پیچند

گفتم حالا که تصمیم گرفتم یه چند وقتی وبلاگمو به‌روز نکنم و روزانه‌نویسی رو یه مدت کنار بذارم، حداقل یه وبلاگ زبان‌شناسی درست کنم که هم یه کار مفیدی کرده باشم و عمرم به بطالت نگذره و نوشتن یادم نره و حوصله‌م سر نره، هم اینکه از یاد و خاطرۀ شما محو نشم و بهانه‌ای باشه که به تعامل و ارتباطمون ادامه بدیم. خودم ترجیح می‌دم اگه قراره چیزی یاد بگیرم، لابه‌لای تجربیات شخصی و روزانه‌نویسی‌های بلاگر اون چیز رو یاد بگیرم و اون نکته تو متن و بطن زندگی‌ش باشه؛ نه صرفاً یه مقاله و سخنرانی یا مطلب کپی شده از جایی. به نظرم بلاگر اگه لابه‌لای روزمرگی‌ها و خاطراتش مطلب علمی و اخلاقی و ادبی و حتی سیاسی بگنجونه، نفوذ و اثر اون مطلب بیشتر از موقعیه که یه مطلب خشک و بی‌روح ارائه بده به مخاطبی که هدف اولش از وبگردی تفریح و سرگرمیه. پس سعی می‌کنم جذاب نبودنِ پست‌های زبان‌شناسانه‌مو با شیرین و دلنشین جواب دادن به کامنت‌ها و پرسش‌ها و نقدهاتون جبران کنم. برنامۀ فعلی‌م اینه که در مورد بخش فرهنگستان برنامه‌ی صبح به خیر ایران بحث کنیم. اگه فن بیان اساتید یا لحن و برخورد مجری، خوب و مناسب نیست، اگه سطح مطالب بالاتر از سواد مخاطبه، یا زیادی عامیانه است، یا وقت برنامه کوتاهه و هر ابهام و ایراد و نقد دیگه‌ای که به ذهنتون می‌رسه بگید که برسونم به گوش بچه‌های بالا. البته به نظرم شما تو این مدتی که خوانندۀ اینجا بودید، سواد زبان‌شناسی‌تون به قدر کفایت بالا رفته و اطلاعاتتون از هم‌کلاسیام بیشتر نباشه، کمتر نیست و تو این مدت انقدر براتون این مسائل رو شفاف‌سازی کردم که نیازی به بحث نباشه. ولی خب شما برای جوسازی و دلخوشی من هم که شده، بحث کنید و به چالش بکشید مطالبو. چون هدف اصلیم انتقال مفاهیم و ارتباط با مخاطب و پاسخگویی به سؤالاته. خواهش اولم حضور حداکثری و پرشورتونه و خواهش دومم هم اینه که اونجا تو کامنت‌ها احوالپرسی نکنید و چطوری و چه خبر و سوالات شخصی نپرسید و منو جغد و شباهنگ و تورنادو صدا نکنید :دی اینجا هم حالاحالاها به‌روز نمیشه و با قطعیت پایان فصل سوم وبلاگم، شباهنگ رو اعلام می‌کنم. ولی خب اگه یه روز بخوام برگردم و فصل چهارمِ وبلاگمو شروع کنم، همین جا برمی‌گردم و از همین جا ادامه میدم.

سال نو مبارک و نود و هفتتون پر از شادی و اتفاقات خوب. اینم عیدی من به شما:

persianacademy.blog.ir