پیچند

هیچکس که منو بشناسه وبلاگم رو نمی خونه. و اگر کسی وبلاگم رو پیدا کنه و اگر نزدیک باشه شاید بعضی پست ها رو از دسترس خارج کنم شاید هم نه. 

آدرس وبلاگم رو دو بار به صورت کاملا دستی و جدی به یه فرد نزدیک دادم ولی انقدر اهل اینترنت نبود که فکر کنم گم گرد اصلا. البته گاهی که یه متنایی که مربوط بهشه رو می نویسم ترس برم می داره که نکنه گم نکرده و خاموش می خونه؟! 

آهان یه چیز دیگه بگم، من آدرسم رو عوض کردم حواسم نبود و الان مطمئنم که نمی خونه‌. :دی ولی اون حرفت درست بود‌.

منم روزای اول تا فامیلامم داشتن اما از اینکه هرچی بذاری و بنویسی بعدش دربارش توو دنیای واقعی صحبت میشه اعصابمو بهم میریزه و دوست ندارم. مثلا دلم میخواد اگر دلم گرفته راحت بتونم بیام بنویسم نه اینکه بعدش  ده نفر بیان توو دنیای واقعی بپرسن چی شده؟ و به همین دلایل که دوست داشتم راحت باشم و راحت بنویسم منم از یه جایی به بعد دیگه نمیگفتم که مینوشتم.البته کسی هم چیزی نمیپرسید هیچوقت چون بلاگر نبودن. آخرین بارم توو دوره ارشد به یکی از هم اتاقی هام تصمیم گرفتم آدرس وبلاگمو بدم و قبلش کلی باهاش حرف زدم که هرچی اینجا نوشتم دربارش با من توو دنیای واقعی حرف نزن این کار خط قرمزمه و گفت باشه و همون شب رو به روی خودم روی تختش دراز کشیده بود و تک تک پستامو میخوند و بعد هی بلند بلند میگفت عه این پستت منظورت فلانیه؟:/ یا فرداش منو با اسم وبلاگیم صدا میکرد و اونقدر حرکتش عصبیم کرده بود و از کرده ی خودم پشیمون بودم که همون شب تغییر آدرس دادم و بهش گفتم حذف کردم و دیگه نمینویسم! و پشت دستمو داغ کردم که دیگه به کسی ندم چون قوانینم رو رعایت نمیکنن. البته اینوسط یه استثنایی وجود داره اونم وارانه. خب اون دوست واقعیمه و از اولم ادرسمو داشته و چون از همون اولم قوانینمو رعایت میکرد هیچوقت از دایره خواننده هام حذفش نکردم. اونقدر رعایت میکنه که مثلا بنویسم حالم بده بلند نمیشه بیاد واتس آپ یا زنگ بزنه بگه چرا حالت بده؟ مثل بقیه مجازی ها کامنت میده و تا موقعی که کامنتشو جواب ندم اینور سوال نمیپرسه یا وقتی همو میبینیم هیچوقت جلوی خانوادم حرفی از وبلاگ نمیزنه حتی با خودمم نمیزنه مگر خودم حرف بزنم درباره وبلاگ‌ و همینا باعث شده هیچوقت حضورش برام مانع نوشتن نشده باشه .وقتی کامنت میده من هیچوقت حس نمیکنم این همون آدمیه که منو خونه زندگیمو شوهرمو بچمو کل خونوادمو دیده تمام اخلاقیات منو میدونه و همین باعث میشه تنها کسی باشه از دنیای واقعی که میخونتم و اصلا علاقه ندارم کس دیگه ای از دنیای واقعی رو اضافه کنم. البته این حرفم یه استثنا داره اونم همسرمه که توضیح میدم حالا.

