۱۵۶۹- تحمّل بایدش
یکی هست که تا حالا سهتا کامنت برام گذاشته و تو هر سه کامنتش هم نوشته پستهات طولانیه و نمیتونم بخونم. جالبه تو یکیش گفته کامنتهای پستهات هم طولانیه. ینی هم دوست داره من کوتاه بنویسم هم شما کوتاه نظر بدید. میدونم که سلیقۀ غالب در فضای مجازی متنهای کوتاهه، ولی من دوست دارم مقدمهچینی کنم، فضاسازی کنم و به جزئیات هم اشاره کنم. میدونم مؤدبانه نیست که بگم اینجا مال خودمه و اختیارشو دارم، ولی واقعاً وبلاگ هر کس مال خودشه و اختیارشو داره که چی بنویسه و چطور بنویسه و چقدر بنویسه. اونایی که پست کوتاه دوست دارن چرا جمع نمیکنن برن توییتر؟ چرا وقتی یه جایی رو دوست نداریم جمع نمیکنیم و از اونجا نمیریم؟ :| یکی از دلایل اینکه هماتاقیهای متعددی داشتم این بود که وقتی با مشاهدۀ برخی رفتارها یا ویژگیهاشون اذیت میشدم یا اگر برخی ویژگیهای من اذیتشون میکرد، نه سعی میکردم اونها رو تغییر بدم نه خودم تغییر کنم و نه بسوزیم و بسازیم. اگر حضور و عدم حضورم براشون مهم بود دلیل رفتنم رو توضیح میدادم و اگر نه بدون بحث و درگیری ترک و رهاشون میکردم. همین خصلت رو در رابطه با وبلاگها و کانالها و سایر شبکههای اجتماعی و فضاهای حقیقی و مجازی هم دارم. البته این ترک کردنها گاهی هزینه داره. گاهی هم باید از سهمت بگذری. ولی اگه حقی تو اون فضا نداشته باشی، اجازه نداری تغییرش بدی. چون مال تو نیست.
شما در مقام نویسندۀ وبلاگ یا خوانندۀ وبلاگ، چه ویژگیهایی دارید که بقیه رو اذیت میکنه یا کدوم ویژگیهای بقیه شما رو اذیت میکنه؟
چه جالب بود نظرشون، خب برای من هم بعضی پستهای شما یا پستهای اینستا و یا ..... طولانیه اما میزارمشون سر فرصت و اوقات بیکاری یا به عنوان جایزه و یا استراحت بین درس خوندنها و کار کردنها و..... میخونم. به هر حال جالب بود.