۱۴۷۹- پسارائه دیگه چه صیغهایه
یکی از استادامون جلسهٔ اول گفته بود قراره هر کدوم یه پیشارائه داشته باشید که یک نمرهست، و یه ارائهٔ کامل که چهار نمرهست. چند نمره هم برای مقاله و امتحان پایانترم و فعالیت کلاسی در نظر گرفته بود. شنبه ارائهٔ من یه ربع طول کشید. بهشون گفتم این پیشارائه بود و ارائهٔ کامل و نتیجهٔ تحقیقاتم رو هم بعداً به سمع و نظرتون میرسونم. ارائهٔ همکلاسیم ولی بیشتر از یه ساعت طول کشید و کامل همه چیو گفت و بحثو بست. ارائهٔ بقیه هم کامل بود و گویا جز من کسی حواسش به پیشارائه، سپس ارائه نبود. حتی استاد هم اعتراض نمیکرد و چیزی نمیگفت بهشون. تو گروه دوستانه داشتیم راجع به زمان و موضوع ارائههای بقیه صحبت میکردیم. دوستان، اونجا تازه یاد پیشارائه افتادن!. یکی از بچهها گفت وای حالا من چی کار کنم؟ نمرهٔ پیشارائهم چی میشه؟ بهشوخی گفتم تو هم پسارائه بده. بیدرنگ رفت تو اون گروهه که استاد هم هست گفت استاد من پیشارائه نداشتم، به جاش میشه پسارائه بدم؟ استادم گفت فکر خوبیه و بقیه هم استقبال کردن.