درباره اینکه اگر کسی بفهمه چیکار میکنم، خب من یجوری همیشه مینویسم که اگر کسی از آشناها گذری هم اومد نفهمه منم:| برای همون حتی عکس ظرف غذامم اگر بخوام بذارم رمزی میکنم که آشنا اگر اومد از ظرف غذام نفهمه منم:| یه بار عکس از یه مکانی گذاشتم بلافاصله یکی اومد کامنت داد که وای منم همینجام و اونجا جای موقتی نبود من سالها اونجا کار داشتم.یادم نیست چیکار کردم ولی فکر کنم خودمو زدم به کوچه علی چپ اون خوانندم از اونا بود که سالی به دوازده ماه میامد برای همون رفت و بیخیال ما شد. اما از پیدا شدن آشنا خوشحال نمیشم اصلا.

درباره همسرم که میخونه یا نه؟ من یه بار همون اوایل آشناییمون گفتم وبلاگ مینویسم یادمه در جواب گفت خیلی خوبه :| ... همین و چیز دیگه نگفت و منم نگفتم. دوباره در طول حیات زندگی مشترکمونم چندبار دربارش حرف زدم گفتم مثلا توو وبلاگم فلان مطلب رو گذاشتم یا رفتم وبلاگ فلانی فلان کامنت رو گذاشتم بازم خیلی عادی و معمولی درباره اون اتفاق و مطلب حرف زده نه آدرس وبلاگم. مثلا یه بار یه کامنت پای پست مش میرزا نوشتم بعد نخواستم منتشر بشه کامنت دادم میرزا پاک کنه اما میرزا نمیدید کامنتمو. به واران گفتم گفت میرزا این ساعتا نمیاد وبلاگ باید صبر کنی تا فردا. بعد  کار رسید به اونجا که واران پیام داد به خانوم میرزا که بگو میرزا بره کامنت ۲۲ رو پاک کنه. میرزای بدبختم از سرکار گوشی گیر میاره میره کامنت پاک میکنه:دی بعد مثلا شبش کل این داستان رو برای همسرم تعریف کردم همسرمم در جواب درباره خود کامنت صحبت میکرد و موضوعش:دی حتی یادمه یه بار داشتیم میرفتیم مشهد توو نت گوشیم یه پست نوشته بودم دادم بخونه گفتم میخوام اینو بنویسم توو وبلاگ. بعد از خوندن گفت الهی قربونت، خیلی خوبه:|...کلا همسری بی علاقه به وبلاگ دارم:دی و چون از خصوصیات بارزشم اینه که اصلا و ابدا کنجکاوی نمیکنه توو کارای آدم برای همون کلا براش مهم نیست و نمیگه کجا مینویسی چرا مینویسی بده بخونیم فلدا منم آدرسی ندادم چون مطمئنم آدرسم بدم نمیاد بخونه:دی

سخته یه آشنا بخونه وبلاگم رو، اگه اینجوری باشه بخش‌های احساسی رو سانسور می‌کنم.

لاکن هنوز مزدوج نشدیم، اگه بشم و وبلاگ داشته باشم سطح کامنت ها رو تا حد کاردار سفارت😁 پایین می‌آرم و خیلی بیش از پیش رعایت می‌کنم خصوصا در مورد خانم‌ها.

واگه ایشون هم وبلاگ داشته باشه همین انتظار رو دارم .🙂

من تا یه مدت مدیدی قائل به این مرز بین ادمهای وبلاگی و خارج از وبلاگ بودم.یعنی نه ادمهای وبلاگی رو وارد دنیای خارج میکردم و نه برعکسش رو. تقریبا دوستای نزدیکم میدونستن و هنوزم میدونن من وبلاگ دارم ولی با همه اتمام حجت کردم که وبلاگم یجای شخصیه و دوست ندارم کسی از واقعیت بخونه اونجارو.

4-5 سال پیش دوتا از دوستام ادرس وبلاگ اسبقم رو داشتن ولی راحت نبودم و عوضش کردم.

مشکلی ندارم کسی بدونه وبلاگ مینویسم ولی اگه کسی ادرس رو درخواست کنه،خیلی جدی بهش میگم که نمیتونم ادرسو بدم.

