پیچند

پاسخ:
کتاب برقی هم داشتم، ولی همه رو دادم رفته و فقط اونی که هدیۀ تولدم بودو نگه‌داشتم.

پاسخ:
نه اتفاقاً حافظه‌م کپک زده. هر چی دنبال کتاب سیسمخ گشتم پیدا نکردم. اینو استادمون نوشته بود. معمولاً کتابایی که استادام نوشته باشنو می‌خرم و نگه‌می‌دارم. 

پاسخ:
سلام. ممنونم. عکستو به پستم اضافه می‌کنم

پاسخ:
چه خوشگلن

پاسخ:
سلام

پاسخ:
الان تو اون موقعیتم :دی

پاسخ:
من پارسال لبخند واقعی و از ته دل نداشتم. نه پارسال، که کلاً چند ساله لبخندمو ندیدم. اصلاً یادم رفته چجوری و با چی خوشحال می‌شدم. حالا شاید بگی روز دفاعت یا روز اعلام نتایجت یا پذیرفته شدن مقاله‌ت که حتماً خوشحال بودی، ولی همین روزا هم مسائلی پیش اومد که در موردشون اینجا ننوشتم. مثلاً فکر کن بعد از دفاع پیام دادم به دستیار آموزش (که قبل از اینکه کارمند اونجا بشه هم‌کلاسیمون بود) که لطفاً مدارکمو بفرستین دانشگاه جدیدم. در جواب پیامم نوشت احتمال داره سازمان دانشجویی قبول نکنه اصلاً. گفتم چی رو؟ گفت مدرک ارشدتو. منم نوشتم «خب زودتر می‌گفتید که این همه وقت و انرژی از من و استادها برای دفاع هدر نمی‌رفت.». جدی اگه به من می‌گفتن برای دفاع دیره و قبول نمی‌کنن من دیگه رهاش می‌کردم. هم ارشدو هم دکتری رو (البته من آخرین نفر نبودم و یکی از هم‌کلاسیام هنوز! دفاع نکرده و سال‌پایینی‌هامون هم عین خیالشون نیست). طرف جوابمو نداد. به مسئول بزرگتر از خودش پیام دادم که مدارکمو برای ثبت‌نام دکتری می‌خوام. گفت به فلانی زنگ بزن کار مهمی داره باهات. انقدرم مهم بود که دهِ شب باید زنگ می‌زدم حتماً. نگو این دستیاره رفته چهارتا حرف نامربوط دیگه گذاشته روی جوابی که بهش دادم و دیگه نمی‌دونم چی به مسئولین آموزش گفته بود که وقتی زنگ زدم، اون فلانی با داد و هوار داشت توبیخم می‌کرد که چرا گفتم «این همه وقت و انرژی از من و استادها برای دفاع هدر رفته». یه پیام ساده رو انقدر بزرگ و پیچیده کرده بودن که هنوز که هنوزه نتونستم هضمش کنم. کار مهم اون فلانی هم صرفاً توبیخ من بود. فکر کن شبی که می‌تونست بهترین شب تحصیلیم باشه نشستم گریه کردم که این چه طرز برخورد بود. ینی هزار سالم نبینمشون دلم یه ذره هم تنگ نمیشه براشون.

پاسخ:
سلام

پاسخ:
سلام

پاسخ:
سلام

پاسخ:

پاسخ:
مرسی از شما که لبیک گفتی دعوتمو :دی