، اولش فکر کردم نقطه‌ی عطف زندگیم جایی بود که پدرمو از دست دادم بعد فهمیدم اصلا اون موقع من اونقدرا درک نمیکردم. نقطهی عطف من جایی بود که این قضیه رو پذیرفتم. میدونی نمیتونم بگم چقدر سخته وقتی هنوز اعتقادات درستی نداری این قضیه برات اتفاق بیوفته و نری اولین نفر یقه‌ی خدا رو بگیری، خدایی که بهم گفته بودن رحمان و رحیمه، نقطه‌ی عطف من همینجا بود هم اعتقادی هم شخصیتی خیلی سخت بود برم بخونم بپرسم سرچ کنم صحبت کنم دوتا دوتا چهارتا کنم تا از روزایی که فکر میکردم خدا ما رو افریده و ول کرده برسم به روزایی که نتونم شک کنم به خداییش و حکمتش برسم بپذیرفتن به فلسفه‌ی همین چند روز زندگی هرچند در حد خودم اما آرومم میکنه و راه رو نشونم میده و بعدتر حتی شکر کنم همون زندگی رو! نقطه‌ی عطف من همون روزا بود که دیدم چقدر بزرگ شدم که دارم به مسائلی اهمیت میدم و دغدغه‌ی ساختن زندگی و آینده‌ای رو رو دارم که همسنام ابدا نداشتن من خودمو تنهاتر میدیدم و در نتیجه بیشتر و بیشتر و بیشتر تلاش میکردم تا روزای اینده رو ازدست ندم. اینکه حس میکردم از حالا به بعد مادرمم یه بخش از تمام مسائلیه که باید منیج کنم که باید حواسم باشه بهش که اگه خواهرم رفته اون ور کره‌ی زمین و حالا برادرم داره میره من بمونم من نذارم اب تو دلش تکون بخوره من زودتر برسم به اون سنی که ساپورتش کنم و وقتی جهشی خوندم نه از هوش سرشارم بود نه علاقه‌ی عجیب غریبی داشتم که من فقط داشتم اهمیت میدادم به خیلی چیزایی که شاید به قول اون مشاورم نباید توشون غرق شی و خب همه‌ی اینا بعد از پذیرفتنه بود اره نقطه‌ی عطف من همونجا بود مرسی ازت که باعث شدی چند روز بهش فکر کنم.

مرسی که شرکت کردی

من یادمه بچه بودم واسه عمو پورنگ یا خاله شادونه بود نامه نوشتم بعد نامه رو میذاشتم زیر بالشم که فرشته ی مهربون بیاد برداره ببره براشون:| هر صبح که پا میشدم نا امید تر از قبل:))