الان دیگه اونقدر مثل قبل مصر نیستم که وبلاگیهارو در واقعیت نبینم یا ارتباطی جز وبلاگ نداشته باشم ولی باز کم کم روابطم لول آپ میشه.

(الان دو سه نفر از هم دانشگاهیام رو میخونم و بالعکس ولی از نظرم ادم های امنی ان و اوکی ام که بخونن منو)

اگه کسی اتفاقی پیدام کنه از اشناها، با احتمال خوبی اول پستامو ارشبو میکنم و بعد ادرسمو عوض میکنم.

در اخر ذوست ندارم کسی که باهاش ازدواج میکنم وبلاگمو بخونه.چون از همه جا و همه کس مینویسم داخلش و خب یکم پسندم نیست.

تو دیگه خیلی اپن مایند گونه با خوندن وبلاگت برخورد میکردی :))

:)))) عالیی،

اره قشنگ یه قسمت قابل توجهیش اینه که طرف الکی حساس میشه.

هیچکس خبر نداره، اینجا گوشه دنجمه. البته میدونن وبلاگ دارم ولی ادرسشو اصلا کنجکاو نیستن این روزا که اینستا و یوتیوب و بقیه اپ ها هستن کسی حوصله خوندن وبلاگ رو نداره.

من چند سال پیش به خواهرم گفتم وبلاگ دارم، ولی آدرس ندادم.

امسال هم که رفتم شیراز خونه‌ی خاکستری، به پدرومادرم گفتم خاکستری بلاگره و من وبلاگ دارم و می‌نویسم و اینا، ولی آدرس مادرس ازم نخواستن. مادرم نه، ولی بابام تو بقیه‌ی فضاهای مجازی هستن.

وقتی هم به امیرعلی پیشنهاد دادم وبلاگ بنویسه، اون یکی خواهرم و احتمالا شوهرش اینا هم فهمیدن. امیرعلی ازم آدرس خواست، پیچوندمش :)

اگه کسی آدرسمو پیدا کنه، اعضای خانواده مشکلی ندارم. حرفای رومخ نزنن فقط، مثلا همین که حرفامو بیارن تو واقعیت و در موردش حرف بزنن. آشناهای دیگه هم، اممممم، همکارام مشکلی ندارم، ولی خب دیگه خیلی مبسوط همه چیزو نمی‌ریزم رو داریه :) دوستامم مشکلی نداره پیدام کنن. ولی خلوت وبلاگ چیزیه که نگهم داشته و اگه اینا توش می‌بودن، تا الان نمی‌موندم.

اگر ازدواج کنم، به احتمال زیاد میگم که وبلاگ می‌نویسم، ولی ترجیحم اینه که ایشونم مثل بقیه‌ی اعضای خانواده آدرسمو نپرسه :)

چرا خانواده‌ت نسبت به فضای مجازی دیدشون مثبت نیست؟ یعنی مثلا ممکنه بگن بهتره وبلاگ ننویسی؟ اگه راجع به وبلاگ مثبت نیست، پس راجع به اینستا چی میگن؟

"این روزا همه ترجیح می‌دن تو تلگرام و اینستا فعالیت کنن و اغلب مردم حال و حوصلۀ نوشتن و خوندن متنای بلندو ندارن"

دقیقا ؛ و این یکی از معایبی که باعث کار سطحی و کم عمق میشه و مردم بیشتر به سمت تیتر خوانی رو میارن ...

بستگان و آشنایان و دوستان هیچ کس ؛ ترجیح میدم اینطوری باشه که راحت تر بنویسم

کسی از آشناهام ندارن 

من تقریبا اسم و فامیل اکثر بلاگرهای قدیمی رو میدونم. وقتی سالها نوشته های یکی رو دنبال میکنی و فیلد تحصیلی مشترک هم داری، پیدا کردنش تو دنیای واقعی خیلی سخت نیست. مثلا اسم و فامیل خودت، هوپ ، مستانه و ... رو میدونم :)  البته جایی جار نزدم و به هیچکس هم نگفتم.حتی به خودشون. 

