پیچند

پس اونجا نوشته ای چیزی روی در و دیوار دیدی یاد من بیفت :)

عدد چهار قشنگ و جالب بود :))

یادش بخیر مشاعره آقا نیما :) که همیشه تو با عدد چهار مشاعره میدادی:)

(اسم ایشون هم که اومد برای خودشون و خانمشون بیزحمت دعا فراموش نشه ) 

سفرتون بیخطر ایشالا  

زیارتتون قبول :)

نمیدونم تو اون لیست کربلات بودم یا نه ؟:)

ولی تو این لیست مشهدت اسم من یادت نره عزیز :**

التماس دعا 

+

لطفا برای تعجیل در ظهور امام زمان (عج الله) هم دعا کن و خواهشا اسم ایشون رو  اول لیست قرار بده💚

ممنونم .

من میگم مستجاب الدعام باور نکید اینهاش دعا کردم امام رضا شباهنگ رو هم طلبید. :)

خوش بگذره!

حالا که مقصدش مشهد هم هست که دیگه خیلی قشنگ تره۰۰۰

+ التماس دعا رو راستش من خوشم نمیاد چون توش التماس داره حس میکنم یه بار منفی داره ۰ البته حس من اینه۰

راستش من خودم اولین بار زمانی که تازه راه افتاده بودم رفتم مشهد و هیچی یادم نبود قطعا و حدود سه چهارسال پیش که رفتم، میشد اولین باری که دارم واقعی اون شهر و حرم و میبینم و میتونم درکش کنم۰ راستش اولین بار بود که بودن توی یک مکان تونسته بود انقدر حالم رو خوب کنه انگار تمام دنیا پر از آرامشه و اون بیرون هیچ غم و خبر بدی وجود نداره ۰۰۰

اولا دوس دارم تو هم این حس آرامش رو داشته باشی و تو حال خوبت منم یادت باشه در واقع من و خانواده م رو دعا کنی :)

ممنون :*

لینک دومو خوندم یاد اون افتادم:) اینکه ترک و تغییر یه سری عادات خیلی زمان بر و طولانیه.

هر وقت اسکرین گوشیتو دیدی یاد من بیفت که از استرس خواب نموندن شب تا صبح یه ساعت به یه ساعت، ساعتو باهاش چک میکنم:)

هر وقت یکی از اون خادمای حرم که سن و سالی ازشون گذشته، از اون پیرغلامای امام رضا که لباس فرم بلند مشکی میپوشن، مهربون و باحوصله زوار رو راهنمایی میکنن و آدم دوست داره دورشون بگرده انقدر که گوگولی‌ان رو دیدی، یاد من بیفت و برام دعا کن، لطفا و خواهشا...

سفرت به خیر و پر از حال خوب :)

ولی خداییش الان باید بگم التماااااااس دعا بدجوری التماس دعا دارم.به هرحال یا یادت میمونه یا نه دیگه‌.مهم اینه همین لحظه هم که واسه بار اول میخونی یه کلمه بگی به امام رضا حالا مهم نیست اونجا یادت بمونه یا نمونه.

باتشکر.

انشالله که ارزوها و دعاهاتون برآورده و قبول بشن.

اسم منم بنویس ^_^

اگه مسیرتون از باب‌الرضا بود یا اگه رفتی گوهرشاد، به یاد منم باش پلیییز:)

پیشاپیش قبول باشه و خیلی خیلی خوش بگذره:)

واسه همه ی مردم کشورم.:)

تو واگن شماره چهار:)

پس طبق اون لینک اگر ساعت۴ ای تو حرم بودید ما رو دعا کنید:)))

وقتی دیدمشون یه حسرتی تو نگاهم بود که در قالب کلمات نمی‌گنجه

تو کوپه، یهو مامانم یاد کیفش افتاد و کلی از داداشم تشکر کرد و کلی دعاش کرد و بعد برگشته به من میگه تو هم که گفتی از مشهد می‌خری برام. زیپش فلان باشه و رنگش بهمان باشه و پیشاپیش از تو هم ممنونم و خیر از جوونیت ببینی و ایشالا به مرادت برسی و خوشبخت شین و اینا. بعد داداشم میگه بیا همینی که من خریدمو دنگی حساب کنیم تو دیگه نخر.

آقاااااا من اصن منظورم این نبود که می‌خوام برای مامان کیف بخرم. برای خودم می‌خواستم بخرم :| :))) سوء تفاهم شده به خدا :|

نتیجهٔ اخلاقی: هنگام ادای جملات، فاعل و مفعول و مضاف‌الیه و متمم و مسند و فعل و حروف ربط و اضافه و سایر ملزومات جمله رو دقیق بیان کنید که تو این اوضاع اسفناک اقتصادی خرج‌های پیش‌بینی نشده و بی‌مناسبت و کمرشکن تراشیده نشه براتون.

سیر و خسته‌ن :)))

افسوس و صد افسوس که خودم عازم یه دیار دیگه‌م امروز فردا :| وگرنه دیداری می‌کردیم اگر مایل بودی :)

التماس ادعیه‌ی زیاااااد. شباهنگ! زیاااااااااااااااد...

در راستای التماس دعای خلاق هم، اگه تو حرم، اطرافت لهجه یزدی شنیدی( که اگه بشناسی زیاد می‎شنوی :دی) یادی از من بکن.

الان که اینا رو میگی دلم واسه همسرم سوخت😅

یه لحظه گفتی انداختم رفته کاغذ رو داشتم از تعجب شاخ در می‌آوردم. شیخنا و انداختن کاغذی به این مهمی؟ به این خاطره‌انگیزی؟ داریم مگه؟

ما هم باید اسم بدیم؟ یا همین‌طوری بدون اسم دعامون می‌کنی؟ :)

حدودای سه سه و نیم قطار داشت محمد رسول الله رو پخش می‌کرد و اوایلش که خواب بودیم (بودند) و و ندیدیم. از بعدِ فوت آمنه دیدیم و چقدر خوب بود، چقدر قشنگ بود. چقققققققدر عالی. چقدر دوستش داشتم و چقدر افسوس می‌خورم که پیش از این ندیدمش. یادم باشه بعداً دوباره و سه‌باره و چهارباره ببینمش. 

چقدر لذت بردم از این فیلم ^-^

نسرین جان میشه وقتی باد کولرهای حرم خورد بهت و لرزت گرفت، یاد منِ سرمایی بکنی؟ :-))

التماس دعا

سلام التماس دعا

سلام زیارت ات قبول منم رفته بودم مشهد

میگم شباهنگ خودت وبلاگ ات رو طراحی کردی؟ چون خیلی خوشگله

من الان ظراحی و برنامه نویسی وب سایت انجام میدم می بینم که وبلاگت خیلی عالی و خلاق طراحی شده اگه عکس بگ کراند صفحه ات رو داری واسه منم ایمیل کن

میخواستم بگم اگه دعام نکنی چنان با فرق سر بخوری زمین که نفهمی از کجا خوردی!

اینطوری یادت میموند قطعا.

ولی دلم نیومد چون من شما را دوست دارم .

من همیشه خدا تو خونمون،مهمونی،عروسی ،سفر و...نقش سقا رو ایفا می کنم و کاسه به دست به اهل بیتم آب می دم حالا شباهنگ جان هر وقت اسمال(؟) طلا رو دیدی یاد ما هم باش.

پیشاپیش زیارتت قبول،دعاهای خودتم مستجاب

+ میانه (اسم یه شهریه تو استان خودمون) نگه‌داشته بودن برای نماز.

اینکه شما اینقدر زیارت میرید پیشنهاد کدوم یکی از اعضای خانواده است؟؟
البته خیلی خوبه و بیشترش کنید.

چند روز پیش یکی از سخنران ها داشت میگفت این لیست نوشتن برای دعا کردن برای دیگران خیلی خوبه! (منظورش این بود که طرف یادش میمونه که دعا کنه و....)

از طرف من هم موقع زیارت سلام برسونید.

می‌خوام ببینم قسمت چجوریاست! :دی

من هنوز محمد رسول الله رو ندیدم. با توصیفت ترغیب شدم ببینم.

زیارتتون پیشاپیش قبول. خوش به سعادتتون، کاش به همین زودی قسمت ما هم بشه. 

خب در راستای اینکه چطور یاد ما هم بیفتید و برامون دعا کنید، اگه دخترای کوچولو دیدین که دنبال کبوترا میکنن و انگار نه انگار پدر مادری دارن، یاد دو تا فسقل ما بیفتین و برای همه مون دعا کنید. 

