پیچند

پاسخ:
ینی میگی از دل برود هر آنکه از دیده برفت توی انباری؟ حاشا و کلا!

پاسخ:
من نقاشی‌های پیش‌دبستانی‌م هم دارم هنوز. اونا هم تو انباری‌ان. کتاب‌های دانشگاهی بابام هم نگه‌داشتم. این وسط زورم به داداشم نرسید فقط. خیلی نامرتبه این بشر. نتونستم آثارشو آنچنان که باید حفظ کنم. حالا اگه کیف و کفش و لباس و وسیله‌ای باشه که قابل استفاده باشه، نگه‌نمی‌دارم. سریع می‌دم بره که به کار کسی بیاد. حتی کتاب‌هایی که به درد کسی بخوره رو هم امانت میدم. ولی اینا حکم دفتر خاطره دارن برام. به درد کسی هم نمی‌خورن.

پاسخ:
مجلهٔ دانشگره. زمان مدرسه هر ماه یکی می‌گرفتم. خیلی علمی بودن و نمی‌فهمیدم بعضی مطالبشونو. نگهشون داشتم هر موقع رفتم دانشگاه بخونم و هیچ وقت فرصت نکردم بخونم.

پاسخ:
:)) آقا دیگه خیلی دیر شده برای تغییر. چیزی به تموم شدن ۲۷ سالگیم نمونده. نصف راهو اومدم. کجا دیگه برگردم.

پاسخ:
تو امروز انگار قرار نیست کامنتِ حال خوب کن بذاری 

پاسخ:
بله، دلبستگی درد بزرگیه. علاج هم نداره :)

پاسخ:
من همیشه بهشون می‌گفتم جای شما رو که تنگ نکردن تو اتاق خودمن.

پاسخ:
آهان :)) فکر کردم مشتری هستین

پاسخ:
چه مامان باحالی داری!

پاسخ:
آره انباریای خونه‌های آپارتمانی کوچیکه. ولی انباری ما از اتاق منم بزرگتره. کل دار و ندارم هم تو انباری همین کتاباست. جای زیادی‌ نمی‌گیره

پاسخ:
آخه من تو گوشه‌موشه‌های کتابام خاطره هم می‌نوشتم :| مثلا یه وقتی موقع خوردن صبحانه داشتم شیمی می‌خوندم، عسل ریخت روش. روی عسل چسب زدم نوشتم فلان روز و فلان ساعت اینجا عسل ریخته. یا مدرسه بهمون شیر می‌داد؛ یه بار شیر ریخت روی کتابم. کنار محل شیری شده نوشتم فلان ساعت و فلان روز اینجا شیر ریخت. یه بارم بارون میومد و زیر بارون داشتم برای امتحان می‌خوندم و خیس شد کتابم. یا یه بار کتابمو داده بودم به دوستم. چند تا از صفحاتش توت قرمز ریخته بود. اون صفحات برام خاطره‌ان. برای همین دوست دارم کتابامو.

پاسخ:
خیلی!

پاسخ:
شاید باورت نشه ولی تایپ کرده بود نامه‌شو. استدلالشم این بود خطش باارزش‌تر از اینه که با دستش بنویسه :))

پاسخ:
من از وقتی تورنادو بودم اسم پسرمو انتخاب کردم طوفان (تو شناسنامه امیرحسینه :دی)، دخترم هم نسیم. دختر دوم هم خاطره. بچهٔ چهارم رو هم چند ساله چهارمی صداش می‌کنیم تا باباش بیاد تکلیف اسمشو مشخص کنه.

پاسخ:
من تو این هفت هشت سال با هر کی ذرت مکزیکی خوردم، و حتی ذرتایی که تنهایی خوردم، امضا کردم و تاریخ زدم و نگه‌داشتم. یه بار وقتی داشتم لیوان آب‌هویجو می‌ذاشتم تو کیفم دوستم گفت یه روز همه رو یه جا، باهم! دور می‌ریزی.

پاسخ:
خیلی!

پاسخ:
من هر چیزی رو هم نگه‌نمی‌دارم. اون چیز انگار خودش میگه نگهم‌دار :))

پاسخ:
ببین عمق فاجعه رو که حتی منم الان غمگین شدم :(

پاسخ:
دیواری کوتاه‌تر از اینا پیدا نمی‌کنن :|

پاسخ:
باید تجربهٔ سختی بوده باشه. امیدوارم کم‌کم فراموش کنی

پاسخ:
لازم شد یه انجمن تشکیل بدیم به اسم انجمن حمایت از چیزهای ظاهراً به درد نخور اما برای صاحبش ارزشمند :))

پاسخ:
پس معلومه تنها نیستم و هستند کسانی که مثل من دلشون به اینا خوشه :)

پاسخ:
اگه من دویست سال پیش به دنیا میومدم می‌تونستم زن دومش باشم :دی

پاسخ:
من سریال تبریز در مه رو ندیدم. وقتی پخش می‌شد خوابگاه بودم. یه شب (فکر کنم قسمت دهمش بود) مامانم زنگ زد که نسرین نسرین لطفعلی‌خان!