پیچند

چند بارم معلما و دوستای بابا و فامیلامون کامنت گذاشته بودن. حتی نوهٔ پسرعمهٔ بابابزرگم و نوهٔ دخترخالهٔ مامان بزرگم هم آدرس وبلاگمو داشتن و کامنت می‌ذاشتن. چون اصن من با این هدف وبلاگ می‌نوشتم که خانواده و دوستان مدرسه‌ام از حال و روز من در غربت آگاه و مطلع بشن. بعد کم‌کم دوستان دانشگاهم هم اضافه شدن به خواننده‌ها و واقعا روزای خوبی بود اون روزا.

من اینو دوست دارم: ^-^ 

پستای سال نودوچهار و پنجِ اینجا هم تا حدودی همون رنگ و بوی تورنادو رو داره ولی خب باید قبول کنیم که هم مخاطبا بزرگ شدن، هم خودم، هم دغدغه‌هامون. مخاطب نوشته‌ها و آدمای دور و برم، تو این تغییر یا حتی میشه گفت رشد، نقش مهمی داشتن. اون موقع برای خودم می‌نوشتم، الان برای مخاطب. اون موقع خواننده‌هام آشنا بودن اغلب، الان اغلب غریبه‌ن. میانگین سنی آدمای دور و برم هم زیاد شد یهو. تو شریف چهار پنج هزار دانشجو هم‌سن و سال خودم بودن و تو فرهنگستان کلا هشت تا دانشجو بودیم که چهارتامون دهه هفتادی و چهارتای دیگه دهه شصتی و پنجاهی حتی. خوابگاه طرشت به او عظمت و شلوغی و خوابگاه رستاک کوچیک. حتی اینکه رستاک، خوابگاه دانشگاه دیگه‌ای بود باعث میشد من خیلی با بچه‌هاش جوش نخورم و با دو سه نفر بیشتر در ارتباط نباشم. سال ۹۴ یهو به طرز عجیبی دور و برم خالی شد و طبیعی بود روی نوشته‌هامم اثر بذاره.

نه بابا کجاش خوبه. آدم دلش ریش‌ریش میشه وقتی جای خالی دوستای قدیمیشو تو کامنتدونی پستای جدیدش می‌بینه. برای همین زیاد نمی‌رم سراغ پستای قدیمی که کمتر یادشون بیفتم

گویند روی سرخ تو سعدی (شباهنگ) که زرد کرد؟ اکسیر عشق بر مسم افتاد و زرد! شدم

خوندنِ روزانه ده تا از پستای این کانالو توصیهٔ اکید می‌کنم :دی که یاد بگیری خرد درسته یا خورد

مثل «من عاشششششششقتم» که تعداد شین‌ها میزان عشق رو نشون میدن یا زهای عزززززززیزم

اون دنیا قراره یقه‌مو بگیرن بگن چرا از ما عکس گرفتی بی‌اجازه

بعضی خاطرات کودکی، عجیب تو ذهن بچه‌ها می‌مونن. مخصوصا دخترا که بابایی‌ان. تا می‌تونید خاطره بسازید براشون.

ممنونم که اطلاع دادید. من وبلاگ دوستان رو از اینوریدر می‌خونم و وقتی آدرسشونو تغییر می‌دن چون از بیان دنبال نمی‌کنم متوجه تغییر نمیشم. شمام که کلا فید وبلاگو بسته بودین و از اینوریدرم نمی‌تونستم بخونمتون و هر چند وقت یه بار میومدم چند تا پستو باهم می‌خوندم. گویا فید این وبلاگم غیرفعاله و باید به روال سنتی سر بزنم و بخونم

ایشالا که چرخ این یکی وبلاگ هم براتون بچرخه :)

موفق باشی عزیزم :)

نه. از اونجایی که من هر موقع می‌رم تهران با یه تیر صدها نشان می‌زنم و هزار تا کارو باهم انجام می‌دم و از اونجایی که متوجه شدم مردادماه فرهنگستان تعطیله و اساتید در تعطیلات به سر میبرن، با برگزارکنندهٔ سمینار ارتباط ایمیلی برقرار کردم و کارم حل شد :)

دارم کامنتای این دو تا پستو مرور می‌کنم ببینم کیا کامنت گذاشتن عه منم چپ‌دستم