از همه بیشتر از آقا بخواین برای اربعین که قسمتمون بشه. 

پیشاپیش زیارتتون قبول

سفرتون بسلامت ان شاالله

صحن انقلاب، روبروی گنبد و ایوان طلا سلام ما رو هم برسونید و دعامون کنید...

دلم برای سفرنامه هات تنگ شده بود چه خوب که دوباره مینویسی :))

امان از بی‌خوابی‌های شبانه که با آنتن ندادن گوشی و کمبود باتری و فاصله از پریز همراه باشه و جز خیره شدن به سقف و یادداشت‌های بی‌سروته راه دیگه‌ای نداشته باشی

هرکجا سازی شنیدی،از دلی رازی شنیدی، چون شدی گرم شنیدن.. وقت آه از دل کشیدن یاد من کن.. یاد من کن

و نمی دونم چه ربطی داشت. شایدم داشت. هوم.

+به نظرم این دفعه که می‌ری کاغذ حاوی اسامی رو تا کن بنداز تو ضریح، بگو یا امام، اینا با تو کار دارن. خودت به احوالاتشون رسیدگی کن :)) تبرک هم می‌شن تازه :د

+آخجان ازین گزارش لحظه‌ایا :د

برای صبونه، عمه‌ها کیک درست کرده بودن و آورده بودن راه‌آهن. خاله‌ها هم نون روغنی گرفته بودن برامون. الان دارم کیک می‌خورم و می‌بینم کیک کشمشیه. اسم کشمش هم حتی حالم رو متحول می‌کنه چه برسه به خوردنش. داشتم دونه دونه کشمشا رو شناسایی می‌کردم و جدا می‌کردم و می‌دادم به بابا که یکیش انگار خودشو مخفی کرده بود و ندیدم و خوردم. آقا وقتی حضور کشمشو زیر دندونم حس کردم و خرچ صدا داد چنان عقی زدم که می‌خواستم شام و ناهار دیروز و پریروز و پس‌پریروز و هر چی تو معده‌م از روزهای پیشین ذخیره دارمو بالا بیارم.

کشمش نریزید تو کیکایی که من قراره بخورم. مرسی :)

از دیشب همه‌ش به این سریال شبکهٔ سه فکر می‌کنم که نتونستم ببینم. بعداً باید دانلود کنم. سر جمع نیم ساعتم ندیدم فصل اولشو. دوست نداشتم. هم به خاطر اسم فیلم و پیش‌فرضی که از فیلمای عاشقانهٔ ایرانی داشتم، هم به خاطر این دختره ارغوان. اصلا از حرف زدن و ادا و اطواراش خوشم نمیومد. نه تنها اون، بقیهٔ کاراکتراشم دوست نداشتم. غیرقابل درک و ناملموس بود رفتاراشون. لوس :|، چندش :|. بعد یادمه تو یه سکانسی پسر کوچیکهٔ خانواده (فکر کنم اسمش حامد بود) گفت رتبهٔ تک‌رقمیه و المپیادیه و مهندسی می‌خونه و اِله و بِله و جیمبله. گفتم ایول لابد شریفیه. بعد تو یه سکانسی داشت از شهرستان که دانشگاه و خوابگاهش اونجا بود میومد تهران :| مگه داریم؟ مگه میشه؟ ینی نویسنده به این فکر نکرده اینا معمولا میرن شریف؟ تازه این پسره که تهرانی بود، چه مرضی داره بره شهرستان و خوابگاه؟ شریف نشد امیرکبیر، خواجه نصیر، علم و صنعت، ولی دیگه شهرستان آخه؟ ولی چون سریالو دقیق نمی‌دیدم پیگیری ببینم چی به چیه.

ولی فصل دومشو دوست داشتم. بازیگراشم همین‌طور. در کل این سریالایی که دههٔ شصت و هفتادو نشون میده رو دوست دارم. وقتی اون دوره رو می‌بینم خاطره‌هام زنده میشن انگار :))) مانتوهای اپل‌دار بلند، تاکسیای نارنجی و زمان جنگ و در کل چیزای قدیمی رو دوست دارم

شباهنگ که سریال نمی‌دیدی همه عمر

دیدی که چگونه سریال، شباهنگ گرفت؟

زیارت قبول.

سفر بی‌خطر ان‌شاءالله.

حالا ما یه بار از یه سریالی خوشمون اومدااااا. ببین چجوری ذوقمو کور می‌کنه؟ الان دارم افسوس می‌خورم قسمتای اولشو ندیدم و آیا دانلود کنم یا نکنم؟

ولی به خدا دختره رو مخمه هنوز. خییییلیا، نه یه کم.

رفتی صحن گوهرشاد و نمازِ صبح جمعه، حاج آقا سوره جمعه رو خوند یاد من بیافت و تو قنوت بگو اینو هم بطلبید... با تشکر :)))

قبلا فکر میکنم با الهام از همون پست بود که وقتی رفتم اعتکاف آقاگل گفته بودن هر جا تسبیح سبز دیدی منم دعا کن، دقیقا ماجرای گربه برام تکرار شده بود:)

توم هر جا خادم مهربون از نوع آقا دیدی که همش لبخند میزنه و حس امنیت میده بهت و خوب راهنمایی میکنه منو یاد کن،

البته کیف چرم رو بهتره از خود تبریز بخری چون چرم تبریز از نظر کیفیت بهتر از همه جاست در ضمن قیمتش هم خیلی از چرم مشهد ارزون تره :)

اگه قول بدین نیاین پیدامون کنین و ترورم نکنین بگم‌ که جایی که در اونجا سکنا گزیده‌ایم خیابان چهل‌وچهارمه :))

چهار، این عدد دوست‌داشتنی

حالا که صحبت از عدد و سفر و اینا هست این عکس از پیج هدی رستمی رو ببین.

اعداد روزهای ماه در دین زرتشتی و معانیشون!

چهار مساوی است با شهریور.ماهِ میلادِ با سعادت من😁😁😁و به معنی شهریاری نیک و نیرومند😌

سه مساوی است با اردیبهشت 😝

حالا که صحبت از عدد و سفر و اینا هست این عکس از پیج هدی رستمی رو ببین.

اعداد روزهای ماه در دین زرتشتی و معانیشون!

چهار مساوی است با شهریور.ماهِ میلادِ با سعادت من😁😁😁و به معنی شهریاری نیک و نیرومند😌

سه مساوی است با اردیبهشت 😝

اینم لینکش

http://bayanbox.ir/download/953356694297019046/image-1.png

😁

اگه اون چیزایی که باهاش تمیز میکنن ضریحو دیدی یاد من بیفت :)

و حاجت‌روایی دوستان که خالی خالی التماس دعا گفتن :دی

شب شهادت امام چهارم هم هست

فصل اول رو چون تو یه صحنه دیدم دختره به پسره گفت امیر،با من ازدواج میکنی؟دنبال کردم ببینم تو فیلمای ایرانی عاقبت پیشنهاد دختر به پسر واس ازدواج و برخورد خونواده هاشون چیه .ولی فصل دوم رو دیگه ندیدم و از شما خواهشمندم هر چی شد خبرشو بدی بهم :|ولی پسره خیلی مظلوم بودا.گناه داره زنش خواهرش از آب دراد

زیارتتم قبول حق باشه

به سلامتی ایشالا. سفر بی‌خطر. سلام ما رو هم برسون به آقاجانمون... ایشالا سلامت برین و برگردین! :) :*

زیارت قبوووول

امیدوارم دارالشکر دیگه سرجاش باشه :)

ٔزیارتت قبول

 التماس دعا که نه ! ولی به امام رضا بگو مطهره دلش خیلی تنگ شده برات

منو به اسم مطهره میشناسه هاااا ، نگی مطهره ۲ :)))

نه اینکه به بندش التماس کنم واسم دعا کن واسم جذاب نیست۰

تو برام دعا کن :)

از همین راه دور منم دعا میکنم اول به مراد دلت و بعد هر چه زودتر به مراد زندگیت برسی:) ( اولی کنایه از آرزو و دومی بدون کنایه خود خود مراد بود :)) )

راستی برای دلدادگان منم هیییچیش رو ندیده بودم، اصلا با فیلمش ارتباط برقرار نمی کردم! دیشب بیکار بودم و قسمت آخر فصل دوم رو دیدم و کنجکاو شدم بدونم فصل اول جریانش چی بوده!

از تلوبیون خلاصه کل ۲۵ قسمت فصل اول رو دیدم و دعا کردم به جونشون که هم عمرم تلف نشد هم کنجکاوی رهام کرد :))

بنظر من که حیف وقت برای دیدن این ۲۵ قسمت! 

خداییش باز این ارغوان و نامزدش!/ برادرش!! نبودن فیلم قابل تحمل تر بود :|

اون حیاطی که (حیاط می‌گن؟) ایوان طلا داره (ایوان رو هم مطمئن نیستم که درست می‌گم. یه جای طلاییه). تو اون حیاطیم خلاصه.

خانواده گفتن بعد نماز، ساعت پنج برگردیم هتل. من گفتم بیشتر بمونیم و دعای ندبه هم بخونیم. گفتن پس تا هفت. گفتم نه یه کم بیشتر بمونیم و حیاطا رو هم بگردیم (من می‌گم حیاط، شما بخون صحن). بعدش متفرق شدیم که تا هشت هر کی‌ هر کاری خواست بکنه.

اینم بگم که من با اینکه کم‌خوابم ولی اون مقدار خواب لازمم رو باید انجام بدم.

نتیجه آنکه من اواسط دعای ندبه داشتم بیهوش می‌شدم و متفرق بودیم و من نمی‌تونستم ابراز ندامت کنم و برگردیم و داشتم از خواب و خمیازه می‌مردم

ولی الان زنده‌ام و دارم حیاطا رو می‌گردم

بی‌آرتیای اینجا هم مثل بی‌آرتیای شهر خودمون خانوما عقبن آقایون جلو. تهران ولی برعکسه

به جای بی‌آرتی هم بهتره بگیم اتوبوس تندرو

قیمت بلیت اینجا ۵۰۰ تومنه. تهران و تبریزو نمی‌دونم چنده :|

به این میگن کار تیمی. ینی یکی آدرس بلده عربی بلد نیست، یکی عربی بلده آدرس بلد نیست. و با همکاری هم یه آدرس عربی رو به مرد عرب میگن و اونو به مقصود می‌رسونن

داداشم هم مامانو پوکرفیس نگاه می‌کرد که اون آقا من بودم :|

منم داشتم میز و صندلیا رو گاز می‌گرفتم از شدت خنده :)))))))

کیا نماز جمعهٔ کربلای ما یادشونه؟ :)))

هنوزم همون‌قدر بلدیم که اون موقع بلد بودیم :دی

پشت سرش یه خانوم دیگه با یه بچه تو کالسکهٔ قرمز ایستاده و یه کیف دستی جغدی دستشه

اینا رو دیدم یاد خودم افتادم :دی

پس اینی که گوش می‌کردم چی بود؟ کی بود؟

از یه خانومه پرسیدم ما مسافریم. آیا نماز عصر جمعه رو هم باید شکسته بخونیم؟ گفت آره. گفتم ظهر هم دو رکعته دیگه؟

یه کم بعد اونم نحوهٔ بی‌صدا و خاموش کردن گوشی‌شو ازم پرسید.

وقتی دارم اینا رو می‌نویسم، مامانم هم می‌خونه. منم سعی می‌کنم ریزش کنم نتونه بخونه :دی ولی بازم می‌تونه بخونه :)))

نخون خب :دی

چند لحظه بعد مامان تسبیحو برداشت ذکر بگه، تسبیح منهدم شد پاشید نابود شد اصن :)))

چشم‌هایش :| :دی

اینا همون حسی رو دارن که ما تو کربلا داشتیم. ولی اونجا یه وقتایی به خاطر ما سخنرانی فارسی هم ارائه می‌کردن و چقدرم لهجهٔ فارسیشون بامزه بود. اینجا ولی ندیدم سخنرانی به زبان عربی باشه

میگم اینا پست نیست. یادداشته. چون دوست ندارم دم به دیقه ستارهٔ وبلاگم روشن بشه و ملت هی بیان ببینن من دارم گزارش لحظه به لحظه میدم، بی‌صدا دارم تو قسمت کامنتا یادداشت می‌کنم حرفامو. بعد تعداد آنلاینا رو نشونش می‌دم میگم ببین، اینا الان دارن حرفامو می‌خونن :)))

 به این فکر کردم یه مدت کنار سه تا از خوابگاه های مدرس بوده خوابگاهتون چرا نیومدم ترور کنم.

 ایده خوبی بوده:)

سفر به سلامت و خوشی 

خیلی باحال بود. دو تا قنوت داشت. قنوتاشو چون متوجه نمی‌شدم چه ذکری میگه و چون دوست نداشتم الکی تکرار کنم، همون ذکر همیشگی خودمو گفتم

هیچ میدونی با این کاری که میکنی همه ما رو یه سفر مجانی بردی زیارت آقا؟

ممنون که بیاد همه هستی:)

یه پیشنهاد دارم: اینکه یه صحنی هست اسمش یادم نمیاد یه دیواری داره که هر کسی میتونه یه یادگاری برای دوستش یا نامزدش یا مراد آیندش بنویسه اگه اسم صحن رو از دوستان مشهدی یا خدام بپرسین میگن میخواستم خواهش کنم یه یادگاری از طرف خودت و بلاگرا اونجا بنویسی و یه عکس هم ازش بگیری و بزاری اینجا و اون یادگاری بمونه تا هر کدوم از دوستان میرن مشهد اونو ببینن و ازش عکس بگیرن و تو وبلاگشون بزارن

ممنون

بعد نمازم قرآن می‌خونن و گل می‌دن به ملت :)

پارسال تنهایی اومده بودم اینجا

ظهرم یه دختره اومده بود از خانم خادمی که کنارم نشسته بود می‌پرسید بعد از وضو لبم خونی شده، وضوم باطل میشه این‌جوری؟ خانومه هم گفت نه، ولی اگه خون رو صورتته هنوز، چون نجسه بشور. ولی وضوت سر جاشه.

یه خانوم مسن هم اومد از خانوم سمت راستی که آب داشت آب خواست. گفت خوابم برده و وضوم باطل شده و یه کم آب بده همین جا وضو بگیرم. وضو گرفت. ولی دستاشو نشست اصن. در گام اول دست راستشو پر آب کرد و صورتشو شست :| تموم که شد بهش گفتیم اول دستاتونو باید می‌شستینا. گفت الان که تموم شده دستام خیسه دیگه :|

چه جالب نمیدونستم صحن غدیر گل میدن! شنیده بودم گاهی گل میدن ولی نمیدونستم کجا! (سفرنامه به همراه اطلاعات مفید :)) ) دستت دردنکنه

خواننده های وبلاگت هم یه پا شیخ شدن :)))

دیشب رفته بودیم فروشگاه رضوی. دونات گرفتیم و به یاد دوستان! داشتم دنبال مارشمالو می‌گشتم :)) و نبود. به امید گفتم بپرسه از یکی از مسئولین ببینیم دارن یا نه. اصن نمی‌دونستن مارشمالو چیه. امید گفت فارسیش چی میشه؟ اونو بگو بپرسم ازشون. گفتم والا فرهنگستان نبات‌پفی، پف‌نباتی، یا یه همچین چیزی معادل گذاشته ولی دقیق نمی‌دونم. که خب بعید بود کسی که مارشمالو نشنیده معادلشو شنیده باشه. بیرون فروشگاه تو یه مغازه دیدم و به بابا گفتم ایناهاش. اینو می‌گفتم. کلی هم سلفی گرفتیم با مارشمالوها :)))

پارسال و پیارسال مارشمالو می‌خریدم هزار تومن، دیشب گرفتیم هفت تومن :|

چه خبره واقعا؟ قیمت روشم پاک کرده بودن نامردا. نهایتش دو تومن، یا اصن سه تومن. هفت تومن خیلی دیگه ستمه

:دی

بابت غذای حرم هم همین جوری بود. همیشه خدا مسیرمون از بغل آشپزخونه رد می‎شد و بوش می‎پیچید تو دماغمون و هیچ وقت هم نصیبمون نشد :||

دیگه به یه مرحله‎ای رسیده بودیم که وقتی از کنارش رد می‌شدیم مسخره بازی در می‎آوردیم که آره، امروز امام رضا قرمه سبزی داره، امروز ماهیه،...

:دی

توضیحی که دادی جالب بود مرسی :)

قبل اومدن اپ رضوانو رو گوشی خودم و مامان و بابا و امید نصب کرده بودم و پیامو از این طریق دریافت کردم

ذوق‌مرگم الان :دی

موقع بستن چمدون مامان گفت چتر برداریما. ما گفتیم نمی‌خواد. مشهد و بارون؟! اگرم بیاد که بعیده بیاد چتر می‌خریم.