خودم تو دوران علوم پایه که ۱۸-۱۹ساله بودم وبلاگ داشتم و چون مربوط به خاطرات دانشگاه بود دوستام هم میدونستن، ولی خیلی وقته نمی نویسم و اون وبلاگ رو هم حذف نکردم و مونده یادگاری :)

سلام.

من هیچ وقت وبلاگ‌نویسی‌م رو از کسی مخفی نکرده‌م. چه زمانی که با اسم و فامیل واقعیم می نوشتم چه الان. یعنی همه خانواده و دوست و فامیل و اشنا می‌دونن وبلاگ دارم و هیچ مشکلی ندارم بخونن. حتی وقتی در مورد خودشون می‌نویسم، لینک براشون ارسال می‌کنم. 

تنها مشکلم اینه که یه آشنا یواشکی منو بخونه. اگه بگه می‌خونمت مشکلی ندارم‌ها. از یواشکی بودنش بدم میام

من که خیلی وقته جدی نمی نویسم و از اولش هم هیچ کس نمی دونست :)

+ بی ربط: 

میشه از وبلاگ نرید ؟ :)

من امیدُ یادمه اسم خودتونم یادمه. چرا باید عجیب باشه که بشناسنتون؟ 😅 من هردفعه ادرس وبمو به آشنا دادم بعدش پشیمون شدم

وبلاگ فضای خیلی خصوصی مغزمه

به همسرم نمیدم ادرسشو احتمالا

مال من رو قبلا یکی دو نفر دوست و عضو خانواده داشتن اما بعد دیدم بهتر ارتباط واقعیم رو باهاشون حفظ کنم تا اینکه وبلاگ ارتباطمون رو کم کنه...یه بار وبلاگم رو کسی پیدا کرد و فاجعه شد چون از هر متن مبهم من فقط خودش رو تفسیر و استخراج کرده بود...اما الان با این فرض که دوستان دانشگاهی ممکنه پیدا کنن مینویسم اما فامیل دور انشالله که پیدا نکنن!!

هیچکس از دوروبریها نمیدونه که من وبلاگ دارم و مینویسم البته این ترجیح خودم بوده چون حوصله‌ی توضیح دادن در مورد هر پست یا اینکه منظورم از فلان حرف چی بوده رو برا دوست و آشنا ندارم

 اتفاقا همیشه به این فکر میکنم به روزی که ازدواج کنم و هسرم از وبلاگ خوشش نیاد و یا از اینکه همسرش با خانمهای غریبه ارتباط وبلاگی داشته باشه یا براشون نظر بذاره یا اونا براش نظر بذارن خوشش نیاد البته این یه چیز کاملا طبیعیه و میشه بهش حق داد 

عجیبه که هم اسم واقعیتو میدونست هم اسم مستعارو؟ چون منم فقط توی وبلاگ میشناسمت ولی میدونم اینو. فکر کنم یه جایی گفتی یادت رفته.

من 4-5 سال قبل به طور مرتب توی وبلاگ می‌نوشتم اما به خاطر بعضی مشکلات زندگی از این فضا دور شدم. چند بار هم دوباره شروع کردم اما در نهایت فقط یکی دو ماه تونستم ادامه بدم. فعلا وبلاگ‌نویسی نمی‌کنم اما اون موقع که وبلاگ داشتم به هر کی می‌رسیدم آدرسمو می‌دادم :)

اگه دوباره بخوام وبلاگ‌نویسی کنم بسته به اینکه موضوعش چی باشه دایره مخاطبام هم فرق می‌کنه.

فکر نمی‌کنم اون شادی باشم چون اون موقع وبلاگت رو نمی‌شناختم.

اگه دوباره تونستم مستمر بنویسم، حتما آدرسم رو این‌جا می‌ذارم :)