پیچند

چندتا خانوم داشتن دربارۀ چندتا خانوم دیگه صحبت می‌کردن. می‌گفتن فلانی دختر خوبیه. از وقتی ازدواج کرده، هر چی شوهرش بگه همونه. همون روز اول بهش گفت فلان، اینم گفت چشم. گفته بهمان، اینم گفته چشم. تنهایی هم جایی نمی‌ره. خیلی دختر خوبیه. ولی بهمانی چند وقت پیش با دوستای مسجدش رفته بود مشهد، زیارت. آخه چه معنی داره دختر بعد از ازدواج تنهایی بره سفر.

فی‌الواقع پسره هم روشن‌فکر و آدم‌حسابی باشه و به حقوق همسرش احترام بذاره، بازم چهارتا زن عتیقه تو فک و فامیل و دوست و آشناهای طرفین پیدا می‌شه که فریادِ وا اسلاما سر بده با دیدن زندگی اینا. حالا اگه این حرف‌ها رو از زن‌ها نشنوم کمتر حرص می‌خورم. تازه شمال و کوه و کویر و احیاناً اردوی مختلط هم نه، سفر زیارتی رفته، با خانومای مسجد. نچ نچ نچ نچ. 

البته تا کرونا ریشه‌کن نشده، بهتره تو خونه بمونیم و سفر نریم :|

ولی تو یه همچین جامعه‌ای، من از «ازدواج کردن» و «تا آخر عمر ازدواج نکردن» به یک اندازه می‌ترسم.