حالا اگه آسمون با همین روال به باریدن ادامه بده باید چتر بخریم :|

دارم از خستگی شهید میشم و نه چشام باز میشه نه انگشتام نای تایپ داره، ولی باااااید بنویسم :دی

یه قنادی سر کوچهٔ هتلمون هست. من هر موقع از جلوش رد میشم یه کم وایمیستم کیکاشو تماشا می‌کنم. خیلی خوشگلن. ولی روم نمیشه عکس بگیرم. دیوانه‌وار عاشق کیکم من. هی نگاه می‌کنم و هی روزا رو می‌شمرم ببینم کی ۲۶ اردیبهشت می‌رسه تولد بگیرم. عاشق کیک خوردن نیستما، عاشق قیافه‌شونم بیشتر. نسبت به بقیهٔ قنادیا هم اینجوری‌ام. هر جا قنادی ببینم وایمیستم کیکاشو تماشا می‌کنم. دیدی بعضی خانوما وقتی از جلوی طلافروشی رد میشن جذب میشن؟ من همین حسو نسبت به قنادیا دارم :)

یکی از همکاران آدم خوبی هست.خودشون یه ماه پیش مشهد بودن، اهل جنوبن.

کلی دوا درمون کردن و پزشک رفتن ولی بچه دار نمی‌شن،  با لطف خدا در کنار اینا اگه یه ذکر خیری هم ازشون پیش امام رضا بکنین.

سپاسگزارم می‌شویم.

خواب تهران و دوستای تهرانی و پایان‌نامه‌مو می‌دیدم امشب :(

خواب عجیب و غریبی بود. کلی آدم بی‌ربط به هم تو خوابم بودن

از دیشب حالم گرفته است. و می‌دونم که به خاطر بارونه. بارون به تنهایی بی هیچ عنصر کمکی دیگه‌ای این قابلیت رو داره که حال روحی منو از عرش اعلی به فرش؟ خیر! از فرش هم پایین‌تر و تا بخش گوشتهٔ زمین و حتی پایین‌تر، تا هستهٔ مرکزی ببره.

بلی یادمه. ممنون، خوش به حالم پس، که هی اونجا یادم میفتی. اتفاقاً خوب کاری می‌کنی یعنی من خودمم چند وقته که به طور تقریباً کلی توی حالت سکوت هستم و همون کامنت بالا رو هم خیلی کلنجار رفتم که بذارم یا سکوت کنم و بالاخره گذاشتم.

:)

دیدمش یاد خودم افتادم. خودِ قبلی. مهربونم بود. بعد نماز گفت قبول باشه.

باید لاک بگیرم. شاید حالم بهتر بشه.

چند تا خادم با جرثقیل اومدن لوسترا رو درست می‌کنن

دیروز همین جایی که نشستم، یه کم جلوتر بخشی از یه فرشی رو اندازهٔ سینی (به شعاع حدود چهل سانتی‌متر) شسته بودن و شاهدین می‌گفتن بچه جیش کرده

یه دختر پنج شش ساله هم کنار محل مذکور نشسته بود و هر کی میومد رد شه بهش می‌گفت اونجا خیسه و بچه جیش کرده :| 

به هر حال من امروز کلی انار دیدم و یاد سهیلا افتادم :)

رستوران این یکی هتل محشره. ینی اگه از بیست بخوام نمره بدم ۱۹ میدم و این یه نمره رو هم بابت این کم کردم که غذا رو که سفارش میدی یه کم دیر میارن. وگرنه همه چیش عالیه. سوپ و سالاد و نوشیدنی و ته‌دیگ و نون و سس و ماست ومتفرقاتش سلف‌سرویسه و منوی غذاش هم خوبه. ولی به اون یکی اگه نمره بدم از بیست ۱ میدم و این ۱ رو هم بابت این دادم که سیرمون می‌کردن. سالاداش افتضاح بودن. طرف یه بشقاب بزرگ سالاد با دو تا سس میاورد می‌گفت دو نفری بخورین :| بشقاب اضافه هم خواستم ندادن. پسره گفت یه خانواده‌این دیگه. چه اشکالی داره از یه بشقاب بخورین؟ خب ما از اون خونواده‌هاش نیستیم :| این همه پول می‌گیرین، دریغ از سرویس!

همه شاکی بودنا، نه فقط من. منوش انقدر افتضاح بود که هر بار هر کدوممون هر چی سفارش دادیم سری بعد اون چیزو سفارش ندادیم دیگه. ماهیش که اندازهٔ ماهی سفرهٔ هفت‌سین بود. به خداااا. حالا اینجا برای ناهار جوجه می‌خوریم برای شامم امید کوفته و مامان و بابا عدس‌پلو سفارش دادن. منم اول جوجه یونانی سفارش داده بودم بعد عکسشو از گوگل جست‌وجو کردم دیدم چنگی به دلم نزد و تغییر دادم و برای شام امشب جوجه چینی گفتم. هیچ کدومو تا حالا نخوردما. اصن نمی‌دونم چه شکلی و چه طعمی دارن.

و خوش به حالت. ما اون دفعه قسمتمون نشد غذای حرم!

درباره گل هم باید بگم که آدمی به امید زنده ست خب :)))

من میگم یه حس منفی میگیرم از اینکه به بنده ی خدا (منظورم غیر از پیامبرا و اماما بود ) بگم التماس دعا چون حس خوبی نمیگیرم مثلا به دوستم بگم التماس دعا انگار دارم با عجز و ناله میگم توروووخدااااا واسه من دعا کن در صورتی که خودشم فرض بگیر از نظر دینی با من یه سطح باشه حالا باز یه صحبت هایی هست که میگن دیگران واست دعا کن فلانه و ۰۰۰ من با کلیات عمل مشکل ندارم میگم ادبیات قشنگی نیست ۰ مثلا دوست دارم اگه کارم گیره صاف بگم واسم دعا کن ۰ این التماس هم توش نیس ساده ترم هست :)

جوجه چینی‌شونم همون شکلیه که تو گوگل بود. طعمش بد نیست. طعم مرغه دیگه. بستگی داره چقدر مرغ دوست داشته باشین. برای ناهار و شام فردا هم کوبیده و کباب سفارش دادم.

شخصا متوسل می‌شم به امام رضا زیارتت قبول نشه :دی

یکی از دوستام کاشته بود انصافا هم خیلی قشنگ شده بود، میگفت من کاری ندارم، نمازمو میخونم خدا هم هرجوریه قبول میکنه! به بقیه هم توصیه میکرد همین روشش رو :)))

چه ذوقی داشتم. دارم هنوز. نیشم تا بناگوش باز بود‌. بازه هنوز :)))

نوشته بود با لبخند وارد شوید و من تمام مدتی که اونجا بودم بی‌اختیار لبخند داشتم و دارم هنوز

فکر کنم خرید هیچی به اندازهٔ لوازم تحریر حالمو خوب نمی‌کنه

کلی چیز میز نشون کردم برای خرید. عصر دوباره میام ایشالا. الان دارم میرم کتابخونهٔ حرم.

دیگه برم یه جا بشینم که الان نماز شروع میشه :)

میگم اگه یه موقع اومدن از آخر مجلس منو چیدن دیگه خودتون حلالم کنین :))

اومدم نزدیک ضریح. گرم‌ترم هست نسبت به بیرون. ورودی حرم چند جا روی دیوار نوشته بود نفسی معیوب، عقلی مغلوب، هوائی غالب. خوشم اومد. شاید بقیه هم داشته باشه. الان تو گوگل زدم ببینم کدوم دعاست. دعای صباح هست گویا. نشنیدم تا حالا. قشنگه ولی. 

دقت کردین از دیروز تنها میام زیارت؟ روش زیارت مامان اینجوریه که می‌شینه یه جایی و نماز و دعا می‌خونه و اگه تو صحن‌ها بگردیم میگه وقتمون تلف شد بریم یه جا بشینیم دعا بخونیم و سخنرانی گوش بدیم. منم اینجوری‌ام که یه جا نمی‌تونم بند باشم. دوست دارم برم همه جا رو ببینم و زوایای پنهان رو کشف کنم. یه کم دعا می‌خونم و قدری نماز و بعد میرم به اونایی که آدرس می‌پرسن آدرس نشون بدم، براشون قرآن و مفاتیح و مهر بیارم، اگه گم شده باشن ببرم دفتر گم‌شدگان و برای کفشاشون کیسه پیدا کنم و به بچه‌ها لبخند بزنم. نمازو که می‌خونم بلند میشم میرم دنبال ماجراجویی. برای یه خونواده عکس دسته‌جمعی می‌گیرم، برای پیرمرد و پیرزنی که سواد ندارن کاغذشونو یا اسمسی که براشون اومده رو می‌خونم و حتی میرم سرویس، کیف و چادر ملتو نگه‌می‌دارم و هی نوبتمو میدم به اونایی که عجله دارن :دی منم اینجوری حالم خوب میشه خب. هر کی یه مدله دیگه. و هنوز تو کف سیستم در و سیفوناشونم که چجوری وقتی درو وامی‌کنیم بریم بیرون سیفون فعال میشه. 

