پیچند

به امیدِ آن که جایی، قدمی نهاده باشی

همه خاک‌هایِ شیراز، به دیدگان بِرُفتم

و سؤال اینجاست:

آیا بُوَد ای ساحلِ امّید، که روزی

چون موج، در آغوشِ تو آرام بمیرم؟ (آرام بگیرم هم البته با وزنش جور درمیاد)

بیت اول از سعدی، دومی از شفیعی کدکنی، عنوان از حافظ