پیچند

حدودای یازده بردم کتری رو بذارم روی گاز و منتظر بودم هم‌اتاقیام کم‌کم بیدار شن. هم‌اتاقی شماره‌ی 2 اومد برای نسیم نیمرو درست کنه و هم‌اتاقی شماره‌ی 3 یه تخم‌مرغ آورد برای آب‌پز کردن. نسیم هم ظرف‌های دیشب‌شون رو آورد بشوره. داشتم کتری رو پر می‌کردم که یکی از بچه‌های واحد 305 سیر و سیب‌زمینی و تمر هندی به دست اومد آشپزخونه. اسمشو تازه یاد گرفتم. گفتم سلام مهسا! صبت به خیر. اومده بود به ناهارش سر بزنه و خیلی هم صبح نبود به واقع. بعد سلام و احوالپرسی، پرسید دال عدس دوست داری؟ گفت این همه وقت بشقاب کیک تولدتو نگه‌داشته بودم که دال عدس درست کنم توش بریزم پس بدم. گفتم تا حالا اسمشم نشنیدم. چه شکلیه؟ درِ قابلمه‌شو برداشت و عدسا رو نشونم داد. گفت با سیر که مشکلی نداری؟ آخه سیرم می‌ریزن توش. گفتم قبلاً دوست نداشتم، ولی چند وقته عاشقش شدم. دیگه چیا می‌ریزن توش؟ با حوصله جزئیات فرایندو برام توضیح داد. گفتم اهل کجایی؟ غذای محلی‌تونه؟ (می‌دونم یه کم دیره برای پرسیدن این سوالا از کسی که دو سال باهاش تو یه خوابگاهی و هر روز می‌بینیش) گفت اهواز. گفتم اصلاً شبیه اهوازیا نیستی. صرف نظر از لهجه‌ای که نداری، حداقل انتظارم از یه اهوازی پوستِ تیره و سبزه است که تو اونم نداری. گفت تو چی؟ شمالی باید باشی. خندیدم گفتم چون سیر دوست دارم؟ گفت شیراز؟ کرمان؟ اصفهان؟ ابروهامو به نشانه‌ی نفی بردم بالا. گفت مشهد!!! گفتم نه بابا بیا این ورتر، سمت غرب. یه کم فکر کرد و گفت کُردی؟ گفتم یه کم برو بالاتر، تُرکم. گفت عه! هم‌اتاقی منم ترکه! گفتم می‌شناسم مهنازو. یه بار باهاش رفتم راه‌آهن. ولی مهناز ترکِ مراغه است، یا شایدم مرند. و حتی شاید میانه (این سه تا شهرستان با میم شروع می‌شن و تو ذهنم نمی‌تونم تفکیک‌شون کنم) با تعجب گفت تبریز!!! همشهری سروِنازی؟!!! چرا پس تا حالا باهاشون ترکی حرف نزدی؟!!! گفتم والا با مریم (همشهریِ مهناز و یکی از اعضای اتاق شیما اینا) که پاره‌وقت و تمام‌وقت اتاق ماست هم تا حالا یه کلمه ترکی حرف نزدم :دی آب جوشید و من برای خودم و هم‌اتاقیام برای خودشون چایی دم کردن. بقیه‌ی قصه رو تو پست قبل گفتم. بریم سر اصل مطلب :دی

برای ناهار، نسیم با دوستش قرار داشت و رفت. من تن‌ماهی گرم کردم و هم‌اتاقی شماره‌ی 3 غذای خوابگاهو گرفت. شماره‌ی 2 هم عدسی درست کرده بود.

همیشه روی تخت‌خوابم غذا می‌خورم.

ماهیتابه‌مو برداشتم و آوردم گذاشتم توی سفره‌شون. تعجب کردن. ولی نه به شدتِ صبح :))) گفتن تو امروز یه چیزیت شده هاااا! :))) داشتم عکس می‌گرفتم که نسیم کیک به دست برگشت. تولد دوستش (احتمالاً همسر آینده‌ش) بود. البته تولدش مقارن با ولادت باسعادت منه؛ ولی کیکش مونده بود برای حالا. گفتم کیکتو بذار تو سفره که ثبتش کنم تو خاطراتم. داشتیم سفره رو جمع می‌کردیم که مهسا کاسه بشقاب به دست اومد و گفت براتون دال عدس آوردم. هم می‌تونید خالی خالی بخورید، هم بریزیدش روی برنج. با ذوق زایدالوصف گرفتم و تشکر کردم و گذاشتمش تو سفره و تا تونستم از جهات مختلف ازش عکس گرفتم. هم‌اتاقی شماره‌ی 2 یه قاشق برداشت و گفتم خودم الان عدسی خوردم و سیرم. شماره‌ی 3 گفت سیر دوست ندارم و لب بهش نزد. نسیم هم رفته بود خونه‌ی خاله‌ش. کاسه رو گذاشتم جلوم و یه نگاه به هم‌اتاقی شماره‌ی 2 کردم و یه نگاه به هم‌اتاقی شماره‌ی 3 و خوردمش. خیلی هم خوشمزه بود :دی

بخوانید: deathofstars.blogfa.com/post/372

+ اون پارچ، جهیزیه‌ی مامانمه. گذاشته بود دم در که بده بره. از دم در خونه‌مون برداشتم آوردم خوابگاه :)))

+ با همه‌ی تغییراتی که کردم، نونو گذاشتم توی بشقاب که نخوره به سفره :دی