وقتایی هم که می‌شینم آدما و در و دیوارا رو تماشا می‌کنم و یادداشتامو تو گوشیم می‌نویسم. مثل الان.

بعد یه ساعت مشخص با خانواده قرار می‌ذاریم که باهم برگردیم برای ناهار و شام.

ما تربیت بدنی ۱ اجباری باید بسکتبال کار میکردیم منم ناوارد! یه بار چنان انگشت وسطم برگشت و ورم کرد هنوز که هنوز توپ بسکتبال ببینم فرار میکنم (;

اشتباهی شد:)))

یه زیارت اردیبهشتی به نیابت از تو، طلبت:)

مارو هم دعا کنید ...

یه سلام هم جای ما بدید ...

شاید آقا مارو هم دعوت کرد ...

___________________________________

اجاره آپارتمان مبله در تهران

https://eskanbama.com

من این چند روزو، بعد نماز نمی‌نشستم برای زیارت آل یاسین. اصن نمی‌دونستم چیه. من یه زیارت عاشورا بلدم یه توسل. اینا رو می‌خونم گاهی. دیروز یه کم موندم و دیدم یهو ملت برگشتن و خلاف جهت قبله نشستن. الان فهمیدم برمی‌گردن سمت حرم می‌خونن. گویا برای امام رضا هست.

یه دعا هم هست نمی‌دونم چیه. اونم وقتی می‌خونن سمت چپ و راست برمی‌گردن. اونو هنوز کشف نکردم.

ولی اون لحظه فکر کردم تو در اون کامنت به سه تا دعا یا زیارت اشاره کردی که فقط از یکی‌شون نام بردی.

سردمه :|

تبریز سردتر نیست؟

زیارتاتون قبول، چه خوب که فرصت دارید و میمونید چند روز. ما که چند ساله قسمتون نیست بیشتر از دو سه روز بمونیم. 

یکی از عرفا درباره آب و هوای مشهد میگفتن هر ابری که وارد حوزه ایران بشه، اول به سمت حرم امام رضا علیه السلام میره و عرض ادب میکنه. 

آره، عراقیا خیلی براشون پا برهنه بودن اهمیت داره. به جاش نمیگن همین فاصله کفشداری تا ورودی حرم، باعث کثیف شدن پا میشه و همون خاک وارد حرم میشه. 

ولی در عین حال خیلی با ائمه راحتن. توی حرم میخوابن، میخورن، سفره پهن میکنن... 

یه تصویری که خیلی جالبه و من هر بار که رفتم دیدم،افرادی هستن که پای پله های حرم حضرت عباس خوابیدن.

شاید ظاهرشون زیاد جالب نباشه.به خصوص وسط روز.شاید تعبیر به بی احترامی هم بشه.به خصوص خانم ها.

ولی من فارغ از این حرفا یه تصویر دیگه میدیدم.حیف که نقاش نیستم؛و الا اینجور طراحی میکردم:

یه خیمه بزرگ و باشکوه و سبز،با یه علم برافراشته و پرچم لبیک یا حسین.که بالای خیمه آقامون با چهره نورانی نشستن و دارن به دونه دونه عریضه هایی که مردم دارن رسیدگی میکنن.

مردم،بعضی شون هول میزنن که زودتر برن جلو.بعضی شون کمی دورتر ایستادن و دست بر سینه،عرض ادب میکنن.

یه عده هم خودشون رو،روی پای حضرت انداختن و با گریه و التماس حاجتشون رو درخواست میکنن.

ولی یه عده،واله و شیدای حضرت شدن.هیچ از خودشون خبر ندارن.اینا دور و اطراف خیمه روی زمین مدهوش جلال و جبروت دستگاه و بارگاه حضرت شدن و همینقدر که بهشون اجازه داده شده از خاک پای زائرای آقا به صورت بکشن،براشون کافیه.....

حالا که دختر بچه و کبوتر ندیدین، همون موقع که دارین صحن به صحن میگردین، یاد ما کنید. منم طواف دور حرم رو دوست دارم. مخصوصا از نیم ساعت قبل طلوع آفتاب تا وقتی که صدای نقاره بلند شه. 

آقایی هم که امروز سخنرانی داره تأکید عجیبی داره روی این نکته که حرفاشو گوش بدیم. هر سی ثانیه یه بار میگه گوش کنید، چرا گوش نمی‌دید؟ آقایون با شمام، خانوما حواستون با منه؟ گوش می‌کنید؟ منو نگاه کنید.

می‌خوام بلند شم بگم آقا! به خدااااا گوشمون با شماست. شما ادامه بده.

الانم گفت خواهش می‌کنم گوش کنید :)))

ده ثانیه بعد: مادرایی که پسر دارید، مادرایی که برای پسراتون می‌رید خواستگاری گوش کنید

گوش کنید دیگه :دی

یهو گفت «آآآی دختر خانومی که موبایل..‌. تا اینو شنیدم یه نیم‌سکته‌ای زدم و گوشیمو پرت کردم کنار مهرم. بعد جمله‌شو این‌جوری ادامه داد که: با گوشیت حرف می‌زنی». خانوم کناری از واکنش من خنده‌ش گرفت. گفتم فکر کردم منو میگه :))) یکی دیگه رو می‌گفت.

+ حرفاش خیلی خوبه در کل، ولی به خدا هر سی ثانیه یه بار میگه گوش کنید. بدون اغراق، هر دقیقه دو بار ما رو به گوش کردن فرامی‌خواند :))

چند تا عکس گرفتیم و برگشتیم. کلی هم کبوتر دیدیم. صبح که خلوت‌تره، کبوتر بیشتر از موقع‌های دیگه است.

الکی مثلاً من ناصرخسروام، دارم سفرنامه می‌نویسم

یه دخترِ کوچولوی ناز چار دست و پا از دوردست‌ها اومد مهر و جانماز و تسبیحمو دگرگون کرد و یه کم بازی کرد و رفت. دوباره که برگشت مهر خانوم بغلی رو برداشته بود داشت می‌خورد. ازش گرفتم گفتم نخور کثیفه. بعد از مامانش اجازه گرفتم و یه بیسکویت کرمدار شبیه مهر بهش دادم اونو بخوره. نحوهٔ اجازه گرفتنم هم بدین صورت بود که از خانم بغلی و اونم از بغلی و همون‌جور برو تا برسی به مامانش جملهٔ می‌تونم بهش بیسکویت بدم منتقل شد و آره ممنون دست به دست رسید به گوش من

میتونی هرجا درمانگاه و بیمارستان دیدی یادم بیفتی حتی :))

معنی صایما رو از مامانش پرسیدم. گفت صایما ینی زن روزگار.

اول که تشکر بابت عکسا، چقدر اون دختر صورتی، خدیجه ماست! حتی همین بدون کفش تو حیاط راه رفتنش....

دوم هم اینکه خدا خیرتون بده، ما رو زیارت مجازی مهمون میکنین با این گزارشات لحظه به لحظه.

و نکته آخر: خیلی معمولی داشتم میخوندم، که رسیدم به

آل یاسین  با امین الله شبیه نیست :دی :/

پاسخ: 

اگه خوب دقت کنین هردوشون «ین» دارن :))

به معنای دقیق کلمه منفجر شدم از خنده با این استدلالتون!! اصلا مرزهای وجوه تشبیه رو جا به جا کردین رسما.... 

و ضمنا مجبور شدم با تمام جزئیات برای خانواده توضیح بدم.

