پیچند

والا!

فرهنگستان همین یه کلاسو داشت و کلاسمون دو تا صندلی چپ‌دست داشت. من و آقای پ چپ‌دست بودیم. هنوزم چپ‌دستیم البته :| ما هر هفته صندلیا رو میاوردیم می‌ذاشتیم ردیف جلو، بعد یه آقای مستخدم بود که کلاسو که تمیز می‌کرد اینا رو می‌برد اون آخر آخر. دوباره ما هر هفته میاوردیم ردیف جلو و این چرخه هی تکرار میشد. از یه جا بعد من دستهٔ صندلی پنجمی رو به‌عنوان دستهٔ صندلی خودم برگزیدم و آقای پ هم روی همون راستیه سوخت و ساخت :|

حافظه یاری نمی‌کنه.

این پستو ببین:

صندلیا، از زاویه‌ای دیگر

نیمکتای شریف اینجوری بود:

ینی راجع به هر چی کامنت بدین من قبلا یه پستی نوشتم که جواب مرتبط با کامنتتون تو اون پسته :|

پست‌های «من به جای تو» رو که بچه‌ها نوشتن، می‌خواستم در راستای اون پست‌ها یه چند تا پست سبک‌شناسی بذارم. در مورد سبکِ بلاگرا برای عنوان و عکس و فونت و لحن و خیلی چیزای دیگه. یکی از ویژگی‌های این وبلاگ (وبلاگ من) اهمیتیه که نویسنده (ینی من :|) به عنوان پست‌هاش می‌ذاره. گاهی روزها و ساعت‌ها به عنوان پستم فکر می‌کنم تا دقیقا اونی بشه که می‌خوام. برای همین یادم می‌مونه. با تقریب خوبی همهٔ این ۱۲۱۰ تا عنوان و هزار و چند صد تا عنوان بلاگفام یادمه. اغلب عنوان‌هام هم تو فصل سوم دوپهلو بودن و علاوه بر اینکه ظاهرا مرتبط با پست بودن، یه ایهام و کنایه‌ای هم توشون بود که بچه‌های تیز می‌فهمیدنش فقط :)) شبیه پستِ چند روز پیشِ چوگویک که عنوانش این بود: جای خالی‌ات درد می‌کند

ارجاع به جوابم به کامنت بنفشه :دی ضمن اینکه تو بند ششم این پست، دوستم دوستشو آورده بود با من دوست بشه، من هر چی گفتم گفت واااای چه تفاهمی. آخرش که نظرمو راجع به خودش و ادامهٔ دوستیمون پرسید گفتم من اصن با اینایی که خیلی شبیه منن و هر چی من دوست دارم اینا هم دوست دارن مچ نمیشم

این پست:

نامبرده شماره‌مو پاک کرد و دیگه نیومد سراغم :)))

خلاصه راضی‌ام ازتون که از کسی که جای من نشسته بدتون میاد :|

یکی از دغدغه‌های من در دوران تحصیل، صندلی چپ‌دست بود

گر مرد رهی میان خون باید رفت

از پای فتاده سرنگون باید رفت

تو پای به راه در نه و هیچ مپرس

خود راه بگویدت که چون باید رفت

+ خب منم اون پرچمو گذاشتم برای حس خوبش دیگه. و چه خوب که می‌خونید.

حَدی و شَبی :)) چه به هم میان اسمامون

فکر کنم اولین باره می‌بینی. منم اولین باره می‌بینمش. تو سایت فرهنگستان که این عکسو از اونجا کش رفتم یه تعداد اسم نوشته و تنها کسی که تو این عکس نمی‌شناسم و تنها اسمی که بین اسامی برام ناآشنا بود مرتضی قاسمی مسئول روابط عمومی فرهنگستان بود.

ایناهاش:

من همیشه می‌ترسیدم چیز میزامو تو اون زیرصندلی جا بذارم و یادم بره بردارم برای همین استفاده نمی‌کردم هیچ وقت

+ خواهش می‌کنم :)

+ کامنت گذاشتم برات :)

قالب

ویرایش ساختار قالب فعلی

قبل از شروع هدر وبلاگ این کد رو اونجا بذارید:

شباهنگ عدد چهار را بسیور! دوست می‌داشت...

خوب میشی ایشالا