هوا بس ناجوانمردانه سرده
شام خونه‌ی پریسا و محمدرضا اینا دعوتیم
شله زردم قراره همین‌جا بپزیم (درست کنیم، آماده کنیم، نمی‌دونم فعلش چیه!)
پسورد وای فایشونم تاریخ تولد پریسا و محمدرضاست :دی
مامان من و مامان پریسا (دخترعموی بابا) دارن سیب‌زمینی سرخ می‌کنن
من: مامان؟ سارا خانوم زنگ زده باهات کار داره :دی
داشتم رو این گزارشه کار می‌کردم، صدای خانم همسایه رو شنیدم که مامانو صدا می‌کرد
من: مامان؟ سارا خانوم کارت داره
مامان: من که چیزی سرخ نمی‌کنم
من: به جان خودم سارا خانوم کارت داره
مامان: ته دیگ میخوای؟
من: ماماااااااااااااان! سارا خانوم صدات می‌زنه
مامان نگام می‌کنه
من: ای بابا!!!
کماکان نگام می‌کنه
من: به خدا راست میگم...
کماکان داره نگام می‌کنه
من: به کودکان خود اعتماد کنیم!
پ.ن: هر موقع مامان سیب‌زمینی سرخ می‌کنه یا شیرینی درست می‌کنه
یا یه چیزی تو آشپزخونه هست که بنده باید سریعاً برم بهش ناخنک بزنم،
به مامان میگم سارا خانوم صدات می‌کنه که مامان بره پایین و سرش گرم بشه
و بنده به مراد دلم برسم :دی
مامان: نسرین؟ داری درس می‌خونی؟
من: این گزارش 130 صفحه‌ای و ترجمه فصل 5 کابره و تحلیل جزء 5 و اسلاید ارائه‌هام و
مامان: پس کار داری...
من: والا کارای من که تمومی نداره
مامان: پس بی‌خیال
من: حالا بگو چی کارم داری، شاید تونستم
مامان: نه بی‌خیال، به درسات برس
من: عه!!! بگو دیگه
مامان: اگه وقت داری و حوصله داری و می‌تونی،
من: خب؟
مامان: اجبار و اصراری نیستاااااااا
من: خب؟
مامان: اگه حوصله داشتی به دونه سیب‌زمینی سرخ کن برای ناهار
من: همه‌اش یه دونه؟! حالا منم فکر کردم چی میخوای بگی
لحظاتی بعد، مادر گرامی با یک عدد سیب‌زمینیِ در ابعاد اَبَر ماکرو برگشت!!!
و داستان زمانی به نقطه اوجش رسید که من اون یه دونه سیب‌زمینی رو خرد کردم
و داشتم می‌بردم سرخش کنم
که همسایه طبقه پایینی که مچ دستشو گچ گرفته اومد و ندای هل من ناصرة تنصرنی سر داد و
منم از اونجایی که چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار ندایش را لبیک گفتم و
من و دو کیلو سیب‌زمینی همین الان یهویی:
این جعبه شیرینی همونیه که پست قبلی ذکر خیرش بود
تو رو خدااااااااااااااااااااااا تعارف نکنیدااااااااااااااا، من بی‌کارم
پیازی، سبزی، هویجی، برنجی چیزی دارین بیارین براتون پاک کنم، سرخ کنم، جارو و بشور و بساب و گردگیریم بلدم
بی‌کارم هستم!