پیچند

مثل وقتی که استاد پای تخته یه جمله به خط میخی می‌نویسه و میگه 36 تا حرف داره و 

از چپ به راست خونده میشه و تو آروم آروم با خودت زمزمه می‌کنی:

baga

vazraka

ahuramazada

hiya

shiatim

ada

martiyahya

و استاد میگه اینی که نوشتم یعنی: خدای بزرگ اهورامزدا که شادی را برای مردم آفرید

مثل وقتی که ملت هاج و واج به متن پهلوی پای تخته نگاه می‌کنن و تو زیر لب میگی:

paiti

kar

namaki

artakhsheri

papakan

edon

nibishtestad

و استاد میگه این جمله به خط پهلویه و معنیش اینه که کارنامه اردشیر بابکان این چنین نوشته شده بود

مثل وقتی که استاد داره پهلوی رو با اوستایی مقایسه می‌کنه و ملت هنوز تو کفن که اینا چیَن و

تو با اوستاییِ دست و پا شکسته ات آروم و یواشکی جمله رو می‌خونی و زیر لب میگی:

datara

gaesanam

ast... 

بقیه‌شو نمی‌تونی بخونی و صبر می‌کنی استادت بگه:

ای دادار کیهان مادی, ای پاک!

پ.ن: نمی‌دونم چرا وقتی اشتباهاً به جای "ر" , نوشت "ل" نگفتم اشتباه نوشته

بعداً خودش متوجه شد و درست کرد ولی خب بعضی از اساتید خوششون نمیاد غلط‌گیرشون باشی

که ایشونم این مدلی به نظر می‌رسن!

اون سه تا خط قیافه‌شون این‌جوریه: