پیچند

یه وقت نیام ببینم نیستیناااااا! غصه می‌خورم :دی

تا وقتی که جونی توی این تنه :)

دو تا از عکسای یادگاری ۲۰۷ و ۲۳۳ از طرف محبوبه‌ی یک و دو هست. الان برام سوال ایجاد شد که تو یکی از اونایی، یا یه محبوبه‌ی سومی؟!

یه محبوبه هم اینستا دایرکت میگین؟ از اینا پیامای دایرکتی داده بود که ضمن عذرخواهی قبول نکردم فالوم کنه. می‌گفت خواننده‌ی وبلاگمه. یه محبوبه هم هست سر یه پروژه‌ی ویرایشی که از خواننده‌های وبلاگم کمک خواستم و شماره‌شو داد و یه کم کمکم کرد. حالا نمی‌دونم این وسط محبوبه‌ی دو یکی از ایناست یا یه محبوبه‌ی جداست :))

یه زمانی تکیه‌کلام الانور بود. بعد من ازش یاد گرفتم و هر دو خط در میون وسط حرفام می‌گفتم به واقع. هر کی هم تو هر کتابی به واقع می‌دید برام می‌فرستاد که اینو دیدم یادت افتادم :دی

وبلاگی که براش کیک سفارش بدی مستحق کادو نیست؟

سفارش دادماااا!

فکر کن حتی نرفتم همینجوری کیک بگیرم

سفارش دادم :)))

از ( و ) هم می‌تونستی استفاده کنی

ده سال پیش که بچه‌ها داشتن برام وبلاگ درست می‌کردن، هم مهسا وبلاگ داشت هم نازنین هم سهیلا هم مریم. من تازه‌کار بودم بین اونا. ولی اونا نموندن. خیلی وقته تعطیل کردن وبلاگ‌هاشونو و همین غمگینم می‌کنه. این تنهایی و این عادت نکردن به نبودنشون. وبلاگ‌هایی که تعطیل شدن و بلاگرایی که نیستن دیگه...

تک‌تک سلول‌های بدنم به این استراحت نیاز دارن. به این یه مدت دیده نشدن نیاز دارن...

چه خوشگل و گوگولی مگولیه

یحتمل وقتی صد سالشه من جان به جان آفرین تسلیم کردم و اون دنیا دارم تقاص پست‌های طویلمو پس میدم :)) مجازاتم هم لابد اینجوریه که پل صراط هی طویل و طویل‌تر میشه و هی هر چی میرم نمی‌رسم تهش :))

یه جور حس تنهایی دارم وسط این شلوغی، وسط این همه وبلاگ و این همه خواننده. نیاز دارم به این فاصله. با تمام وجودم نیاز دارم به این استراحت.

بک‌آپ پستامو دارم، ولی اون ده سالو ندارم. همه‌ی پستا و کامنتا رو ندارم، ولی هنوز یه چیزایی برام مونده. اصن پریدن چار تا کلمه و جمله و پست و کامنت به درک، غمم از اینه که اون کامنت‌گذارها رو ندارم، اون دوستامو ندارم... بی‌معرفتا نمیان یه تبریک خشک و خالی بگن که دلم خوش باشه اونا هم منو یادشونه

دوران مدرسه ماهی دو سه تا پست می‌ذاشتم و سر جمع دویست تا بود پست‌های فصل اولم. دوران کارشناسی هفته‌ای بیست سی تا. معمولا هفتگی منتشر می‌کردم و آخر هفته‌ها که سرم خلوت‌تر بود یهو مثل طوفان نازل می‌شدم :دی سر جمع هزار و دویست تا که با اون دویست تای فصل اول میشه ۱۴۰۰ پست از ۸۶ تا ۹۴. شباهنگ هم که تو این دو سه سال با ۱۱۹۶ پست در خدمتتون بوده :)

حضورت پایدار :)

اینجا منظور از تو شما نیست البته :دی

اولین پست‌هامو با این اینترنت‌های کارتی و ساعتی می‌نوشتم. اسمشون یادم نیست

یه خط درااااااااز که ته نداره

من یه هفته است گوش میدم و هنوز شورش درنیومده انگار :دی

احتمال پیدا کردن من به کنار، اگه رادیو نبود و من نبودم چند درصد احتمال داشت با همکار ما همکار بشی :دی

من وبلاگتو دیرتر از خودت پیدا کردم. خیلی دیرتر. چند ماه به عنوان گوینده‌ی رادیو عاشقانه هوادارت بودم و خب اون چند ماه چون عضو تیمتون نبودم، به عنوان مخاطب عاشق صدات بودم فقط. از قلمت خبر نداشتم و هر موقع می‌دیدم یاسی و سمانه اخبارو خوندن ضد حال می‌خوردم :دی

نسبت به صدای مسعودم همین حسو داشتم. ولی چون تو دختر بودی، راحت‌تر حسمو بروز می‌دادم :دی

پارسال به سن تکلیف رسید و کم‌کم دیگه باید آستین بالا بزنم و شوهرش بدم. مادربزرگ پدرم همیشه می‌گفت وقتی ۹ سالم بود شوهر کردم. البته ما هر چی حساب کتاب می‌کنیم می‌بینیم کمتر از ۱۵ سالش نبوده، ولی خب خدا بیامرز همیشه می‌گفت ۹ سالم بود شوهر کردم و منم دیگه باید کم‌کم پیرو سبک جدم وبلاگمو شوهر بدم :دی

بچه‌م سنش دورقمی شده :دی

من هر کیو هر چی یادم بره تو و شبی صدام کردنتو یادم نمیره

نگران نباش

رها نمی‌کنم اینجا رو :)

ینی به فکر جهیزیه‌ش باشم؟ :دی ادامه‌ی تحصیل نده بچه‌م؟

عزیزم....

تو همونی که کیک درست کرده بودی و روش نوشته بودی نسرین؟

منم دلم براتون تنگ میشه

هیچ آدرسی ازت ندارم و امیدوارم وقتی برمی‌گردم باشی و بازم کامنتاتو ببینم :)

خوش به حالت حنا. یهو همین الان (همین الان یهویی) به سن و سال و شرایط و همه چیت کلا، حسودیم شد. دلم می‌خواد برگردم سال اول دانشگاه...

المیرا از تو هم مثل یکی دو نفر از دوستان هیچ آدرسی ندارم.

یهو لطفا برای همیشه غیبت نزنه

آخه قدیما یه خواننده‌ی بی‌وبلاگ داشتم که یه مدت خبری ازش نبود و بعد اومد گفت باهات قهرم که این مدت سراغمو نگرفتی. منم خیره به دوربین بودم که از کجا سراغ خوانندگان بی‌وبلاگمو باید می‌گرفتم که نگرفتم. خلاصه که یه عمر کامنت گذاشت و یهو قهر کرد رفت که رفت

پایدار بشی ایشالا :))

نه، کامنتا بازه تا وقتی برگردم :)

راست می‌گیااااااا امروز وارد دهه‌ی دوم شدیم :دی

تشکرات فراوان

لطف داری شما :)

آره

این ده سال پر از خاطره‌های مجازی بوده برام که اگه شیرینی‌شون بیشتر از خاطرات دنیای بیرون نباشه کمتر نیست

حال خوبت پایدار :)

تشکر می‌کنم :)

خیلی خیلی ممنونم از لطفت

خوشحالم که دوستای خوبی مثل شما دارم

خدا حفظتون کنه :)

ولی نمی‌دونم کدوم فاطمه‌ای :(

تحقیقات نشون میده از هر سه دختر، یکیشون اسمش فاطمه است، یکی از اون دو تای دیگه که فاطمه نیستن، یکی دیگه هم تو شناسنامه فاطمه است. اسمتون قشنگه، ولی یه شماره‌ای چیزی تهش بذارین خب :دی فاطمه‌ی ۲۰۱۰ (بیست ده) مثلا. (هشت و ده دیقه کامنت گذاشتی :دی)

ایشالا بیاین عروسیش برقصین :دی

عروسیامونم مختلط نیست. رمز بانوان می‌ذاریم که خانوما معذب نباشن

الان دیگه تو برام یه فاطمه‌ی خاصی. فاطمه‌ی ۲۰۱۰ :دی

این چند وقت که نمی‌نویسم، یه چند ماه از دستم راحت میشین و حسسسسسابی به چشاتون استراحت میدین :دی

ممنونم عزیزم. لطف داری تو :)

ولی من آدرس وبلاگتو ندارما!

آخ آخ اون ن خیلی رو اعصابم بود. آخه ن؟ ن خالی؟! ایییییین همه اسم، اون وقت ن!

البته من یه اسم دیگه که با میم شروع میشه هم از شما تو خاطرم هست :)

عکسی که فرستادی رو یادگاری نگه داشتم برای تولد سال دیگه :) امیدوارم اون موقع هم باشی و این اسم قشنگتو بین کامنتا ببینم. خاموش اما دخترم شد اسم آخه؟ :دی :))

چه خواب بامزه‌ای. حالا خوبه تهش خوشحال شدی :)

الان آدرس وبلاگتونو ندارم. یادم نیست اسمش دقیقاً چی بود و گشتن بین هفتصد تا آدرس، در شرایطی که پنج شش روز دیگه آزمون دارم از عهده‌ی من برنمیاد :)) ولی یادمه رمزتون یه چیزی شبیه شماره‌ی خونه بود و همیشه با خودم فکر می‌کردم آیا شما با این رمز می‌خواستین غیرمستقیم شماره بدین؟ :)) و چرا شماره‌ی خونه، اونم ببدون کد و پیش‌شماره؟ :))) خلاصه که درگیر بودم با اسمتون و وبلاگتون و رمزی نوشتنتون و رمزتون

و نکته‌ی مهم‌تر اینکه اون همه وقت گذاشتم پستاتونو خوندم، الان هیچچچچچچچچی یادم نمیاد ازشون :|

ممنونم که به یادم و به فکرمین

ممنونم

ایشالا :)

چراغ حضور دوستان هم همیشه روشن ایشالا

البته سالگرد مردن هم مهم نیست به نظرم. این تبریک‌ها و تسلیت‌ها برای اینه که گذر و ارزش زمان رو حس کنیم فقط

تا آخر هفته درگیر کنکورم و بعدشم یه سفر تهران و گیر و گرفتاریای کاری و درسی. فکر کنم یه ماه دیگه ذهنم آزادتره. خوشحال میشم یه پست بذارین و بیام با کامنتام پستو به چالش بکشم :)

و البته غم‌انگیز :(

عکس بگیرین اینجور مواقع برام بفرستین تا به اسم خودتون نشونِ دوستان بدیم :دی

تا بدین لحظه تعداد عکس‌های تولد سال بعد به 10 تا رسیده.

تو این مدت بیشتر پست بذارین که بیشتر بیام کامنت بذارم براتون

چه خوششششششگله. ممنونم :)

پارسال یکی از همینا داداشم برام گرفته بود. اونی که من دارم، دو تا جغد روش نیست و یه جغد تنهاست.

والا کلاً از جینگلی‌جاتم وقتی استفاده می‌کنم که حالم خوب باشه. مستقل از مکان و حاضران و بسته به حس و حال خودم. حوصله نداشته باشم ساعتم هم نمی‌بندم. ولی وقتایی که توپ توپم کلی چیز میز از خودم آویزون می‌کنم

می‌تونی تکمیلش کنی. مثلا خاموش اما دختری که روشن شد :))))

ایشالا :)

باید تا شب چند صد صفحه ویرایش کنم تحویل بدم :((

کلی کار ریخته رو سرم که موکولشون کرده بودم بعد کنکور :(

در توصیف کنکور همین بس که محل آزمون دانشکده برق تبریز بود و صندلی چپ‌دستم نداشتن :(

ایشالا :)

اصن یادم نبود خودم. یکی از بچه‌ها پیام داد تازه فهمیدم عه! روز مهندسه

ممنونم عزیزم

ایشالا

یه بخشیش مربوط به یه شرکته که داره برای کارمنداش سالنامه و کتاب و تقویم‌طور تهیه می‌کنه

کار خوبه :)) از کنکور برگشتم و بی‌هیچ استراحتی نشستم پای تایپ یه سخنرانی که دقیقا سه روز طول کشید تایپ و ویرایش و مرتب کردنشون. یه داستانم ویرایش کردم که نمی‌دونم کدوم بی‌سوادی تایپش کرده بود. بعد تلگراممو باز کردم بفرستم برای مسئولش، دیدم از استادم پیام دارم که اگه تو فلان پروژه می‌خوای همکاری کنی، تا امروز وقت داری خودتو معرفی کنی. ینی هنوز خستگی سه روز تایپ و ویرایش و کنکور به تنم بود که وارد پروژه‌ی استادم شدم و دیدم ملت یه ماهه دارن روی یه نرم‌افزاری کار می‌کنن و تا آخر هفته باید کارشونو تحویل بدن. من نیز باید چنین می‌کردم. آیا کار با اون نرم‌افزارو بلدم؟ هنوز خیر! آیا اصن نصبش کردم؟ هنوز خیر :|

ممنونم :)

اگه میخوای باهاش کار کنی، اگه کار دولتی و رسمی میخوای و چون دختری، تو شهرای کوچیک کار پیدا نمیشده. برای یه سری رشته‌ها و گرایشا تو شهری مثل تبریزم کار نیست. مخصوصا برای خانوما

ولی اگه می‌تونی کارآفرین باشی و خودت رو پای خودت بایستی، مثل خیلی از دوستای دختر من (منظورم دوستای مؤنثمه نه دوستای دخترم :دی) می‌تونی با حداقل امکانات واسه خودت شرکت هم بزنی و دنبال کار نباشی.

حسابداری خوبه. کار براش زیاده. قبلش برو دفترچه آزمون استخدامی رو بخون ببین تو شهر شما چه کارایی مورد نیازه و ظرفیت برای آقایون و خانوما چقدره

زنده باد بلاگستان

بژی بلاگستان

یاشاسین بلاگستان

ارجاع به همون بندی که تو یه پستی گفتم خیلی وقته از ته دلم خوشحال نبودم

کاش می‌تونستم بگم دقیقا چه مرگمه. خوشبختانه خودم می‌دونم دقیقا چه مرگمه و این خیلی خوبه.

نزدیک خونه‌مون یه جایی هست که کلی مغازه هست برای تعمیر اتومبیل و روکش ماشین و لوازم صوتی و تصویری ماشین. اسم یکیشون شباهنگه، چند متر اون طرف‌تر اسم یکی‌ دیگه‌شون مرادی

موجبات خوبیم دست اونیه که اون بالا نشسته و داره ولتاژ شکستنمو می‌سنجه ببینه تا کجا ادامه میدم

همون موقع پدیدارش نکردم که ملت بغض نکنن و اشک در چشمانشون حلقه نزنه :دی ولی خب رسم فتوت و جوانمردی این بود که بگم تا کی پست نمی‌ذارم که ملت نیان هی سربزنن (مخصوصا اونایی که وبلاگ ندارن و از امکانات دنبال کردن بی‌بهره‌ن) و چقدر هم که نمیان :دی

دیگه چی می‌خوام مگه؟

همممم

چی بگم

به دنیا آوردمش و تر و خشکش کردم و فکر کن ده سال زحمت کشیدم که بشه این. خیلی ذوق دارم و واقعا مثل یه موجود زنده می‌بینمش که نه می‌تونم رهاش کنم و نه حتی حذف

دوستش دارم. مثل مادری که بچه‌شو دوست داشته باشه

وبلاگم پسر نیستاااا :دی به واقع

اومدم برای کارهای پروپوزال و آزمون استخدامی

در حال استراحت مجازی‌ام :دی

فکر می‌کنم لیست یه سری شرکت رو بهمون بدن، به علاوه‌ی یه گواهی یا مدرک که تا جایی که می‌دونم تا شهریور اعتبار داره این گواهی.

میلاد حضرت زهرا و روز خواهر و مادر و همسر آینده‌تون هم مبارک :)

رفته بودم برای مامان کادو بگیرم، یه تونیک (بلوز بلند) جغدی دیدم و برای خودمم کادو گرفتم. نکته‌ی قابل تأملش اینجاست که تونیکه برند کوتونه که یه برند معروف ترکیه‌ایه و فروشنده کلی تعریف کرد و وقتی تخفیف خواستم گفت همینو بری از لاله‌پارک (یه مرکز خرید تو تبریزه که مال شوهر یه خواننده‌ی ترکیه‌ایه و خیلی گرونه) بخری ده برابره اینه قیمتش. خریدم و اومدم دیدم روی اون کارتی که مشخصات لباسو می‌نویسن تهش نوشته made in i.r.i :| الان نمی‌دونم قسم ابالفضلو باور کنم یا دم خروسو :)))

ولی خب معمولا مارک خارجی رو میزنن روی تولید داخل. اینا برعکس کار کردن و روی جنس ترکیه مارک ایرانی زدن :))

کامنت‌ها تا اون موقع بازه :)

حدیث داریم که اگر پست نمی‌گذارید لااقل آزاده باشید و کامنت‌ها را نبندید

تو هم موفق باشی عزیزم

همیشه شاد باشی

ضمن اینکه تازگیا با بچه‌های بالا ارتباطم بیشتر شده و راحت‌تر می‌تونم صدای ملتو به گوش مسئولین برسونم :دی

ایشالا شاید فردا بسازم و آدرسشو بهتون به عنوان عیدی بدم :دی

ضمن ذوق بابت دیدن اسمت :دی شما را دعوت می‌کنم به آن یکی وبلاگ :دی تا مرهمی باشد بر زخم فراق :))

ممنونم عزیزم

ان شاء الله 

همچنین برای شما، سالی پر از شادی باشه :)

برای همیشه تعطیل نکردما. فعلا یه چند ماه روزانه‌نویسی رو کنار گذاشتم وگرنه تو وبلاگ فرهنگستان هر روز پست می‌ذارم. 

این رفت‌وآمدها هم که دیگه واقعاً منو شرمنده کرده! هنوز ملت میان و سرمی‌زنن و لطف دارن

در ثانی، نوشتم که بخونید دیگه. راحت باشید. اجازه نمی‌خواد :)

فکر نکنم اونی که شنیدید درست باشه. دوماً هیچ وقت درست نبوده و نمیشه روی کلمات فارسی تنوین گذاشت

الان برای من صبحه. صبحتون به خیر. ان‌شاءالله روز خوبی رو آغاز کنید.