این بود نماز شب من :دی 

داشتیم نماز می‌خوندم، یه خانومه صدام کرد پرسید دعای انفر داری؟ گفتم انفر؟ گفت نه انسفر. گفتم انسفر؟ گفت انسِ فل. گفتم متوجه نمیشم، ولی کلا دعا ندارم. اصن نمی‌فهمیدم چی میگه. بعد برگشتم به مامان میگم دعای انفال داری؟ این خانوم می‌خواد. یه خانوم دیگه گفت دعای اول صفر می‌خواد :| 

بعد همون خانومه که در مورد شکستگی نماز صبح پرسید، قبل نماز پرسید اینستاگرام بلدم یا نه. گفتم آره ولی اینجا آنتن نمیده. زیر زمینیم. گفت نه، سؤالاتم کلیه. کلاً می‌خوام ببینم چیه، چجوریه. بعد گوشی‌شو درآورد و اینستاشو باز کرد و دونه دونه موارد رو نشونم می‌داد می‌گفت این چیه و برای چیه. هر سؤالم ده بار می‌پرسید. بعد گفت کدومشو نزنم عکسای گوشیمو کسی نبینه؟ گفتم حساب شما خصوصی نیست. هر جا آنتن داد و نت داشتین اول اینو خصوصی کنین و بعدش این علامت مثبت وسطو نزنین. بعد پرسید ممکنه با اینستا حساب بانکیمم خالی کنن؟ اینم براش توضیح دادم و گفتم آخه اینستا به چه دردتون می‌خوره که نصب کردین؟ گفت مال شوهرمه. می‌خوام یاد بگیرم. بعد سؤالات قبلی رو دوباره تکرار کرد و منم پاسخ‌هامو دوباره تکرار کردم.

من خودم شخصاً اینجوری‌ام که تا چند و چون و تمام زوایای پنهان و نیمه‌پنهان چیزی رو کشف نکنم وارد اون فضا نمیشم و تقریبا آخرین کسی بودم که وارد محیط فیس‌بوک، اینستا، تویتر، تلگرام، وایبر و یه همچین شبکه‌هایی شدم و تو خیلیاشونم نموندم‌. اون وقت نمی‌دونم چه اصراریه کسی که سواد و شناخت و اطلاعات چندانی نداره وارد این دنیای بی‌رحم و خطرناک میشه 

همیشه تو هتل وضو می‌گیرم. صبح اتاقمونو تحویل دادیم و عجله‌ شد و وضو نداشتم. اومدم اینجا کنار حوض وضو گرفتم. سعی می‌کنم از چیزایی که راجع بهشون می‌نویسم عکس هم بگیرم. ولی اینجا دیگه مجلس، زنونه است نمیشه عکس گرفت :)))

من اینا رو تو تلگرامم (قسمت پیام‌های ذخیره شده) می‌نویسم، بعد هر جا آنتن داشتم کامنت می‌ذارم. نزدیک ضریح نشستیم برای نماز جماعت. یه خانومه ازم می‌پرسه شما سیم‌کارتت ایرانسله یا همراه اول؟ گفتم چطور؟ گفت آخه تلگرامت بازه داری می‌نویسی و تعجب کردم آنتن میده. گفتم اینا رو می‌نویسم ولی چون نت ندارم ارسال نمیشه. صبر می‌کنم تا هر موقع که رفتم صحن.

الان صحن انقلابم و امین الله می‌خونیم :دی یه جایی میگه: اللهم فجعل نفسی مطمئنه بقدرک و راضیهٔ بقضائک

دوست داشتم این تیکه‌شو

کیف و چمدون و وسیله‌هامونو گذاشتیم نمازخونهٔ هتل و منم جز این گوشی چیزی دیگه‌ای با خودم نیاوردم حرم. امروز با مهرهای اینجا نماز خوندم. کم‌کم احساس می‌کنم دلم برای اینجا تنگ میشه. ولی فکر کن بیای مشهد که حال و هوایی عوض کنی و فکر درس و دانشگاه و پایان‌نامه رو از سرت بیرون کنی چند روز، اون وقت اسم استاد مشاورت دکتر رضوی باشه و هر طرفو نگاه کنی رضوی باشه و یاد پایان‌نامه بیفتی. به‌نظرم باید در انتخاب استاد مشاور و راهنما بیشتر دقت کنیم.

من به جز این هفده رکعت نماز اصلی، نماز دیگه‌ای بلد نیستم. از این نمازها که میگن یک حمد و فلان تعداد فلان سوره و فلان ذکر و اینا رو بلد نیستم. الان جایی که نشستم روبه‌روی ضریحم و سه‌متری دارالشکر. یکی از دوستان گفته بود دارالشکر نماز بخونم. دو رکعت مثل نماز صبح خوندم و سه متر اومدم عقب‌تر که بقیه هم بخونن. بسی بسیار شلوغه و عجیب‌تر اینکه آنتن دارم و به تبع اون نت دارم. دو تا خانوم پشت سرم دارن راجع به نماز دورکعتی پدر امام رضا (ع) ینی امام هفتم (امام موسی کاظم یا موسی بن جعفر) که چهارشنبه‌ها خونده میشه صحبت می‌کنن. خانوم سمتی چپی به سمت راستیه گفت یک حمد و ۱۲ تا قل هو الله بخون. خانوم سمت راستی خوند و نتونست دوازده تا بشمره و خانم سمت چپی بهش تسبیح داد برای شمردن. هر دوشون پیرن. خانومه دوباره خوند و اون یکی خانوم هم تسبیحو ازش پس نگرفت و هدیه داد بهش. گفت سوغات کربلاست.

الان می‌خوام این نمازی که دارن‌ در موردش حرف می‌زننو بخونم.

نکته‌ای که از روز اول توجهم رو به خودش جلب کرده بوی حرم و عطر مشهده. هیچ بویی نمیاد اینجا. حالا نمی‌دونم بوی نجف و کربلا مونده تو ذهنم و به اشتباه فکر می‌کردم مشهد هم عطر داره، یا داشته و دیگه نداره، یا حس بویاییم ضعیف شده که خب ضعیف هست ذاتاً ولی بقیه هم میگن بوی عطر مشهد نمیاد. یا مثل نقاره‌ها چون محرم و صفره عطر نمی‌زنن.

دو تا آقا و خانوم عربی هم روبه‌روم نشستن. یکی از خانوما فقط یه کلاه کوچیک سرشه و گوش‌ها و گوشواره‌ها و گردنش معلومه. از این کلاهای شبیه کلاه استخر که بعضی خانوما زیر مقنعه و روسری می‌پوشن موهاشون معلوم نباشه. از اون کلاها. عجیب بود پوششش برام.

بین خیابان بهجت ۱ و ۲ هست. یکی دو کیلومتری حرم.

بابا اوایل با اسنپ موافق نبود. می‌گفت همین‌جا که وایستادی دستتو بلند می‌کنی میگی تاکسی! و می‌بردت مقصد. برای همینم این یه هفته فقط سه بار به زور و با خواهش و تمنا اسنپ گرفتیم و بقیه رو با تاکسی و یکی دو بار با بی‌آرتی رفتیم و اومدیم. ظهر که می‌خواستیم بریم رستوران، مسیرمون انقدر کوتاه بود که پیاده هم میشد رفت. اون‌وقت پدر گرامی اشاره کردن به تاکسی و تاکسیه ما رو یک ساعت تا شعاع چند کیلومتری حرم گشنه و خسته دور حرم چرخوند و برگردوند دم هتل و خدا تومن پول گرفت و تازه رستورانم پیدا نکرد. من که فقط داشتم حرص می‌خوردم. وقتی پیاده شدیم اسم رستورانو تو نقشه آوردم و اسنپ گرفتیم و دو دیقه بعدش تو رستوران بودیم :|

این‌جوری شد که بابا به اسنپ ایمان آورد و داداشم عاشق اسنپ شد و امشب با اشتیاق برای راه‌آهن هم اسنپ گرفتیم (روز اول از راه‌آهن تا هتلو تاکسی گرفتیم که کرایه‌ش دقیقا سه برابر اسنپ بود :|)

رانندهٔ اسنپی که امشب ما رو رسوند راه‌آهن نام خانوادگیش با ما یکی بود و اسمشم شبیه اسم امید و بابا بود. تا برسیم راه‌آهن بحث سر همین اسم و فامیل بود و اجدادمون. پول خُرد هم نداشت و زیاد برگردوند. بابا هم از مرامش خوشش اومد و پس داد و گفت تو چرا زیاد بدی؟ من زیاد می‌دم. تازه سلام هم رسوند به فامیلای مشهدیمون :))

امید و مامان خونهٔ خالهٔ مذکورو ندیدن و منم تو این چند سالی که تهران بودم، یه بار سال اول دانشگاه با خاله‌م رفتم و نیم ساعت یه ساعت بیشتر نموندم.

فکر کنم تازه فهمیدم چرا اغلب اوقات کامنت‌تون بسته است! ۱۸۷ تا!

