پیچند

آقا منم هر وقت تصمیم می‌گیرم کمتر بنویسم یا یه مدت برم، به ناگاه ایده‌های جدید برای نوشتن به سراغم میاد و یاد پیش‌نویس‌های از ابتدای خلقت وبلاگ و کانالم میفتم :/ باز خدا رو شکر اون وابستگی به اعداد رو من ندارم :))

نرو :(

ما خواننده‌ها ناراحت می‌شیم اگه دیگه ننویسی ولی نیازت به خلاصی قابل درکه. خودم هم به همین دلیل تو یه مقطعی همه چیز رو تعطیل کردم. به نظرت چرا هر چند وقت یک بار نیاز به خلاصی پیدا می‌کنیم ولی بعد از یه مدت دوباره نیاز به اشتراک گذاری پیدا می‌کنیم؟ اگه نیاز به ثبت احوال باشه، دفتر خاطرات یا معادل‌های رمزدار الکترونیکی‌ش هم هست. چی هست که باعث می‌شه بخوایم با بقیه حال و احوالمون رو به اشتراک بذاریم؟ 

ولکام تو د کلاب.

تو رو خدا اینجوری نگین. سوختن خرمن بلاگستان اصلا خوب نیست. دیگه چیزی از بلاگستان نمونده. همینام نابود بشه دیگه هممون فراموش میشیم. 

اون وقت صدیقتک طاهره من القاهره از نکات زبانی استفاده کنه ما هم‌وطن‌ها هیچ😒😏😏😐😅

باور کن تو بری اینجا دیگه هیچ فایده ای نداره. نبودنت یه جای خالی خیلیییییی گنده ست. اصلا انگار روح و انرژی میره. باور کن رفتنت مثل این میمونه که یهو یه خونه خالی میشه و تمام بچه هاش میرن و یه پدر و مادر پیر میمونن فقط وسط یه غروب غم انگیز...

حرف از رفتنت نزن

سلام بر تقاطع خلاقیت و استعداد!

هرچند که شنیده‌ها حاکی از این حقیقت هست که هیچ چیزی ناگهانی رخ نمی‌ده ولی به معنی واقعی کلمه بسیار برام عجیب بود تصمیم بر اتمام پیش از موعد. به هرحال، حال خوشی بود سفر بر بال واژگان شما. بسی لذت بردیم از زمانی که بر مطالعه دست‌نوشته‌هایتان گذشت. هرجا هستید بهترین‌ها را برایتان آرزومندم. 

با احترام

چه خبر تلخی... امیدوارم این حس بد زودتر از بین بره.

البته منم حس خوبی دیگه به بیان ندارم. ولی چون جایگزینی براش ندارم جسته گریخته میام و میرم.

سلام

هیچ‌وقت مثل شما وبلاگ‌نویس نبودم. برایش وقت نگذاشته‌ام، خوانده نشدم و دوست‌های مجازی به تعداد شما نداشته‌ام. اما این حال را درک می‌کنم، خیلی عمیق...

دوبار این کار را انجام دادم، دفعه اول حسرت ماند، اما دفعه دوم تصمیم گرفتم همه چیز را پاک کنم. آذر ۹۸ بود که کلیه نوشته‌ها، آرشیو، کانال‌هایم را حذف کردم. حتی آرشیو فایل‌های ورد...

بعدش اتفاقات خوبی افتاد... 

برایم اینها جلوی از ح دنیا بود و هست.،.

ان‌شاءالله موفق باشی خانم دکتر😚

:(

تو را چه شد نسرین؟

دیشب خواب دیدم یه پست گذاشتین با این مضمون که «من همیشه با خودم یه گنج‌یاب دارم و هر جا می‌رم، دنبال گنجش می‌گردم. اگه پیدا نکنم، دیگه نمی‌مونم. این سالا هم خیلی توی خاک وبلاگم گشتم تا گنج پیدا کنم، ولی نکردم و تصمیم به رفتن گرفتم».

بعد ما شاهد صحنه‌ی رفتنتون بودیم و داشتین از صفحه‌ی مانیتور خارج می‌شدین، که یهو گنج‌یابتون صدا داد. دقیقاً گوشه‌ی ضربدر بالای صفحه گنجو پیدا کردین و برگشتین و همچنان نوشتین. 

انقدر توی خوابم همه‌چی واقعی بود که یه لحظه شک کردم نکنه اون پسته توی دنیای واقعی اتفاق افتاده؟ اومدم وبلاگو چک کردم و مطمئن شدم که نه، همه‌ش خواب بوده! :))

درک می‌کنمت خانم دکتر...

منم از سال ۸۵ می‌نوشتم. سری اول فقط اولین وبلاگم رو پاک کردم و آذر۹۸، همه چی رو...

اتومات ورد، جمله توی نظر قبلی رو تغییر داده بود و دقت نکردم.

اصلش این بود: همه این آرشیو و نوشته‌ها، برام جلوه‌ای از حب دنیا بود و هست.

ناراضی نبودم. دلم می‌خواست آنچه رو که بغیر خدا توش بود رو بریزم دور... خیلی نوشته‌هام، کانال‌هام و... که بهش فخر می‌کردم.

در جواب نظراتی که به دوستان دیگه دادی...

۱- یه بار می‌تونی بپرسی از خواننده‌ها که چه چیزهایی از تو، توی ذهنشون مونده! شاید خیلی چیزهایی که ناراحتی که دیگران از تو به یاد دارند رو بقیه یادشون رفته باشه. غالب آدم‌ها، این جور چیزها یادشان میره و یه تصویر مبهم از شخص یادشون می‌مونه.

۲- خوابی که دیدی، خیلی هیجان‌انگیز بود.