سال نودودو بود.با دوستام رفته بود مشهد.اونور خیابون هتلمون این رستورانه بود.هر دفعه از جلوش رد میشدیم به خاطر نوع باز بودن رستوران و عملیات اشپزیشون از همون پشت شیشه های رستوران چشممون غذاهای خوش رنگ و بوشون رو گرفته بود.تولد من یکی دو شب بعد بود و من تصمیم گرفتم شام تولدم رو ازونجا برای بچه ها بخرم.ساعت یازده شب با پریا رفتیم به رستوران مذکور ! انقدر شلوغ بود و صف کشیده بودن برای غذاهاش,که بهمون گفتن یک ساعت باید تو نوبت بمونید.ماهم چون دیروقت بود عطاشو به لقاش بخشیدیم رفتیم اونور خیابون و چلو کوبیده خریدم برای شام.بماند که اصلا خوب نبود غذاش و هنووووز که هنوزه دلم میخواد برم از لیالی لبنانِ مشهد! یه پیتزا و ساندویچ و سمبوسه و مابقی قضایاشو بخرم :))

نتیجه ی اخلاقی ماجرا این که اگه یه چیزی دلتون خواست حتی یک ساعتم که شده،حتی بیشتر !به خاطرش معطل بشید.وگرنه بعد پنج سال آزگار هم از یادتون نمیره و دلتون میخوادش :دی

غروبِ پاییزه

دلم غم انگیزه :دیییییی

در جای دیگر میفرمود:

دلِ من از غصه داغون شدهههههههههه

عه!!

نقش قلمرادم همین شفیعی جم بازی میکرد یا الزایمر گرفتم؟😁

داریم برمی‌گردیم، اون وقت کلی کلیدواژه‌ مونده که هنوز فرصت نکردم در موردشون بنویسم.

مورد اول یه بچهٔ گوگولی ناز بود تو بغل باباش بود. تو یکی از صحن‌ها. باباهه بغلش کرده بود و داشت می‌بردش و من فقط پاهای کوچولوشو می‌تونستم ببینم. و برای اینکه بیشتر ببینم این بچه رو، راه افتاده بودم دنبالشون و هی پاهای کوچولوشو نگاه می‌کردم و هی ذوق می‌کردم. چون لباسش قرمز بود حدس می‌زنم دختر بود.

مورد بعدی یه گوگولی پسر بود. ایشونم بغل باباش بود و تو آسانسور دیدمش. بچه‌هه نگام می‌کرد و می‌خندید و دستاشو می‌ذاشت روی چشماش و دستاشو برمی‌داشت و دوباره می‌خندید. به قدری شیرین بود خنده‌های این بچه که اگه بغل مامانش بود حتتتتتماً ازش می‌خواستم اجازه بده باهاش سلفی بگیرم. ولیکن متأسفانه بغل باباش بود و روم نشد یه همچین درخواستی کنم.

مورد سوم یه فسقلی نمی‌دونم دختر یا پسر بود که تو بی‌آرتی بغل مامان‌بزرگش خوابیده بود و با تمام قوا انگشتاشو کرده بود تو حلقش. از مامانش اجازه گرفتم از خوابش عکس بگیرم و گرفتم. اینو از وقتی تو ایستگاه منتظر بی‌آرتی وایستاده بودیم دیده بودمش و هی اتوبوس میومد و می‌رفت و من منتظر بودم ببینم اینا کی سوار میشن که منم سوار همون بی‌آرتی بشم که اینا شدن :|

یه پسر ناز حدود سه ساله هم تو حرم دیدم که یه لنگه از کفشاش از کیسه افتاد و رفتم دنبالش و کفششو بهش دادم.

مورد یکی مونده به آخرم یه پسر به اسم امیرحسین بود (حدوداً سه ساله) دیشب تو لابی منو دید و گفت تو تا حالا تُجا بودی؟ اولین بارم بود می‌دیدمش. سؤال و قیافه‌ش انقدر بامزه بود که می‌خواستم محکم بگیرم و تا می‌تونم تو بغلم بچلونمش. دوباره سؤالشو تکرار کرد :))) منم نمی‌دونستم چی بگم. گفتم حرم بودم تا حالا.

گوگولی آخرم یه پسر هم‌سن امیرحسین بود. اولش فکر کردم اونه. دم در بودم که یهو اومد بیرون و دوید تو خیابون. خیابون فرعی بود. ولی پرتدد بود. ماشین رد می‌شد. اینم پرید وسط خیابون. یهو قلبم اومد تو دهنم. بدون اینکه فکر کنم دویدم طرفش و کشیدمش سمت خودم. بعد دیدم باباش اومد که علی، علی کجا میری؟ بیا تو. هلاک آرامش باباش بودم‌.

بابا رفته از بوفه نون بگیره برای شام تن ماهی بخوریم

با بابا داریم آمیرزا بازی می‌کنیم‌. مرحلهٔ ۱۵۰ ایم‌. با حروف «م»، «ر»، «د»، «ا» و «ن» باید ۹ تا کلمهٔ سه و چهار و پنج حرفی بسازیم. 

من: مراد و مدار :دی

وااااای! خاطرهٔ اون روزی که دعوت شدیم مهمانسرای حرم رو نگفتم!

اون روز من می‌تونستم اسم چهار نفر دیگه رو تو اپ رضوان بنویسم. چهارتایی با امید و مامان و بابا رفتیم دفترشون که صحن غدیر بود تا کارتای دعوتو بگیریم. اول خواستیم با شمارهٔ ملی عمه‌م غذای پنجم رو هم بگیریم ببریم هتل بین بقیه پخش کنیم. بعد دیدیم نمیشه و باید کارت ملیشم باشه که نبود. تازه این‌جوری اونم تا سه سال محروم میشد از خوردن غذا که منصفانه نبود. جای مهمان پنجم خالی موند و به عبارتی سوخت. خودمونم تا سه سال نمی‌تونستیم دعوت بشیم. کارتای دعوت رو گرفتم و اومدم بیرون. بیرون یه آقای مسن با لهجهٔ اصفهانی دم در ازم پرسید ببخشید دخترم، شوما چجوری ثبت‌نام کردی و گوشیشو درآورد. گفتم یا باید پیامک می‌دادید و عدد ۳ رو به ۸۸۰۰ می‌فرستادید، یا اپ رضوان رو نصب می‌کردید. گفت همین کارو کردم و نشونم داد. گفتم درسته. الان شما تو لیست قرعه‌کشی هستید و باید منتظر بمونید تا اسمتون دربیاد و بهتون پیامک بدن که بیاید. کد نصب اپ رضوانو نشونم داد گفت این نیست؟ گفتم این کد نصب برنامه است. خانومشم پیشش بود. گفتم ما چهار نفریم و غذای پنجم رو نگرفتیم. می‌خواین بیاین بپرسیم ببینیم میشه اسم شما رو وارد سیستم کرد یا نه. به خانومش گفت تو برو. اسم خانومش فاطمه بود. اومد و از دختری که مسئول این بخش بود خواستم این خانوم رو هم به لیست اضافه کنه. اولش گفت نمیشه دیگه شما کارتاتونو گرفتید. گفتم فکر کنم این غذا قسمت این خانوم و آقاست. هیچ راهی نداره؟ گفت کارتاتونو پس‌ بدید از اول هر پنج تاتونو وارد سامانه کنم. برگشتم کارتا رو از بابا گرفتم و آوردم پس دادم و دوباره گرفتم و یکی رو دادم به خانومه و ته دلم خیلی خوشحال بودم و حس عجیبی داشتم.

بعد از خوردن غذا!

بیست سی نفر پشت در صف بسته بودن و از هر کی که میومد بیرون بقیهٔ غذاشونو می‌خواستن. درخواست معمولی نه ها! با حمله. من و مامان نصف غذامونو قبل خوردن کشیده بودیم تو ظرف‌ یه بار مصرف. وقتی اومدیم بیرون یه خانومه ازمون خواست غذامونو بهش بدیم. من گفتم برنج خالیه. تا اینو گفتم دستشو آورد جلو و ظرفو کشید طرف خودش. بعد دو تا خانومی که همراهش بودن گفتن ما هم می‌خوایم. بعد یه آقاهه! بعد چند نفر دیگه اضافه شدن و دورمون حلقه زده بودن. به‌شدت هم بارون میومد. نمی‌دونستم چی کار کنم. به همه که نمیشد بدم و به یه نفرم نمی‌دونستم کدوم مستحق‌تره. به‌نظرم آدم مستحق انقدر وحشی نمیشه کیسه رو از دست آدم بکشه پاره کنه. امید و بابا جلوتر از ما رفته بودن و منتظرمون بودن. دیدن نمیایم برگشتن و وضعمونو دیدن. امید اومد جلو و نجاتمون داد :)) وضعیت سخت و غم‌انگیز و ترسناک و عجیبی بود

از ته دلم می‌خواستم خیلی زود پیامک دعوت براشون ارسال بشه. کاش دعوت شده باشن :)

شمارهٔ پلاک اسنپ، دو رقم سمت چپش شصت‌وهشته. این عددم من خیلی دوست دارم :)

من شما رو یادمه :))

اتفاقا چند روز پیش به یادت بودم.چه میکنی با همکلاسی هات؟با مدرسه و درس هات؟

راستی اسمت رو از حسنی به حسنا تغییر دادی یا نه؟ :)

نه خسته :D

لباسا رو به سه قسمتِ رنگی، سفید و تیره تقسیم کردم و منتظرم صبح بشه بندازم تو ماشین. و از اونجایی که مادر گرامی الان تهرانن، من و ابوی داریم پت و مت طور دنبال وسیله‌های مورد نیازمون که جاشونو فقط مامان بلده می‌گردیم. از جمله آبپاش :|

چهار خوابیدم و هشت و نیم اینا بیدار شدم و اول لباسا رو انداختم تو لباسشویی. دارم خونه رو مرتب می‌کنم و تموم نمیشه. سوغاتیارم باید تقسیم کنم. این کیفی که خریدم رنگش با رنگ یکی از لاک‌هام سته و خیلی ذوق دارم براش به خاطر همرنگی. این لاکم تاریخ تولیدش ۲۰۰۸ هست. عمه‌م از سوریه گرفته بود چند تا و همه رو استفاده کردم و این چون رنگش خاص بود هر جایی نتونستم استفاده کنم و تا الان سالم مونده و خشک نشده. بزنم به تخته.

ریموت پارکینگم با برق کار می‌کنه و فعلا تو خونه زندانی هستیم.

دیشب خواب دیدم کلید یه جایی رو سپردم به کفشداری شمارهٔ شش حرم یا یه کفشداری که شمارهٔ خونه‌ای که وسایلمو اونجا گذاشت شش بود. تحویل دادم و یه کم بعد گرفتم و دوباره همون‌جا تحویل دادم و گرفتم و سری بعد موقع تحویل دادن کلید گفتم یه مدت نمیام مشهد. شاید حدود یه سال. پرسیدم لازمه اینو می‌گفتم بهتون؟ گفتن آره کار خوبی کردی. اینایی که دیر قراره بیان امانتشونو پس بگیرن خوبه که بگن تا ما وسیله‌شونو یه جای دیگه بذاریم. اول فکر کردم کلیدو با خودم ببرم. کلید خوابگاه بود. بعد گفتم ممکنه وقتی میرم تهران یادم بره کلیدو بردارم بمونم پشت در. برای همین تحویل اونجا دادم. و نمی‌دونم خوابگاهی که تهرانه چه ربطی به مشهد داره :))) بعد خوابگاه جدیدمو دیدم. ینی رفتم اونجا. با ریحانه (هم‌اتاقی سال دومم) هم‌اتاقی شده بودم برای دکتری. من هنوز تو خواب دارم ادامهٔ تحصیل میدم :))) دختر فوق‌العاده خوب و مهربونی بود. ولی اون سال که باهاش هم‌اتاقی شدم فهمیدم نمی‌تونیم باهم زیر یک سقف زندگی کنیم. واقعا نمی‌تونستیم :| خصوصیات مهم هر دو مون در تضاد باهم بود. و البته از قبل باهم دوست بودیم و پارک و خرید می‌رفتیم. کلاس مشترک هم داشتیم. ولی هم‌اتاقی خوبی نمی‌تونستیم برای هم باشیم. تو خواب تا دیدمش گفتم چرا دوباره باهاش هم‌اتاقی شدم آخه. بعد همون‌جا تو خواب تصمیم گرفتم یه پست راجع به هم‌اتاقیام بنویسم و تجربه‌هامو بگم بهتون. ریحانه الان امریکاست. بعد سانازو دیدم. هم‌مدرسه‌ایم بود. اونم الان اون ور آبه. تا دیدمش یاد خاطرهٔ مثالی که زنگ زبان فارسی زد افتادم و براش تعریف کردم. مثال زده بود «علی پسر خوب همسایه آش آورد». کلی خندیده بودیم به مثالش. بهش گفتم اون موقع فکر می‌کردیم در آینده با علی ازدواج می‌کنی. ولی اسم شوهرش علی نیست. بعد رفتم سر یخچال دیدم یه دسر خوشگل اونجاست. دیروز داشتم عکسای مربی آشپزیمو از اینستا نگاه می‌کردم. کلی عکس دسر داشت. این دسرو برای همین تو خواب دیدم. پرسیدم دسرو کی درست کرده؟ ریحانه گفت من. طرز تهیه‌شو پرسیدم. گفت همون کاستره که توش پشمک هم ریختم. دیگه یادم نیست چی دیدم. فکر کنم مامان‌بزرگم هم دیدم. چون همیشه موقع دسر درست کردن کمکم می‌کرد. تختامون یه طبقه بود تو خوابگاهی که تو خواب دیدم.

زیارت قبول

اومدم بگم اسممو تو لیست بنویس دیدم برگشتی

اومدم بگم این همه کامنت یعنی این همه محتاج دعا؟؟؟ دیدم کلیش ادامه پستته!

ما هم بقیه غذامونو دادیم به چند نفر، البته اونا حمله نکردن. خیلی مودبانه اومدن درخواست کردن. ولی حتی اگه حمله هم بکنن مسلما به اون غذا نیاز دارن. اگه نه نمیان، حالا چه برای تبرک و چه برای سیر کردن شکمشون!

مشکل ریموت هنوز حل نشده ولی خوشحالم که تونستم بخشی از مشکل رو حل کنم.

درس هامم میخوانم کلاس شنا و زبان هم میرم یه دانه دوست خوب هم پیدا کردم اسمش فرزانه اس. 

در جواب شباهنگ عزیز: چشم حتما مامانم هم خودش نمیگذاره من زیاد همش گوشیش را بردارم :)))) 

خداروشکر که اون دوست شیطونت رفت یه جای دیگه! خدا بداد همکلاسی های جدیدش برسه D; 

معلومه که دخترِ زرنگ و سخت کوشی هستی.موفق باشی عزیزم.دوست جدیدت هم مبارک باشه:) بهت قول میدم که بهترین دوستای زندگیت رو تو دوره ی دبیرستان پیدا میکنی.امیدوارم دوره ی نوجوانی خیلی خوب و خاطره انگیزی در پیش داشته باشی.خوشحال شدم کامنتت رو اینجا دیدم :*

برای شباهنگ:

واقعا خیلی کیف داره ادم همچین خواننده ای داشته باشه ^_^

(در ضمن این ٦٨ ٦٨ گفتن هات یکم مشکوکه عزیزم :دی گفتم در جریان باشی که در جریانم😎)

سلام زیارت قبول

1)درسته زیارت روزیه و تقسیم میشه اما نمیشه انس و الفت ب زیارت رو هم نادیده گرفت

کسی میشناسم وضع مالی خدا رو شکر عالی ولی قم هم نرفته.....

2)منم یکبار افطار حرم امام نصیبم شد که البته خیلی غافلگیر کننده و کمی خنده دار بود کاش وبلاگ داشتم مینوشتمش

3)کامنت 13 مهر 8:56 خییییلی باحال بود خییلی کلا مامان باباها خیلی خوبن

4)کتاب لطفعلی خان زند رو دیدم  پست 1219 واقعا حس شما نسبت ب ایشون درسته البته خدا میدونه ولی احتمالا انسان خوبی بوده چون از نواده های ایشون اقای مرشد چلویی میشه که دیگه یک کاسب خاص و عجیب و از نوادر کاسبان خدایی بوده ومشهوره اینم لینک مستندش

https://www.aparat.com/v/0J2nk/%D9%85%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%AF_%D9%85%D8%B1%D8%B4%D8%AF_%DA%86%D9%84%D9%88%D8%A6%DB%8C%28%D9%83%D8%A7%D8%B1%DB%8C_%D8%A7%D8%B2_%D8%B4%D8%A8%D9%83%D9%87_%D9%85%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%AF%29

5)خیلی ممنون  از شما موفق باشید